Јас сум од оние кои веруваат искрено во животот после смртта, можноста за реинкарнирање, вечноста на душата и тн. но сум мошне скептичен кон такви научници кои објавуваат „фотографии„ од душата бидејќи душата е духовна а камерата (колку и да е софостицирана) е материјална. Духовното не може да биде непосредно регистрирано од страна на материјалното, од физичките очи или од човека создадените физички инструменти - туку само од исто така духовното. На пр. од духовната свест во човека.
верувам во живот после смртта. бидејќи ајде да ја оставиме науката настрана. Ако не постои живот после смртта како тогаш некои од умрените луѓе доаѓаат на сон и или ни кажуваат нешто и.и чувај господе не дават односно не гази сенка. верувам во овие работи и тоа повеќе од било кога порано не верував многу но сега ја разбирам силата на господ и многу верувам дека постои живот после смртта
Извадок од предавањето на Хорхе Луис Борхес за Емануел Сведенборг - христијански мистичар од 18.век кој во своите книги меѓу другото известувал за неговите визии и духовни патувања во невидливите светови на бестелесните души по смртта на човековото тело. Предавањето е одржано јуни 1978 година на универзитетот во Белграно, Аргентина. „Ние секогаш мислиме за другиот свет некако магловито, но Сведенборг ни вели дека работите стојат токму обратно, дека примените впечатоци се многу поостри на другиот свет. На пример има повеќе бои. А ако се сетиме дека на Сведенборговото небо ангелите, каде и да се, со лицето се свртени секогаш кон Господ, можеме да помислиме и на некој вид четврта димензија. Во секој случај, Сведенборг ни повторува дека другиот свет е многу поизострен од овој. Има повеќе бои, повеќе облици. Сето тоа е постварно, сето поопипливо, отколку на овој свет. Дури до толку - вели тој - што овој свет во споредба со светот кој што го видов на моите неброени талкања по небесните и пеколните подрачја, делува како некаква сенка. Како кога ние би сме живееле во сенка. ... Што се случува кога човек ќе умре? Во почетокот тој не забележува дека починал. Продолжува со вообичаените активности, го посетуваат пријателите, разговара со нив. А потоа, малку по малку, вознемирено забележува дека сè е поизострено, дека има повеќе бои. Човекот си мисли: "Сето време живеев во сенка, а сега живеам во светлина". И тоа за миг може да го израдува. А потоа му приоѓаат непознати и разговараат со него. И тие непознатите се ангели и демони. Сведенборг вели дека ангелите не ги создал Бог, дека демоните не ги создал Бог. Ангелите се луѓе кои се издигнале до ангелско битие, демоните се луѓе кои се спуштиле до демонско битие. Така жителите на небото и пеколот се составени од луѓе, ангели и демони. И така, на умрениот му приоѓаат ангели. Бог никогаш не осудува на пекол. Бог го сака спасението за сите луѓе. Но во исто време, Бог му доделил на човека слободна волја, страшното право себе си да се осуди на пекол, или да заслужи небо. Што ќе рече дека учењето за слободната волја - кое ортодоксното учење го укинува после смртта - Сведенборг го задржува за по смртта. Потоа, постои една меѓуобласт, област на духовите. Во таа област се луѓето, душите на умрените, и тие разговараат со ангелите и демоните. Така доаѓа часот кој може да трае недела, може да трае месец дена, може да трае многу години; не знаеме колку може да потрае. Во тој час човекот одлучува да биде демон - или да стане демон, или ангел. Во еден од тие случаеви заслужува пекол. Тоа е област на долини, па потоа на пукнатини. ... А човекот бара, разговара и поминува во друштвото на оние кои му се допаѓаат. Ако е од демонска природа, повеќе го сака друштвото на демоните. Ако е од ангелска природа, друштвото на ангелите. Сакате ли толкување на сето тоа, секако многу по красноречиво од моето ќе го најдете во третио чин на „Man and Superman" од Бернард Шо. ... Е па добро. Човекот си помуабетува така со ангелите, човекот си помуабетува со демоните и го привлечат повеќе едни од другите во зависност од неговата природа. Тие кои себе си самите ќе се осудат на пекол - бидејќи Бог никого не осудува - чувствуваат дека ги привлекуваат демоните. Да видиме сега што е тоа пеколот. Пеколот според Сведенборг има различни изгледи. ... Тоа се мочуришни области, области со градови кои како да се уништени во пожари; но таму проклетниците се чувствуваат среќни. Се чувствуваат среќни на свој начин, то ест полни се со омраза и тоа е царство без владетели; непрестано се во завера едни против други. Тоа е свет на подла политика, на завереништво. Тоа е пеколот. „
И јас верувам во задгробен живот,и мислам дека ко ќе ојме таму ќе ги видиме сите сакани шо ни се таму и ќе ѓи гушниме пак.Исто така мислам дека можда можеме и одново да се родиме на некое друго место и во друго време, а сигурна сум дека тие шо се таму ојдени не гледет од негде одозгора, вервам во то и дека ќе можат да ми помогнат да ја остварам целта, еден семеен пријател ми кажа дека секогаш кога се молам на господ да го спомнам и тато пошто тој е починат, и да побарам помош и од него!
