Поделба на имотот помеѓу децата во семејството

Бидејќи работата ми е поврзана баш со вакви случаи, сведок сум на секакви ситуации. Најголемите проблеми во секое семејство настануваат за имотот и најчесто за банални работи. Затоа најдобро е родителите да им го поделат имотот на децата дури се живи, за да после децата не си ги вадат очите кој земал повеќе, кој помалку, кој го зел поубавиот дел, кој полошиот итн итн.

Се сеќавам на едно семејство, каде што таткото починал и остава 3 деца(две женски и едно машко) и сопруга. Од имот имаа само еден стан каде што живее синот со семејството и мајката. Двете сестри веќе беа омажени, со фамилии, куќи и имоти од мажите. Претходно се договориле дека сите три ќе се откажат од наследството, за да станот остане на братот. Но во последен момент една од сестрите се предомислува и си бара дел, зошто мажот и така барал. И тука почнуваат кавгите и расправиите, се испокараа и на крај сите си земаа по еден дел, што ги следува по закон. И ден денес се влечет по судови за да го поделат станот, кој реално не може да се подели, туку само на идеални делови, па мора да се продава, па да се делат парите... Мислам, за што? Има ли потреба? Да се искараш со најблиските за 10 м2? Ја разбирам да има имот, станови, куќи, деловни објекти, тогаш ок е, не би било во ред се да земе машкото дете, ама вака е глупо, ниско и бедно.

Друг пример, мои комшии. Снаата фрлаше со дрва и камења по золвата кога се делеше имотот на маж и, демек нетребала да се меша, една куќа било, што ќе и една соба. Золвата додуша не ни бараше, ама оваа снаата од далеку се бранеше, за да не и текне на золвата да бара. Го поделија имотот, золвата се откажа, сите задоволни и среќни. После некоја година дојде време да се дели имотот на родителите снаата(во овој случај золва) и типката без срам, заборави што зборуваше кога ситуацијата беше обратна, отиде и си зема дел од куќата на родителите, и сега ја делат куќата со брат и по 1/2.
И не може некој да ме убеди дека тоа е потреба, дека е право или незнам што. Тоа е бре луѓе лакомост за пари и ништо друго.

Убаво би било кога секој родител би имал по еден стан за секое дете, зошто секој родител сака да даде на детето. Мада верувам дека и кога би било така лакомоста на некој луѓе пак ќе надвладее и пак нема на секој да му биде погодено.

 

Нашите не се уште поделени, ама ке остане најверојатно еден стан мене и еден на сестра ми. И друг имот што имаме нема да биде на никој туку се продава и ке се делат парите. За мене ке има поголем дел бидејки не сум се омажила сеуште, а на сестра ми бидејки и направија свадба ке има помал ден. Што е најважно ни јас ни таа не се замараме околу тоа воопшто, како ке одлучат нашите, така ке биде не ни е важно.
Инаку да имав брат ке си сакав и јас дел немаше да оставам се на него бидејки имаме исти родители и тој не е ништо повеке од мене. Не значи дека ако јас сум женско и ке се омажам евентуално, дека треба да одам во друга куќа со еден чифт гаќи. И не дај боже ако дојде до развод би сакала да има каде да одам. Па тоа оставање се на братот ми е некако застарено.

 

Кога почина татко ми, се откажав од се` што имавме на наше име. Тогаш бев студентка, и појма немав каде ќе ме однеси животот. Цел живот сум доена со зборовите „Братот/сестрата е еден, џабе ви ѕидови кога ќе немате со кого збор да си размените“, па така и ден денес мислам.

На мое име имам имот кој го стекнавме со сопругот откако стапивме во брак. Можеби се откажав јас од мојот дел пред 11 години, ама брат ми и мајка ми никогаш не престанале да размислуваат како да ми „остават“ нешто од фамилијата, па еве сега, по желба на брат ми, примам, и ќе примам во наредните 6 години, кирија од деловен простор за да си купам стан. Не ги барав воопшто, не ми се битни, ама фала им, секогаш се добредојдени нели

Ни на крај памет не ми паднало да барам....можеби кога ќе размислам од денешна перспектива сфаќам дека мајка ми се водела по глупавата традиционална мисла - машкото е наследник, ама не ми било битно, најискрено. Поминавме толку тешки моменти во семејството, да ниедна куќа, ниту дуќан, немаше да не` одржи во живот ако материјалното не` водело.
Сакам брат, сакам фамилија која ќе ме поддржува, сакам здравје и сакам љубов....толку барам, се` друго може кој сака да земи

