Последна прочитана книга и кратка критика

To Kill a Mockingbird – Harper Lee



Малку чудно што книга за неправедно обвинет црнец на крај се обиде да биде feel-good и да има среќен крај. Плус целото дејство беше фокусирано на белците и на тоа како тие ја искусуваат целата ситуација. Гледам како делово било револуционерно во 60-те во поглед на тоа да даде слика дека не е тешко да се израснат деца на нерасистички начин, но веќе ја има изгубено својата релевантност. Исто така гледам зошто е лектира во американските училишта според тонот, пораката и желбата да е сè розово. Инаку книгата беше океј, доста досадна сè до моментот кога почнува судењето, а потоа се прелетува низ неа.

Осмица – Румена Бужаровска



Одамна ја меркам оваа авторка и морам да кажам дека ми се допадна оваа книга. Расказите се читливи, сурови, јасни и многу многу језиви. Ми се допаѓа што се посветила да пишува само од женска и детска перспектива. Расказите од гледна точка на деца особено ми се допаднаа, а морам да го издвојам Ќофтиња од кал. Многу разочарувачка, одвратна и реална приказна. Авторкава одлично го пренесува типичниот македонски живот во страниците, до толку што додека читаш го добиваш истото гадно чувство како што би го добил да си присутен таму додека се одвиваат настаните, истото чувство што го добиваш додека си сведок на други слични гадни настани во реалноста. Ме интересираат поновите нејзини дела, наскоро ќе ги побарам и нив.

Emotional Intelligence: Why It Can Matter More Than IQ – Daniel Goleman



Книгава беше доста интересна, навистина го покажа она што си кажува дека ќе го покаже: дека во светот многу вреди да се емоционално интелигентен. Е сега дефинитивно фалеше нешто, а гледам и други луѓе се согласуваат. Иако детално ги објаснуваше работите на кои беа посветени поединечните глави: невронаучните објаснувања за емоциите, навигирање семејни односи, птсд, булинг кај деца итн. некако мислам дека големиот план на книгата не му беше добро организиран за да даде најјасна слика за емоционалната интелигенција како концепт. Инаку сметам дека секој би имал добивка од читањето на книгава, бидејќи е од исклучителна важност сите да ги знаеме и да ги контролираме сопствените емоции, како и да умееме да навигираме со туѓите. Пораката на книгата е јасна: EQ има силно влијание врз спречување anger issues, анксиозност и депресија и многу е важно од најмала возраст да ги тренираме децата во тоа.

A Clockwork Orange – Anthony Burgess



Да си кажам уште сега, скоро ја завршив книгата и уште не сум ја процесирала. Ама ми остави голем впечаток и ми се допадна многу, навистина нешто поразлично од тоа што сум читала. Отвара интересни прашања во врска со тоа што значи да си добар, nature vs nurture, морал основан на намери vs основан на последици, слободна волја, улогата на владата во справување со криминал... Дали може на ваков начин да натераш некој да биде добар? Дали е воопшто добар ако е вака натеран? Дали е битно што е натеран ако на крај сепак не прави зло? Многу интересни теми. Наскоро ќе го гледам и филмот и се надевам нема да ме разочара.

Инаку книгава добива огромен плус за сленгот што авторот го вметнува во говорот на младите ликови. Многу интересна, забавна и паметна лингвистичка игра што му дава страшно уникатен печат на делово. По првата прочитана страница не можејќи да се снајдам низ купиштата руски зборови се залетав да барам киндл речник од сленгот и се соочив со прекорите на сите онлајн да не се користи речник бидејќи така е многу поинтересно. И беа во право. Книгава од мене добива чиста петка.

 

The Man Who Mistook His Wife for a Hat – Oliver Sacks



Во книгава невролог опишува голем број уникатни клинички случаи на кои работел во текот на годините. Меѓу нив се луѓе со проблеми со меморија, проприоцепција, сфаќање и формирање јазик, луѓе што поради seizures имаат аудио или визуелни халуцинации, луѓе-саванти со аутизам, како и човек кој не може да перципира разлика меѓу човек и предмет, според кој е насловена книгата.

Ми се допадна што авторот наговести дека целта му е да им даде душа на луѓето за кои зборува, да не биде книгава само како документација на различни невролошки случаи. Беше доста интересна иако на моменти почнуваше да зборува во стриктно медицински јазик без потреба, кога јасно има кажано дека книгава не би била посебно фасцинантна за стручни лица од таа област.

Најсилен впечаток ми оставија браќата близнаци со аутизам кои имаат изворедно апстрактно разбирање на броевите и на математиката, што дури на моменти си „разговарале“ разменувајќи прости броеви. Никој никогаш нема да дознае што всушност знаат и гледаат бидејќи нема како да го споделат тоа. Коинцидентно меѓу наредните книги што ми беа за читање имав книга точно за прости броеви и ова ме натера да ја почнам.

The Music of the Primes – Marcus du Sautoy



Уште во воведот на оваа книга беа спомнати близнаците од претходната. Не преувеличувам кога го кажувам ова, книгава можеби е најдоброто нешто што сум го читала.

Ја раскажува приказната за откривањето на мистериите што се кријат зад простите броеви, поточно за поставувањето на Римановата хипотеза и обидите на бројни математичари, меѓу кои најголемите експерти од теорија на броеви, конечно да ја докажат.

Кога ја завршив книгата добив некое чудно празно чувство знаејќи дека веќе ја немам таа привилегија секој ден да исчекувам одново да се внесам во тој свет: апстрактен, непостоечки, поизмислен и од најизмислените работи што може да ги замислиме, а сепак со неповторлива убавина во него. Математиката од теорија на броеви, а особено сè поврзано со простите броеви, е многу хаотична, затоа кога некој ќе успее да најде некаков ред во сето тоа триумфот е уште толку поголем.

Темата воопшто не е едноставна, ниту пак лесна за варење, ни на интелектуално, ни на психолошко ниво. Ама мило ми е што постојат вакви книги што ни дозволуваат на нас обичните луѓе да добиеме дел од тоа задоволство на сфаќање на суштината на постоењето. Како спротивност на тешката тема, толку убаво беше напишана книгава, што математичарите ги доживеав баш како ликови од фикција, блиски, реални, карактеристични, како да ги познавам лично.

Хипотезата на Риман до ден-денес останува недокажана. Дали некогаш ќе биде, останува да видиме. Математичарите пробувале да им пријдат на простите броеви од многу страни, и иако досега не ја докажале прочуената хипотеза, откриле многу нови фасцинантни работи, нашле вртоглави поврзаности со други навидум неповрзани полиња, ја создале модерната криптографија, па дури и откриле нови математички полиња како алгебарска геометрија (најапстрактното нешто што го имам сретнато во животов).

Велам откриле, а не создале, бидејќи според мене математиката се открива, како единственото ултимативно објаснување на природата. А математиката зад простите броеви е навистина посебна, зашто чекор по чекор, само преку чиста математичка дедукција се стигнува од обично броење до откривање буквална музика во броевите.