Нема породила приказна која што сум ја прочитала а да не заплачам, солзи да не ми потечат Да сте живи и здрави тројцата
На Гак е поредена, според се опишано и како одело се ми личи како да е таму...се изнаплакав оти се присетив и јас што поминав а толку многу сакам да ги заборавам тие денови... трауми за цел живот. Сочуствувам скроз, најважно е што сте добро до бебето уживајте и гушкајте се.
Има пишано и самата членка во постот дека е таму, прежално искрено што се такви и срамота што мора една жена во најранливиот период да доживее, наместо да го памти породувањето по убаво и како имала поддршка од персоналот. Не знам што да кажам, кај мене е неизвесно каде ќе завршам ама молам Бога да не е таму.
Да на Гак.. Затоа викам трауми ќе влечам цел живот и некогаш ако се одлучам за второ леб да немам да јадам ќе одам на приватно , каде барем ќе ме третираат ко човек. Фала ви девојки, се поминува Баш пишував во труднички тие денови и фала на сите девојки кои што ме охрабруваа и @Puffy2019 што цело време ми пишуваше како сум
Има членки овде што пишувале дека се породиле на Гак што поминале супер. Не значи дека ќе поминеш лошо, како ќе се погоди ама колку и да ти е страв каде и да одиш оди со позитивна мисла, да си се олесниш и да си фатиш дете во раце.
Знам ама поголемиот дел се негативни. Индиректно имам искуство со нив од неколку години и затоа имам аверзија за таму, сама никогаш не би ги избрала. Стравот е секако присутен, плус и други работи влијаат кај мене ама тоа е најбитно, здрави бебенца во раце. Другото, како викаат сите, се заборава.
Додека убавицава спие до мене, да ја напишам мојата втора породилна приказна, додека е уште многу свежа. Голем дел од вас, ме имаа читано како трчав секој втор трет ден во 9-ти, се поради првото искуство. Те воденик ми напукнал, те не сум ја чувствувала, те болки...а контракции нема никаде Термин шести септември. Изгурав до први септември, си го испратив првачето и се смирив. Некако се помирив со тоа дека нема да биде пред термин, дури се чувствував како да ќе сум вечно бремена Доаѓа 2ри септември, на преглед отворена 2-3 цм, докторката буричка внатре вика ќе биде ќе забрзаме. Дента болкички, викам супер. Вечерта заспивам, сабајлето се будам разочарана. Нареден преглед 5ти, во водата веќе бели точки. Докторката вика да не чекаме, да те породиме со провокации. Јас велам не, ако треба царски, само не провокации. Со поглед ми рече што ти е на тебе И продолжи да ме убедува, како нема да боли со епидурал, јас и кажувам дека минатиот пат не фати и дека беше страшно. Ме испрати со тоа, ќе те фатат болки не се грижи. И така убедувајќи, остана да се вратам за три денови, на нов преглед, за кој бев сигурна дека ќе ме задржи. Седми септември фаќам некој вирус, со болка во секој мускул и дел од телото, со повраќање, пролив , главоболка, се. Ми даде добар лек за оздравување, до утредента 70 посто бев подобра. На осми одам, на постелката веќе и лакунчиња, водата почнува да се мати. Ме седнува и вика, не смееме да ризикуваме, знам дека ти е страв, ама ќе видиш дека ќе биде многу подобро, телото ти е спремно. Те оставам да дојдеш 10ти на прием и на 11ти да почнеме со провокации, само за да имаш време да закрепнеш. Светот ми се сруши, од тој ден плачки и се по ред. Контракции доаѓаат и си одат во спиење. Доаѓа 10ти, јас мислиш на умирачка одам. Плачење, збогување со малиот, не можев да се исконтролирам да не го растажам, беше посилно од мене. Во глава обвинувања дека сум неспособна да родам дете по втор пат, дека нема да си го сакам затоа што ќе поминам низ истите трауми. Вечерта после тешка разделба со син ми и маж ми одам на прием. Плачев со саати, сите ми викаат ајде за убаво си дојдена, а мене во глава црни сценарија дека ќе умрам раѓајќи. Дури на сите што знаеа а беа малку, им се лутев дека ме убедуваа дека се ќе е во ред. Сабајлето ме будат во 6, ајде цтг, туширање и во родилна горе. Ко за беља акушерка ли беше, тежок намќор, уште толку ми се зголемија паниките. За среќа, и заврши во 8 смената и дојде друга, пријатна акушерка. На 4 цм се осеќаа јаки болки, викам леле што ќе правам јас на 10. Барам за епидурал, ме боцнаа со претходна напомена дека не фати минатиот пат. Пуштаат епидурал, провокации продолжуваат, мене на нозете топличко убаво, мерак., ми се спие. Осеќам контракции само по начинот на кој дишев. Доаѓа акушерката, вика чек да те проверам, 6 цм, а јас вака Велам нема шанси ништо не осеќам, вика сега ќе ја викнам докторката да пукне воденик. Пука, проверува вика 8 цм, може да одиш на бокс. Јас се уште не верувам како со 8цм не боли. Намалија епидурал, отидовме на бокс, со мала помош се качив. Ме подготвува втората акушерка,вика сега ќе ја слушаш другата, што ќе ти каже тоа ќе правиш за да биде побрзо. Почнаа напони, но морав да чекам да не напнувам за да не мора да ме сечат, да си се сврти убаво мојата девојка. Како поминува времето, напоните посилни, ја викаат мојата докторка доаѓа, и се зезаат за името, дека ми го погодила денот на раѓање (името беше од многу одамна смислено). Ме зезаат мене, меѓу себе, јас трпам. Доаѓаат моменти кога морам да напнам ама ме владее паника дека ќе се изгубав пак како минатиот пат. Во еден момент морав многу да напнам ама немав доволно сила и докторката стиска на стомак, акушерката долу го фаќа главчето, уште еден напон тежок и излезе мојата долго посакувана ќерка, околу 11 часот. Имаше еден малку болен зафат затоа што за да не ме сечеле, бебето додека се местело и така гребело по ѕидовите, но истрпев. Ми ја даваат, преубаво, премагично чувство, колку значи кога раѓаш "одморена". Потоа саат време беше со мене на бокс да цица. Излегувам од родилна, плачам од радост дека се помина добро, бев во неверување, јас навистина отидов сабајлето со чувство како да одам на колење. Фала му на Бог, и на Свети Јован што ми пратија прави луѓе, во право време, за се да излезе добро.
Мене не ми се верува дека секоја породилна приказна ја читам со солзи, уште години пред да бидам член ја отварав темава и сега пак ама со две бебенца во стомак. Да е секогаш здрава принцезата, цел живот само радости да ви носи А ова што викаш, како да идам на колење, исто го замислувам, паничен страв имам и уште од сега плачам
Фала ти мила, ќе си дочекаш и ти Стравот е тежок да се совлада, за мене дури беше невозможно. Но, верувај дека ќе биде во ред.