 

Секоја ситуација е посебна затоа што секое семејство е различно.
Еве ако братот останал во куќата а сестрата е цел живот под кирии тогаш што?
Еве ако се две сестри во прашање?
Или еве во мојот случај ако едниот отиде да живее во странство па за да створи дом зема кредит на 30 години а другиот што останал во МК му се даде се на готово? Па демек срамота било сестрава таму куќа има од овде бара.
И така....комплицирано е многу.....

 

Тогаш стапува на сила човечноста, љубовта и поврзаноста. Пример - мене можеа и да ми дадат 1/2 од се`, ама што ако ги профуцкав и пак останев без пари, да живеам под кирија? Ќе требаше да ми речат „Кој ти е крив, ние ти дадовме, ти сега мисли му ја“, или ќе направеа се` за да ми помогнат?

Не знам кога луѓето ќе сфатат дека парите се добиваат, се губат, се создаваат, се трошат....не знам кога ќе сфатат дека се караат и тепаат и тужат за камења кои ги створиле нивните родители, не тие!

Еххх, паметно кажа славица999 - Денес луѓето се користат, а предметите се сакаат.....жално.....

 

А зошто ти како родител ќе ја ставиш ќерката во подредена позиција во која таа зависи од човечноста и приврзаноста на братот кон неа?
Значи ќерката се мажи но со сопругот немаат каде да живеат па одат под кирија (значи не по нивни избор, тие не ги профуцкуваат парите!!!) и сега демек сестрата нема што да бара од братот (кој добил се на готово) затоа што тој таму створил фамилија???

 

Според мене најфер е доколку постои само еден стан, едена куќа да му припадне на оној кој се грижел цело време за старите родители и бил со нив, живее со нив, макар тоа биде синот или пак ќерката.
Oставината е навидум лесна за распаравaње, но според мене е тешка еден тон, не од правен аспект туку од ситуација со повеќе деца повеќе проблеми и кавги караници и триста чуда, кој во праксата се повеќе од чест сличај.
Јас си се имам непатено со овие оставини,со имотот од татко ми, само таму ситацијата беше сосема трета и беше прекоплицирано за да раскажувам и искрено неправедно, но тоа е, таков е животот па и правото, некогаш е и неправдено. И они беа двајца браќа, со навидум исти права од кој постои само еден потомок, јас-па на крај сиот имот ќе заврши во раце на внукот на стрина ми, кој нема ни врска со крвата на дедо ми.
Јас немам брат сестра една сум, и имаме еден стан, утре тој секако ќе биде мој, но ако имав било што брат или сестра мислам дека фер ќе беше тој што живее со старите(родителите) што се грижи за нив, а верувајте не е лесно кога ќе се разболат да ги носиш по лекари, да ги негуваш и пазиш, тој да го задржи станот, ако е прашање само еден стан и ништо повеќе. Ако никој не живеел со старите тогаш според мене е тоа ферското 50-50 или на три дела ако се тројца.Да е во прашање голем имот станови и куќи да си го бараш делот, ама вака е само едно-лакомост.
Лакомост е според мене да не живееш со родителите да си имаш стан свој со мажот или жената и да му бараш соба на брат ти или сестра сеедно што е, од таму кај што живее и нема друго каде да оди и да се бунтуваш на суд, зашто, зашто законот така ти дава право.
Примете совет најдобронамерен и уште на живо составете тестамент, нема подобро од тоа.
Зашто убаво рече еден лекар кога беше баба ми болна, кога се живи родителите тогаш само тој што е со нив пати и се мачи другите само од време на време го посетуваат, ама кога ќе почине сите се тогаш ќерки и синови и одеднаш ПРАВНИЦИ! Имаше и тоа како право.За жал кога се работи за пари и сопствена сестра/брат може да ти го сврти грбот и да е влече по судови за ходник и веце од 20м2 кој нема теоретски шанси да ја поделиш на идеални делови, па мора да се продава за да се делат парите или да се дава пари за проценител за да може едниот другиот да го исплати. Страшно

 