Јас лично, не се трудам многу за да си ги објаснам ваквите „докази“, од проста причина што овие сведоштва во стилот „На една жена од таму-и-таму и се случило тоа-и-тоа“ или „Едно дете сонувало тоа-и-тоа“ итн., се претежно од типот на рекла-казала муабети и се далеку од некакви докази. Интересно е што сите тие што се вратиле од „другата страна“ не сведочат за истата работа – туку, секој за „рај“, „пекол“ и задгробен живот во склад со сопствената религија. Интересно, нели? Моја претпоставка е дека сите тие вонтелесни искуства всушност се случуваат во нашата глава додека сме во бессознание (сон, под анестезија, кома, итн.). Па не е ни чудо некој кој е воспитан во духот на христијанството, на пример, да види ангели, рај или пекол. Чудно би било некој од амазонско племе кој немал никакви контакти со христијанството да го види Исус или Богородица. Но, вакво нешто не се случило – ама дури и да се случи, пак не е доказ, не во правата смисла на зборот. За „индиго децата“ нема да коментирам многу – тие се фикционален производ на новото време, кога секој родител смета дека неговото дете е на некој начин „посебно“ или пак, во неможноста да го воспита како што треба, оваа „индиго“ карактеристика ја користи за да си се оправда себе како родител затоа што детето му е невоспитано и непослушно (пошто нели индиго децата имаат „силна волја“, не отстапуваат од тоа што го сакаат и не трпат авторитети). И за нивните наводни способности нема никаков доказ, освен рекла-казала муабети. Што се однесува до девојчето кое својата абортирана сестра ја видела во рајот – оваа приказна ми е толку смешна, колку и што ми е бесмислена. Како изгледала нејзината сестра во рајот – како ембрион од 1 cm или недоразвиен фетус? Или можеби, „израснала“ во девојче во рајот? Тотално и целосно нелогично. Еве објаснување и за ова – девојчето навистина сонувало дека ја сретнало својата сестра во рајот – рајот го сонувала поради христијанското воспитување кое очигледно и го всадиле родителите (или школото, средината, сеедно), а сестрата ја сонувало бидејќи можеби сакала да има сестра (како и сите деца). И кога им го раскажало ова на родителите, тие веднаш си ги „поврзале“ работите и направиле цел филм околу сонот на 5-годишно девојче. Или, едностано, си ја измислиле целата приказна поради публицитет – не би биле ни први, ни последни. Уште еднаш, според мене, никаков доказ. Во однос на пораките кои наши драги, починати личности ни ги даваат во сон – за мене, тоа не е ништо друго туку нашата потсвест која комуницира со нашата свест преку соништата. А тоа што некое предвидување кое сме го добиле во сон се остварило, може да значи дека потсвесно веќе сме го знаеле тоа или пак, едноставно да биде случајност. Од толку соништа што ги имаме во текот на животот, ако едно или две потоа се случат на јаве, и не е толку неверојатно и изненадувачки. Објаснувања за ваквите случи има во изобилие, но за жал, не се толку интересни или привлечни како постоењето на задгробен живот. Човековиот мозок и психа се сложена, моќна, но и недоволно истражена работа. Од друга страна, далеку се од совршени. Колку пати сме биле сведоци на случаи кога сопствените очи не излажале – опички илузии, фатаморгани, халуцинации и слично? Памтењето и меморијата исто така се далеку од совршени – постојано се случува за една иста работа различни луѓе да имаат различни спомени или пак да имаат спомени за нешто што го сонувале или за нешто што воопшто не им се случило. А сите „докази“ за ваквите натприродни појави се токму од ваквите субјективни искуства. Постојат и научници како рускиов кои направиле „експерименти“ кои докажуваат нешто спиритуално или натприродно. За жал, ваквите експерименти потоа не можат да ги повторат пред група на други научници или јавно да ги демонстрираат. Исто така, не може да се реплицираат во контролирана средина од страна на други научници. Повторно, ова ме наведува да мислам дека не се работи за некаков доказ, туку за намерна или