Леле Бејби, чекав кога ќе раскажеш. Ме расплака. Се радувам за вас и се дивам на истрајноста и вербата. Животот сега резервиран само за убавини.
@Baby warrior @Трагедијаупмм @cocopuff @EnaEnA30 , борци сте ме расплакавте, фала му на Господ на сите што дојдовме дома со најмилите Стварно све се заборава идеме напред
После повеќе од 2 месеци и јас ќе ја споделам мојата породилна приказна. Прва, Патолошка бременост, серклаж во 16та недела. Освен тој момент, не премногу тешка. Одам на контрола кај докторот 38+2, гледаат некои слаби контракции кои што јас не ги чуствувам и решија да ми го вадат конецот на 24.04 вечерта. Си одам дома и си размислувам дали ќе се породам за некој ден или ќе ме фати и повеќе од недела да чекам уште. Епа сабајлето во 2 се будам, ми се оди во тоалет по двете нужди и ме боли малку стомак. Седнувам да мочам ама осеќам и нешто плус дека истекува, го осетив како нешто погусто, викам можеби е чепот или некој исцедок од што ми го вадеа конецот… покасно ќе се дознае дека бил водењакот. Константна слаба болка во стомак и јас си продолжувам со спиење… Во 4 саат се будам пак за во вц, и сфаќам дека имам болка во стомак и кичма на 12 минути. Си терам така, задремувам по 10 мин, се будам со болка и пак задремувам. Доаѓа 6.30 на мм му ѕвони аларм и јас му кажувам вака и вака, јас денес останувам во болница му викам. И ајде се туширам облакам, доаѓаме во Систина во 8 наместо во 9 (во 9 имаме договорено цтг) јас со појаки болки на 7-8 минути веќе. На цтг не ги покажува баш јаки, докторот ме проверува 5 прста отворена. Ајде вика за 5-6 саати ти ќе се породиш. Ме спремаат, крв, клизма, цтг, едно друго, јас веќепочнувам да барам епидурална викам не можам многу се јаки болкиве. На цтг ништо посебно, викам не е можно. Ми викаат има процедура, чекаме резултат од крв, па ќе те качат горе за раѓање.Помина вкупно саатипол, ме качуваат горе, акушерката проверува вика нема време за никаква анестезија, ти си 10 прста отворена. Мене ми се темни пред очи, ми се плаче. Викам океј можеби лесно ќе поминам со 2-3 буткања чим е така. Арно ама, госпоѓицава не спуштена си седи горе и мене со секоја болка не ми доаѓа да напнувам никаков притисок… акушерката проверува вика нема водењак, вика друг доктор и он чепка вика нема, се чудат зошто јас им викам не ми пукнал хаха. Сфатија дека пукнал во моментот кога сум била во тоалет. Доаѓа и мојот доктор вика горе е бебево, јас се вртам на страна пробувам пози и си трпам.Викам океј, сега со болкиве ми доаѓа притисок и ајде вика притискај си ти за да се спушти. Во еден момент викаат паѓаат тонови на бебето, мора да излезе побрзо. Па стискање стомак, викање, хаос, 3-4 болки поминаа не може да излезе. Веќе не осеќам ништо, само константна болка, плус и од докторот што ме притискаше на стомак. Докторот вика спремајте вакум ако не излезе сега, и тука собрав сила некако излезе бебушка. Си го имала ставено рачето кај вратчето и тоа ја притискало како што сфатив, па затоа се случувало тоа. Она излегува љиљаково бебе, 10 секунди на мене, не можам ни да ја видам убаво, заплака и ја однесоа да ја прегледаат. Јас плачам што од среќа за ќерка ми што од среќа дека заврши буткањево и таа болка. Излезе плацентата, јас сецната, ајде шиење и тоа без анестезија од некоја причина. Се издржа и тоа, едвај чекав и тоа да заврши и да легнам да затворам очи. Се роди во 10:50, тешка 3530 (толку ја измери и докторот претходниот ден на ехо), 51 цм долга, апгар 7,8 поради трауматичен пораѓај. Доктори, акушери, сестри се чудат колку брзо беше се, докторот рече ова беше брз ама тежок пораѓај да знаеш. Сега си ја држам во раце, си ја гледам и си викам кога поминаа два месеци, како вчера да се случи се ова и ми доаѓаат солзи што брзо растат.
