Zdravo na site.Odamna me nema ovde so vas,no vo mislite sum tuka i socuvstvuvam so site a i vie so mene znam.Inaku nema нисто ново кај мене.Реков дека имам брака и сестри од двата биолоски родители кои се поцинати обајцата, и сеуате немам храброст да им казам.а и незнам дали и сто е правилно? Инаку си ми писала ИНИМИНИ , дека познавас некој слуцај во комсии кај тебе,мозес ли малку да ми појаснис за каков слуцај слицен на мојот се работи и во која населба/засто сепак јас немам храброст свати ме. Кај мене е друг слуцај.Дознав кои ми се биолоки родители но стета,поцинати се.....А полубраката и сестрите се тука знам кои се.како да им казам???дали е правилно??како ке зивеам и да ставам тоцка на се?а знам дека се тука негде некои и близу до мене??уфф камо да го знам правиот одговор.дане бев осетлива и себуцна ке им казев,,,но јас мислам и на нив..сто се они криви??? поздрав до сите,и ве сакам. цекам васи мисленја
драга хепи, кога јас би била на твое место, прво би ја испитала ситуацијата од далеку со твоите полубракја и сестри, јас би им пришла на некој луге за кои ќе заклучам дека се блиски со нив, и на ним би им објаснила за што станува збор. јас мислам дека полесно ќе им биде на нив докколку некој близок човек им ја соопшти веста, бидејќи ти (и самата велиш) незнаеш како би изреагирале. но внимавај, тоа ти е нож со две острици, дека ако не избереш вистински луге може многу лошо за рзврши работата. Во секој случај јас не би се откажа од тоа да им се претставам. зошто би го правела тоа? јас би сакала тие да знаат. ако ме прифатат ќе си имам брат/сестра, ако не ме прифатат галје ми е се враќам на почеток ама барем ќе знам дека сум пробала, зошто само тие да бидат заштитени во цетата ситуација? и јас сум посвоена и знам низ што поминуваш
Здраво! Фала ти АРИА за советот.Незнам....???А и непознавам никој близок со нив ,и сепак знам дека ји јас сум зртвата,тие се постедени..,но бас поради тоа немам совест, и страв ми е да не ги поведам.Не се они криво сто мојата судбина е таква и сто јас патам.Уф кога би знаела сто да правам??Здарвје со време ке видам,па сто сака нека биде... поздрав до сите.
Здраво, подолго време ме немаше па еве ме, Се распрашав и дознав дека девојката се гледа со родителите прво да ти кажам помислив на тебе мислев дека е твојот случај но за жал не е. А тоа како да најдеш храброст мораш да дигнеш глава да бидеш јака. Има случаеви кога после све кога ке се сретнат стануваат поблиски како цел ѓивот да се заедно.
здраво. Ги читав сите постови и да ви каќам искрено многу ми е тешко. Со моето чувство може само оној сто има емоции жто е емотивен.а сега да ви раскажам за случка на оставени деца што многу си ги сакам и двајцата. Јас многу ги сакам децата, сите деца ги гледам како моите две вистински деца, голем дечар сум. Мојата керка учи со детенце од дом, Неговиот брат е поголем исто така е оставен заедно живеат во домот. Пред два месеца на керка ми правевме роденден беа поканети и братчињата незнаев какви се процедурите во домот за пуштање кога слушнавме дека треба да ги земеме и да и вратиме маж ми одма појде а ја веке бев во игротеката, но во меѓу време добиле дозвола да одат сами, дојдоа бев пресрекна што ги гледав. и да ви кажам покрај толку многу луѓе на роденденот они ми направија најмногу мерак што дојдоа ми го наполнија срцето кога ги видов. Само да ги видите лицата нивни скришно насмеани и срамежливи а сепак сите заедно срекни. Керка ми таа вечер доби многу поклони а ја најдраг поклон две другарчиња весели. п.с. заборавив да кажам дека до сега никој ги немаше викнато на роденден, а сега за нова година им припремам и пакетчиња на тие две дечиња.
Леле што ми требаше да ја отворам темава..посебно ме растажи инимини со постов.Мајка сум на 7 месечно синче и точно знам што значи мајчинска љубов.Син ми спие до мене го гледам и грутка во грло имам ако верувате.Неможам да замислам да знам дека постои а да не знам каде е што прави,дали е нахранет,дали му студи.