ненамерна измама и заблуда. *** @daylight, со размислувањата на Сведенборг, за кој можам да кажам дека е еден од писателите на тема религија кој најмногу ми се бендисале, сум запознаен од неговата книга „Рај и пекол“, која ја имам прочитано одамна и која навистина ми беше интересна. Особено впечаток ми остави фактот што човекот бил многу сестран и успешен научник, пред одеднаш да доживее духовно будење и целосно да го смени фокусот на своите дела кон теологијата. Но, иако неговиот поглед врз христијанството, концептите за рај, пекол, ангели и демони се „свежи“ и можеби пологични и поприфатливи од класичното христијанско учење, сепак, за мене не се повистинити (или помалку вистинити, сеедно) од традиционалното христијанство. Искрено, сметам дека Сведенборг не измислувал намерно, туку навистина верувал во своите визии и во тоа што (мислел дека) го видел. Од кои причини ги доживеал сите тие визии и посети на „другата страна“, можеме само да нагаѓаме. Но, пак ќе речам, субјективните искуства на било кој човек, кои колку и да ни се привлечни, сепак не можеме да ги сметаме за доказ за било што. *** Треба да разграничиме и да се запрашаме дали веруваме во нешто само затоа што тоа нешто ни одговара и сакаме да веруваме него, или пак веруваме затоа што е вистина, без разлика дали нас ни се допаѓа или не.
Се согласувам дека такаречи „Платон може да ни биде мил, но вистината (треба да) ни е помила„. Но и тоа ти што го велиш е само твое субјективно мислење. Ти не можеш да ги докажеш, но не можеш ни докажано да ги оспориш визиите на Сведенборг - можеш само да речеш дека ти се прифатливи или неприфатливи таквите изјави. Ако ние нешто не умееме доволно денес да разбереме, тоа не значи по автоматизам дека тоа не е така. Борхес во своето излагање вели дека Сведенборг никому не ги наметнувал неговите убедувања, и дека таму каде луѓето не покажувале интерес се повлекувал смирено, а во случај да го исмевале, едноставно ја менувал насоката на разговор - тоа кажува за една многу прибрана и зрела личност. Ментално пореметените луѓе напротив не се однесуваат така. Тие по секоја цена се обидуваат да го докажат недокажливото, неретко стануваат хистерични и агресивни ако некој им го полула нивниот имагинарен свет кој тие го мешаат со реалноста.
@daylight, делот што го цитираше не се однесуваше конкретно на Сведенборг, туку беше генерален заклучок на моето мислење. За него веќе реков дека ми е стварно оригинален и интересен за читање - што не значи и дека поради моите симпатии кон него по автоматизам поверував во тоа што го напишал. Инаку, што се однесува до многу „натприродни“ појави и „боженствени“ искуства - точно е дека не може да се оспорат, ниту да се докажат. Ама, според мене, ако некој изнесе неверојатно тврдење, на него е да го докаже, а не на некој друг да го оспори. Многу работи не можат да бидат оспорени - Flying Spaghetti Monster, Раселовиот чајник и невидливиот змеј од гаражата на Карл Саган - ама, неможноста да се оспорат не ги прави автоматски да бидат вистинити, нели? Всушност, тоа и ми беше поентата на заклучокот од претходното мислење - ако веруваме во нешто за коешто практично нема вистински докази или едноставно има недостиг на докази кои би го оспориле, тогаш во тоа нешто веруваме бидејќи сакаме да веруваме во него и тоа да биде вистина. Во секој случај, субјективно мислење на еден човек, непоткрепен со какви било докази, не може (односно, не би требало, според мене) да биде основа за градење на некаков став, колку и тоа да ни изгледа привлечно.
Истиот одговор ќе го добиеш за реинкарнација @okcenzi . Некој верува во неа некој не. Оној кој не верува во живот после смртта, не верува ниту во реинкарнација, и ги зема "доказите„ за истата како другите докази дека постои такво нешто како души кои заминуваат во рај, пекол или дека се вратиле од таму. Тоа се вика парализа во сон. Има тема некаде на форумот со објаснувања зошто и како се случува, или гугл ти е друга опција. Сенки не е.
