Породилни приказни

Ајде и јас да си раскажам.
Во четвртокот ми пукна водењакот , ама не приметив. Случајно отидов на матичен бидејќи бев низ град во петокот. Високо пукнат водењак, протекувал од време на време.
Ме задржаа на Гак петокот, бебе во канал, 35+.
Нит болки нит контракции.
После сите прегледи и анализи, дури неделата ме земаа на царски, после 60ч пукнат водењак.
Провокации не добив, нз зашто.

5 дена во болница, синко беше на кислород бидејќи долго седел внатре со пукнат водењак. Среќа со растот одговараше на 38 недела, па се избори за брзо.
Се каам зашто не земав упут за Чаир.

 

1000 приказни прочитав и пак се најдов во ситуација што ми е тотално непозната.

На една недела пред термин отидов на редовен преглед. Таму се дигна узбуна. ЦТГ не чини, викнаа одма брза помош, дадоа упат за итен царски. Ме однесоа во една клиника 4 саати испитуваа све и свашта викаат нема потреба од царски ама бебето е мало, има мала глава, фали плодова вода и уште сто такви ситници. Мене ме фати страв знаев дека нешто не е во ред и закажав царски за 3 дена, по што добив коментар од докторката "себично е за ти да не трпиш болка, да вадиш недораснато бебе, знаеш ли кои компликации може да бидат, децата со царски не дишат одма бла бла"

Отидовме на царски и се покажа дека интуицијата не ме лажела, детето си било за вадење. Се друго што кажаа излезе спротивно. Бебе нормална големина, супер дишење, вресна одма, им се измоча во фаца во знак на протест

Хоророт почна после операцијата. По некаква германска практика морало децата неколку саати да седат голи на мајката, кожа со кожа контакт. Се тоа ок, но нас не ставија во пекол топла соба, на сред лето, бебе неизбањато мириса на крв, јас испотена, и не оставија таму 12 саати Дојде бабица,и ми вика детево има температура ама ништо не е, отвори прозор. Сама бев веќе, не можев да станам да го затворам, бебе испотено на отворен прозор цела вечер, пукнав од нервози.

Утредента уште повеќе температура, крвна слика лоша, некаква си цпт вредност покачена, дехидрирано за еден ден изгубило скоро 15% од тежината, ќе не носеле во друга болница да го стават на апарати. После викаат не, ќе чекаме до утре. Три дена си плачев, бебето врескаше од болки, 5 пати го боцкаа да му земаат крв. Ужасно беше, не можеш да станеш од кревет од царскиот а слушаш две соби подалеку детето ти вреска болно Среќа во несреќа е што на смена се погодија мед. сестри од Македонија и толку му се замараа на детето да се направат сите испитувања а мене не ни ми кажуваа што се случува.

Нареден ден пак ги испитаа вредностите биле намалени, па ми олесна. Температурата падна, живна малиот. Земавме семејна соба за да може татко му да е со нас, и сега чекаме да помине викендот па во понеделник да не пуштат дома. До тогаш ќе се гушкаме здрави и среќни

На никој не му посакувам такво искуство првите денови. Место да се радуваш, да плачеш од страв и неизвесност.

 

Zdravo i zivo bebence!! Golem lajk za hrabrosta!!

 

Живи и здрави да сте , гушкајте се

 

