Потеклото на притисокот врз жената да биде мајка

Па не е и дека немаш избор. Ти си замислила или те убедиле кои услови треба да ги исполнуваш за дете, ама сите добро знаеме дека деца се изгледале и од родители без факултет и без добра работа, многупати со еден минималец и живеење во заедница, на старт. Оти опшетството нема магично да се промени во тие неколку години кога ти си наумила да раѓаш па да средиш со активизам и протестирање. И да се смени, ќе биде со тек на време а тогаш тебе можеби ќе ти е касно. И сега од една страна е ова бегање од притисокот да средиш се' пред да родиш, од друга страна некој ќе рече дека си потпаднала под друг притисок да раѓаш што побргу па затоа не си чекала или не си работела на тоа да се средат некои работи. Како и да вртиш, секој може да каже дека твоите одлуки се производ на некаков притисок.

 

Па не можеме, ако ништо не правиме. Посебно ако се правиме дека не постои.

Разумна е затоа што за тебе е разумно да работиш 50 часа неделно за минималец. Два минималци не можат да дозволат пристоен живот на двајца луѓе, а не па на цела фамилија. Не би требало да биде така, и не смее да биде така. Работнички права на жената не смејат да се задржат на степен "создавање работна сила на капитализмот", оти баш на тоа е свртено либералното феминистичко движење, како да им обезбеди евтина работна рака преку промовирање "мораш да работиш", на огромен број жени.
Колку од жените што ги знаеш би рекле "нема шанси да не работам, дури и да се мачам за минималец, дури и во случај кога сопругот би можел да овозможи совршен живот за цела фамилија двајцата, а јас имам пари на страна за секој случај, кои нема да ги чепкам во бракот?" Сигурна сум дека скоро секоја би рекла така. А тука веќе не е желбата за "еднаквост", туку буквално е продавање на капитализам преку феминизмот и овозможување на работодавците да дојдат до поевтина работна рака, затоа што жените и онака се помалку платени од мажите. Значи не го решаваме проблемот туку се правиме дека ни е убаво. Си го украсуваме кафезот и се радуваме на украсите.

Да, и тоа разговаравме, дека финансиите не треба да бидат пречка ни за образование, ни за добивање здравствена заштита. И пак нема да речам "абе добро, не е само деца, има и други работи кои не можеш да сди ги дозволиш".
Да, има луѓе што не можат храна да си дозволат. Ај ќе речеме: "ами што да правиме, не е само храна. Има луѓе што и вода немаат. Ќути, има и полошо."
Не гледаш колку ставот ти е она против кое сакаш да се бориш? Против "ќути има и полошо?"

Не мора за мене, нека е за идните генерации подобро.
Активизам не се прави од себични причини. Да е така, сите министри би можеле да ги наречеме активисти, оти тие за нив си средиле се што сакаат, а за општеството, јбг...

 

@DAngel Да, но зборам за моментот, тој ти е изборот.

 

A и да, ова го заборавив околу тоа колку е притисок размислувањето да си дозволиш деца... Што правиме со оние што не да им е до кариера, туку воопшто немаат работа, а планираат деца (воглавно понеедуцирани во руралните подрачја, ама и не само такви)? Треба да им испраќаме порака да го „зграпчат денот“ во поглед на репродуцирање, општеството после ќе им биде виновно за сиромаштијата во која ќе живеат децата?
Треба ли општеството да почне родителството да го смета за професија, па да ги плаќа за самото тоа што имаат деца? И така фино-лепо мајка и домаќинка да стане професија за жените... и што е тоа, ако не враќање пак на патријархатот?
Енџи, јас сум те читала дека во тој феминистички поглед дека и самото тоа што изгледа како избор на жената не е баш така, го преиспитуваш изборот жената да остане домаќинка. Тука со раѓањето дете не да не е различно, туку е баш уште посериозно. Кој ќе е виновен за детските рани од сиромаштија и ускратување разни нешта, при остварувањето на ваква идеја за која децении и децении би требало да се мрдне во тој правец?

 

Истата реторика е
За да не ти живеат децата гладни и боси се препушташ на градење финансии. Не си го победил системот, си се препуштил на него.
Потполно истиот проблем го имаат и двете индивидуи, на страна патријахалното воспитување кои ги води едните.
Не промовирам јас жените да се домаќинки, да промовирав ќе почнев од себе. Ама не го негирам и фактот дека многу од луѓето се препуштаат на системот и мислат дека кој знае што постигнале.
Чија желба е третина од животот да го помине во работа? Тоа исполнување на соништа е?
Ама на крај, работењето е нужно за да преживееме. И за многу индивидуи е баш тоа, преживување, не ни живеење. Буквално преживување.
Сум рекла многу пати, ќе речам пак. Најголем срам е работничката класа да ти е гладна. А многу луѓе во државава се убиваат од работа, а се гладни.
И да, тие жените во рурални средини, не заслужиле ли и тие нормален живот, со оглед на тоа што веројатно се убиваат од работа? Или нормалниот живот само за тие од градот е резервиран?
И после "го нападнаа провинцијалците Скопје". Епа го нападнаа, кога само таму е дозволено да се има каков/таков живот.

