Породилни приказни

Претпоставував

 

После речиси четири месеци решив да ја раскажам мојата породилна приказна. Свесно избегнував бидејќи некако тешко ги надминав траумите.
На 13.08 вечерта ми падна чепот, школски се одвиваше се, почнаа болки на 40 минути, па на 30, на 20 и кога стигнаа на 15 се облековме со мм во три саат ноќта и отидовме на ГАК. Ме ставија на цтг, покажуваше многу јаки болки но јас не ги чувствував многу интензивно. Бев отворена само два прста и ме вратија дома. Од возбуда не заспав воопшто и се вратив утрото во 9. Ситуацијата беше иста пак си заминав дома. Одморив саат време. Некаде околу 17.00 часот повторно отидовме. Ме хоспитализираа бидејќи бев 3 прсти отворена а бебо беше тахикардичен, пулс 180. Ме ставија на цтг и ме следеа многу долго, четири часа. Не се отварав ни милиметар. Со сила ми го пукнаа видењакот и тука почна хоророт. Сите жени со болки шетаа или си лежеа на кревети, јас закачена на цтг со часови на тој креветот како штица тврд не можев да мрднам. Болките почнаа да стануваат неподносливи, бебе тахикардично, цервикс не мрда. Јас почнав да се губам целосно, и да се тресам како лист. Се дрмав како во струја приклучена. Веднаш почнаа да креваат паника да трчаат околу мене викнаа доктор ми измерија температура 38. Ми приклучија инфузии антибиотик, анелгетик, ми ставија два спазмекса но ништо не помагаше. Многу се плашев и се молев за бебето бидејќи не се смируваше никако. Јас веќе не знаев како се викам. Тотално се изгубив. На три минути идеа ужасни болки и штом ќе поминеше болката јас заспивав не бев свесна, за за две минути повторно да се разбудам и така во круг. Бидејќи не се отварав ни милиметар а бебо буткаше имав чувство дека ќе ми се распадне карлицата. Докторот кажа дека сум случај со индикатор за царски уште два саати откако ме примија, но ме држеа вака со саати. Во 12 на полноќ почна да ми трне раката. Им реков веднаш да викнат доктор. Кога дојде докторот почна да им вика зошто ме исклучиле од цтг беше многу лут, вика бебето е со зголемен пулс вие не го следите... Им кажа веднаш да ме спремат за во сала, но ГАК како ГАК еден доктор дежурен а во меѓувреме друг итен случај па место мене однесоа друга жена. Јас во таква состојба бев оставена уште два часа. Си мислев дека е некој лош сон. Бев целосно исклучена од себе како да лебдев. Сестрата ми вика ти трнат рацете бидејќи не зимаш доволно кислород, а како да земам воздух кога бев 7 саати со страшни болки, немав сила очите да ги држам отворени. Мижев и чекав да се смилува некој. Имаше една докторка не знам која беше цело време ме бодреше, ми збореше да издржам уште малку. Во цела гужва не и го запамтив името. Дури во 2:20 утрото ме спремија за царски. На цела мака, не им работеше лифтот да ме однесат со креветот, па ме фатија под рака од двете страни две сестри и ме носеа. Во операциона сала почнаа веднаш ми ставија спинална анестезија а јас цело време мижев ништо не чувствував кога ме боцнаа баш ништо. Кога почнала да ми делува анестезијата телото се опуштилило и целосно сум се изгубила. Не се сеќавам на ништо. Исто како со целосна анестезија. Ниту бебе слушнав да плаче ниту го видов. Ме разбудија дури на интензивна, односно јас се сеќавам од таму. Одма прашав за бебето ми рекоа дека е добар и дека сум отворила очи да го видам кога завршил царскиот, но јас не се сеќавам.
Во болница не држеа 8 дена. Ова ми е потрауматичен дел од приказната. Бебо беше ставен на опсервација со чадорче чист кислород. Не беше страшна состојбата повеќе превентивно го држеа но не ми даваа да го допрам. Само смеев да го видам по пет минути во денот. Не можам да ја опишам таа фрустрација и тага што ја осеќав. Толку сакав да го гушнам... Прв пат ми го донесоа после шест дена. Е таа средба нема да ја заборавам никогаш. Фајтерот на мама јуначето мое кога го гушнав експлозија од емоции. Само го бакнував во главчето, го мирисав. .
Откако не пуштија дома бев во постпородилна депресија, не знаев што ме снашло. Имав инсомнија, само го гледав како спие, не ми се веруваше дека е до мене.
И на крај да не звучам клише ама се се заборава после некое време. Кога гледаш таква силна љубов во тие мали очиња, се вреди, ни за еден миг не жалиш, ни за една болка. Ама ѕверки сме ние жените, каква болка и физичка и психичка можеме да издржиме. Капа долу.