Како што доближува прв роденден на мојата џамбазка, се повеќе се присеќам на лани ова време и добив желба да ја пишам мојата породилна приказна.
Ден недела, станав, испив кафе, и тргнав накај ГАК да се пораѓам, на договорен пораѓај со провокација, 39+1.
ЦТГ мирно, отворена 4см, немам болки, си викам се исплателе чучњевите прошла недела .
Ме примија во предродилна, пуштија провокација. Предродилна празна, јас и сестрите. Ми кажаа сите ги препраќале во Чаир, дека недела,а во недела се дежурало за итни случаеви на ГАК...ок де и за врскаџики ко мене .
Ептем ме израдува што сум сама што нема врискање да слушам, ставив слушалки, си гледав серија, сестрите се паѓаа од смеење што сум задремала, а ЦТГ урла демек болки. И така си пројдоа 7 саати со провокација, се отворив 8см, болки онака, ништо посебно.
Ајде накај бокс фаќај ми рекоа, ме однесоа, појачаа провокација. Е тогаш почнав да осеќам реална болка. Стоев, шетав, ја издржував болката. Ми рекоа вода не смееш, а јас од 10 сабајле дојдена, сега 8 навечер, август, устава барут. Ааа си викам кој ве врти бре. Им викам на сестрите одам ја во вц. Кога сум се налокала од тоа чешмата....ама да ти имало причина зашто не смее вода. Се враќам на бокс, појачаа пак провокација, кога почнав да повраќам, хаос. Бебе збесна од провокацијата, бутна каишот од ЦТГ- то, преломен момент.
Доаѓаат ме прегледуваат. Отворена 9цм, бебе се изместило, се направил некој надув на главчето, имаш 3 опции сега ми викаат.
Прво, сега те боцкаме лајт спинал и чекаме бебе да се намести, може ќе се намести, може не, џабе анестезијата, можда ќе треба царски, можда ќе се намести после 2 саати, ќе пројде анестезијата ќе раѓаш без анестезија.
Второ, не ставаме анестезија, чекаме уште саат да видиме што да правиме, а више 9 навечер јас од 10 сабајле отидена.
Трето, идеме одма на царски.
И бидна трето .
Ме соблекоа, ми ставија спинал, и за 10 минути ја извадија мојата џамбазка. 3050, 50цм, најубава мајкина. Ја избришаа, не изнасликаа и ја земаа. Ја видов тек утредента.
Ми открија и 2 миоми, ги извадија и нив, и после саат ипол излегов од операциона сала.
Среќа избрав царски .

 

Пред второво виножитно чудо да направи месец, измеѓу бессони ноќи, болки во сите можни делови од телово, хаос од емоции и луди хормони ми текна да си ја прочитам првата породилна прикаска со мојата Виножитка. Секогаш мислев дека тоа искуство ми беше интензивно и трауматично, ама како по непишано правило животот ќе ти покаже дека секогаш може и повеќе и потешко од тоа. Дури и постот тогаш сум го завршила со констатацијата дека за неа повторно би поминала низ истото.

Трета бременост, втора успешна. Бебули големо, здраво и надносено. Договоривме да се почне со провокации. Станав утрото ја бацнав прекраснотијата моја додека спиеше, со маж се изљубивме пред такси и заминав. Ради претходен царски не смеев да добијам цела доза провокација, па се додека бебули е во ред ќе тераме со пола ми рекоа и дека може да трае така и до 7 дена. И така следните 3 денови, ама баш ништо не се дешаваше, никаква промена не вродија провокациите. Престојот на клиника ме убиваше полека психички. Деновите ми се чинеа бесмислено предолги. Со моментот дека прв пат воопшто, а потоа и толку долго разделена сум и ќе бидам од ќерка ми, не се носев најдобро. А потоа и во агонија од многу болки кои ги имав месеци наназад но вистинските изостануваа. Дополнително прегледите со рака кои беа ужасно брутални и после кои едвај стоев на нозе и влечејќи се по ѕид и плачејќи одев до соба, правеа да се чувствувам мизерно.

