хххахаххаха схх бе Кикики Истото и јас ќе го кажам, од кога го изгледав видеото на Русинот, се запрепастив. Јас верувам или повеќе би било исправно да напишам, сакам многу да посто и живот после смрт, без разлика каков е, можеби ќе биде ист како овој, одново ќе се преродиме, со нова душа, во нов свет, град, држава шо и да е... Можеби па, следува Рајот и Пеколот. Ова второвомн не ми се свиѓа зашто во Рајот не верувам дека ќе ми најдат место, мислам дека гревовите не ми се минимални, така да .....
после смртта нема ништо стануваш едно со земјата, и посмислава толку ужасно ме плаше некогаш што неможам воздух да земам но и покрај тоа неможам да и завртам грб на вистината и да верувам во нешто само затоа што се плашам
хмм..во пекол и рај незнам дали постои нема цврст доказ,а доколку има сигурно во рајот нема да одам ама во реинкарнација почнав да верувам откако го гледав видеово http://kajgana.com/zivot/reinkarnacija- ... dokaz.html
Јас верурам во рајот и пеколот,онака одиме и живееме на небото,одозгора си ги гледаме овие другите од овде и така (мое размислување(уште од мала си имам таква працтава ))
Не се секирај,не си сама,ке имаш и таму друштво зошто не постои човек кој не грешел.Ке не прават на ражен тоа сигурно Мене просто не ми се верува дека постои тоа а и никој не се вратил да каже така да сум воздржана од понатамошен коментар.
Колку ми е чудно кога ќе рече некој "...оттогаш почнав да верувам". Кај мене нема така ,или верувам отсекогаш,или не верувам! И да ,цел живот верувам во реинкарнација наместо во Рај и Пекол ,па нека ме каменуваат ако сакаат! Најлогично ми изгледа,па ко ќе умрам и ко ќе се реинкарнирам ,ќе оставам коментар во име на сета мистерија околу (не)постоењето на живот после смртта ,да нема забуни
некако се повеќе верувам во реинкарнација.Еве најдов некои интересни податоци . Хиндуизам Според хиндуизмот, душата (атман) е бесмртна, додека телото е она што се раѓа и умира (како што е запишано и во Багават Гита. Идејата дека душата (на секое живо суштество со свест - вклучувајќи ги и животните, а не само луѓето) се реинкарнира, ја вклучува кармата, што е уште еден концепт за првпат запишан во Упанишадите. Карма буквално значи „акција“, „делување“, и претставува збир на нечии делувања и силата која ја одредува наредната инкарнација. Циклусот на смрт и прераѓање, воден од кармата, е самсара Хиндуизмот учи дека душата постојано се инкарнира, заробена од материјалните енергии, а сака да се инкарнира поради уживањата што ги нуди физичкиот свет, кои се можни само кога имаш тело.[9] Според хиндуизмот, не се сите овоземни задоволства грешни, но учи дека тие не можат да донесат вистинска среќа и мир, затоа што светот каков што го знаеме е илузија, налик на сон, а да си фатен во стапицата на самсара (циклусот на прераѓање) значи дека не ја знаеш вистинската природа на нашето постоење. После бројни прераѓања, кога душата конечно ќе се замори од минливите задоволства на овоземниот свет, ќе започне да ги бара повисоките форми на среќа, до кои се стигнува само преку духовно искуство. Конечно, душата сфаќа дека е бесмртна, за разлика од телото (и егото). Кога сите желби на душата ќе исчезнат, душата повеќе не се прераѓа. Се вели дека тогаш душата влегува во мокша, односно дека е спасена од самсара.
