Поддршка за сите оние што сакаат да забременат

Јас си го кажав моето мислење во врска со ова,малце погоре.И да и јас имав прашања од внук ми кога беше мал,и повекето околу него беа трудни,па сирото помислило дека сите тетки имаат бебиња во меот,па ми вика-Тето и ти имаш бебе во мешето?Викам немам јас,И он ми вика оти немаш,ами кај ти отиде?....Немав зборови ми падна мака малку ама тоа е...поминаа 4години од тогаш сега веке не ме прашува сирот.Исто и едно друго дете сто пати ме прашуваше како тоа сум била мажена а не сум имала дете,неможеше да свати а и како да му објасниш на детенце.Али фала му на Господ некако барем овој период не сум депресивна да речам,како што пишав во мислењето погоре,фала му на Господ..А тоа на твоја глава,или кога некој ке ми каже природен лек за бременост,што помогнал на некој,сето тоа го прифакам добронамерно.

 

Свесна сум за се ама знам дека мм се плаши да не е нешто до него еднаш ми кажа што ако неможам јас да имам дете ќе ме оставиш? Јас му кажав без разлика до кого би било во ова сме заедно и ќе се бориме. Ама и натаму тој се плаши и ја избегнува темата или се лути или игнорира јас па сама неможам да се решам да тргнам по болници сега последно ми кажа ајде ако не бидне до на пролет тогаш и така

 

@Vennera.aa .. Мила и на него му е тешко ..зборувај смирено ..објасниму дека не е ништо страшно и да биде до него .. Заедно ќе се борете битно да се знае што е проблемот.. Јас со маж ми го немав овој проблем ..он сам рече ќе идам јас да се прегледам..

 

Кукле ми ги зеде зборовите, ама се мислев дали да пишувам. Проблемот со неплодноста влијае на целокупниот живот на двојките кои ја водат борбата, почнувајќи од односите меѓу самите партнери, а посредно има огромно влијание на друштвениот живот на истите. Има моменти кога преку глава ми е од тоа се во животов да добивам со мака и да го одам потешкиот пат. Во тие моменти не ми е сеедно кога сите си шетаат со дечињата или чекаат второ, трето дете, а јас и мм лежиме во спална и се убедуваме за односи сега или утре кога е поголема веројатноста да „фати“ затоа што ние не сме од оние што не мислеле и им фатило. Мислиме, премислуваме и калкулираме и не ми е сјајно. Е па не ми е! И не ми е јасно зошто секогаш, ама буквално секогаш кога некоја феминка ќе се пожали на тоа неубаво чувство што верувам дека сите со оваа мака го имаме, а тоа е кога сите околу тебе се презафатени со децата или остануваат трудни лесно и брзо, одма е нападната дека е огорчена, љубоморна итн. Страв да му е на човек да каже дека му е тешко. Оваа тема е поддршка, освен да се поддржиме што може да си направиме и онака не се знаеме. За се друго одиме на доктор, ама ако не овде каде да се испукаме за психичкиот товар што го носиме освен помеѓу женички за кои верувам и никој не може да ме разубеди, дека сите ја носат истата болка на секоја вест за принова во близина, а кај нив ништо ново....

 

мене брат ми кој е уште мал ми рече, дадо зашто сите што правеа свадба имаат бебиња а вие немате? И ај да ми е сеедно, душава ме боли.
Кога ке видам бебче ми доага силно да го гушнам мириснам од една страна, а од друга ме потсека на мојата мака, и подобро ми е кога не гледам.

 

Не видов никој да е нападнат овде,туку советуван за негово добро да не гледа така на работите.Ако тоа не е охрабрување ,и поддршка тогаш што е.Феминката погоре рече дека мајките ги доживувала како нарочно пред нејзе да им викале на децата сонце,и за тоа беа реакциите,да не гледа така на работите.А ви се свигало ило не,сакате да признаете или не огорченост и лутина е тоа неубавото чуство што се јавува кога дознавате за туга бременост,не огорченост кон женатс што е трудн туку општ.Скоро седум години сум во биткава,минав низ тоа,не ми се живеело и слично....колку побрзо си признаете дека е така и дека не е во ред,и спрема самите себе и дека не е фер кон блиските ваши со деца од кои сакате да се дистанцирате,толку побрзо ке го надминете овој период.Замислете вие да имате деца а они не,и вие сакате да ги споделите убавите моменти поврзани со децата,заедно со нив,а они ве избегаваат како да сте вие виновни што имате деца а они не.Пробајте кога сте сами дома исплачете си и орворете му го срцето на Бог,тој слуша искреност,ке ви помогне во биткатс,ке ви ја даде силата.Некогаш треба да изминеме потежок пат,тоа е.Јас па уживам кога си играм со децата на другарките и пријателите,о кога им купувам поклони.Нормално дека нестрпливо го чекам моментот,да купувам и за моето.

