Последна прочитана книга и кратка критика

Исто, откако излезе ми е на листа ама тогаш не ја најдов кај нас и ми остана. И така се мислев што да фатам следно. Ми олеснивте

 

Од каде да почнам не знам….Дело кое отвора многу прашања за егзилот, отуѓувањето и обидот да се пронајде сопствениот идентитет во услови на изгубеност и неприпадност. Преку историјата на едно семејство, писателката ја оживува трагиката на откорнатоста и животот помеѓу две татковини, онаа вистинската и онаа замислената. Со умешна карактеризација и внимателно градење на атмосферата, Димковска успева да ја прикаже суровата реалност на ликовите кои живеат во „пустелија“, поим што постојано се провлекува низ страниците и ја симболизира нивната емотивна и егзистенцијална празнина.

Сепак, и покрај тоа што го препознавам значењето на темите, морам да признаам дека главниот лик Катето, ме изнервира повеќе отколку што ме фасцинира. Иако претставена како ‘современа’ жена, она е далеку од современа за мене. Никогаш не наоѓа сила да му признае на татко ѝ за патувањата и истражувањата поврзани со неговата татковина и минатото. Како возрасна личност, која целиот живот трага по неговата приказна, она е тотално немa пред него, нешто што за мене беше особено иритантно и остави чувство на недоисполнетост.

Дополнително, романот не нуди јасни одговори на клучните прашања, што навистина се случило со татковината, домот и семејството на таткото, ниту пак дава објаснување за Милка и нејзината деструктивна природа. За мене, она останува затворен лик, без откриени мотиви за нејзината злоба, незадоволство и недостаток на љубов кон сопствените деца.

Иако делото има свои силни страни, актуелноста на темата, стилот и прозната вештина на Димковска за мене остана половично и со недоисполнети очекувања.