4от ден рано утрото се разбудив со некој таков ужасен немир кој не можев да си го објаснам, знаев само дека тој ден морам да го гушнам бебули. Брзо потоа ме посети докторка која ми кажа дека и завршува смената и дека треба да одам да се консултирам со новата што ќе дојде на смена како ќе продолжиме, оти и по 3 дена ниту цервикс омекнат, ниту отворен ниту контракции. Бог ми е сведок колку сакав природно и колку до крај инсистирав за природен пораѓај, ама веќе не можев да го издржам целиот психички па и физички притисок повеќе, а тој ден со плус татнежи во градиве од кои мислев срцето ќе ми излета низ уста, бев решена да терам по мое до крај. Докторката се обиде на секој начин да ме разубеди да се обидеме уште само тој ден со провокации. Милион пати ме прегледа де со рака, де со други помагала, паралелно со немирот само ми растеше самодовербата да терам како сум одлучила. Разубедувањето чинам немаше крај. Де само уште тој ден да продолжиме со провокација, де да ми ставеле цела доза овој пат (што претходно беше ризично и незамисливо оти нели со претходен царски сум, сега одеднаш стана сосем нормално) де со друга механичка процедура како втора и последна можна опција што може да се искористи кај оние после прв царски. Де недела е, тешко ќе собере тим, де да прошетам надвор убаво е времето и да размислам. Конечно се убедивме дека ја сум одлучила и не мислам да попуштам ни под разно. Ме испрати во соба и рече не знае точно кога ќе биде, оти мора да собере тим, ама најверојатно подоцна тоа попладне.
Попладнето ме земаа, ме средија, облекоа, ми дадоа нешто да испијам за стомакот рекоа, и ме ставија на цтг саат ипол можеби. Конечно и за мене дојде моментот си помислив, воздивнав и за кратко ќе заврши се - помислив. И тогаш, за јаготка на шлагот, добив уште едно “силување” со рака на само 5 мин пред царскиот оти цтг баш тогаш покажа некои глупави контракции.

Ако за првиот царски ми беше криво што телово не ми соработуваше за природно, овој пат сум бескрајно благодарна што повторно не соработуваше, оти на крај сепак излезе дека царскиот бил единствена безбедна опција за мене и бебули. Си го родив вториот маж на мојот живот, жив и здрав. После царскиот, докторката дојде во соба и ми кажа дека мојата интуиција сепак била во право и царскиот за мене бил вистински избор. Со големо бебе и матка во лоша состојба за која не знаеле, веќе некое време сум била под ризик од пукање на истата. Можело да се деси во било кое време, на пример додека сум била дома, а маж ми бил на работа и оваа прикаска тогаш ќе имаше сосема поинаков крај од овој што сега го раскажувам, веројатно ќе немаше и кој да го напише. Раната од претходниот царски веќе имала мала руптура, а матката била толку истенчена што само чудо ја чувало од пукање, додека пак контракции во таков случај не се воопшто пожелни, најмалку оние предизвикани од провокации. Среќа, ако може така да се каже, испукала на сам пораѓај.

Телото мое во двата случаи заврши извонредна работа. Го направи најдоброто што можеше. Со 2 недели надносено бебе од 4+ кила, 3 дена провокации и сепак да завршам со 0 контракции и затворен цервикс, дали беше бог ил судбина не знам, ама син ми си го родив на роденденот на мојот покоен татко со некоја причина.

Сега уживам во најубавиот мирис на светот. Во едни морско сини очиња кои уште во првиот момент се скротија во моите раце, во една зеленоока убавина без која не можам животов да си го замислам. И во него, мојата прва љубов и безрезервна поддршка.

Скоро месец дена подоцна, сеуште во големи болки и под пеинкилерс, и овој пост ќе го завршам како и претходниот. Дека за нив двајца, без ни мал сомнеж пак би поминала низ истото.

 

Ме расплака мама гушки до тројцата

 

Се наежив. Гушки до двете виножитки

 

Мајки убави, ми дојде мене пак ред со нова породилна приказна. Првото дете ми се заглави во карлица и завршив на итен царски. За второ бев решена се да направам за спонтано, ми остана желба зошто со првото од бокс во сала отидов
Цела бременост цела енергија ја насочив кон тоа.... Како и да е докторот кој ме оперираше првиот пат се сложи да пробаме спонтано но со постојано нагласување дека мора да се внимава на матката дали ќе ни дозволи.
Си добив болки нежни едни накај 12 ноќта и си ги преспав до 6 сабајлето. Се избањав и спремив и си отидов во болница, 4 прсти, ајде прием мајка .... ми рече прпвокации за брзање нема не ја мачиме матката ќе си чекаме не смеам да те брзам. Викам докторе ми ја знаеш желбата прави како треба.
Дури направивме прием вика дај да видам вика 6 прсти ми пукна водењак и стави ЦТГ, мами нрзнам колку пројде, ама мн брзо ми се виде, кај болките се зголеми интензитет ама се зголеми и просторот меѓу 2 болки искрено одмарав, заспивав меѓу болки. За кратко 10 прсти со 3 напони се роди мојата лепотичка. Радоста не се опишува со зборови. Пресреќна дека успеав спонтано и пресреќна дека беше брзо и чувството на исполнетост се надевам ќе ми трае подолго