Слава на Бога, еве уште една душа која се вратила од мртвите. Spoiler VASKRSENJE KLAVDIJE USTJUŽANINE 23. Novembar 2010 Ja sam bila bezbožnica, grdno sam, strašno hulila na Boga i gonila Svetu Crkvu, vodila grehovni život i bila sasvim mrtva duhom, pomračena đavolskom prelešću (obmanom duhovnom). Ali, milosrđe Božije nije dopustilo stvorenju Svome da propadne i Gospod me je prizvao k pokajanju. Razboljela sam se od raka i bolovala tri godine. Nisam ležala, nego sam radila i liječila se kod zemaljskih ljekara, ali koristi nije bilo i meni je svakim danom postajalo sve gore. Poslednjih šest mjeseci sasvim sam zanemogla, čak ni vodu nisam mogla da pijem – počela sam silno da povraćam i smjestili su me u bolnicu. Bila sam veoma aktivan komunista, pa su zbog mene naročito pozvali profesora iz Moskve i odlučili da izvrše operaciju. Smrt od raka na operaciji 19. februara 1964. godine u 11 časova su me operisali – otkriven je zloćudni tumor u istrulelim crijevima! Tokom operacije ja sam umrla. Kada su rasjekli trbuh, ja sam stajala između dva ljekara i sa užasom gledala na svoju bolest. Čitav želudac bio mi je u gukama raka, a takođe i mala crijeva. Ja sam gledala i mislila: zašto nas je dvije, naime, jedna ja stojim a jedna ja ležim!? Zatim su ljekari izvadili moju drob na sto i rekli: „Tamo gdje bi trebalo da bude dvanaestopalačno crijevo, postoji samo nešto žitko, to jest, ono je sasvim sagnjilo i otuda smo iscijedili pola litre gnoja“. I još su ljekari rekli: „Njoj nema više života, nema kod nje ničeg zdravog, sve je sagnjilo od raka“. Ja sam sve to gledala i još uvijek mislila: zašto nas je dvije, naime, jedna ja ležim a jedna ja stojim?! Potom su ljekari vratili moju drob kako su stigli i stavili su mi na trbuh kopče. Operaciju je izvršio profesor doktor Izrail Isajevič Neimark, Jevrejin, u prisustvu deset ljekara. Kada su mi stavili kopče, ljekari su rekli: „Treba je dati mladim ljekarima radi prakse“. I tada su moje tijelo odvezli u mrtvačnicu, a ja sam išla za njim i sve se čudila: zašto nas je dvije...? Dopremili su me u mrtvačnicu i ja sam najprije ležala naga, a zatim su me prekrili čaršafom preko grudi. Tu, u mrtvačnicu, došao je kasnije moj brat sa mojim sinčićem Andrjuškom. Moj sin mi je pritrčao i poljubio me u čelo, gorko je plakao i sve govorio: „Mamice, zašto si umrla? Ja sam još mali, kako ću bez tebe da živim, nemam taticu“!? Ja sam ga zagrlila i poljubila, a on na mene nije obraćao nikakvu pažnju! Moj brat je plakao… Duša poslije smrti – pred Gospodom Potom sam se obrela kod kuće. Došla je tu svekrva, majka mog prvog muža, zakonitog. Bila je tamo i moja rođena sestra. Sa prvim mužem svojevremeno nisam htjela da živim, zato što je vjerovao u Boga! I gle, u mojoj kući počela je dioba mojih stvari. Živjela sam bogato i sve svoje bogatstvo stekla sam nepravdom i bludom. Moja sestra stala je da uzima najbolje stvari, a moja svekrva molila ju je da nešto ostavi i za mog mališana. Ali, sestra joj nije ništa dala, počela je da joj se svakojako ruga i govori: „Mali nije od tvog sina i ti mu nisi rod“! Dok se sestra rugala, ja sam pored nje vidjela bijesove, oni su zapisivali svaku uvredljivu riječ i radovali se! Potom su sestra i svekrva zaključale kuću i otišle. Sestra je odnijela svojoj kući ogroman paket. A ja, grešna Klavdija, u četiri časa poletjela sam uvis! I veoma sam se čudila kako to da letim nad Barnaulom. A zatim je grad iščezao i postalo je mračno. Pomrčina je trajala dugo. Na putu su mi pokazivali redom mjesta na kojima sam bila od svoje mladosti. Na