Кога тешкотиите на животот, горчините на душата, немоќите на нашиот внатрешен свет, болката, радоста – ни ја одземаат секоја надеж, духовна или човечка; кога очите наши стануваат суви од чекање и накрај не гледаат ништо; кога телото наше, кое е храм на Бога, станува ’како мев во слана‘, кожа што паднала во слана, замрзнала и ја изгубила бојата до таа мера што не можеш да препознаеш дали воопшто постои; кога животот ми станува таков што ме тера да чувствувам дека моето битие е исушено, дека сум заборавен од љубовта на луѓето, на ангелите, на светиите; дека сум изгубен и барам од Бога малку освежување, малку одмор – а Бог не ми дава ништо, и се чувствувам како урнатина од живот… Тогаш вреди да се верува. Архимандрит Емилијан Симонопетриски
Сиромашни, сираци, скитници, бездомници, болни, тажни, грешници, не тагувајте: имате Мајка, Мајката Божја! Мајка, Која ќе те прегрне во лутањата, Која ќе те храни во сиромаштија, Која ќе ти даде утеха во тагата, исцелување во болести, ослободување од заробеништво, простување на гревовите. Свети Илија (Мињати)
Мажот треба да ја сака својата жена како што Христос ја сака Црквата. Да ја штити, да се грижи за неа, да и дава сигурност, особено кога е вознемирена, кога е болна. Знаеме, на крајот на краиштата, колку е чувствителна женската душа, поради што, како што вели апостол Петар, „како најслаб го изговара женскиот дел“. Женската душа е ранлива, многу лесно се менува, наеднаш очајува. Затоа мажот мора да стои полн со љубов и нежност за да стане нејзино богатство. старец Емилијан од Симонопетра