 

@Melinda85 Се изнаплакав, не сум плачка ама твојава приказна ја препрочитав неколку пати и си плачев како магарица . Со право чекав да пишеш, ме ослободи од голем дел од грижите . Само уште да ми кажеш која недела беше и преспивањето на сопругот дали го договоривте претходно или тогаш кога стигнавте?
Гушки до тебе и малата принцеза. Нека ви е жива и здрава, радост да ви носи.

 

Mila ne se sekiraj vo najsigurni raci ke bides, kazav i uste mnoguu pati ke povtoruvam. Dr.Petanovski e srce od covek. Jas tocno 38 nedela se porodiv, za soprugot nisto nemavme prethodno dogovoreno, se izleze spontano, ne bev vo apartman si bev vo soba, no bidejki soprugot sakase da ostane so mene, sestra Makedonka me stavi vo soba so prazen krevet i taka soprugot ostana so mene. Za nego plakavme 3500 denari od den so celosno meni za jadenje I nie te guskame mila i te cekam so ubavi vesti da ne izraduvas

 

Placam........od srekja ili od nesto drugo...ne znam. Srcevo mi treperi uste i zatoa ti pisuvam. Zivo i zdravo da bide, samo Toa i nisto drugo, samo Toa.....
Ve guskam i pozdravuvam.

 

Големи гушки до тебе и баткото

 

Се мислев дали да ја пишам мојата приказна или не....
Лежев во спалната соба,веќе неколку дена во паника дека денот се ближи...галев меше со страв...во еден момент,го погалив и и кажав дека мама се плаши ама тоа не значи дека не те сакам,те сакам од дното на душата и со душа ќе те чекам на овој свет.....за 1 минута точно во 00.00 среда према четврток ми пукна водењаков...како да чекаше дозвола,се исплашив ама не испаничив,ме загрижи тоа што плодовата вода ми беше кафеава не прозирна.
Ме примнаа ми направија цтг,покажува болки јас не чувствувам ништо.Ме проверија со рака,воопшто не отворена.Ме оставија да почнат болки и да почнам да се отварам.Така фино сум се наспала до 7 изутрина кога дојде друга смена.Во меѓувреме цтг,пак болки покажува а јас веќе не ги чувствував ни оние малите,изчезнаа.
Отворена воопшто не бев,бебе се качило горе и од тука падна договор дека одам на царски.
Во меѓу време слушам кај раѓаат една друга трета јас седам како статуа.Пулс почна 190 и морав со целосна анестезија.
Едвај се освестив,по неколку саати го донесоа моето љубовче,кое спие до мене и му се радуваме сите...за огромната љубов кон неа во друга тема...
И не,не се чувствувам помалку мајка,иако не истрпив никакви болки,ги имам после царскиот и уште траат....загриженоста сите 9 месеци за неа,се да биде во ред,грижата која сега и ја пружам ме прави мајка..Ве гушкаме со мојата Илина

 

леле @kukla21 , зашто да е едноставно кога може сложено

 

И ти ко мене, машки до крај .
7 саати бев со пукнат водењак и болки на една минута, без епидурал , бебушка абер немаше да слези надолу напротив одеше во десна слабина- со двапати папочна врвка околу вратче и на крај царски. Анестизиологот ме зафркаваше- ко ти викав сабајле да те породиме ти не . Битно ни се здрави и живи.

Признај другиот ден болката ја имаше веќе забораено

 

Јас ја имав забораено и пак би поминала низ истата. Сега си викам можев уште појќе да издржам болка.
Без провокацијата не ги ни осеќав болките, со провокацијата се уште се смеев и ми се чудеа ама од ко пукна водењакот беше поинаку

 

Не би да напаѓам приватни болници, не е тоа темата, ама овие во Систина многу лежерно пристаапуваат кон породувањето. Ем ниски тонови на бебе, заматена вода, отворена а бебе високо и пак толку време чекале за пораѓај. Во Ремедика мариз веднаш на царски ја однеле кога виделе заматена вода, што мислам дека е правилно така.
Јас кога се породив, што ако во државна бев, имаше со мене една исто високо и беше бебето, не се спушташе и царски ја правија.
Сепак докторите знаат најдобро, јас само мое мислење си кажувам. Извинете за офтопик.

 

Нешто слично ко мене си поминала само дундава моја се напи + вдиша од тоа црната вода... а за тегнењето кое збориш мене ме предупреди докторката.. вика сега може дури и да ти се повраќа дека ке го тегнат од горе бебето и така и беше, ептен неубаво чувство.. ми ставија метално да повраќам, ама немаше што Битно сте живи, здрави... Судено ни било да не поминеме лесно