čemu sam letjela, na vazduhu ili oblaku, ne mogu da objasnim. Dok sam letjela, dan je bio tmuran, zatim je postalo vrlo svijetlo, tako da se nije moglo gledati. Stavili su me na nekakvu crnu platformu. Mada sam još bila u letu, nalazila sam se u ležećem položaju, a na čemu sam ležala ne znam, na nečemu nalik na furnir, ali mekom i crne boje. Umjesto ulice tu je bila aleja duž koje su se nalazili žbunovi, niski i meni nepoznati, sasvim tanki prutići, s oštrim sa obje strane lišćem. Dalje su se vidjela ogramna drveta, na kojima su se nalazili veoma lijepi listovi raznih boja. Među drvetima su stajale nevelike kućice, ali u njima nikoga nisam vidjela. U toj dolini sterala se prekrasna trava. Mislim se: „Gdje li sam to, kuda sam došla ’ u selo ili grad? Ne vide se ni fabrike, ni zavodi ni ljudi. Pa ko ovdje živi“? Gledam, kad ne tako daleko od mene – ide žena, tako lijepa i visoka, haljine na njoj dugačke, a odozgo ogrtač od brokata. Za Njom ide neki mladić, silno plačući i za nešto ju je molio, a Ona na njega ne obraća nikakvu pažnju. Pomišljam: „Kakva li je to majka – on plače, a ona ne obraća pažnju na njegove molbe“?! Kada mi se približila, mladić joj je pao pred noge i opet je za nešto molio, ali ja ništa nisam shvatala. Htjela sam da upitam: „Gdje sam ja“? Ali, Ona mi iznenada priđe i veli: „Gospode, kuda s njom“? Stajala je, prekrstivši ruke na grudima, a oči je podigla gore. Na to se silovito stresoh, pojmivši da sam – umrla, i da mi se duša nalazi na nebu, a tijelo na zemlji. I magnoveno pojmih da imam mnogo grehova i da ću za njih morati da odgovaram. Stadoh gorko da plačem. Okrenem glavu da bih ugledala Gospoda, ali nikoga ne vidim, a glas Gospodnji čujem… On je rekao: „Vrati je na zemlju, nije došla u svoje vrijeme, dobrodjetelj vrline njenoga oca i njegove neprestane molitve su me umilostivile“! Tu sam tek shvatila da je ta žena – Carica Nebeska, a da je mladić, koji je išao za Njom i plakao – moj Angel čuvar. Gospod je nastavio da govori: „Dodijalo mi je njeno bogohulstvo i njen smradan život. Htio sam da je zbrišem sa lica zemlje bez pokajanja, ali me je otac njen umolio… Treba joj pokazati mjesto koje je zaslužila…“ I ja se magnoveno nađoh u – adu! Na mene su plazile strašne ognjene zmije, dugačkih jezika sa kojih siplje oganj. Bili su tu i svakojaki drugi gmizavci. Smrad je tamo nesnosan, a te zmije su se upijale u mene i po meni gmizale, debele kao palac, duge četvrt aršina, s repovima, a na repovima igle nazubljene, ulaze u uši, u usta, u nozdrve, u sve prolaze – bol nesnosna…. Počela sam da vrištim nekim gotovo tuđim glasom, ali milosti i pomoći tamo nije bilo ni od koga. Tu se zatim pojavila žena umrla od abortusa, plačući počela je od Gospoda da traži oproštaj, milost. Gospod joj je na to odgovorio: „Kako si živjela na zemlji? Mene nisi priznavala i prizivala, a djecu si ubijala u utrobi svojoj i ljudima savjetovala da ne treba djecom umnožavati siromaštvo. Vama su djeca izlišna, a kod mene izlišnih nema, i Ja vam sve dajem i u mene svega ima za moje stvorenje...“ Zatim je Gospod meni rekao: „Tebi sam dao bolest, da bi se pokajala ali ti si do kraja na mene hulila...“ Tu se zemlja zavrtjela zajedno sa mnom i ja sam poletjela otuda, smrad je počeo da prolazi, zemlja se zaravnila, čula se huka, a zatim sam ugledala svoju crkvu koju sam izvrgavala ruglu. Kada su se otvorila vrata i kada je otuda izisao sveštenik, sav u bijelom, od odeždi su mu vrcale blještave munje. Stajao je pognute glave. Tada me je Gospod upitao: „Ko je to“? Odgovorila sam: „To je naš sveštenik“, a glas mi je odgovorio: „A ti si govorila da je on – parazit! Ne, on nije parazit, no trudbenik, istinski pastir, a ne najamnik. Znaj, dakle, ma kako on bio mali činom, ali on meni, Gospodu služi, i ako sveštenik ne pročita nad tobom razrešnu molitvu, Ja ti neću oprostiti“. Potom sam ja stala da molim Gospoda: „ Gospode, otpusti me na zemlju, tamo mi je sinčić ostao...