Последна прочитана книга и кратка критика

Одамна немам пишано, затоа пооскудно, колку што ме држат впечатоците.

Nineteen Eighty-Four – George Orwell



Беше многу интересна за читање, морам да признаам. Секој аспект на авторитаризмот е пренесен на ладен и објективен начин, како да се раскажува рандом приказна. Книгата ко книга е океј, ама она што го прави целиот експириенс icky е што пораката во текот на годините е скроз испревртена, силувана, извадена од контекст. Практично книгава стана пародија на сама себе и тоа ни кажува многу за општеството. Искрено самиот обид да извлечеш некоја поука од книгава е речиси комичен, зашто не постои група на светов која не си ја има присвоено на еден начин или на друг. Па и вака и така испаѓаш кловн. Моето скромно мислење е дека книгава е многу очигледно наменета за tankies, ама имам посведочено како и тие си ја имаат интерпретирано на нивен начин. Инаку книгата ми се допадна многу, за фан-базата на книгата не можам истото да го кажам.

Animal Farm – George Orwell



Оваа уште повеќе ми се допадна. Можам да кажам дека беше поартистична од првата. Ми се допадна басновитиот пристап. Како сè беше суптилно ама сепак очигледно и лесно разбирливо. Исто така ја обожавав градуалноста. Ништо не се случи одеднаш, туку полека полека. Последната сцена особено ми остави впечаток каде не можеа да распознаат дали се работи за свиња или човек. По толку време од цела книга тоа највивидно ми остана во сеќавање. И оваа книга му подлежи на феноменот we live in a society, ама сепак можеби не до тој степен. Секако дека можат да се извлечат многу паралели од дешавките во книгата со реалниот свет, ама и оваа и претходната се vague enough што секој може да ги изврти во своја корист.

Јас уживав и во двете книги, ама се држам на ставот дека цитирање Орвел во секојдневен живот е едно од покринџ работите што може човек да ги направи. It is what it is.

Range: Why Generalists Triumph in a Specialized World – David Epstein



Не се сеќавам на многу работи од книгава. Се надевав дека нема да е многу self-helpy и не беше, ама сепак го опфаќа тој жанр и тоа ми пречеше малце во книгата. А инаку се збори за тоа зошто е подобро да имаш поплитки познавања од различни области, отколку да знаеш многу само за една. Колку го одбрани овој став, искрено не се ни сеќавам. Имаше интересни примери. Ама повеќе се сеќавам на она со техниките за учење. Дека колку потешко е учењето, толку поефективно е. Сепак, мислам дека целага поента на книгата е ограничена и ова триумфирањето на генералистите се јавува повеќе кај изолирани случаи. Крајниот впечаток ми е дека книгава уствари не е memorable, бидејќи на ништо конкретно не се сеќавам.

Medieval Bodies: Life, Death and Art in the Middle Ages – Jack Hartnell



Оваа книга ја купив заради корицата и заради жолтеникавата боја на страниците. Воопшто не се покајав. Изгледаше квалитетно и навистина испадна квалитетна. Се работи за разглобување на животот во средниот век до детаљ, а притоа ,,патува" низ човечкото тело. Почнува кај главата, па се движи надоле до срцето, рацете, стомакот итн. Во секоја глава се разработуваат теми поврзани со тој орган. Пример во главата за срцето се зборува за восприемањето на љубовта во тој период, во главата за кожа се збори за облеката, во главата за дланките за алатките кои ги користеле... Многу интересен концепт, и многу медицински ако смеам да кажам. Не ни приметив првично дека книгава всушност многу се фокусира на медицината во средниот век, на тоа како лечеле, како ги објаснувале болестите, како им приоѓале, како работеле хирурзите, каква литература имале итн. Морам да кажам, станува ептен бизарно одвреме навреме, особено кога ќе се сетиш колкав број луѓе испоумреле од таквите практики.

Сепак книгава нема за цел да го претстави средниот век во лошо светло. Напротив, авторот постојано се трудеше да го демистифицира тој период и да даде пореална слика за него. Зашто и самите знаеме како е претставен, темнина, неедуцираност, чума, нехигиена... Што секако донекаде е точно, ама имало и многу повеќе од тоа. И ми беше задоволство да научам нешто повеќе за средниот век.

Една замерка, приметив дека околу 70% од примерите што се дадени (во смисла на уметнички дела, книги, археолошки предмети) датираат или од околу четвртиот век, или четиринаесеттиот, односно на самата периферија на овој период, што јас би рекла дури и не треба да се брои, особено 14-ти и 15-ти век, кога веќе менталитетот во Европа бил ренесансен. Исто така, кога веќе спомнав, вреди да се каже дека сите информации беа главно за Европа и Средниот Исток. Претпоставувам тоа бил фокусот на истражувањето на авторот, и океј е, бидејќи не може цел свет да се опфати во една книга, ама ќе беше фино ако го потенцираше тоа некаде.