 

И мене ми беше тоа поентата... Не реков за болката ништо, знам колку боли, колку е тажно, и колку солзи прокапале, ама дека немав јас, а не дека другите имаат. Јас феминката ја советував да не е огорчена кон оние што имаат деца, да ги нарекува дека не и се роднини оти имале деца и им се обраќале со "сонце мое'. Па како да му рече, кога тоа е најголем дар??? Јас пак се нервирав и уште се нервирам кога за беспотебно ги караат пред мене, си викав, јас да имам нема да му се дерам и да го мавам дека сакало со топка да си игра, или дека не сакало супа. Се нервирав кога ми викаа... ќе те видам ти кога ќе имаш, како ќе кинеш живци, ќе ти иде да избегаш од дома. Не ќе можеш да излегуваш, кавги дома нон-стоп, пари за себе ќе немаш. Јас им викав, тишина, не знаете каков дар имате... имате дете дома, а не ѓавол, па да се жалите на децата дека ве кочат во животот. Е тоа ме нервираше... а да му рече злато или сонце... сто пати нека рече пред мене.... не се лутам! Ама пак си викам, благослов, си почекавме ама со тоа повеќе му се радуваме. Барем не ни беше сервирано на тацна како на повеќето, па да ги сметаат за кочници, нас ни е благослов, долгоочекувана среќа.

И јас плачев, ама не ми беа криви другите, јеби га... мораш да се дружиш со луѓе, инаку ќе потонеш во уште поголема депресија. Знам си велите лесно ми е сега да кажувам, ама жими една мајка, и жими едно бебче што го носам во себе, никогаш не се огорчив на другите. Само бев тажна и скршена и помалку лута на себе

 

Ма каква пореметена. Па и јас ги имав истите чувства. Кога почнавме со обидите да останам бремена само загледував бебиња, закачав деца, кога почнаа проблемите не можев да поднесам деца во моја близина ниту трудници со блажени фаци, а кога ќе си дојдев дома плачев затоа што мислев дека сум станала лош човек. И нема тука лутење или правдање, не е лесно и аман не се правдајте за ова. Доволно е тешко.

 

Не знам дали да пишам, ама ај. Се надевам нема лошо да ме сфатите. Многу пати сум сакала совет да дадам тука, ама сум преќутувала, оти не знам какво е чувството и дека можеби мојот совет ќе ве изнервира.

Особено гледам да не пишам нешто, кое ќе направи негативни емоции кај некоја од вас, можам да замислам колку сте чувствителни.

Жените со деца и бремените, кои знаат дека се обидувате и не оди, треба воопшто да не зборуваат за тоа, има и други теми на муабет во животот од стомаков и децата мои. Така нема да нервира цел муабет. Океј, тука е стомакот, се гледа, ама муабетот може да е за филм, за шминка, за јадење... И они треба да имаат осет. Иако имаат чувство дека сега цел свет се врти околу нив, не е баш така. Треба да се приземјат. И јас имам познанички со кои се гледам често, со некои секој ден, знам дека сакаат бебе, и се трудам да не им зборувам за тоа. Ако треба помош, тука сум, ама сама не сакам да зборувам за тоа.

Сосема е нормално да имате и гнев, и солзи и мака и љубомоа и се заедно наеднаш. Понекогаш една ситница која ја немаме, а ја има друг, прави да ни е неубаво, не па нешто толку многу значајно. И тие од другата страна треба да го разберат тоа и да сторат се што можат да не ве гребат по раните. Мене да ми рече некоја дека и е тешко да ме гледа мене со мев, жими се ќе ја гушнам и ќе трудам да бидам подалеку, не можам да замислам болка да му правам на некој.

Муабетот ми е, сосема е нормално да ги имате сите тие негативни емоции, не е нормално некој да ви мафта со како лесно забременила, види ми го меов, види ми ги децата колку ми се убави.

