Посесивноста на родителите кон децата

Не се разбираме.
Против сум да го поттикнуваме индивидуализмот од најмала возраст, додека не се обидеме и повеќе пати ако е потребно, да ги научиме општоприфатените правила.
Детето не е секогаш наша подобра верзија, иако тежнееме да биде.
Должни сме да му пружиме од се, а и од она што не ни се допаѓа, па нека бира.
Посесивни сме ако го поддржуваме да биде само свое и на мама и тато, од најмала возраст.
И да, трауми од премногу дружење не постојат, не верувам во тоа.

 

Јас маки мачев до 4 годишна возраст. Не тоа што детето беше приврзано за мене туку што јас не можев да го оставам и да се одделам од него. Дури ни на маж ми не му верував за да можам само со него да го оставам па да не правиме муабет за друго. На неполни 4 години почнав да одам на работа плачев и на секои 15мин се јавував да зборувам со детето додека еднаш само не ми рече ај не ми досаѓај толку. Тогаш сватив дека тоа веќе може без мене. Инаку претходно и во WC да одев тоа по мене идеше.

 

Јас пак сум против шаблонизам. Против тоа да ги претопуваме децата во еден калап по наша мерка или мерка на општеството. Јас сум за да се почитува индивидуалноста на секој човек од најмала возраст и да му се даде шанса на некој доколку има поразличен дух и слух.
Особено не сакам шаблонизам во нашево општество. За мене пред се' е почитување на индивидуалноста и карактерот. Сметам дека само на ваков начин дете може да израсне во психички здрава личност.

За вториот болд веќе се согласувам. Точно, наше е да понудиме. Ама детето ако не сака нешто значи дека тоа е неговиот избор во моментот. Нема потреба со сила да ги туркаме работите. Можеби понатаму ќе смени. Зошто да форсирам нешто и да му го кршам карактерот кога е најкревок?

Ова веќе е надвор од темата, ама сакав да искоментирам.

 

Нешто најпогрешно што може да направите на дете, е да го терате на присилна "социјализација". Или ќе створи уште поголем отпор или ќе седи со деца/луѓе заради желбата на родителите, а притоа нема да му биде убаво, и во таа "социјализација", пак ќе се чувствува осамено. Мене никој не ми го одбира друштвото (зборувам за приватен живот), не гледам зошто би го правела тоа на детето, ако не сака. И под индивидуалност не сметам дека детето треба да прави што сака, си има друг термин за тоа. На пр. треба само да одбере со која играчка сака да си игра, со кое дете сака да се дружи, на определена возраст ќе почне да одбира и гардероба итн. Наша работа е да ги насочуваме правилно, но под насочување не се мисли на забрани и наредби. Давањето опции е еден вид насочување, а тие ќе се чувствуваат убаво и сигурно дека носат одлука за нешто. Децата само еднаш ќе бидат деца, после цел живот ќе мора да бидат опкружени со деца и луѓе што не им одговараат, почнувајќи од градинка, школо до работно место итн.

 

Јас мислам дека е грешка да не се потикнува детето на социјализација, ние како единки фукнионираме како дел од општеството. Јас пример сум многу срамежлива личност и ако во нешто сметам дека згрешиле моите е тоа што не се потрудиле да ме подбутнат што се вика да си ги надминам моите бариери.

Смешно е да се споредувате вие како возрасни со кој сакате да се дружите... Мене ми требаше време да се прилагодам и тоа бааѓи, зборев тивко ,не гледав у очи, збор не пуштав во ново друштво... а сето тоа е затоа што од мала не сум ги надминала тие препреки.

 

Има разлика помеѓу поттикнување и терање сосила. Јас можам да предложам, ама ако детето не сака, не гледам причина зошто би го форсирала. Мојата философија е дека треба да ги научиме сами, од мали нозе, да расудуваат кои деца или луѓе им одговараат, а кои не. А тоа со срамежливоста е и карактер. Јас цел живот сум опкружена со деца, што братучеди, што другари и другарки на брат ми, па пак сум била срамежлива. Со тек на годините, го надминав и тоа. Сама и без форсирање од страна на моите.

