Пост-породилна депресија

@Bubish26 немој никогаш повеќе да си дозволиш да молиш било кого да ти го даде твоето дете.Никогаш!
Ти се чудам на трпението,јас се колнам дека би и’ ископала очи,буквално.Чија сака мајка нека е,тоа што дошла да помогне и да се израдува на внучето не и дава право да те тероризира.
Сега ти,маж ти и бебето сте си семејство,не дека треба да им свртите грб на родителите,но формирајте си ваш свет без место за мешање од страна.

 

#Repost @thepeninsulamumma
・・・
“Stay in your newborn bubble” - I remember someone saying to me. To be honest, those first few months of being a new mother were the toughest of my life. ❤️
.
.
There were times where I even checked how much money I had in my bank account & I’d think about buying myself a one way ticket to Europe - I soon came to the conclusion that if I went I’d still have to bring my breast pads, breast pump, copious amounts of pads & my much needed vagina ice packs. ✨
.
.
Don’t get me wrong, I loved my baby, but I hated my life in those first months. I hated it. I felt trapped. I felt isolated. I felt anxious. I felt scared. I felt exhausted. I felt alone. And I felt completely and utterly out of my depth. ✨
.
.
My world hadn’t just turned upside down, it had been pushed through a wood chipper & spat out. And I was now, whilst sleep deprived & hormonally ranging, expected to not only FIND all the pieces of my world but to also put them back together again using breastmilk as sticky tape. ✨
.
.
“What have I done? What have I done to deserve this and how the FUCK am I going to get through it!?” - I remember thinking to myself as I held the most precious thing I’d ever seen in my life. The guilt of feeling this way, of thinking these things made me feel physically ill. I hated myself for even having these thoughts that no other mother was talking to me about. ✨
.
.

So that’s why I’m talking to you about them. I had those thoughts. I felt those feelings. And if you have had or are having them too it doesn’t make you a bad mum, it doesn’t even make you a bad person, it just makes you human. ✨
.
.
Being a Mum is hard & it’s exhausting... But I want you to know something, I want you to know that if your willing to be honest with the people around you, if your willing to lean on your tribe & accept the help, things will shift & things will change. And slowly, ever so slowly, it will get better, it will never be like it once was, but you’ll find a new normal, a better normal, because now you’re experiencing #mumlife and it’s fucking incredible - excruciatingly difficult - but incredible. ❤️ @thepeninsulamumma

 

На почетокот не толку ама во последно време чувствувам како да ми се плаче цело време, а не сакам пред малиот - некако се осеќам сама. Мм е по цел ден на раб, јас со малиот кога ќе излезам кога не, кога ќе дојде некој - па малку муабет, демек ќе се расположам ама кратко трае. Се чувствувам запуштено и немам желба за ништо - никогаш не ми било вака. Тешко ми е. Го сакам бебето најмногу на свет ама некако сама не се сакам. Пренегативна сум, а и со мм сме каде каде поладни - цимери, цел муабет е - има јадење за бебето? А пелени? Толку. Се мислам да одам на психијатар ама знам дека ќе ми препишат лекови. Уште малку ќе почнам на раб па се надевам дека ќе се средам. Дома се е на мене - нели јас сум дома по цел ден, а колку и да раб се е несработено и уште повеќе се нервирам.

 

А зошто си против лекови?

 

Не сум - но сум читала дека креираат зависност па затоа ако ми е вака и откако ќе тргнам на раб ќе одам, ако се среди ќе нема потреба.

 

Грешно си читала. Антидепресивите НЕ создаваат зависност. Анксиолитици (хелекс, дијазепам) создаваат зависност и се пијат само по потреба. Тоа што некои луѓе дијазепамот го нарекуваат антидепресив е заради тоа што се неинформирани и не слушај совети од такви. Антидепресиви можеш да пиеш 10 години и да ги прекинеш без да имаш симптоми на зависност. Имај на ум дека мораш да се грижиш за себе. Ако не се осеќаш добро, побарај помош и не се чувствувај лошо бидејќи бараш помош. Депресија не се лечи со "стисни заби". Нема потреба да стиснеш заби, твое право е да добиеш помош како што одиш на лекар и кога те боли грло. Не слушај совети од луѓе што се прости дури и тоа да е маж ти. Не биди премногу строга со себе си заради тоа што се осеќаш депресивно.