 

Секогаш им се радував на ваквите приказни и само молев бог да пишам и јас еднаш во оваа тема. Со две неуспешни бремености огромна желба за бебе 2.5 години мислев дека ова можам само да го сонувам.
Кога ќе помислам сега имав многу уредна и лесна бременост, единствено што бев на клексани цела бременост и еден куп витамини и страв до коска дали ќе истерам до крај.

Кај докторот што ме пораѓаше појдов на преглед 36+3, високо поставено бебе, грлото не беше омекнато а јас отворена 2цм. Рано е рече ќе се видиме во полна 38ма недела и ќе видиме како ќе се одвиваат работите, доколку не се симне бебе ќе закажиме царски ако предходно немам болки или пукнат водењак. Бидеќи ќе се пораѓав во друг град секоја недела редовно одев на цтг кај матичната. Последното цтг беше во четврток мирно, јас почнувам да осеќам слаби менструални болки ама на неточни интервали, ајде реков лажни се. Во саботата ми се јавува докторот вели не доаѓај во понеделник доколку немаш болки а имаш мирно цтг дојди во четврток да те прегледам и што ќе правиме ќе правиме во петок, а јас толку бев нестрплива викам докторе имам слаби болки но не се на точни интервали сепак ќе си дојдам во понеделник видете ме, ајде рече кога ти е мисла дојди.
Идам јас прво ме ставаат на цтг се смеат сестрите големо бебе ама мирно, рано е сеуште, цтг рамна линија. Влегувам кај докторот сјде вика легни ќе те прегледам, легнувам јад и велам сега докторе кога ќе ме видите 6цм отворена ќе речите те задржувам за пораѓај, аха ми вели така мислиш се раѓа бебе плус ти си прворотка. Иди ме гледа, чекај вика тебе кој те прегледа, никој докторе, лажиш вика некој те има прегледано, ма не докторе му велам, девојче ти си цели 7цм отворена јас тебе вистина те задржувам за пораѓај мм падна во транс кога слушна, јас фатив се смеам дали се смеам, пресреќна сум стигнала до таму со ептен минимални болки.
Ајде хитно ми прават корона тест, им давам секакви документи ме сместуваат брзаат мислат по пат ќе го родам ме сместија во соба, ме прочистија па ме зедоа да ми стават епидурал, јас болки 0 легната на бокс ми брцаат со рака се отварам со брзината на светлината, добро ми велат немаш болки? Ма какви болки викам ништо не осеќам (епидуралот само наместен не го пуштаа бидеќи немав болки) а бебе упорно високо не се симнуваше.
Ме вратија во соба, да почекаме барем малку да почне да слегува, стигнав 9цм и тогаш почнаа болките, ајде викам по сите да ме земат да раѓам. Иди докторот ме носат пак на бокс бебе упорно горе си седи јас умирам од болки 15 минути. Ме прегледува докторот вика тука се појавува мрежичка процесот нема да почне бебе е превисоко поставено мораме царски, јас исплашена дали се ќе биде во ред и нестрплива да го видам бебето викам одма носете ме.
Ме спремија во сала ја уклучија епидуралната и за 2 минути бебе извадено не плаче.. викам што е докторе, го слушам како во сон вели буцко се врзал два пати со папочната околу врат, го одмота и слушам мислиш маче заплакува, викам што е докторе маче ли најдовте почнаа сите да ми честитаат мама падна во транс сакав да заплачам на цел глас! Буквално не можев ни фала да му кажам на никој во салата, го бакнав најубавиот маж во мојот живот значи се стопив
Така дојде на свет мојот дечко 3720гр 51цм. Ме средија и ме носат во интензивна, јас очи не можам да отворам се јавува докторот вика седни на вибер да го видиш мачето, отварам сликите и одтанав вака па не беше вакво бебето што го бакнав, леле колку грдо бебе сум родила па како ќе му го пратам на мм да го види. Ми пишува тој го виде ли нашиот убавец колку е убав, ма го видов викам и не е како на сликата уште поубав е во живо
Ѕвонат сите ми честитаат мене умот во бебе зошто не ми е убаво, само прашував по тоа сестрите можи да го донесите да го видам велат почекај 2 часа и ќе го донесиме, го носат мене уште не ми е убав, му го сликам на мм му велам ама поубав е во живо, значи се опседнав
Ми помина вечерта во честитање и од толку возбуда око не склопив, кога почнаа да поминуваат деновите бебе стануваше се поубаво и поубаво.
Денес 8ми ден јас сум стопена од убавина им раскажувам на сите зошто им викав дека во живо е поубав и се смеат со мене… шта чеш хормони