На крај краева книгава мене многу ми се допадна, иако беше ептен густа со информации и прилично тешка за читање. Многу помогнаа илустрациите што ги имаше од сè што беше спомнато. Научив многу рандом интересни факти, со кои не верувам дека ќе се сретнев да не ја читав книгава. Од мене има највисока оценка.

 

Не очекував многу, ама не очекував ни малку.
Пречесто низ книгата се среќаваа термините "присуство" и "отсуство". Ми фалеше креативност. Како трчајќи да е напишана, како да сакала да постаса некоја норма...
На моменти имав чувство дека читам преведувана книга.

Ми сметаше што книгата почна со реченицата на Андреевски, "Ништо не е повидливо и поприсутно од твоето отсуство" и никаде (барем во моево издание) немаше фуснота. Ептен ми беше очигледно дека ѝ се допаднала речницата на авторката и сосила ја вметнувала низ книгата.
Како да сакала да звучи како некој друг што на сите им се допаѓа.

За два дена ја прочитав. Во неколку наврати изгубив интерес оти дејствијата непотребно се одолговлекуваа и честопати се тапкаше во место.

Мислам дека може многу многу подобро и побогато. И по оригинално.

 

На овој човек медовина му течи од уста, а не зборови.
Вторпат ми е книгата во раце. Првпат пред 12 години, како задолжителна лектира во средно. Знаев дека не ја имав доволно испочитувано тогаш и затоа ја земав за вторпат.
Ми стоеше на полицата некое време и си го дочека перфектниот тајминг.

Посебно ми беше мило што дијалектот на дедо ми доминираше низ книгата. На моменти се чувствував како тој да ми зборува.

Ептен ме стопли и натажи.

 

Читав поезија од Емили Дикинсон. Ме заинтригира фактот дека постхумно се објавени песните. Ми се допаднаа одделни стихови, но не и целата книга со избор поезија. И преводот не беше нешто. Буквално секоја именка со голема буква, па и глаголи. Каша попара, ич не ја стокмиле книгата.

 

Прв пат пишувам на темава.

Книгава ептен ми се допадна.Се работи за една жена Ромили која му признала на својот најдобар пријател,Чарли дека го сака.Откако се разочарува со спротивен одговор,тргнува на новогодишниот базар и таму се сретнува со странец,кој и дава еден неочекуван бакнеж.Потоа таа е во потрага за да го пронајде странецот.
Љубовен роман е.

 

Јас ја имам купено оваа и “Другата сестра Болејн “ од истата авторка по препорака дека и двете се многу добри . Уште им нема дојдено ред за читање ама пи твојата рецензија редот многу побрзо од првично планирано ќе им дојде Штом ти се допаднала “Белата кралица” се надевам и оваа да ти де допадне

 

Ја читав Писмата на калуѓерот што го продаде своето ферари. Ништо посебно. Книгата има комерцијален наслов, но нема квалитет.

 

Седнав да ја чигам Life, The Universe, And Everything од Даглас Адамс што ми е купена пред цела година и тогаш сфатив дека е трета книга од серијал со шест дела.

И ништо, морав недоброволно да ги читам книгите што ми се најдоа под нос, од роднини и другари, зашто не знаев кога другпат ќе имам пак слободно време.

Месечарот – Себастијан Фицек




Книгава беше ко... океј. Верувам дека комплетно ќе ја заборавам за некој месец. Авторов, богот на инста сторињата, последниве години го има во чоукхолд македонското трилер комјунити, а јас како новокомпониран хејтер на трилери морав да прочитам бар нешто од него за да можам да имам некаква позадина кога хејтам.

Инаку да, 90% бев сигурна дека нема да ми се допадне, и не ми се допадна. I see the appeal, ама во генерала не сакам кога низ цела книга има само нејаснотии и во последните 20 страни има 20 пресврти. Плус не знам дали до преводот беше, ама стилот на Фицек не ми легна, ептен писмена по македонски вајб имаше со прекумерните придавки. И уште едно нешто што ми оди на нерви кај трилери во генерала, кога ќе почнат да се откриваат работи, морам одма да дознаам сè и цел ден ќе ми отиде упм за да го довршам. That being said, слободно пак можам да кажам дека нема друг трилер да фатам во животов, ама сите и нивните кучиња знаат дека тоа не е точно.

Stardust – Neil Gaiman



Книгава беше ептен слатка. На моменти малце pain in the ass за читање заради викторијанските примеси во јазикот, ама морам да го пофалам авторот, многу добро знае кои зборови да ги употреби за да долови атмосфера. Самото раскажување во Faerie и во реалниот свет се разликуваше по стилот, и тоа ми беше многу магично и пријатно.

Се работи за 17 годишно момче со татко човек и мајка самовила кое оди во авантура во магичен свет да пронајде падната ѕвезда и да и' ја донесе на девојката која ја сака.