јас така напишав бидејќи така знам и така сите велат парализа во сон е друго друго е да те гази сенка
И да знаеш дека си во право и сосем различно е. сум читала и за двете “појави“ и знам дека не е исто.
Се слагам со @imelda, истото важи и за реинкарнацијата. Инаку, реинкарнацијата е составен дел од источните религии, а како концепт е релативно нова за нас од западот. Интересно е како во времето пред глобализацијата, односно пред идејата за реинкарнација да се прошири низ целиот свет – во времето на нашите (пра)баби и (пра)дедовци, односно пред 100-200 години – никој, никогаш не ја спомнал нити доживеал на нашиве простори. А да не спомнувам дека реинкарнацијата е целосно во спротивност со христијанството и христијанското учење. Историјата изобилува со вакви феномени – најтазе е оној од 1950-ите од САД – кога по појавата на неколку научно-фантастични филмови со летачки тањири и мали, зелени вонземјани кои киднапирале луѓе, целата земја, масовно, а потоа и остатокот од светот, почнале да пријавуваат дека биле грабнати од вонземјани или пак, дека виделе летечки чинии. До денес, постојат милиони сведоштва за грабнувања од вонземјани и детални описи на нивниот изглед, кои горе-долу се слагаат меѓусебно – меѓутоа, пред 50-ите, нема ниту едно. Самиот факт што одредени феномени временски или географски се совпаѓаат со нивното појавување во дадено време или простор, укажува на тоа дека и не се баш толку вистинити колку ние што би сакале да бидат.
Во стара Грција и Рим некои философи верувале во реинкарнација, Питагора на пр. Попрецизно е да се рече дека е во спротивност со црковното учење, учењето на православната, католичката и евангелистичката (протестантска) црква. Но низ историјата имало христијани кои верувале за предегзистенција на душата (Ориген на пр.) но и можноста таа наново да се врати во ново човечко тело (Богомилите и Катарите на пр.) што е битна разлика од источните учења кои велеле дека душата покрај човечко може да се реинкарнира во животинско и растително тело. п.с. има засебна тема за реинкарнација тука
може да реинкарнира и животинско и растително но може и повторно во човек. во ова видео е прикажано се
Точно, се сложувам. Мене поентата ми беше дека некако сета фама, сведоштва и др. кои ја опкружуваат реинкарнацијата денес, т.е. во поново време, некако чудно ми се поклопува со периодот на њу-ејџ културата која произлезе од САД во 70-ите и популаризираше многу источни и други помалку познати религиозни, филозофски и езотерични идеи и концепти. Толку голем пораст на сведоштва на луѓе кои тврдат дека се реинкарнирани или дека се сеќаваат на минатиот живот, кој се совпаѓа со појавата на њу-ејџот, за мене не е коинциденција. И со ова се сложувам. Ако некој има сопствени согледувања, толкувања и сфаќања за духовноста, религиозноста или Бог, јас тоа го почитувам. Но, многумина се декларираат како „големи“ верници, православни христијани, се фалат како одат во црква и што ли уште не, а од друга страна тврдат дека веруваат и во реинкарнација. Е па, едното и другото не одат заедно.
Па сега тоа верување во реинкарнацијата не е дојдено од никаде. Значи некој видел прочитал што се случува, па затоа веруа во тоа.