 

Хахаха ме изнасмеа со делот дека не ти било убаво бебето, дури ме потсети и на мене. Јас кога ја видов ќерка ми реков ова нема шанса да е моето. Коса црна густа, како перика И мене ми беше грдо дури и во мала депресија западнав заради помислата како може сопственото бебе да не ми е убаво. Ама после секој ден сѐ повеќе се заљубував и сега кога ги гледам сликите од болница, ми е најубавото бебе
Да сте живи и здрави

 

Moite malecki skoro imaat 10meseci..
Prvata bremenost prirodno ja rodiv mojata ubavica posle 16 saati bolki.
Vtora bremenost so bliznacki,od 28 nedela odev redovno na kontrolla kaj doktorka vo GAK poradi skraten cerviks. Koga stigna do 34 nedela doktorkata mi rece deka najdobro bi bilo carski da se porodam i mi kaza koj den e ona dezurna za da odan,ama jas ne otidov Nemav bolki i tajno vo sebe veruvav deka prirodno ke gi rodam,iako site oloku mene mi vikaa deka bliznaci tesko prirodno..35 4+ noke imav strasni bolki vo stomakot, no za kratko mi pomina. Utredenta se dogovaram so doktorkata koga da odam pak za kontrola, i mi rece utre da dojdes vo 15:30 dezurna sum.
13ti oktomvi jas stanuvam,pravam generalla doma, ja zimam tasnata koja mi bese spremna od 32nedela, odime da ja zememe kerkata od gradinka i da odime spored mene SAMO NA kONTROLA..Vleguman jas,mi pravat ctg 40min i izlegiva se mirno,doktorkata mi vika stom nemas bolki a i ctg e mirno ke odis doma i ke dojdes pak za 3 dena za kontrola.Pred da go zemam izvestajot ona mi vika, aj stom sme tuka da te pregledam vaginalno da vidam do kaj si..sednuvam na stolceto ona butka raka i koga pocna da broi 1 2 3 4 5 6 7 8 i me gleca zacudena direkno vo oci i mi vika lelee ti si 8 prsta otvorena za priem si a jas i vikam kakoo taka ama jas nemam bolki ( pocna da me fati malce strav i panika i nekako sakav doma da se vratam )
doktorkata mi vika zarem ne mi veruvas,nema sansi jas da te pustam doma ti ke se porodis u kolla.Dobro oblakam jas spavaka nivna mi pravat kovid test i me kacuvat gore a jas placam za kerkami koja nadvor me cekase
Se kacuvan vo predporodilna,mi stavaat klizma,infuzija a jas lezam
i se cudam kako ke se porodam bez bolki. Na smena bea mnogu fini sestri i babica i mi vikaat abe ne baraj nesto drugo,za bolki ke ti davame
Doaga mojata doktorka,mi pravi pak eho zaedno so uste dve drugi doktorki i ednata vika ja ne bi rizikuvala normalno bidejki ednoto bebe e postaveno so glavata nadolu ama drugoto ne,a doktorkata sto ke me poragase na toa rece deka ednata koga se izleze ke naprai mesto i drugoto bebence ke se svrti so glava nadolu..Dobro bidna i ehoto i me kacija na boks mi stavija provokacija i posle 20min pocnaaa jakite bolki..Veke od prviot poragaj znaev sto me ceka,okolu mene 2doktorki 1banica 1sesta 2 specalizantki.Bolki mnoguu silni, davam napon i za kratko dojde na svet prvoto bebulke 2060 grama,site srekni ama jas ne celosno bidejki bev mnogu umorna a znaev deka pak isto me ceka davanje napon za drugoto bebe..Mi pravat eho da vidat kako e polozbata na bebeto koe ostana vo stomakot i mi rekoa super glavata e nadolu..vednas pocnav so napon ama veke usta mi se suši silaa nemam a oni mi vikaat ajdee uste malce,i togas samo mi vika doktorkata zastani ne davaj