Книгава има многу невин вајб, ама всушност е ептен adult fantasy на моменти и тоа ми беше трипи. Фантазиите кои ги имам читано или се детски или се GoT, а оваа скроз измеѓу.

Има и филм за книгава, допрва ќе го гледам. Впечатокот ми е главно позитивен.

Сјаење – Стивен Кинг



Уште еден автор што се прежалив да го пробам иако имам нула интерес за него. Сепак, за оваа книга ми е мило што го направив тоа, зашто навистина ми се допадна. Again, pain in the ass, скоро 500 страни е леле мајко со милион детали од типот како изгледала рандом просторија во хотелот опишана дури до штиците на прозорот. Ако преминеме преку ова, можам да кажам дека ми се допадна тој реалистичен пристап на билдање карактери, нивните психологии и интроспекции. Се фаќав на моменти како ги сожалувам и ме нервираат сите ликови, што мислам дека беше фино од страна на авторот. Ме додирна.

Стилот ми се допадна многу, со текстовите во заградите што некако ми беа нејасни, па додека да укопчам што се нивни мисли, што на хотелот, ехее... Ама да, за разлика на пример од просечниот Сакам Книги трилер, за овој можам слободно да кажам дека има душа во него. Има суштина, тежина. Ова го кажувам ако ги одземеме апла хорор деловите, како тоа кој каде бил удрен, како крварел итн. што верувам се убави само за љубителите на жанрот.

Спојлер

Цела книга ги чекав девојчињата од филмот и не ги дочекав. Страшно разочарување. А не го ни имам гледано филмот уште.

За месецов толку, останува да се надевам дека до крајот на годината ќе успеам да прочитам нешто избрано со својата слободна волја.

 

Имав големи очекувања од книгава, но се разочарав некако. Не дека не ми се допадна, ама... Секогаш тоа "ама" е проблемот Очекував да биде на ниво со Brave New World, и двете се од истиот жанр, но на оваа би и дала помала оцена.

Не знам што конкретно ми сметаше при читањето, не успеав доволно да се поврзам со ликовите. Ми фалеше подобар опис на психата и ролеркостерот од емоции низ кои минуваа истите, наместо тоа авторот ме гушеше со непотребни описи на околината кои како да беа нафрлани само за да пополнат место.
Друго, никаква кулминација, иако прилично брзо ја читав со желба да дојдам до толку посакуваниот плот твист и на крај кога сè се разреши бев ко: и тоа е тоа? Скоро и никакви емоции не побуди во мене приказната, а е опфатена комплексна тема со доста простор за дискусија.

Штета, не е искористен целосниот потенцијал. Филмот е далеку подобар од книгава.

 

„Вештица“ од Венко Андоновски. Добра е. Венко треба внимателно да се чита. И она што ми се допаѓа кај него е тоа што дејството го сместува во далечно минато, среден век, а сепак нема импровизација.

 

The Code Book – Simon Singh



Можам слободно да кажам дека оваа е најинтересната книга што сум ја читала годинава. Книгава е за криптографија, од најпримитивните форми до денешната RSA енкрипција. Многу ми се допадна како ѝ беше пријдено на темата, комплетно од нула. Дел по дел авторот те воведува во концептите, во технологиите, во јазикот, а не се ни приметува дека работите стануваат сè покомплексни.

Стилот на пишување е фантастичен. Не е претерано dumbed-down, ниту пак премногу механички и учебникарски. Најчесто е во средина, а на моменти е по малку од двете. И тоа најмногу ми се допадна, што таму кај што треба пишува читливо, дури и раскажувачки, а на други места пишува јасно, прецизно, па и репететивно, зашто токму тоа треба за полесно да се укопча нешто комплицирано. И тие места се перфектно одбрани. Особено ми се допадна што одвојуваше време да раскаже накратко за приватниот живот на луѓето што ги спомнува, тоа ѝ даде многу живот на книгата и беше како одмор од потешките делови.

Единствена „мана“ е што книгава е напишана во 1999, што остава 20+ годишна дупка во настаните. Ама голем апдејт во криптографскиот свет нема, освен фактот што сега постојат некои прото квантни компјутери. Останатиот дел е и онака историја, па нема ништо спорно.

Ако има некој што се интересира за тоа како античките народи ги прикривале своите пораки, како е пробиена Енигма или пак како всушност сме успеале да ги дешифрираме египетските хиероглифи, топло му ја препорачувам оваа книга. Лесна, интересна и богата со информации.

 

Читајќи ја рецензијава сфатив дека ја немам преболено темата за non-fiction книги
Фала што ги отвори старите рани Лела и што ми помогна да ја надополнам листата на книги кои мора да ги прочитам

 

Истото го мислев додека читав. Имаше толку многу рандом детали интересни за дискутирање, а вака немам на кој да ги кажам зашто никој што го знам ја нема читано. Мора да ја воскреснеме темата, макар и по две книги годишно да читаме.