Последна прочитана книга и кратка критика

„Немиот дом“ од Орхан Памук. Одличен писател. Одличен роман. Ме воодушевува.

 

Животинска фарма - Џорџ Орвел


Какво книгиште Не според бројот на страници, туку според влијанието кое го предизвика врз мене. Не знам како досега сум пропуштила дело од ваков калибар, дури мислам дека и предоцна ја пронајдов Прекратка книга, а во себе крие такви пораки. Низ само стотина страници е прикажан апсурдот кој се крие позади слоганот - сите се еднакви.

Животните на фармата се пандан на луѓето, живеејќи во заробеништво, за да се ослободат од стегите на нивниот сопственик креваат револуција под мотото - Сите животни се еднакви. После извојуваната победа, навидум изгледаше дека конечно го воспоставија тоа толку посакувано дистописко општество, не сфаќајки дека нивниот живот се претвори во една фарса, едно ново ропство скриено позади мотото на револуцијата.

Иако книгава е сатира на тоталитаризмот, повеќето (читај:сите) од ситуациите ги препознавам и ден денес во т.н. демократско уредување. Себичноста, тиранијата, лагите, желбата за тотална моќ и диктатурата на "поинтелигентните" која расте пропорционално желбата за профит врз грбот на послабите се централниот дел на приказната. Брутална книга која е олицетворение на животот на оние посиромашните под власта на оние кои се "залагаат" за доброто на народот.

Ова парче литература е задолжително за секого. Не би сакала да откривам многу детали со тоа што следно ќе го напишам, затоа моето видување го ставам во спојлер.

Спојлер

Книгата започнав да ја читам со весело, динамично темпо, се соживеав со желбата на животните, а уште повеќе кога ја постигнаа целта. Но, знаев дека нема да продолжи толку оптимистички, уште кога прасињата се самопрогласија за најпаметни и власта ја имаа тие (нели сите ќе беа еднакви?!). Како наближував до крајот, сè потешко ја прифаќав новата, трагична динамика која ја наложуваше приказната. Срцето ми се скрши за Боксер, целиот живот живееше во илузија, храбро борејќи се за идеалите (кои првично беа од интерес на сите, но после веќе не), за на крај да биде предаден од оние на кои најмногу им веруваше. Звучи познато, нели?

Морам да искоментирам една порака која многу ми се допадна, а тоа е влијанието и значењето на образованието. Моќта ја имаа оние што читаа и пишуваа, а животните кои беа неписмени им служеа како марионети на "писмените". Поради овој недостаток, животните беа лесни за манипулација, им беше оневозможено да размислуваат трезвено па воопшто не забележаа дека правилата магично се менуваат. Не можам, а да не замислам колку поразличен ќе беше случајот доколку Боксер знаеше да чита. Навреме ќе ги забележеше сплетките и ќе ги спасеше и себе и останатите (барем се надевам дека немаше да се расипе кога ќе ја имаше моќта во свои раце).

Погоре со наводниците кај писмени, сакам да ја потенцирам разликата помеѓу оние кои ја злоупотребуваат моќта на образованието (го користат како алатка за воспоставување на хиерархија и како оправдување за газење врз неписмените) и оние кои со него прават суштински промени. За мене писмени се само овие вторите, и што повеќе писмени луѓе ни се потребни во денешно време. Луѓе кои не се заслепени од идеалите на поеднини политичари, кои не живеат во илузија дека нема подобро и кои се способни за разумно расудување. Гледајќи околу себе, а и тука на форумов, имам надеж во помладиве генерации дека нема да прераснеме во партиски ботови кои не знаат ништо друго освен да се расправаат на фб коментари.

За крај, МОРАМ да додадам уште нешто. Во насловот на книгата која ја купив наместо буквата "и" стои "i", кога ја забележав си помислив каков пропуст. Не ми беше јасно како ваква фатална грешка поминала незабележително. Еве и слика, да видите на што мислам.

Спојлер

Подоцна, сфатив зошто е тоа така. Кога животните ги пишуваа правилата згрешија неколку букви, па мислам дека намерно е направен ваков пропуст

Значи многу ми се допаѓаат вакви минијатурни детали поврзани со содржината. Невидливи и нелогични на почеток, а потоа магично стануваат значајни за читателот. Ги доживувам како оние интерни шеги и моменти кои се special само за засегнатите страни. Ахх, I love it

**Само се надевам дека сум во право и дека не ја романтизирам ситуацијава. Ако забележал и некој друг би сакала да слушнам мислење.

