Сите сме се нашле во некој период од животот да немаме, кога малку кога ич. И оние што навистина им требаат пропагаат во земја додека бараат, се познава. Ама има едни што немаат, од што не водат ред за ништо. Не може месечниот внес на пари да ти вели не може во ресторан да јадеш 3 пати неделно фамилијарно а ти упорно да тераш. Пред некое време ни бара еден, воопшто не ни е близок на наши роднини другар, не беа некои големи пари 100 евра, ај маж му даде.. За во текот на тие 10 дена не знам каде веќе не се отиде, во кое место не, со скари, со кафани и музика. Ни срам ни перде, се до детали на фб ставаше. Викам барем од нас да скриеше. Кажа за една недела, месец, два него сеуште го нема. На крај маж сам си ги бараше, откако ги зема после една недела пак побара, само што не му дадовме. Капак на се па и се коцка. Јас би дала секогаш на некој што му треба за здравје, храна и за децата за во школо. Знам колку ни беше тешко додека бев на факултет. Ама од луге без грам осет за забава немам. За брат муабет не правам, би му дала за одмор ако нема а гледам се отепува од работа. Ама си го знам односот со брат ми и затоа не ми е проблем, ама да лежи, да е мрзлив и тој и снаа ми, да не се замара и нему не би му дала.
Кажи им доста работи купив овој месец се потрошив и си имам и некои давачки плус и така. На маж ми стално му бараат и блиски и не блиски. Не е дал на никој ама не знам како можат да бараат и од него баш. Му велам треба лихвар да станеш.