немозам да замислам какви мајки има, со какво срце се па мозат да го остават своето дете,сеусте не сум мајка но едвај Чекам никад не би го оставила своето дете ни под никакви услови,незнам ни засто ги рагаат кога не планираат да ги Чуваат,го прават најголемиот грев
Здраво на сите! Е ве ме мене одамна нема ништо ново овде.Нисто ли не се слуцува кај вас..дали некој си ја пополни празнината сто ја носи во себе? Јас на пример не... Нисто ново..Со некој луге сто разговарав добивав совети да ја запознаам сестрами и братот овде сто се...И мојата сегашна мајка така ме советува.Но????Немам храброст.Истите мисли?Како да им казам кога мајкани наша ја однела тајната во гроб.Сега јас ли да ја разоткријам?Јас ли да им ставам шок. Мозда ќе биде се како треба но не се знае? Ми е страв,највеќе се плашам да не им го уништам .уфф..Мазот и е зив.Ако дознае и тој што направила она пред да ја запознае(мислам на биолоката моја мајка)дека оставила дете??Иако е мртва ми е страв, се осеќам како да откривам нешто многу страшно што ке ги истрауматизира сите.Јас во сево ова не се гледам,туку другите.а јас патам ..Ме сваќате нели?Многу сум осетлива. помогнете со вашите мисленја Поздрав
Хепи сама се цитирам за да уште еднаш се обидам да те убедам да го направиш пресудниот чекор. Зошто се измачуваш? Како можеш да дозволиш секој ден да се будиш и секој ден да заспиваш со иста болка? Мислам дека одкако ова сознание го носиш со себе сите твои блиски сметаат дека си променета .... секако не на добро. Не им го прави тоа на оние што те сакаат. Реши ја работата.
Хепи , можеби ќе се повторам, но моето мислење е дека треба да им кажеж за твоето постоење и вашата крвна поврзаност. Во моментов покрај сите мисли ми се протна и оваа ,, а што ако ти на пример имаш син, а твојата родена сестра има ќерка, на приближно исти години, се запознаат и си се допаднат, станат пар, што тогаш??? Ниту ќе знаат дека нивната врска е крвна и во никаква друга не смее да прерасне, ниту пак ти или твојата сестра ќе знае. Според мене, ваква работа не смееш да сокриеш од нив. А за тоа дека мажот на твојата (биолошка) мајка, не знае (можеби) за твоето постоење, до некаде си во право дека тоа ќе биде шок и за него, НО сепак не знаеш дали твојата биолошка мајка му кажала, не му кажала, му навестила или пак на смртна постела нешто спомнала. Сепак ќе останам на моето мислење дека за твоја добра иднина и иднината на твоето семејство, па ако милуваш и иднината на твоите крвни брат и сестра, треба да им ја кажеш вистината. Поздрав и се надевам дека ќе донесеш правилна одлука, заради која нема да зажалиш.
Ви Благодарам многу од се срце на васите мисленја,фала што овојвте од своето секојдневие за моите проблеми.Мозеби имате право за се...Немозам да ви описам колку немам храброст,а само ви досагам. Мојата сестѕра овде знам има деца од некој 16 години,а керками е две години.Знам и тоа сум го размислила.Верувајте не е лесно.Инаку лјубовта сто ја имам кон оваа мајка и моево дете ,и покрај болката сто потсвесно ја носам,према домасните сум позитивна и секој ден гледам да им го направам сдрекен,знаци не им додевам со мојава тага...знам да се отргнам од таа за зал РЕАЛНОСТ. Еве една убава мисла сто мислам дека и си се наогам во неа Најголема храброст е да и пркосиш на болката,да живееш со неа,да не ја покажуваш на другите и покрај неа да му се веселиш на животот и да се будиш секое утро воодушевен од денот што доаѓа.... Но.......и покрај мојата позитивност тоа сто ми е во потсвест ,Вам овсде ви се доверувам и Ве сакам сите многу и многу ми помагате соп васите мисленја,,па се надевам ке дојде и тој ден кога ке бидам доволно храбра
Е сега ми текна и за една друга реченица што ја прочитав на нет...исто за еден случај што многу исто ме замисли и ме стави во недоумица????? Процитајте ја и ве молам размислете Ako nisu znali da postojim, pitam se imam li pravo zakucati na njihova vrata i time im, možda, uništiti život, ili barem u njih unijeti nemir. Ako su, pak, znali za mene, zašto da ih tražim?! Oni nikako i ničim nisu dotaknuli moj život. хм...она првото да не им го уништам зивотот од тоа се плашам најмногу,нејќам да сум јас таа причина.Цел зивот правам добро на сите околу мене а така.... ме разбирате нели??
