не знам, мене ми е чудно и на забар и секаде луѓето на лекар кога одат и не сакаат да соработуваат или се плашат или премислуваат и да си сакам нејќам и докторот најнормално да си чека, а има уште 10души денот што треба исто да работи. не верувам дека нема ама и дека ако ти викне(нормално без навреда, агресија) после се прераскажува како којзнае што да било
Се согласувам дека може. Мене докторката ми се дереше дека ги собирав нозете и се стискав несвесно кога ми го пукаше водењакот. Ме болеше премногу, немав епидурал и бев со контракции 10 саати веќе преморена па несвесно ми доаѓаше да се стискам колку и да знаев дека не треба ама посилно од мене беше
Абе нема сакам нејќам, вака така ќе го родиш. Шо знам, мене забар со пораѓај не ми е споредливо. Е сега секој има различен праг на толеранција тоа да. Ама верувам има разлика кога си за нигде и викаш не можам боли, некој да те држи за рака и да ти вика можеш, диши или да ти се дере и да те вреѓа.
Апсолутно, тоа и ми беше поентата. И јас знаев дека треба да буткам и дишам и се, па се дерев не можам боли...
Мислам дека многу зависи од тоа што читаме, слушаме како поминале другите но секој пораѓај си е уникатен сепак најмногу зависи од докторот кој треба да ти дава поддршка, да те бодри во тој момент, а не да ти се дере и да ти вика а убаво ти беше кога си го правела оти се изнаслушав и вакви муабети од блиска особа. И кога ќе видиш кога ќе помине се, најважно ти е ти и бебето да сте живи и здрави.
Колку се познава дека ти е прв пораѓај. Теоријата што моментално ја читаш и праксата се две различни работи и некогаш можат да бидат небо и земја. Мнооогу фактори играат улога во целиот процес и некогаш колку сакаш биди психички едуцирана и спремна, телото не можеш да го контролираш. Два природни пораѓаи имам поминато. Првиот беше “безболен”, епидуралот фати, не истрпев скоро никакви болки и поминав “лесно”. Е на вториот пораѓај епидуралот не фати и болеше премногу! Болка што не си ја осетила до сега, верувај. Самото тело има нагон да дава отпор, да вика, да стиска, да се тресе итн. Јас не викав зошто не сум таков карактер и зошто бабицата ми беше душа и цело време ми помагаше покажувајќи ми како “да ги дишам” болките. Рачките од боксот ги убив од стискање, ама не пуштив глас. Не дека е погрешно да пуштиш, едноставно го носев фокусот на друго место, ја чував силата за да го родам бебето што толку долго го чекав. Ама, едно големо АМА, немаат сите таква самоконтрола. Немаат сите такви услови за време на пораѓај. Колку сакаш едуцирај се ако ти се склопат коцките да имаш тежок пораѓај, ќе урлаш и те како, ќе го буташ докторот(несвесно) и те како, ќе сакаш да соработуваш ама ќе нема да имаш сила итн. Не викаат старите за џабе “Прво рипни, после кажи оп”. Прво породи се и ти посакувам баш лесен пораѓај, ама и да не е така, важно е да сме живи и здрави, како што викаш. Само верувај дека постои малтретирање на родилки во болнициве низ Македонија, изживување, однос кој не го заслужува ниедна жена. За тоа зборевме погоре, не за праг на толеранција.
Неспоредливо е болка од поправање заб и пораѓај верувајте. Мислев дека имам висок праг на толеранција на болка штом издржав умртвување на нерв на заб без анестезија, се додека не отидов на пораѓај. На првиот пораѓај им се изгубив на бокс од болки (иако бев со епидурал кој не фати добро и признавам дека можеби во моментот ме фати и паника, недостаток на самоконтрола и тоа што не бев баш едуцирана за процесот)не знам како ме освестија и како извадија бебе од мене, а глас не пуштив. На вториот ја кренав цела болница на нозе, без анестезија, во 18 недела прекин заради аномалија. Никој ништо не ми пререче, ни првиот ни вториот пат, беа полни со разбирање и многу ме бодреа и двата пати. Ама сѐ се издржува и поминува, на крај на денот важно е само мислата да ве води дека после сите тие болки доаѓа најубавото нешто и во моментот кога ќе го земеш во раце чудно,ама веќе ништо не боли.