“! Gospod mi reče: „ Znam Ja da ti imaš sinčića. I tebi ga je žao“? Odgovaram: „Veoma žao“! Gospod reče: „ Tebi je do jednoga čeda, a Ja vas imam bez broja. Meni je svih vas tri puta žalije. Ali, kako ste vi sebi put nepravedni izabrali!? Zašto težite da sebi steknete veliko bogatstvo, zašto činite svaku nepravdu? Vidiš kako danas razgrabljuju tvoj imetak? Kome je otišlo tvoje pokućstvo? Tvoj imetak su razgrabili, dijete u dom za siročad dali, a tvoja okaljana duša došla je ovamo. Služila si demona i žrtve si mu prinosila! U bioskop i pozorište odlazite...U crkvu Božiju ne idete....Ja čekam kada ćete se iz sna grehovita probuditi i pokajati se...“ Potom je Gospod rekao: „Spasavajte sami duše svoje. Molite se, jer je veoma malo vremena ostalo! Uskoro, uskoro ću doći da sudim svijetu. Molite se“. Upitala sam Gospoda: „Kako treba da se molim? Ja ne znam molitve“! Gospod je odgovorio: „Moli se! Nije mi draga molitva koja se čita i govori napamet, nego mi je mila molitva koju proiznosite od čista srca, iz dubine duše. Recire: Gospode, oprosti mi! Gospode, pomozi mi! Čisto-srdačno, sa suzama očiju svojih – eto kakva će mi molitva i kakvo iskanje biti ugodni i prijatni....“. Potom se pojavila Majka Božija i ja sam se obrela na istoj onoj platformi. Ali nisam ležala nego sam stajala. Tada mi Carica Nebeska reče: „Gospode, na čemu da je spustim, u nje su kose kratke“? Tada čuh: „Daj joj pletenicu u desnu ruku...“ Kada je Carica Nebeska pošla po pletenicu, vidim: došla je do velike kapije ili dveri...nalik na oltarske, neopisive ljepote – iz njih je izbijala takva svjetlost, da ju je bilo nemoguće gledati. Kada im je Carica Nebeska prišla, dveri su se pred Njom otvorile. Ona je ušla unutra kao u neki dvorac ili vrt, a ja sam ostala na svome mjestu, a pored mene je ostao moj Angel, ali mi on nije pokazivao svoje lice. U meni se javila želja da zamolim Gospoda da mi pokaže raj. Rekoh: „ Gospode, je li ovde raj“? Gospod mi nije dao odgovor. U zlosmradiju pakla Kada je Carica Nebeska došla, Gospod je rekao: „Uzmi je i pokaži joj raj“. Carica Nebeska pružila je nada mnom svoju ruku, pa mi veli: „Kod vas na zemlji je raj, a ovde je za grešnike, evo kakav raj“ – i podiže kao pokrivalo ili zavjesu i ja na lijevoj strani ugledah: stoje crni nagorjeli ljudi kao skeleti, bezbroj njih, a od njih bije smradni zadah. I sada kada se sjetim toga, osjećam taj neizdrživi smrad i strah me je da opet ne dopadnem tog mjesta. Oni svi stenju, grlo im spečeno, ištu da piju, da piju, da im neko poda bar kapljicu vode. Meni je bilo strašno kad su počeli da govore: „Ova duša došla je iz zemaljskog raja, od nje vije aromatni miris. Čovjeku su na zemlji dati pravo i vrijeme da zadobija Nebeski Raj, pa ako se ne potrudi na zemlji radi Gospoda oko spasenja svoje duše, neće izbjeći udio ovoga mjesta...