Mислам дека те разбрав ,сакав да го прокоментирам и ова .Значи доколку е отиден/а во странство поточно омажена-оженет не значи дека треба да се лиши од наследството .Сепак треба да се стави прст на глава да се размисли зошто и кај "нас " во фамилијата има ваков случај.Мислам со секоја почит за луѓето кој својата среќа ја нашле некаде далеку од дома ,сами ,без сите оние животни повластувања кој ги имаме ние во МКД заедница.Они имаат мн проблеми што на нас балканците не ни се ни познати .Еден од тие да ги наречеме проблеми е стамбен кредит .Речиси сите балканци си купуваат имот каде и да отидат .Е сега да се навратам .Мислам дека е ферски да се подели имот и со некој кој не
живее во МКД но доколку веке е успешен човек совеста треба да проработи и да не се зима последното од својот нај близок " некоја собичка од куќата " .Тука станува збор за моралност, чест , и големината на срцето према луѓето што ги сакаш.А сигурен сум дека никој не би ги оставил и нив на цедило доколку не успеат "таму " кај што се .

 

Мислам дека нема општо правило, зависи од семејството.
Јас никогаш не би дозволила имотот на моите да биде пречка во односот со брат ми. Се би му дала само за да си бидеме брат и сестра, а не куче и маче, а верувам, ма гарантирам дека и тој така размислува.
Познавајќи ги моите уверена сум дека кога би дошло до тоа, сразмерно на пола би ни го поделиле цел имот и сите ствари (не дека имаме многу ) Верувам дека доколку моите родители му ја остават куќата на брат ми, мене би ми оставиле пари или земја исто или приближно по големина и вредност како куќата. (пример земам)
Иначе општо, би требало да гласи правилото, кој се грижи за родителите, кој останува со нив, тој да го наследи имотот. Мене тоа ми има логика, за стар човек е тешко да се грижиш, поготово ако не е способен сам ни најосновните функции да ги извршува. Ако некој тегне маки (слатки или горчливи) за да си ги израсне сопствените деца, да живее во спокој со жената/мажот и притоа да се грижи и за родителите и згора на тоа да живеат сите заедно во заедница, тој треба и да ги наследи.

 

Прво, морам да признаам дека јас НЕМА ДА СИ ГИ ДЕЛАМ ДЕЦАТА, без разлика дали ќе имам и син или не. Кажав за мајка ми, се повела по некоја традиција (истото и таа го направи со вујко ми), ама па никогаш, ама НИКОГАШ, не ме оставиле на цедило, во било кој момент - било емотивно, било материјално. Затоа реков дека почитувањето и љубовта се тие кои на крај ќе го решат било кој проблем, не парите, не едната соба, не куќата.

Еве мој личен пример - брат ми своеволно се откажа од киријата (која воопшто не е мала) во рок од 7 години. Значи, тој си скратил од својот (и животот на својата фамилија) дополнителен приход за да ми даде мене, да направам што сакам, како сакам. Во време кога сите преживуваме (на некој начин), тој го одбра овој пат без трошка притисок, ниту каење. Ама па затоа, кога итно му требаа пари, јас бев таа што се откажав од едната кирија, точно колку што му требаше за да го среди проблемот, и нормално, ни на крај памет не ми паѓа да му ја побарам назад

Мене ми е глупаво воопшто да коментирам за материјална помош меѓу членовите на фамилијата....па ако не му дадам на брат ми (и мажот ми на брат му), на кој да му дадам????

 

Се согласувам со Боа. Имаше таква ситуација и во моја поблиска околина.

Брат и сестра. Двособен стан. Сестрата убаво омажена и обезбедена, тргната од родителите, не се замараше со нив. Патеше од некои комплекси, се срамеше од родителите затоа што далеку побогато се омажи од она што можеа тие да и` го понудат. Кога ќе ја викнеа за помош околу мајка им/татко им, таа викаше „еее не можам сега, одам јас и на работа и јас имам живот, снавчето уште нема работа, вие средете“ или „да бе, шо ќе каже мм, ние од свекор и свекрва одделени, чаша вода не сум им дала, а сега да трчам за тоа“. И родителите се согласија да остават станот на синот затоа што, прво, јасно им е дека ќерката им е и повеќе од обезбедена и второ, гледаа кој беше покрај нив.

