Поддршка за сите оние што сакаат да забременат

14 месеци се обидуваме за второ дете. Сега ми е баш овулацијата и вчера и денес имам малку крв на тоалетот при бришење (по еднаш на ден, не на секое одење во тоалет). Инаку имавме 2 пати односи веднаш после заминувањето на циклусот. Од што може да биде крвта?? Има некој со вакво искуство?

 

Овулационо крварење, сум имала и јас. Ништо страшно, хормонално е.

 

Прв пат ми се случува, се испаничив. Да сум трудна не верувам, нити пак треба да ми дојде сега

 

со тек на годините, може да се случуваат промени, кај мене конкретно почна да се случува после абортусот кој го имав. Секако, тоа се само неколку капки.

 

Како се справувавте во периодот кога сте во обиди, а надворешниот свет не знаат па тука следи класичното: ајде и вие сега едно бебе, или ајде не чекајте, што чекате?

Кога таман почнавме да пробуваме многу наши блиски забременија сега веќе породени и сето тоа допринесе со дополнителен стрес и притисок зошто не забременувам. (не е долго време во прашање и не сакам да сум сфатена погрешно)

За малце ми фали да исклучам на луѓето. Никогаш никого не сум прашала никој близок ниту пак другарка што прават или дали се во обиди или "што чекате".

Мислам и позитивна сум и се, знам дека доаѓа моето ама некој ќе настрада.

Знам дека секоја една од вас се соочила со истото, споделете ми.

 

Веројатно сите од нас се соочиле со такви работи. Јас на пример сум малце пасив агресив, на почетокот кога ќе кажеа: ајде вие што чекате; јас викав : ќе биде. Сега кога некој прашува, јас викам: а кој ти кажал дека чекаме? И обично им станува непријатно, па мењаат тема.

 

Пред непосреден период изгубивме бебе. Исклучиво блиска особа и покрај сознанието што ни се случи ми рече "ајде чекаме сега пак од кај вас".

Не толерирав многу, вратив дрско и со повишена интонација. Знам дека особата не ни мисли лошо, но сфаќам дека имаат погрешна перцепција и сосема искривена слика за тоа како треба да се однесуваат. Наместо да се отворат да ми ја слушнат тагата и болката, мислат дека треба да ме мотивираат со такви празни мотивациски пораки. Во тие нивни ставови лежи длабоко вкоренето верување дека ако немаме (живи) деца (како во нашиот случај), дека животот не ни е исполнет и особено дека како жена не сум ја исполнила улогата.

Владее бесчувствителност. Сме биле седнати на слави, родендени и разни настани кај што луѓе без срам и осет поставувале такви прашања. Сум гледала да бидам учтива и да не навлегувам во дискусии и кавги на маса, но, ќе кажам дека многу сум грешела. Ако ним не им било срам, не требало ни мене, а отсега нема да ми биде. Ќе бидам колку што можам подрска и ќе ги заплескувам колку што можам.

Иако, тогаш не бев ни свесна што ќе ме снајде.

Некни во темата Труднички муабети имаше слична дискусија, и една членка одговори дека на такви прашања "ајде што чекате" или "кога второ", одговарала со "а вие што чекате да умрете?" и мислам дека е интересна идеја.
Подоцна маж ми ми кажа дека фразата била извадок од филм ли, така нешто не се сеќавам.

 

Колку е безобразно на пар да му се пикнеш во спалната соба.
Шта речи

 

За такви само треба да им се врати со нивното оружје.
На пример, имам една роднина што многу и збори устата. Се спремив за неа ако нешто ме чепне.

На "Ајде што чекате?" ќе и биде вратено со
- "што чека ќерка ти да се омажи има 45 години?"
- "а тебе зошто не те почитува снаа ти?" итн...

Иако толку ми се прости овие муабети, ама нема како да ги заќутиш освен ако и ти не ги заплескаш на истата таа маса, кај што се обидуваат тие да заплескуваат и да фаќаат сеир на туѓата мака.

 

Ова не е пикање во спална соба.
Знаејќи ја ситуацијата на жената, ова е задирање во НАЈГОЛЕМАТА БОЛКА.

 

Мене пак ми е исто толку ми смета прашањето 'кај вас што има ново' значи се познава по интонација кога се однесува на прашање бременост, иако е завиткано, поинаку звучи, љубопитно, зајадливо...
Еднаш на такво прашање одговорив, т.е се пофалив со успех на професионално поле и немаше никаква реакција жени, не се чекаше тоа за одговор, замислете...

 

Така е, затоа погоре напишав, наместо луѓето да се отворат да ја слушнат и сфатат болката, прават сосема погрешни работи.

И овде не зборам само за мојата болка произлезена од загубата, туку и за секоја жена која се бори да забремени - и тоа како валидна и исцрпувачка болка и борба.