 

Благодарам на инфо - ќе почекам уште 1 до 2 недели, ако не се средам одам на доктор.

 

Маjка твoе бебе твoи правила.
Баба е да си пoигра, пoгушка, пoмoгне нo не и да изиграва маjка на бебетo.

 

Posle kolku vreme posle bremenosta vi se stabiliziraja hormonite i ste izlegle od ovaa post porodilno depresija
Jas posle 7 meseci tek sega pocnuvam malku podobro da se osekam ama ne vo potpolna celina
Mi rekoja deka do godinata se regulirat
Soveti i iskustva da se izlezi od ovaa post porodilna sostojba
Kaj mene bea nekoj crni misli stravovi
Dali i kaj vas bea zgolemeni odredeni stravovi i dali so tekot na vremeto se vrativte vo normala i stravojte se namalija?

 

Razgovaraj so psihijatar mene za postporodilna depresija mi dadea elicea I zalasta I od niv se osekam po dobro inace porodena sum pred 16 meseci

 

A koj simptomi gi imase
Osekase nekoj stravovi ti idea nekoj crni misli ili?
Jas probvam samata da se izboram no neznam dali ke. Mozam

 

Da da imav crni misli moj sovet ti e ne se izmacuvaj i jas taka se izmacuvav 6meseci sega da me prasas ne bi se izmacuvala ic

 

Добро утро,собрав храброст да зборувам за мојот проблем, се надевам некоја од вас би можела да ми помогне.Го расчитав форумов и видов дека минуваме низ слични случки со нашите малечки.
Родив пред 8 месеци, планирано бебенце, после долга врска и брак со сопругот,се сложуваме, убаво ни е, во почетокот заради слабото железо малку ми беше физички тешко да бидам брза околу бебето и дома,меѓутоа она што ми се случува во главата не ми дава ни секунда мир, да не е маж ми ќе полудам.

Значи веќе фативме ред со бебка, по километри ја шетав,си помогнавме јас нејзе со шетање, она мене со враќање во форма, но психата ме уби.
Растев во тегава скопска населба, и целото основно училиште го поминав во булинг, ме исмеваа бидејќи бев мирна,добра, бев физички тепана од момчиња,другарки речиси и немав, се случуваше истото и на 3-4девојки од класот што беа мирни, имавме и насилни доселеници од страна каде што имаше војна, беа преагресивни, такви болни работи се изначув за себе, ако и мм не го минал истото немаше ни делумно да ме сфати.
Е сега проблемов кај мене, не знам дали е до мајчински инстинкт бидејќи ми се развиваше од бременост (не м обраќав внимание) и после пораѓај ми се засилуваше, мислев да не е психоза,бев на психијатар ми кажа дека не е до мене проблемот, кога се породив се до денес не прекинувам да се сеќавам на тие моменти, дури детето го доживувам во таква ситуација, и искрено камо да ми беше тешко да чистам,дојам или било што физички.
Цело време плачам и сум под стрес, сите што правам муабет ми викаат дека они се со психози и психопати а не јас, едноставно начинот на кој што сега размислувам на овие години вака ме тера (имам 29) (инаку во инфото пишав малку постара за да не ме познае некој) има ли крај овој круг, не знам како да го опишам,мислев максимум 40 дена ќе траеше ама си продолжува.

 

Имаше некаде тема за постпородилна депресија. Ова твоето повеќе ми личи на стравови. Јас имам стравови цела бременост (уште не сум породена), а со другарка што зборев ги имала после пораѓај. Нонстоп филмови во глава, црни сценарија. Не знам како се изборила со нив, ми рече дека се трудела кога ќе и дојде таква мисла да се искара сама и да се зафати со некоја обврска по дома за да си го сврти вниманието. Јас би ти рекла да си поразговараш со психолог или со некоја другарка што ќе те ислуша ама и искара.