Дур беа живи родителите и дур и` требаше на сестрата брат и` за да ги чуваат со снаата, навиваше за нив ко на стадион „Абе вие сте најдобри, како вас нема“ а на прашање за станот кај ќе живеат младиве, она викаше „Зар на братче да земам дел, две собички се, зарем на братче дел да земам. Треба душа да немам за така да направам.“ И се договориле додека родителите биле живи уште, станот да биде само на синот.

Леле, откако починаа родителите...леле мајкоооо. Па карање, па кубење, па тепање. Не ме интересира, законски ми следува....Мораше да се продаде станот. Останаа под кирии луѓево ееејјј...6 години се мачеа дури дособерат пари да си купат свој стан, мораа така, таа невработена, тој со нередовни примања, кој да им даде кредит...

И сеа нз дали живеат ко во бајка, ама знам дека си имаат свое гнезденце кое не може никој да им го узурпира и оттогаш сестрава се труди, моли, коли да се смират со неа, ама овие не сакаат. Кој брат ќе ти прости што си го оставил на улица 6 години?

Сум за фер плеј и еднаква поделба, ама ако е еден имот во прашање, ако едниот има друг кров над глава, а другиот нема, дебилно е да се удираш в гради и да бараш во име на законот.
Затоа најубаво пред да се одлучат за второ дете, родителите да планираат да створат за нив доволно за никој да не се лути. И штом законски е одредено да има подеднаква делба, нека се одреди под услов да има и подеднаква нега. Затоа што во 99% од нашите семејства, едниот брат/сестра секогаш е тој на кого му е натопорена скоро цела одговорност околу родителите.

 

Многу браќа,сестри прекинале контакт се заради тој имот.
Затоа најдобро е имотот (во зависност колкав е, и колку се стабилни финансиски и материјално и тие меѓу кои се дели) да се подели додека се живи родителите.
Да не биде после градиш, реновираш, доградуваш и некој да дојде да ти земе дел.
После нивната смрт ако немаш "црно на бело" што се вели сите си бараат дел иако претходно можеби се согласиле да остане на еден ( пример тој што ги догледал).

Имам еден пример кадешто една баба сакаше да ја подари куќата на нејзиниот внук, поради тоа што нејзините деца беа починати, а тој живееше со неа.
Внукот незаинтересиран воопшто, има време, има време, додека чекаше, бабата почина.
Куќата си остана така. Сите си одат во неа си седат но никој не ја средува, внуков пошто живее таму се на него останува после нив да среди, испере, исчисти, не смее да им забрани да одат.
Таа куќа е сечија такакажано. Доколку земе да се дели, ни по една педа место не би имало за сите на кои законски им припаѓа.
Но ете тоа е поради негова грешка. Луѓето не се вечни и некогаш однапред треба да се мисли на некои работи.

Примерот што го кажа tessie е крајно нечовечен.
Да бидеш обезбеден материјално, финансиски и да го оставиш сопствениот брат или сестра на улица... Немам коментар...
Но тоа е, човечкото око е ненаситно.

 

Кога се прават анкети што ви е најважно, 99.9 % викаат здраве срека љубов, за себе и најблиските, па после пари таму на некое седмо десето место, а во реалност брат и сестра очи си вадат и се карани со години, не сакаат да се погледнат, за десет квадрата цигли и малтер!
Во мојата фамилија се е поделено ако може така да се каже, додека родителите се живи. Нивите се продадеа и тоа остана за издршка на старите, додека траеше де, а куката остана на брат ни, така се договоривме ние децата а сме две сестри и брат. Јас од моја страна реков не барам ништо, потребала ми е главоболка со имотни даноци, и казни за оџаци или фасади и не знам друго ако им текне на овие ајдуците, па и дека јас не мислам да се вратам да живеам, нити па ми потребал тој дел на него да сметам, дека ако се продаде куката да барам пари, макар да ако брат ми ја продаде еден ден, ке подели, се знаеме кои сме и какви сме досега. Ние кога и ден денес си делиме и помагаме кој на кого може, долгови отпишуваме дека не треба да се вратат, па утре ли оти таа кука се продала од која сите тројца сме затвориле врата и сме си брале гајлето сами(заедно) без зависност од родителите.