И во светото писмо пишува и за карма и за реикарнација, но не со истите термини. Некој ден ке пишам многу поопширно за да не се разбереме погрешно, а за сега еве може да прочитате и тука. Пошто нели ние “големите“ верници, што се “фалиме“ дека одиме во црква не си ја знаеме религијата, па треба вие да ни кажете. Спојлер: Reinkarnacija i karma u Bibliji Općenito govoreći, ljudi ne znaju da u Novom zavjetu postoje određene reference koje jasno upućuju na reinkarnaciju. Zapravo, mnogi se pitaju zašto se, ako je s religioznog gledišta tema reinkarnacije tako važna, ona tako malo spominje u Bibliji. Jedan logičan odgovor je da je činjenica reinkarnacije, barem u Novom zavjetu, jednostavno prihvaćena kao nešto samo po sebi razumljivo, baš kao što mi kao nešto samo po sebi razumljivo uzimamo da zdravo drvo ujesen gubi lišće, a na proljeće dobiva novo.Razmotrimo dokaze koji nas upućuju na takav zaključak: Prvi znak prihvaćanja reinkarnacije nečega što je samo po sebi razumljivo nalazimo u evanđelju po Mateju, 11:13-14, 16:13. Isus pita svoje učenike: ''Tko ljudi govore da sam ja, Sin Čovječji?" (Mat. 16:13), a oni odgovaraju: ''Jedni govore da si Ivan Krstitelj, drugi da si Ilija, a treći da si Jeremija ili koji od proroka.'' (Mat. 16:14). Kako je moguće da su smatrali da je Isus netko od njih ako ne u jednom od svojih prijašnjih života? Ilija i Jeremija živjeli su stoljećima prije Isusa. Što se tiče Ivana Krstitelja, ne može se govoriti o reinkarnaciji, budući je bio pogubljen za vrijeme Isusova života, ali čini se da su neki ljudi smatrali da je duh Ivana Krstitelja mogao nadahnjivati Isusa. Ako su ljudi govorili na taj način, to očito ukazuje na to da je princip reinkarnacije bio prihvaćen kao gotova činjenica. Isto tako, to što Isus postavlja takva pitanja pokazuje da je svjestan učenja (o reinkarnaciji, op. p.) i da se slaže s njime. Sam Isus govori svojim učenicima tko je Ivan Krstitelj zapravo bio u prošlosti: "Jer svi su proroci i Zakon proricali do Ivana. On je, ako ćete pravo, Ilija koji ima doći. Tko ima uši, neka čuje." (Matej, 11:13-14). Dakle Ilija se, sudeći prema samom Isusu, vratio na Zemlju kao Ivan Krstitelj. To je ponovljeno i potvrđeno u evanđelju po Mateju 17:12: "Ali kažem vam da je Ilija već došao, samo ga oni ne poznaše, nego postupiše s njim kako im se prohtije. Tako će i Sin Čovječji morati od njih mnogo trpjeti. 13. Tada razumješe učenici da im govori o Ivanu Krstitelju". Nema dvojbe, nema spora: to su riječi samog Majstora. Što se tiče njegovog prošlog identiteta, Isus nije bio sklon govoriti o njemu. Mnogo više ga je zanimalo što su o tome mislili njegovi učenici: "A vi, reče im za koga me držite?" (Matej, 16:15). A Šimunov odgovor da je Isus zapravo Krist, sin Boga živoga i da ništa drugo nije važno, zadovolji Krista te odmah učini Šimuna Petra kamenom-temeljcem svoje crkve. Bit je u tome da nije važno što smo bili u prošlosti i pokušaj da obnavljamo svoje prošle identitete predstavlja neprimjerenu i nepotrebno poistovjećivanje s osobnošću. Učenje o reinkarnaciji je na nivou osobnosti važno jedino utoliko koliko nas poučava da su nam na ovoj Zemlji dane mnoge mogućnosti da se usavršimo i postignemo svoje konačno spasenje. Preveliki naglasak na prošle živote ima ozbiljne nedostatke. Na primjer, može potaknuti lijenost: ''Potrudit ću se u idućem životu''. S druge strane, može prouzročiti vezanost na osobnost, kao na primjer, "ja sam bio sam Julije Cezar" ili "Kleopatra", već prema sklonostima. To samo napuhuje naš ego i štetno je za duhovni život, koji zahtijeva potpunu eliminaciju egocentričnosti. Treći navod dolazi kao pitanje u vezi slijepog čovjeka: "Tko je sagriješio, on ili njegovi roditelji, da se slijep rodio?" (Ivan, 9:2:3). Kako čovjek može zgriješiti prije rođenja? Osim ako grijeh nije počinjen u drugom životu. Apostoli ne pitaju koja VRSTA grijeha je rezultirala sljepoćom, nego TKO je zgriješio, uzimajući kao gotovu činjenicu da sam grijeh može prouzročiti teške posljedice. Nadalje, grijeh je mogao biti počinjen ili od strane čovjeka, u njegovom prošlom životu, ili od njegovih roditelja. To podrazumijeva kako to da