 

Кај мене проблемот е што бев малтретирана во основно, и верувај ми не успеав да го заборавам тоа.
Ме нарекуваа со погрдни имиња, ме тепаа, ми викаа кој ќе те земе, кога се породив си реков не ми се верува дека го доживеав ова, и сега постојано ми се нивните гласови и постапки во главата.
А зашто да ме караат? Не знам дали е постпородилна,делумно замислувам детето мое како би го трпело истото,делумно плачам за сите што го трпат во моментот, некако не знам да објаснам

 

Ептен сме оф топик ама веројатно ќе не преместат во друга тема.
Прочитав што ти се случувало и очигледно дека си поминала преку тоа, си се омажила и си родила детенце. И сега после толку време ти се враќаат сликите баш дека си попуштила психички. Затоа ти викам ти треба некој да те ислуша, да извадиш се од себе и после да те 'искара' да застанеш на нозе и да бидеш силна жена за детето и маж ти. Колку подолго трае ова, толку полошо. Мораш да го прекинеш. Сигурно не сакаш да дојдеш до панични напади, анксиозност, натака психијатри и лекарства. Долг и мачен е тој пат.
Пробај и со книги, имаш голем избор книги за самопомош. Немаш време и простор веќе за самосожалување зашто таквата енергија ќе ја пренесеш и дома и ќе се одрази на семејството.

 

Напротив...Мора да си јака сега најмногу! Бог ти дарил една мала душа за која што мораш да се грижиш, и се што таа бара од тебе е љубов. Нема за што да мислиш дека таа би го поминала истото. Верувај секој човек има некоја траума во животот никој не е совршен.Само не секој има храброст да каже вака јавно како ти. Треба да мислиш позитивно и да ги насочуваш мислите дека тоа што тебе ти се случило нема да дозволиш да се одрази на бебето, напротив да се бориш да прерасне во јака личност и твоето искуство да те прави појака а не послаба. Тоа што било било сега си мајка и зрела личност, прв приоритет е детето. Радувај му се и уживајте во моментите, отфрлај ги негативните мисли. Бидејќи твој е изборот дали ќе им се предадеш тие да те водат и тиштат тебе и детето, или ќе ги отфрлаш и ќе мислиш на убаво и на бебето и ќе заборавиш на минатото.

 

Да да, јас едно време целосно скоро успеав да ги фрлам ваквите мисли, се додека не родив и не се присетив, искрено овие што ме малтретираа ми викаа дека со вишок кг никогаш нема да се омажам, за деца такви психопатски работи ми збореа што само психопат може така да мисли и кажува, јас видов на темата насилство дека и други имаа пишано, но многу од нив се помали и не би ме сфатиле па затоа тука пишав мислејки дека е сврзано со мајчинството, што верувам дека секој еден родител знае дека безбедноста и самодовербата се многу важни за децата

 

Од кога ќе се породи жената, кај неа почнуваат стравови за кој никогаш не ни помислила. Ние мајките вешто го криеме тоа, а треба да е активна тема. Нема мајка на која што не и дошле барем еднаш црни мисли во глава, тоа е мајчинството, ти се отвара една нова фиока во мозокот која не си знаела дека постои. Желбата да го заштитиш твоето мало станува се поголема и поголема, на крај и несвесно стигнуваш до точка на губење на својот разум. Треба внимателно околу таа тема, се почесто разговарање, одвратување на мислите, окупирање, домашни задачи, и се останато што ќе не спречи на сето тоа.На крај.. најбитното..научуваме како да се носиме со сето тоа, да научиш да игнорираш мисли со тек на време е доста битно.

 

Ти ќе бидеш во предност, ако можам така да се изразам зашто ќе можеш да препознаеш ако твоето дете се соочува со некој проблем. Обично проблемите како булинг се кријат од родителите дома. Јас сум сигурна дека баш поради ова ти ќе бидеш многу силна мајка. Сигурна сум дека ќе го воспиташ детето да те гледа како другар и да ти кажува се. Сигурна сум дека ќе го научиш да се сака себеси и покрај сите евентуални мани. Сигурна сум дека ќе немаш проблеми околу тоа, само мораш да поработиш на себе. Ние сме првиот пример од кој учат децата или рол модел.