napon a jas se zacudiv zosto.Ona so otroveni oci se gleda so drugata doktorka i mi vika izleze rakata na bebeto ne davaj napon.Znaci mesto glavata da izleze ona rakata i izleglo Doktorkata i go vraka rakata na bebeto vnatre,i ja stava nejzinata raka vnatle celocno i mi vika daj malve napon da vidam polozbata na glavata kakva e .Jas davam napon ona mesti nesto so raka i mi vika dobro e seka glavata e vo dobra polozba..Pocnuvam da davam napon i mnogu brzo izlece i vtorata ubavica so 2560grama..Razlika 4-5minuti dadickite.Odkako ja rodiv i vtorata site doktori sto bea vnatre mi vikaa bravoo be majka kalo so epidural da poragase,a jas najsrekna na svet gi gledav 2te bisercinja i nemozev da veruvam deka bea vnatre vo moeto tello..Se rodija 18:35 ednata i 18:40 drugata, sno znaci od ctg do poragaj celi 3 saati.Gi sliknaa bebinjata,me slikaa i meno si niv, i imam spomen epten ubavi sliki zaedno
Bebinjata gi zemaa, mene me soshia me sredia i telefonot mi snema baterija pusto sreka moja
Interesno mi bese sto na rakata nosev dve allki,a bebulkite bea super zdravi..
Ova bese mojata prikazna, iako bea bliznacki gi rodiv so pomalce bolki i pobrzo od prviot poragaj..sega koga pisuvam kako kontrakcii da me fatija na stomakot

 

Среќички

 

Божја работа и наше изненадување во тажен период беше доцнењето на циклусот од само неколку дена ама ми одеше паметот да направам тест, иако си викав од еднаш два пати - јас нема шанси. Додека бев на работа побарав на форумов, најдов тест, отидов по работа земав, позитивен ( дури прво тука го објавив зошто не ми се веруваше)... Следеше бета хцг, прв преглед и срцева реакција во 5та недела, се редеа контроли, искрено имав лесна бременост, без мачнини, летав, стрес тон, посебно последните месеци не сопрев од движење, активности, настани....
Во 8ми месец се постави дека постелката е зрела речиси 3 степен, ддимерите во ред, ме следеа редовно. Бебето беше карлично поставено цело време, освен на 2 недели кога се намести надоле, но пак се сврти педалично и така остана.
Одев на прегледи, состојбата почна да се стега зошто постелката беше лом, почна да се намалува плодовата, позицијата беше таа, се почека 38ма недела и поради параметрите се одлучи на итен царски, немав мн време да мислам... Се спремив, бев позитивна, свежа иако ненаспана, отидов во болница на прием, беше гужва и потрага додека ме примат на одделение. Поминаа сите церемонии, ме сместија во едно па во друго одделение, дремнав малку и пак бев мирна, си чував енергијата. Ме повикаа да се спремам, следев што се кажуваше, набргу по подготовките почна операцијата, и уште побргу го извадија моето СЕ, мојот живот дојде на овој свет... Малку заплача и се смири кога се допревме со лицата, нема да заборавам на тој момент... Беше мек како кадифе, кроток, единствен, мој, како слика....
Него го земаа, мене ме средија, по што во шок соба уште држев свежина, броев саати до преместување во соба за мајки и бебиња за да го видам.
Бременоста и пораѓајот беа одлично искуство, катастрофа беа негата по царскиот и негата кон бебињата - верувам ќе заборавам на повеќето моменти некогаш....
Се вреди за оваа убавина, пак би прошла низ истото, посакувам секој да се има полни раце и душа.