Мене некој некогаш ке ме рече можеби материјалистка, оти сакам убави работи и си ги купувам и важно ми е да се надоградувам и земам поголема плата секоја година, ама за брат и сестра ако потреба за не дај боже од своја кука ке се откажам, а не па за оставнина да се карам и делам затоа кој колку заслужил или колку го следува.

 

Лесно е да се каже дека нема да има кавги за наследство ако родителите се разумни и со време поделиле ферски, или пак сме се снашле колку толку во животот и не ни значи многу мало парче земја или имот, или пак едниот се снашол па сега добродушно го отстапува својот мал дел на братот или сестрата...
Но реално често се случува да на луѓето вистински им е дојдено до тоа наследство макар бил и плац кој би вредел неколку илјади евра... Во сиромаштија како кај нас таа сума може многу да значи како за едниот така и за другиот, а имаш веќе сопствена фамилија, финансиски проблеми и така веројатно доаѓа до кавги...
Инаку јас сум за-брат за брат, сирење за пари Лоша сум кога се финансии во прашање и не ми се лизгаат од рака туку така лесно мислам за вистински проблем знаат најблиските дека можат да сметаат на мене, но далеку од тоа дека сум постојано дарежлива и попустлива...

 

Имотно-правните спорови се најчувствителни и ретко кои ги решиле спогодбено т.е. без проблеми или ретко едниот член на семејството (брат или сестра) да се согласи да го отстапи својот дел за сметка на другиот.
Еве на пр. ние (јас и мм) живееме во зедница (ајде така да ја наречам иако сме поделени и со сметки и со храна), ама пак за арно, за лошо заедно сме....што се вика јас и мм ги гледаме старите и тие не` гледаат нас, колку толку си помагаме едни на други, што за одење негде, што за чување деца, што за принесување нешто итн. итн.

Нашата соба комплет ја реновиравме кога се преселивме пред 3-4 год. и тоа не кошташе околу 2500 евра, потоа го реновиравме купатило (заеднички делевме финансии со старите), терасата и дворното место нешто го доправавме и останаа уште детската соба комплет за реновирање и ходниците.
Е сега золва ми си е мажена и нејзината соба остана на нас т.е. за нашиве деца.
Кога се пресели остана само плакарот, а другиот дел од мебелот е наш. Пред да се породам само ја искречивме и ставивме венецијанер иако имавме на ум да ја реновираме целосно (значи врата, прозори, ламинати, ставаме дома и стиропор за изолација, нов мебел-планирам да ставам двоспратни креветчиња и секако нов плакар и фиокарник, бироа за децава, теписон и др. ситници...) и ако се удри една математика и тоа ќе не кошта околу 2500-3000 евра инвестиција.

Инаку и свекор ми мој има сестра и кога таа се омажила татко му на свекор ми на писмено се` му препишал на свекор ми при што сестрата изјавила дека нема ништо да бара од куќата доколу свекор ми ги догледа старите. И така сега свекор ми е сопственик на куќава, да нагласам се работи за имот од околу 65 квадрати.

Арно, ама кога золва ми се омажи свекор ми не ги седна на маса мм и сестра ми за да си разјаснат некои имотни прашања и така јас поучена од искуството и моето неверување во никого, реков дека нема ништо да се чепне друго да се реновира се` додека не биде префрлена куќата на мм.

Да не се разбереме погрешно, јас немам ништо против золва ми да си бара дел, ако, нека си бара, тоа си е нејзино право (дури и сум му рекла на мм да си биде спремен дека ќе си бара, иако тој се мава во гради и вика нема шанси), ама утре да ми ја заклучи собата која ние со наши пари сме ја реновирале, па ќе си пукам во лево колено.
Попрво би се согласила да и` дадеме онолку пари колку ќе побара, ама да ми ја остави собата.
Мислам дека така би било фер, на тој начин и таа би си добила дел од татковиот имот.....ама пак, не се знае колку ќе бара, дали во тој момент ќе имаме да дадеме итн. итн. и токму поради тоа му реков на мм дека никакви потфати нема да правиме.
Себично, ама и мудро од моја гледна точка, затоа што реновирањето може повеќе да не` кошта отколку што и вреди самата собичка.
Плус и се надеваме и имаме планови да си бегаме од тука за некоја година, се надевам ќе биде за некои 3-4 год. успешен нашиот план, па после ако сакаат цела куќа нека и` ја дадат на золва ми.