 

Се мислев дали да пишам, имам нешто да додадам за оној дел што не е баш околу посесивноста на родителите како што гласи насловот, туку форсирањето на социјализацијата кај децата.
Не можам повеќе да се согласам со Реин, zuto и NarCis@, и премногу ми е драго што со одминувањето на времето расте свесноста и информираноста на родителите за вакви работи.

Спојлер

Далеку сум од родител, но лично сум била како дете едно од оние затворените и отповеќе „туркани“ да се дружат, поточно од мајка ми која е целосно спротивна во поглед на екстровертноста од мене и ден денес - и тоа дури и ради реда со деца на познаници, за коишто и самата била свесна дека немам никаква допирна точка со нив.
Свесна сум дека било со добра намера, но дали ми било одбивно и незгодно тогаш? Да, и тоа како - и не го сметам за правилен метод кој јас би го правела на моето дете.

Секако дека социјализацијата е важна, создадени сме како општествени суштества за да се дружиме уште од најмали нозе и секако дека еден родител треба да реагира при асоцијалност, уште повеќе се подразбира дека е погрешна посесивноста, презаштитеноста и изолацијата од страна на родителите.
Ама секое дете не може да се здружува со врсници кои првпат ги гледа на лулашки како претходно да ги знае 100 години, и тоа НЕ Е асоцијалност, ниту е нешто загрижувачко.

Родителот треба да му помогне на детето соодветно со срамежливоста и социјалната анксиозност, но не и да го прави она што не е и да го турка секаде каде што и не припаѓа.
Интровертноста е дел од карактерот кој не треба да се менува и „поправа“. А во општествово кое е отсекогаш креирано така да им е поудобно на отворени, па дури и нападни индивидуи - ваквите личности треба уште од дома и од мали да се научат од најблиските да се прифатат себеси, за после да може да ги прифатат и почитуваат и другите околу нив.

 

Се сложувам дека треба да се делува според детето, не да се присилува да се дружи со некој туку да му се помогне дури ако детето дава отпор. Пример се сеќавам дека бев на државен натпревар во детско одмаралиште во Охрид, требаше да спијам две вечери со 8 девојчиња во соба што не ги знам и се жалев дека не сакам да одам поради тоа и оп решението на моите беше дека тие ќе дојдат и ќе ме земат да спијам со нив во хотел. Јас вистина освоив прво место, ама децата таму се дружеа и верувам имале незаборавни спомени... Муабетот е дека треба да се даде поттик, не знам какво ќе биде моето дете ама ќе се потрудам да не го заштитувам толку, некогаш човек треба да излезе од комфорната зона за да се опушти со тек на време...

 

Секогаш кога детето ќе не чуе да кажеме за него дека е специфично и осетливо и дека поради тоа не мора да учествува во вообичаени активности, даваме потврда за некаков страв, кој веќе постои во него.
А само треба да го поттикнеме и со можност со што помалку драма. Со доверба и сигурност дека тоа може да го направи тоа што му изгледа страшно во тој момент. Тоа не е присила, туку љубов.
Инсистирање на карактер и индивидуалност кај мало дете, кое учи и впива, е посесивност, бидејќи денес е модерно да се психологизира, за се и сешто.
И не дека немаат карактер од најмали нозе, но ајде тогаш нека не одат во школо, не мораат ни да се исчешлаат ни облечат и уште што не..

 

Или ќе ти кажеле дека мора да одиш сама, па ако не ти се погодело друштвото и си седела осамена неколку дена, пак ќе беа виновни. Никогаш не можеш да знаеш како би завршиле овие приказни Еве од мое искуство, најповлечено дете и без никакво терање на присилна социјализација, сега сум прилично комуникативна и опуштена, се разбира во друштва кои мене ми одговараат.