Со "ајде што чекате" се алудира, демек на неодговорноста на тој пар / жена да станат родители. Си мислат дека некој нема вистински вредности, не е задомаќинет, мисли само на образование, кариера, пари, одмори, шетања, дотерувања итн, итн... И да не заборавам дека в очи ме прашувале каков проблем имам што неможам да забременам, да не требало да ме "побараат" негде. Безобразно е мал збор.

Што не сум слушнала да ми зборат кога се омажив и кога одлучивме дека некој период ќе се стабилизираме во брачниот живот па после ќе имаме деца.

 

"Што има ново?" - "си купивме таблет." (Тоа е на мм одговор, реален пример)

"Што чекате? " - а вие што чекате? (Второ, трето, петто дете, небитно)

Среќа во несреќа кога чекаш 15 години е што веќе никој ништо не прашува веќе подолго време.

Не ми се случувало пречесто, ама ме погодувале и прашања и коментари. Сега ништо не ме погодува и да ми речат, единствен кометар и одговор во кој и верувам е дека што треба да биде, ќе биде.

Издржете и не си ставајте на срце, а здраво и да се " одбрусите" и чат-пат на некој, сите да си го научат местото.

 

Јас само еднаш се дрзнав и реков: Еееее дека ти ни спомна, еве идеме и го правиме. Беше непријатна смеа.
Мојот сарказам се граничи со комичен и дрскост. Осеќам ќе престане да се граничи и ќе премине во дрскост.

Или па оние од чиста радозналост, а работите ли на случајот? Одговорот ми беше: Не.

На крајот од денот, што ве заболе бе сите дали правам бебе. Аман. Извинете, дрскоста ми настапи.

Не сум паѓала вака, ама некако ми станува осетлива тема (никој не знае дека сме во ситуацијава) и очекувам дека луѓево имаат свест некоја.

 

Да и вратиш. Кога некој нема осет немај ни ти.

Скроз личи така, дека некој е неодговорен или дека деца не му се во план и/или бркаат одмори кариера и сл.
И дури и да е навистина така (а во најголемиот случај не е) зошто треба да им се оправдувам на некој зошто сакам да одам на одмор или зошто сакам да бркам кариерен напредок? Пишува ли негде дека откако ќе се омажам завршувам со се и МОРАМ веднаш да мислам на дете?
Ова па со "барањето" негде ...

 

Не успеав да ве цитирам. Ама имаме челични нерви ние жените.
Само таа до тебе што поминала низ овој сличен пат ќе те разбере, другите за жал (или нивна среќа) нема да разберат. И ќе се прашуваш добро бе во која реалност живеат за да ме прашаат ова?

Ќе ви кажам наскоро како сум вратила на некое такво чакнато прашање. Им спремив реплики.

 

Слободно биди си и дрска и саркастична.
На страна што ова е многу болна тема, општо во животот, за било која одлука, работа или чувство не должиш на никого објаснување.

 

Секогаш ќе зборуваат девојче, ние почнавме пред свадба да пробуваме и тоа траеше 8 месеци помина свадбата месец ипол и јас бремена останав, ии сите со прашања ааа трудна беше пред свадба, демек затоа сме се зеле. И дека се породив порано во 32ра па тие што не ми го знаат проблемот што го имав и тоа муабети еее на свадба ми изгледаше трудничка. Секогаш има луѓе што зборуваат, што викаат кучињата лаат а каравани си врват. Така продолжи да бидеш позитивна, и на игнор, не троши енергија.

 

Vo odnos na komentari nepotrebni, jas rascistiv mislam deka so site shto gi poznavam. Koga go izgubivme deteto, ako veruvate nikoj ne krena telefon da ne prasha kako sme, dali sum dobra, da se vidime, da dojdat ... Duri imav i dve bliski osobi shto bea bremeni i ne mi kazuvaa i ne se gledaa so mene da ne im pravam maler mislam alooo. Imashe komentari od tipot ajde sega toa e, zar imashe nadez vo 25ta nedela se znaeshe ishodot, mladi ste ke ima novo, brat mi duri mi rece posle 4 meseci aman vekje mislam deka mnogu dramish toa e se slucuva ne si ni prva ni posledna ..... Pa posle nekoe vreme pak komentari shto cekame nemalo mnogu vreme. I taka site tie licnosti go iskoreniv ni telefon ne im krevam, poubavo sama nego oprkuzena so stoki

 

Се изначитав на форумов искуства од мајки кои ги изгубиле бебињата и следствено ги изгубиле и сите блиски.
Исто. Имам пишувано во други теми. Кој стигна ме избегнува после загубата, чат пат ако се подјави, ќе стресе некоја глупост. Многу е тешко тој период да се поминува самотно, особено и кога дел од тие коментари доаѓаат од сестри/браќа, си велиш зарем е можно ова да се случува од тие со кои пораснавме заедно и делевме се'. Ние веќе се навикнавме.