 

The Theory of Everything: The Quest to Explain All Reality - Don Lincoln


Yes yes, I know, клише наслов/тема. Меѓутоа оваа книга стварно ми требаше бидејќи ми претстави вистинска слика за сложеноста на оваа област во физика. Prof. Don Lincoln одлично го стори тоа. Претходните книги беа многу посоџвакани за секојдневниот читател, додека оваа бара подобро претходно познавање. Од таа причина не би ја препорачал за секого.

Омилен дел ми беше кога Дон објаснуваше од каде доаѓа нашата маса(тежина). Тоа што ни покажува вагата ќе го добиеме и ако ги собереме сите молекули и атоми од нашето тело и ги измериме на вага. Но прашањето е, ако молекулите и атомите му даваат маса на нашето тело, тогаш што им дава на нив маса? Ако зумираме до најситните составни делови на нешто тело - particles, ќе видиме дека тие даваат само 2% од нашата маса, останатите 98% е енергијата што ја соддржат која се претвора во маса поради законите на QCD (Quantum Chromodynamics). Со други зборови, ако некој тежи 50кг, тој има само 1кг "stuff", останатото е енергија. На кој му треба диета сега?

 

„Човековата потрага по смисла“ - Виктор Франкл

Книгава сум ја купила одамна уште кога купував физички книги и ако е мала (130-тина страни), никако не ѝ имаше дојдено времето за читање сè досега. Никогаш не бев слушнала ни за Виктор Франкл, ни за книгата, но веројатно ме привлекла не само тематиката, туку и тоа што на корицата ѝ пишуваше дека е една од топ 10 највлијателни книги на сите времиња во Америка.

Со читањето на биографијата на крајот од книгата дознав дека Виктор Франкл е всушност истакнат психијатар, психолог и невролог од Виена, со дополнителен докторат во философија, кој уште на 16 години му пуштил напишан труд на Фројд и некое време пред војната држел бесплатни консултации за млади луѓе со психички проблеми. Како резултат на тоа, во 1930 година за прв пат по долго време, немало ниедно самоубиство на студент во Виена. По војната, исто продолжил со работа во клиники и држел предавања на Харвард и други истакнати универзитети.

Не се разбирам во психологија, но импресивен ми беше фактот дека е основач на третата виенска психотерапевтска школа - логотерапијата, каде првата и втората се психоанализата на Фројд и индивидуалната психотерапија на Адлер, соодветно. Fun fact: пред да ја почнам книгата и пред да го сфатам значењето на ова, мојот идиотски ум мислеше дека логотерапијата е назив за терапијата што им се дава на луѓето во логопедијата .

Книгата не е наменета како извор на историски факти со точни дати, настани, именувања на лица итн, туку е наменета да раскажува за „измачувањето и смртта на огромната војска непознати жртви“. Стилот на пишување е едноставен (иако на моменти ми е чуден начинот на изразување, а можеби е и до преводот), не се работи за прекомплицирано презентирање на идеите, меѓутоа верувам дека потребно е време за да се „сварат“ сите аспекти, тврдења, мислења, затоа што сепак се работи за влегување во одреден начин на размислување и гледање на светот.

Поделена е на два дела:
Прв дел - Доживувањата на еден психолог во концентрационен логор, кој понатаму е поделен на четири дела:
- Искуствата на еден психолог во концентрационен логор (што служи како еден вид на вовед)
- Период веднаш по доаѓањето во логорот
- Период на логорска рутина и апатија
- Психологија на логорашите по ослободувањето
Втор дел - Основни поими на логотерапијата

Најголемиот дел од првиот дел на книгата ги објаснува мислите и чувствата на просечниот логораш, во различни периоди од животот на логорашите. Се зборува за секојдневните обврски, неправди, закани, казни од стражарите, како и односот на различните „сталежи“ на логораши. Крајот на првиот дел и цел втор дел ги презентираат неговите воопштени ставови за „психолошкиот живот“ кој треба да го живее секоја индивидуа.

Би рекла дека денес овие идеи се максимално искомерцијализирани од self-help културата, односно тие наративи се толку наметнати од разни мотивациони говорници и гуруа, што веројатно не би ни звучело како нешто ново и револуционерно. Можеби дури и би предизвикало превртување на очи, иако верувам дека во тоа време и било уникатно гледиште на животот. Сепак, има многу добри мисли и цитати. На еден начин, всушност и се согласувам со неговите идеи, затоа што сум забележала дека барем делумно живеам или се стремам да живеам по таа философија.

