Се си е до време. Порано осеќав тежина кога морав да бидам сама, цело време кукав дека ми треба поголемо друштво, дружења, излегувања. Сега доволно ми е тоа што одам на работа. Можам по цел ден да седам дома и воопшто да не ми е досадно. Си наоѓам занимација со некоја книга, нешто по интернет или учам по некој нов збор од јазиков. Можда до одредена граница не е нормално, ама најубаво ми е времето поминато сама со себе.
Имам приметено дека најубаво поминато време сам, ми е после втора смена кога ќе си дојдам дома, сите спијат, јас ќе си сварам какао, пригушено светло и пуштен телевизор. Тоа ме релаксира исто како да сум спиел.