Никогаш не би дала дете на посвојување. Не знам како може некоја мајка да се осуди да си даде свое чедо на посвојување. Без разлика дали е зачнато од љубов, тинејџерска грешка или не дај боже од силување. Сепак тоа е нешто што расте во тебе и нешто што ке те сака најмногу на свет. Мало суштество на кое се што му треба е љубов и покрив над глава. Абортус и посвојување не оправдувам. Но секако има и такви кои се одлучиле на тој чекор. Исто така мислам дека треба да им се даде шанса на сите оние кои неможат да имат деца, и чекаат на ред на долгата листа за посвојување, да станат родители. Има семејства кои заслужуваат да го почуствуваат родителството. Што се однесува до тоа дали треба посвоените деца да знаат дека се посвоени, некако неможам да се одлучам, 50-50 сум на тоа прашање. Од една страна треба да знаат кој им е биолошкиот родител бидејки не дај боже може да дојде до инцест од 1 степен. Од друга страна пак тоа некои деца можат да го прифатат многу лошо и да посегнат по лоши патишта бидејки ке бидат во шок од сознанието дека цел живот биле лажени од страна на оние луге кои цел живот ги сметале за најблиски и единствени кои не би можеле никогаш да ги изневерат. Сепак не е важно кој те родил важно е кој те израснал, те извадил на прав пат, се жртвувал за тебе, и ти пружил се, за разлика од биолошкиот родител кој излегол кукавица и те дал на посвојување без око да му трепне. Пак ке кажам не оправдувам давање дете на посвојување ни под разно. И кога бев 15-16 години исто размислував и до ден денеска моето мислење не е сменето. Како што знаат да го направат така ке знаат и да го чуват. А не да бегат од грешките и да се прават дека ништо не се случило. Имаме пријатели кои посвоија девојче кое денеска е 16 години. Девојчето е премногу паметно. Зборува перфект англиски и германски, ученичка на генерацијата е во најјаката гимназија во Скопје. Не знае оценката 4 како изгледа. И погодете што. Девојчето ненормално многу личи на таткото. Иста градба, исти црти на лицето... копија. Еден друг пример едни мои комшии посвоија близначиња но им се погодија циганчиња (или не знам како да се изразам да не биде навредливо), секако еден ден ке им светне и ке си прашат дома зошто е тоа така, зошто не личат на своите родители итн. Неизбежно е дека еден ден сами ке дознаат дека се посвоени. Значи мислам дека сепак треба да се обрне внимание на тоа на какви родителикакво дете се дава. Со еден збор мислам дека во Македонија посвојувањето е нешто на што треба да се обрне поголемо внимание. На ова тема можам да зборувам до утре но за сега е доста.
Zdravo dragi moi po podolgo vreme eve pak tuka.Se iznacitav i iznaplakav no toa e takva ni bila sudbinata,iako sme imale i mnogu sreka sto sme dobile sanasa za majcinska ljubov i dom no sepak e tesko.Neznam od kaj da pocnam koga pocnav so potragava ne ni pomisluvam deka ke dojdam do ovoj stepen neli imav zelba da baram i bev ubedena deka ke ja najdam no nisto od toa ne dobiv osven depresija.Otkako mi kazaa vo socijalno deka nema sansi da mi dadat bilo kakva informacija probav i so rodnini vo koi imam doverba ama nisto pak ne doznav nikoj nisto neznae ili pak nesaka da kaze do nekade gi sfakam ama i jas sakam nekoj signal.Se razocarav premnogu tolku sakav da ja vidam i braka i sestri (sigurno imam)i sto pocnav da tonam pocnaa da mi se vrtat nekoi crni misli niz glava kako sum bolna od rak,kako nemam nikoj svoj na koj mozam da se potpram (osven majka mi koja me iscuvala)no pak se osekam mnogu osamena bez brat bez sestra i do kaj stignav psiha eve sega sedam doma ne rabotam si dadov otkaz posto ne se osekav dobro pravev ispituvanje se bese ok i sega sledna destinacija psiholog treba da odam bidejki stvarno premnogu padnav sakam da si bidam povtorno JAS.Taka da dragi moi pazete kako go sfakate i kolku ocekuvate od toa deka ke ja pronajdete lesno dokolku barate nemoj premnogu da se nadevate kako mene.Ve pozdravuvam site i vi posakuvam se najubavo [mod-kirilicawmwuniv][/mod-kirilicawmwuniv]
ненушка главата горе. Па ти имаш фамилија имаш дете за кое треба да живееш и ствараш. Животот е тежок и треба голем напор за правилно да се живее. Болката која ја носиш во тебе верувам дека е преголема. Но главата горе ти не си сама имаш маж дете имаш живот кој што продолжува кај што застанал твојот. Упорноста е доблес верувај во тоа што го сакаш и во моментот кога најмалку очекуваш може да се случи да откриеш само мало делче од мозаикот. Но сето тоа нека ти биде споредна работа во животот а сегашноста потпора на сето тоа што те очекува. И пак ќе кажам главата горе и имаш за што да живееш и бидеш среќна
nenuska, glavata gore, bidi srekna i posveti se na semejstvoto.ako bilo pisano da gi najdes bioloskite roditeli nekogas ne ja osporuvaj sredbata,kolku i da ti bide tesko. ne se predavaj bidi silna i cvrsta.zivej si go normalno zivotot imas prekrasno semejstvo na koe si mu potrebna.
Fala vi Karak i svetlana sto mi davate podrska svesna sum i jasno mi e deka imam dete za koe treba da bidam jaka no sto da pravam?I jas si se cudam kako uspea ova da me sovlada bidejki jas ne sum bila nikogas slaba licnos sekogas sum bila optimist ama ete toa e ne za dzabe velat se doaga vo zivotot