Ќе цитирам дел од воведниот опис на Франкл за логотерапијата (започнува со прашање на колега за редуцирана дефиниција за логотерапијата):

Спојлер

„Можете ли во една реченица да ми кажете што е тоа логотерапијата?“ „Можам“, одговорив, „но под услов најпрвин Вие мене да ми кажете што е суштината на психоанализата.“ Неговиот одговор гласеше: „За време на психоанализата, пациентот мора да лежи на кауч и да зборува за работи за кои е обично непријатно да се зборува.“ Возвратив со иста мера: „Ете, во логотерапијата, пациентот мора да седи и да слуша за работи кои понекогаш е непријатно да се слушнат.“

Се разбира, тоа беше досетка, а не дефиниција на логотерапијата. Но и таа досетка ја содржи точната забелешка дека логотерапијата е помалку ретроспективна (помалку го истражува минатото на пациентот) и помалку е интроспективна (помалку ја испитува неговата свест) отколку што е тоа психоанализата. Во средиштето на логотерапијата е претежно иднината, односно задачите и смислата кои пациентот треба да ги исполни во својата иднина. Истовремено, логотерапијата ги отстранува од средиштето на свеста сите облици на маѓепсаниот круг и ретроактивните механизми (feedback), што имаат голема улога во создавањето неврози, кои ќе ги разгледаме подоцна. Така се разбива типичната егоцентричност на невротичарот, наместо постојано да се поттикнува и засилува, како во психоанализата.

Без да навлегувам во детали за да не направам големи спојлери, и самиот Франкл кажува дека логотерапијата верува во слобода на избор во формирањето на личноста, за разлика од другите школи, каде човекот се гледа само како производ на биолошки, психолошки и социјални фактори.

Друго што исто ме изненади е фактот дека логотерапијата не ја поддржува идејата за т.е. хомеостаза, односно состојба без напнатост на човекот, туку смета дека тој постојано мора да се наоѓа во состојба на стремеж и борба за некоја цел. Не знам зошто ме изненадува толку ова затоа што секогаш кога се трудиме да мотивираме, охрабриме некого, наоѓаме цели кон коишто тој/таа би можел/а да се стреми со цел да не запаѓа во депресивни мисли.

Но, од друга страна, ја имаме и другата крајност, каде „треба“ да сме што е можно поопуштени и „полабави“ во животот или со други зборови: да не се замараме и да се одржуваме во состојба на „уживање“ во името на „менталното здравје“. Претпоставувам дека затоа бев изненадена, ставот дека на некој начин не е добро за нашата психа да се наоѓаме во состојба на "idling". Во секој случај, можам да се согласам со ова затоа што најлошиот период од животот ми беше кога бев најнеактивна и најголем причинител да излезам од тоа беше стремежот кон некоја цел.

За крај, би споменала дека во центарот на логотерапијата се наоѓа духовната состојба на човекот, но не се мисли во религиска смисла. Сепак, можам да забележам дека и покрај неутралниот пристап при излагање на концептите на логотерапијата се гледа влијанието на вербата во Бог на Франкл. Иако не сум верник, не ми сметаат философски аспекти од религиите доколку тоа му е потребно на човек за да ја пронајде својата смисла, својата цел и својот мир во животот. Веројатно и јас користам сличен тип на охрабрување и утеха во најтешките моменти, иако тоа не го поврзувам со „традиционална“ замисла на Бог како во повеќето религии.

 

Сите ја сакаат Марта-Мирјана Проданова

По насловот и кратката содржина, очекував трилер, мистерија, тензија ама книгата не испадна ништо од тоа. Станува збор за убиство на млада девојка, случајот е затворен пред 15 години и сега по барање на родителите го отвараат пак. Ликовите се недоволно разработени, има нафрљени детали кои се скроз непотребни, целата приказна делува како недволно осмислена и разработена со голем дел пропусти во приказната. Крајот беше избрзан и предвидлив. 2/5

 

The Vanderbeekers of 141st Street - Karina Yan Glaser


Оваа книга случајно ми излезе на GoodReads и си реков ќе и дадам шанса. Не е популарна и не верувам дека има многу што ја прочитале.
Лесна книга, срце затоплувачка. Се зборува за семејството Вандербикерс кое живее многу време во тој стан и имаат доста спомени, се додека нивниот газда не сака повеќе да им го продолжи договорот за ќирија и им дава рок да се иселат., веднаш после Божиќ. Семесјтвото Вандербикерс се состои од пет деца кои се јавуват како главни ликови, секој со свои карактеристики. Се запознаваме со секој член од семејството како и нивните роднини и комшии. Секој од петте деца пробува да направи нешто за да го предомисли господинот Бидермен и да продолжат да живеат во апартманот.
Единствено што би ја читала у зима, ама сепак е ок. Малку бавно дејтвие ама многу затоплувачка книга.

 

Кога отидов во библиотека, ја барав Моќта на сегашниот миг од истиот автор. Мојата библиотека има две копии, и двете копии не беа позајмени според системот ама кога ги бараше на полиците, не ги најде. Пола саат ги бараше, на крај и реков да ми ја даде оваа друга книга од Екарт Тол.