 

Честитки,живи и здрави да сте сите.Браво!!!!

 

Аман бе ова во германија?

 

Да, немаат персонал и тој што го имаат од ваму таму собран за ништо не го бива. Ужас!

 

Ве пуштија потоа во предвиденото време?
Леле среќа што сѐ поминало добро.
Душичка мала.
А персоналот Германци беа? Освен за тие двете што рече Македонките.

 

Требаше уште ден два да лежеме, но јас не издржав, па си дојдовме дома.

Освен анестезиологот другите сите беа странци , уште слушав цело време како ја учат една нова докторка од Украина да шие, а сиротата не ни знае убаво германски. Но убаво ме сошиле, беа љубезни цело време, објаснуваа доста, ама грешки колку сакаш.

 

Од секогаш ми биле интересни за читање породилните приказни, па еве ќе ја раскажам и мојата.

Бременост многу посакувана, цела година чекана таман кога решивме пауза малку, оп се случи.

Цела бременост уредна, без никакви проблеми. Со цтг почнав негде 38 недела поинтензивно, но контракција ниедна. Ни лажна ни вистинска ништо, а бебе големо. Според последното ехо во 39-40 недела беше околу 4 кг.

Терминот пројде, цтг секој втор ден ама ништо, рамна линија. Докторката, Афродита од ремедика, реши да пробаме со провокации бидејќи веќе бев 41 недела.

Ден среда, ме сместија во 8:00 во соба, а во 8:30 веќе добив вагинална провокација (простагландин). Контракции почнаа веќе во 10:00. Прв преглед со рака околу 13:00, отворена 0 цм. Докторката си замина, рече секако дека до утре ќе фати, не очекува дента да се породам. Втор преглед со рака околу 17:00. Тогаш мислам сите ѕвезди ги избројав. Премногу болни и грубо, пола саат рикав од плачење. Отворена пак 0цм. Контракции на секои 3 мин ама не се отварам ич. Притоа акушерките што беа на смена неколку пати ми рекоа, што те мачат ова бебе нема шанси да искочи природно многу е високо. Но јас сакав природно.

Во координација со докторката решија околу 21:00 да ми пуштат окситоцин венски. Бебче почна да губи тонови по нецели 10мин. Ја исклучија провокацијата и рекоа седи така до сабајле. Меѓутоа сеуште имав контракции, дехидрирана и прегладнета, а веќе и вознемирена. Дојде Симонида околу полноќ да ме види и нејзината прогноза беше дека природно тешко. Се слушнаа со мојата докторка, го гледаа заедно цтг-то и решија царски. Имаше итен царски пред мене, па веднаш бев јас на ред.

Така во 4ипол сабајле, го извадија мојот син, душе мајкино 4200 гр и 53 цм. Толку беше горе напикан и голем што мораа толку јако да притискаат што мислам ребрата ми ги скршија. Но бидна ете.
Презадоволна од докторката Афродита, а не можев да посакам подобар тим за царски него заедно со Симонида. Двете се феноменални. Топло ги препорачувам.

Сега после 3 месеци, на болката веќе заборавив, добро и брзо се опоравив, уште да симнам некое килце.

Битно синчето ми е живо и здраво и нема поголема среќа од тоа да се стане мајка.