se grijesi roditelja očituju na djeci, što je biblijsko učenje, tako i to da postoji duša i stoga ispašta za prijestupe iz prijašnjih života. Isus ne priječi apostolima da mu postavljaju takva pitanja. Da je to učenje njemu strano, upozorio bi ih da govore besmislice. On jednostavno zauzima drugačiji stav. Njegov odgovor "nije sagriješio ni on ni roditelji njegovi, nego je rođen slijep da bi se na njemu očitovala Božja djela" (Ivan 9:3) implicira da učenje o karmi (a stoga i učenje o reinkarnaciji koje iz njega proizlazi) nije uvijek pravilno shvaćeno i da ljudi nisu nužno uvijek odgovorni za nesreće koje ih zadese. Riječi "da bi se očitovala Božja djela" mogli bismo površno protumačiti kao nešto što se odnosi na Isusove vlastite iscjeliteljske sposobnosti; kako bi se pokazalo da on, kao Božje utjelovljenje, može iscijeliti sve, pa čak i urođenu sljepoću. Međutim, sklona sam mišljenju da njegov odgovor ima više dubljih značenja, od kojih bi jedno moglo biti i to da čovjekova sljepoća (ako govorimo doslovno o fizičkoj sljepoći) nije bila prouzročena grijehom nego namjernim izborom duše, a kako bi došlo do određenog odlučujućeg iskustva neophodno za njegov razvoj. Iz tog iskustva duša bi se pobjednički uzdignula kroz savršenu vjeru i pouzdanje u "Krista" -- s čime možemo misliti na vanjskoga Isusa Krista ili pak na unutrašnje božanstv o na koje je Sv. Pavao mislio kada je rekao: "Dječice moja, koju ponovo s mukom rađam dok se Krist ne oblikuje u vama." (Galaćani, 4:19). Preobrazba nutrašnjeg čovjeka Da se učenje o karmi (i reinkarnaciji) prečesto upotrebljava kao grubo rješenje za rješavanje problema koji se čine nerješivi donekle se shvaćala u biblijskim vremenima, baš kao što je to slučaj i danas u nekim kulturama i zajednicama. To se može razabrati iz starozavjetnog Levitskog zakonika u kojem nalazimo sljedeće: "Tko ozlijedi svoga bližnjega, neka mu se učini kako je on učinio: lom za lom, oko za oko, zub za zub, rana koju je on zadao drugome neka se zada njemu" (Lev. 24:19-20; cf.Ex. 21:24. Deut. 19:21). U židovskom izražaju zakona izgleda čini se da nema mjesta "transformaciji" čovjeka, promjeni u srcu i u umu koja bi automatski rezultirala drukčijom reakcijom (dovela do drugačijeg povratnog djelovanja u skladu sa zakonom uzroka i posljedice odnosno zakonom karme -- op.p.). Čini se da je Isus svojom ťnovom zapovijedi" "ljubi bližnjega svoga" pokušao neutralizirati ideju nemilosrdnog zakona koji ne ostavlja mjesta za čovjekovu promjenu u ponašanju. Ta je zapovijed istisnula sve druge i ona je zakon nad zakonima koji nam poručuje da gajimo suosjećanje, opraštanje i milosrđe, a implicira mogućnost preobrazbe. Što se tiče karme, zanimljiv pasus nalazimo u Evanđelju po Luki: "Galilejcima kojih je krv Pilat pomiješao s krvlju njihovih žrtava" (Luka, 13:1). U svom komentaru Isus kaže: "Mislite li da su ti Galilejci, jer tako nastradaše, bili najveći grješnici od svih Galilejaca? Ne, kažem vam! Štoviše, nego ako se ne pokajete, svi ćete tako izginuti." (Luka, 13:2-3). Citat implicira da se nesreće nekima ne događaju zato što griješili više od drugih, nego da svi imamo pogrešne stavove (op.p. - u izvorniku, attitudes), a pogrešni stavovi vode do nesreća ove ili one vrste. Promjena stava, promjena sebe, glavni je smisao mnogih parabola kojima je Isus poučavao svoje učenike i vrlo važna tema u učenjima svih evanđelja -- preobrazba unutarnjeg čovjeka, psihološkog čovjeka. U svom ezoteričkom smislu, Isusova primjedba Nikodemu, "moraš se ponovno roditi", ne može se dovesti u vezu sa reinkarnacijom, nego govori o unutrašnjoj preobrazbi čovjeka koja je jednaka novom rođenju. Samo to nas može pretvoriti u nova bića koja su sposobna ući u to duhovno stanje koje nazivamo kraljevstvom nebeskim. A to je glavna tema evanđelja i Isusovog učenja. Друг пат зборувајте во ваше име и за вашите гледишта, не за останатите. И @daylight во големи “пророчици“ на денешницата не верувам, за да не се мачиш пак преку лп да ме прашуваш.
Posle smrtta bi sakala povtorno da se rodam , po mozhnost vo, ako ne isto, togash mnogu slichno na segashnovo telo, lice i pamet, samo vo druga drzhava