Од друга страна, јас имам сестра, така што имам свој дел од татковото наследство, целиот имот на моите би се делел меѓу нас две, плус имаме (јас и сестра ми) и дедово наследство, така што многу, многу не се секирам дека би останале на улица, само не сакам неправди и не сакам некој утре да ме направи будала и мајмун (извинете за речников).

Така што сум за поделба на имот меѓу децата, ама да се бара од онаму каде што се има, а не да се бара некое мизерно собче од 15 квадрати и да се вика -е тоа ми е од татко и мајка дадено.

Токму поради тоа (веќе имам и во една тема пишувано) се надевам дека ние ќе успееме да спечалиме доволно за да можеме и на двете деца подеднакво да им дадеме.
Јас лично никогаш не би се согласила се` да му оставам на син ми, а ќерка ми да биде лишена од секаков дел, само затоа што е женско и само затоа што се омажила. Не може нему да му дадам, а неа да ја отфрлам.

 

Многу ми е страв дека би изгубила сестра заради наследство ... а тоа се случува во многу фамилии.
Во една прилика татко ми рече - ќе ве седнам на маса, само вие две и мајка ви, ќе заклучам врата и додека не се договориме нема излагање.

Јасно е дека не може цел имот на кантар да се мери и се да биде идеално, ама што ќе ми е куќа ако во неа сестра ми не стапнува.

Баш пред некој ден мајка ми искоментира - кога си млад се трудиш да створиш, а покасно створеното ти претставува терет.

 

Све ни е поделено помеѓу мене и брат ми

 

Со неразумни, лакоми луѓе тешко е да се подели имот без кавга.

Мој повозрасен прв братучед живееше во семејната куќа, додека брат му си доби стан (тој сакал стан, никој не го истера или примора).
За на крајот кога умре татко им, да се испотепаат за куќата.
Глупаво, неферски, неморално е кога ти вложуваш, реновираш, фрлаш пари, ставија пвц прозорци, цела куќа со паркет, нови тавани, нова кујна, дворот со плочки го правеа, за на крај брат му да му бара на готово пола од тоа.

Овие работи со повреме се средуваат, додека се живи мајката и таткото и секако, ферска делба, зависно кој колку има.

За сестрите, се сложувам, немилосрдно е кога сестрата е мажена, си има покрив над глава, башка родителите цел живот и подавале по некој динар, а на крај таа пак бара имот. Поготово кога тој имот е мал и непрактичен за делење.

 

Како што гледам, се уште владее тоа дека на машкото треба да му се остави поголем дел. Мене искрено ми е малку глупаво и несватливо. Јас лично, мислам дека не би можела да направам поделба меѓу моите деца. Колку што ќе имам - толку. Ако имам две на пример... двете се мои, двете сум ги изгледала, двете заслужуваат исто.

Не сакам да се јавуваат проблеми и несогласувања, затоа што гледам дека се почесто во семејствата се јавува конфликт токму поради ова.

 

За сите проблеми во врска со поделба на имот и ,,нож до коска,, ги осудувам родителите. Нема што да бараат децата и да се борат за имот и што ти ја знам, туку ако има и сака родителот да им даде и неговиот збор треба да биде последен и тука се завршува приказната.
Нормално и хумано е да не се делат децата арно ама не е секогаш така. Тука влијаат многу фактори почнувајќи од начинот на воспитување до хранење на егото....на крај краева никој не понел со себе во 2 метра под земја ама љубомората и себичноста се страшна работа во денешно време.

Јас сум единка и јасна ствар ама одамна си кажав ствар дека станот во кој пораснав и викендицата од баба ми и дедо ми припаѓаат на малиот . Ако имам и друго дете а не сме успеале ете на пр. да печалиме за уште еден стан, тогаш би го продала станот и парите би ги поделила на дваицата подеднакво како некој си почетен влог за покрив над глава па што им даде Господ (ако се паметни, паметно ќе ги искористат). Толку сум можела и успела да им овозможам во животот. Викендицата не би ја давала, туку би ја користела за заеднички пикнинзи и како место за рехабилитација да се избегне од градски метеж и нервози.
Куќата во која сега живееме е почната од татко му на мм (не е жив веќе 12год.) а ние ја довршивме. Пак ќе остане на тие наши деца и ако е возможно да се подели. Тика го оставам мм да реши како сака.