Пробај смени позиција кога даваш шише поза како за доење. Или пак земи некое Пре како Бејбилов пре што е тоа е поблиску до мајчиното млеко. Пробај да не сака на нип или нук или бејбилов со сплескана цуцла. Или др браунс.
Здраво. Колку многу се надевав дека ќе бидам во ред и дека нема да имам потреба да пишувам на темава но за жал ете ме тука. Знам дека посета на стручно лице е решението за проблемот и ќе побарам помош, но дотогаш ми треба да се олеснам. Во бременоста сета анксиозност магично ми исчезна, и се осеќав добро но сега има 2 ипол месеци одкако се породив јас не знам што ми се случува. Знам дека хормоните играат голема улога, но по цел ден јас се плашам. Преплашена сум имам фобии и цел ден што и да правам јас размислувам колку ми е страв од смрт, што ако се разболам од ова, од она не се опишува искрено о не се поднесува поќе. Башка фактотшто се осеќам како на автопилот да функционирам со емоциите, како се што се случува да се случува на бекој друг. Јас бебе имам 2 ипол месеци упте не можам да верувам дека е мое, можеби поради фактот што се сметат за некој што не заслужува таков благослов. Имав миленик маче, одкако се породив мачево по 1 месец исчезна, и проблемот е што јас не осеќав ништо не осеќам ни сега, никаква тага зборувам за миленик којшто го сакав премногу прво пријателче ми беше. Наутро се е подобро се осеќам подобро, но наодручек и ноќе е прилично лошо. Мм оди трета смена на работа, и не сакам да оди не сакам сама да бидам, се осеќам осамено ми фали друштво а истовремено се осеќам како да не знам да правам нормален муабет. Збаоравив да спомнам се породив со царски, договорен не бешенитен ама толку ми беше трауматично ептен. Ве молам за некој совет нешто на природна база додека стасам да одам на лекар.