 

Според ова заклучено, притисок во голема мера е и да се учи и работи воопшто... Ова да го каже некој онака поедноставно, без контекст и од личен (не вака идеолошки) аспект во друга тема, многумина ќе фрлаат со дрва и камења по него дека е мрзлива личност без цел во животот...
Не знам, мене ова ми е сведување на апсурд и релативизирање.

Тоа со руралните средини не го кажав во никој случај како навреда, туку факт. Точно е, сиромаштијата е срам за општеството првично, секој заслужува нормален живот... ама да раѓаш по 5-6 деца и да ги осудиш на сиромаштија, дискутабилно е дека и самите имаат дел од вината за бедата на тие деца.

 

Не збориме за разгалување на децата и пружање премногу Дани, туку и за попотребни ствари.
Традиционално воспитани луѓе уште се држат до оние мудрости дека малку пари ги прават децата да почитуваат најмногу, да станат во иднина најуспешни, најсилни. Се зема еден мотивациски пример на личност што стигнала до некој врв и тоа е, готово, оние што во минатото немале ни да јадат најсилно гребат со нокти и успеваат - буквално вакви ставови имам слушнато од постари. Се глорифицира сиромаштијата, се мисли дека само од љубов се живее, не се размислува дека условите влијаат и на психа, и на љубов и семејни односи и на сè.
А реалноста е дека многу од тие деца, на пример во многудетни а сиромашни семејства, имаат причина како што растат да се чувствуваат ко оној кој го кажуваат за потсмев дека ги тужи родителите оти го родиле.
Ваков став и патријархален притисок лежи зад неразбирањето на тоа да се чека и создадат пристојни услови.

 

Епа инаку цел во животот и животна желба на сите им е да се убиваат од работа.

Оти само екстреми? Или 5 деца или ни едно. А едно, две? Има достоен живот за едно, две деца?

Апсурд и релативизирање е дека или не сакаш деца, или си затуцана патријахално одгоена wanna be домаќинка што сака 5.
Апсурд и релативизирање е дека само тие што не сакаат деца и сакаат да живеат во Скопје заслужуваат колку-толку достоен живот.

 

Никој овие работи не ги тврди тука.

 

Море што мислења изнаредивте, бре бре...и колкав е де тој притисок(само јас не сум осетила изгледа)...го измерила некоја, на пр.140/90

 

Каква глупост човече
Ај мајката знам дека мора 1 месец мин. да е на породилно, ама тоа е добро и за неа, сепак.


И законот за тоа кој може кој не може да лежи е мизерен.

 

Седењето дома и чување деца не значи дека е во прашање патријахално семејство.
@danichap неколку пати тоа го објасни, а и јас искрено и' верувам дека е така.

Впрочем, ако мојата професија не ја променам, или се случи чудо па почнам да заработувам добра сума на пари, шансите дека (ако сакам, лично јас) ќе дадам отказ и ќе чувам деца во блиска иднина, се големи.

Да потенцирам - со моето образование јас не можам кариера да правам, ниту па желба имам. Тоа образование нема начин да ми донесе не знам колку доходовна работа. Секогаш би работела во "социјална служба" - болници, училишта... но и секогаш би била под државна капа и би заработувала малку.

Од друга страна, дечко ми, нели идниов татко, заработува сосема доволно да не' издржува, а мојот придонес е занемарлив.

Ако веќе имам дете, а финансии не ми се проблем, мислам (не тврдам) дека ќе сакам и ќе мислам дека е потребно да останам со него подолго него тие 9 месеци.

 

@Cka озбилно не може пола-пола веќе?
Која глупост, човече и што постигнуваат така? Баш само жена да го чува...
Во многу држави има закони, на пример, кај што 3 месеци користи таткото, 3 мајката, и три било кој родител, или поделено помеѓу двата.
Така, ако таткото не сака да користи породилно, имаш 6 месеци максимум, и тоа е тоа.
Каков е тој закон што не му дозволува на другиот родител да користи породилно. Ние само назад одиме

 

А божем десница, прогресивни нАли

 

Не знаев дека веќе не може да се подели породилното по родители. Баш, само назад одиме!

 

Мислиш левица
Јас кога викам "левицата" ќе не касне за г'з викаат "што ти станало, нели прогресивна беше". Изгледа стварно ќе не касне

 

Да, грешка.
Баш ќе не' касне како тргнале.

Го оправија законот за абортус мислам, ама оваа глупост чему?

 

Не гледам тука никаков проблем, кај тебе се работи за сопствена желба и договор, а од друга страна си и тоа како свесна за притисокот за раѓање што сепак постои.

Мене ми смета што проблемот кој е тука тема се споредува со малтене сè живо од други улоги во животот кои може некому да се притисок, се сведе на тоа ниво како да не се истакнува ко нешто со што нè напнуваат нас жените. А не се согласувам со тоа.

 

Индивидуално и лично е ова, не може да се прави генерализација.
Секако дека не е најголемо достигнување во животот да бидеш мајка, и не смее по тоа да се вреднува нечија успешност и себеостварување.
Јас цел живот чекам да ми проработи мајчински инстинкт, ама уште го нема, немам желба за дете. Знам многу девојки кои уште од тинејџерство се дечари, сакаат да чуваат дете, им се галат, ги закачаат. Не сум од тие, и сметам дека човештвото нема да пропадне без моја генетика.
Ако проработи чувството, ќе родам ако можам. Се друго би било форсирано и ради реда.