Како и да е, сите ќе си одите од темава, кога одлучил Бог да се роди бебето, ќе се создаде и ќе се роди. Во денешно време шансите за бебе се големи и се ќе биде.

 

Децата на нашите роднини се најсреќни кога доаѓаат кај нас на гости. Нашите внуци ги опсипувам со поклони и љубов. Тета Мелек знае да си игра мама не знае. Така вели мојата мила внукичка. Неспорно ги сакам и децата и нивните родители кои се наши роднини и пријатели се разбира. Не љубоморам што имаат деца се лутам што немам јас. Нема филозофија во тоа и не кријам дека се чувствувам така. За мене не е нормално да не се чувтсвувам како што се чувствувам во такви ситуации. Човек сум јбг.Тоа е

 

Или јас незнам да се изразам или лошо сум сфатена.Не дека не е во ред да ни пага тешко оти ние не сме трудни,кога ке разбереме за друг или кога сме со мајки,нормално се бориме за бебе.Но некој тука пиша дека несака да се дружи со блиски кои имаат деца или се трудни.Е со тоа мислам дека нема да се согласам дека е фер кон тие луге.Ги разбирам дека им е тешко,и јас минам низ тоа,но моите најблиски имаат деца,и ако се дистснцирам би била осамена личност и самото одсуство на тие луге,пак ке ме подсека на проблемот.Неможе да се избега од проблемот со кој се соочуваме,сум пробала верујте.Пушти филм да се релаксираш-трудници(некои филмови дури и темата е тоа-пар со стерилиет),излези на кафе-трудници,колешки трудници.....Тоа сакав да го кажам.Но тоа е само мое мислење,несакав некој да го правам ненормален

 

Sreka nemam vo drustvo. Veke porasnaa bliskive. A da imav ke gi izbegnuvav osven ako ne se od temata poddrska

 

Во секој случај боли на душата.. И јас пак ќе кажам не е завист и љубомора.. Болка е што уште немам.. Болка која што не ми дава да се израдувам на туѓите деца.. Се чуствувам празно.. И доаѓам на темава да се испуцам затоа што ако им кажам мислам дека не ме сваќаат .. Одма ќе речат ееее немој така на психа удира.. Како ја да сакам да плачам да се разочарувам ... Јас пак ќе се борам ама да се смеам како ништо да нее ее Неможам ..

 

Секој со своите проблеми и маки во животот се справува на свој начин. Малкумина се оние кои искрено зборуваат за своите чувства. Обично се плашиме да кажеме искрено што чувствуваме за да не ја расипеме сликата за нас, пред другите. Нема ништо чудно во тоа да не сака некој да гледа бебиња,трудници, да не сака да слуша за нечија бременост и породување. Сето тоа е дел од овој процес.
Јас кога започнав со лекари паралелно почнав да посетувам и психијатар. Свесна бев дека ќе ми треба поддршка. Од него научив дека ова не треба да го сфаќам како борба туку како процес кој треба да го поминеме. Исто така научив дека секоја емоција која ми се појавува е нормална и дека треба да го најдам вистинскиот начин да ја канализирам.
Мене не ми пречат ни трудници,ни бебиња, но не ми е чудно ни ,,ненормално“ што некому му смета тоа. Не се тие жени себични и полоши од останатите. И не е тоа чувство на љубомора тоа е момент на соочување со својата немоќ. Немоќ зашто ништо не можете да промените.
Свесни сме сите за своите чувства, но тешко е да се контролираат. Лесно е да се каже како треба,но тешко е да се направи.

 

Isto i jas, a uste poveke me iritiraat koga ke kazat ajde vie koga??? Pa da ti se pluknam so izvinienie, gledas deka 2 godini nemame deca, sigurno ne e od shto sakam da nemam. Vednash mi se vcrvuvaat obrazite, me obliva zeska pot, ushte na masa pred site luge tamu da mi navirat solzite... I tuka treba da smisluvam vednas izgovori, da vikam ima vreme..

 

Ona sto veli @Libra88 prasanjeto ti so cekas ,e najbezveznoto pred nekoja nedela edna moja poznanicka koja posle 5 godini so vestacko oploduvanje ostana bremena i ja gledam i vikam mashalla so lesno neka ti e i so ironija mi go postavi bas toa prasanje e pa mi se cinese deka ke ekaplodiram