Секако дека тоа се случи со причина. Книгава е прекрасна и ми ги одговори сите прашања што ми се вртеа во главата во врска со егото. Многу ми олесни откако ја прочитав книгата. Подетална е од другите популарни психологии што ги имам читано и најмногу ми се допаѓа ради тоа. Научив многу.

Дефинитивно ќе си купам и своја копија за да ја препрочитам и да си подвлекувам.

Воодушевена сум ама ја препорачувам само на оние кои барем малце се навлезени во спиритуалност и медитирање.

 

Одамна не сум пишала рецензија или критика за книга, овојпат чувствувам потреба да го направам тоа.



Магла и ноќ - Ахмет Умит
Овде важи онаа изрека "Крајот го краси делото". Кога почнав да ја читам, па и некаде до средина речиси, впечатокот ми беше: лесна книга, прилично едноставен стил на пишување и раскажување, би можело да се рече книга за млади и, како што си беше онака обична, дури и неинтересна на моменти, не очекував дека понатака ќе ме заинтересира. Ама - дејството стана понапнато понатаму, почна да се чувствува наизвесноста на трилерот. Буквално од нешто млако, почна се' позаплеткано и помрачно да станува, за на крајот да биде врвот. Одлично. Според книгава снимен е и филм кој веднаш го гледав.
За што се работи? Во напад ранет е Седат а убиен неговиот колега од службата, Јилдирим. Барајќи го еден од напаѓачите за да го уапси, Седат истовремено ја бара и Мине, негова љубовница, на која и' се губи трагата истата таа вечер. Никој не знае дали е жива или мртва. Седат, впрочем, е убеден дека, ако го најде напаѓачот, ќе ја најде и Мине со него, дека таа е во нивни раце, во рацете на организацијата. Бара траги во разговорите со соседите, со родителите на Мине, поврзува се' што може да поврзе. Прво успева да го најде Џума, "продавачот на ѓевреци" кој пукал во него, а кога е толку блиску да ја пронајде Мине, кога ги сложува сите коцки и сепак останува без најважниот одговор, токму Марија, сосетката на Мине, девојката со попреченост, ја решава целата мистерија и му кажува: "Еве тука е."
Лесна книга, не е како другите трилери но вредеше да се прочита.

 

Денес по повод смртта на Кочо Рацин, за да се потсетиме на него.

Во каменоломот - Кочо Рацин
Расказот на Кочо Рацин од 1932 година, објавен бил во хрватско списание. За расказот Рацин бил награден на конкурс во загрепската „Литература“. Расказот е прекрасен, никогаш не мислев дека Рацин е толку одличен писател колку што е одличен поет. Краток, но со длабока смисла и порака. 10/10

Бели мугри - Кочо Рацин
Познатата стихозбирка, ја читам по којзнае кој пат. Рацин ја издал во 1939 година на македонски јазик, била забранета, цензурирана, подоцна истото и комунистите го правеле, но за среќа се зачувале неколку примероци па така останала. Нема потреба да опишувам понатаму каква е таа поезија, ги знаеме сите стиховите. Дело што е безвременско. 10/10

 

Најдобрата што сум ја прочитала од авторов. Навистина вреди да се одвои време за книгава.

 

Писма до Милена - Франц Кафка

Книгава неочекувано ме трогна и ми стана едно од... највлијателните нешта кои ги имам прочитано. Каква приказна за копнеж, каква лудница во главата на Кафка, каква жена е Милена... толку многу посакувам и нејзините писма да можевме да ги прочитаме, не можам ни да замислам какви реченици се испишани од нејзина страна и се ежам на фактот што Кафка останува единствената личност која ги има прочитано и ја познава до тој степен.

Не очекував да осетам толкава болка читајќи, можеби сум драматична, ама ептен се внесов. Плус, само Процес имам прочитано од него во средно, а ова е поразлично.

Поздрав до @Abel и @Mishela, нели зборевме во другата тема за делата на Франц Кафка и еве ви препорака. АМА, земајте мои препораки со голема доза скептичност, особено кога е во прашање ФК.

 

@Srckata28 леле не ја заборавив, но малку ја подзаборавив, уште сум до пола, на добар пат значи Засега, морам да се сложам со тебе, нема грешка со Кафка мислам.

 

Куклата на Ана, збирка раскази од Наде Стоиљковиќ. Има прецизна мисла, писмено пишува, со јасни реченици, но имам замерка затоа што во книгата има 5 ликови кои загинуваат во сообраќајка. Тоа делува неинвентивно. Плус расказите можело повеќе да се разработат со повеќе детали.