 

Не ни мислев дека директно и токму ти ќе му речеш, иако многумина и кажуваат и со добра намера, разговарајќи и објаснувајќи му на детето, од можеби моментална негова слабост, прават карактерна особина.
А тоа сеуште гради карактер и му требаат правилни примери.
Децата слушаат наши разговори, умеат и мисли да ни прочитаат, бараат потврда за своите постапки.
Па ако и преќутно му одобриме што стоело на страна, додека другите си играле, ако не му кажеме дека е правилно и тоа да им се придружи, може да помисли дека му одобруваме, дека неговото за него е правилно, од било која причина.
А всушност сме некаде горди на било каков знак на индивидуалност на сопственото дете, поради тоа и поврзувам со посесивност.
И секако дека не мислам дека треба да го присилуваме со закани или условување, туку со јасно усмерување, како кога го учиме да измие заби, држи нож и виљушка...
Карактерот и индивидуалноста ќе испливаат подоцна, откако ќе му ги покажеме сите најнормални нешта, особено оние кои можеби нам лично ни се неприфатливи.
Тоа е љубов, дај му се.
Потурни го и кога ти е страв и мислиш дека не може.
Немој да се закачиш за моментална некоја негова слабост, дај му ја твојата снага, наместо посесивно да го штитиш и оправдуваш.
Здраво и право дете може се, ние себично ги презаштитуваме, измислувајќи, одобрувајќи им најразлични моментални постапки.
Децата секогаш пробаат и не тестираат, а ние обично од најдобра намера им наштетуваме, им ускратуваме нешта што им припаѓаат.

 

Не ми е намерата да раскажувам приказни и да судам дали биле криви или не. Само сакав да посочам пример како не се остава детето само да се снајде, Моите родители имаа таков пристап што често знаечеше и да ги направат работите за мене место да ме остават сама да се помачам. Јас за ништо не ги обвинувам нема родител кој не греши иако со најдобра намера.

Секој со своето мислење ама социјалните вештини се битни и те како во животот, а се стекнуваат најлесно од најмали нозе. Велиш опуштена си во друштва кои ти одоговараат, и јас во такви друшта сум опуштена може да се рече и превише. Ама сепак сум „awkward“ кога се работи за нови луѓе и да не секогаш сме во друштво што ни одговара... Така да не би рекла дека не е битно детето да развива социјални вештини.

 

Ама никој овде не кажува дека не е важно детето да се социјализира. Туку да не се наметнува од најмали нозе со кого да си игра и кај кого да оди, ако тоа не сака. Ќерка ми не си игра со секое дете, и не сметам дека тоа не е во ред. Си игра со оние деца кои се блиску карактерно, или имаат заеднички интереси. Исто не сака кога ѝ се приближуваат непознати и ја штипкаат по образ или ѝ се обраќаат. Мене тоа ми е во ред. Од една страна треба да ја учам дека не е убаво така да реагира (нели, дива е, лоша е и сл.), а утре да ја учам дека не треба да зборува со непознати, заради нејзина безбедност. Така само ги збунуваме децата. Пак ќе кажам, едно е да поттикнеш и да знаеш што му одговара на детето, каков вид на дружба, небитно дали со деца или возрасни, а друго е да му правиш да се чувствува лошо, затоа што не сака да си игра или да биде слободно пред други деца. Тоа ако не прави дополнителна несигурност и фрустрации, не знам што прави. Детето баш тогаш се чувствува поинакво и дека нешто не е со него во ред, затоа што тоа не е по општо прифатените стандарди за однесување во нашето општество. Од мали ги учиме со сите да се дружат, а после кога ќе потпораснат, им забрануваме да одат таму со тој, ваму со таа...
А што се однесува до опуштеноста, јас сум опуштена и со нови луѓе, ако ми одговараат. Може да ги знам и со години, ама пак да ми биде неудобно, затоа што се разидуваме во секој поглед, дали карактерно, интелектуално и сл. Мене тоа ми е сосема во ред. Па не сме се собрале сите срамежливи во една група и ни е супер.