“ Craica Nebeska pokazala je na te zlosmradne crne ljude i rekla: „Kod vas u zemaljskom raju dragocjena je milostinja, čak i ta voda. Podajte milostinju, ko koliko može od čistoga srca, kako je rekao sam Gospod u Jevanđelju: ako vam čak i čašu hladne vode poda neko u Moje Ime, dobiće nagradu od Gospoda. A kod vas ne samo da je vode mnogo, nego ima dovoljno svega drugog, i zato treba da nastojite da dajete milostinju potrebitima. A osobito je dragocijena voda, koja jednom kapi može da ugasi žeđ mase nesrećnih ljudi. Toga neiscrpnog Božijeg dara imate čitave rijeke i mora“. I odjednom, u jednom trenutku, našla sam se u tartaru: ovdje je još grđe nego na prvom mjestu koje sam vidjela. U početku su tamo bili tama i oganj, meni su pritrčavali bijesi sa hartijama i pokazivali mi sva moja huda djela, govoreći mi: „Mi smo ti kojima si skužila na zemlji“. I ja sam sama čitala svoja djela. Bijesima oganj izbija iz usta. Oni me počeše udarati po glavi i u mene se upiše ognjene iskre. Stadoh da vrištim od neistrpnog bola ali, avaj, od mene se čulo samo slabo ječanje. Oni su tražili da piju, da piju, a kada bi ih oganj osvijetlio, vidjela sam: to su strašne grdobe, istegljenih vratova, izbečenih očiju. I sve mi govorahu: „Eto i ti si drugarica, došla k nama, sada ćeš živjeti sa nama. I ti i mi smo živjeli na zemlji i nikoga nismo vidjeli – ni služitelje Božije, ni siromahe, nego smo se samo gordili, na Boga hulili, slušali bogoodstupnike, a pravoslavne pastire ružili, i nikada se nismo kajali. Ali oni koji su grešnici kao i mi, ali su se čistosrdačno pokajali, hodili u hram Božiji, primali beskućne poklonike, davali ništima, svima u nuždi pomagali, dobra djela tvorili, oni se nlaze tamo gore“. Ja sam drhtala od sagledanog užasa, a oni nastaviše: „Ti ćeš s nama živjeti i mučiti se u vijekove, kao i mi“! Zatim se pojavila Majka Božija i postalo je svijetlo – bijesi su svi popadali ničice, a sve duše ljudske, koje su tu čamile, obratile su se Njoj: „Majko Božija, Carice Nebeska, ne ostavi nas ovdje...“! Jedne vele: „Mi smo toliko ovdje stradale....“! Druge kažu: „Mi smo toliko stradale, a vode ni kapi, a jara je neizdržna....“! I sve prolivaju gorke suze. I Majka Božija je silno plakala i govorila im: „Na zemlji ste živjeli. Tada me niste prizivali i niste za pomoć molili, i niste se kajali pred Sinom Mojim i Bogom vašim, i ja vam sada pomoći ne mogu. Ne mogu da prestupim volju Sina Svojega, a On ne može da prestupi volju Oca Svoga Nebeskoga, i zato vam ne mogu pomoći, i zastupnika za vas nema. Pomilovaću samo one u adu stradajuće za koje se mole Crkva i bliski rođaci“! Dok sam bila u adu davali su mi da jedem svakojake crve – žive i crknute koji su zaudarali – a ja sam kričala i govorila:“Kako ću da ih jedem“?! Odgovarano mi je: „Postove nisi čuvala dok si na zemlji živjela, zar nisi meso jela? Ti nisi jela meso no crve, pa ćeš i ovdje crve jesti“! Ovdje su umjesto mlijeka davali svakojake gmizavce, žabe... Potom smo stale da se podižemo, a oni koji su u adu ostali silno su vikali: „Ne ostavi nas, Majko Božija“! Potom je opet nastupila tama i ja sam se obrela na istoj onoj platformi. Carica Nebeska opet je prekrstila ruke na grudima i podigla oči ka nebu, pa upitala: „Kako da postupim sa njom i kuda da je djenem“? Gospod je rekao:“Spusti je na zemlju za njene vlasi“! Uto se odnekud pojaviše tačke, njih dvanaest, bez točkova, a kreću se.Carica Nebeska mi veli:“Podigni desnu nogu i idi napred, k njoj lijevu nogu privuci“! Sama je išla naporedo sa mnom i kada smo prišle poslednjoj tački, ona se pokazala bez dna, tu je bila provalija, kojoj ne bijaše kraja... Carica Nebeska veli: „Spusti desnu nogu, a potom lijevu“! Ja ću na to: „Bojim se, propašću...“ Ona mi odgovara: „Nama je i potrebno da propadneš“! Onda ću ja: „Poginuću“! – „Ne, nećeš pogunuti“, odgovorila je i dala mi u desnu ruku pletenicu... Ona je bila spletena u tri reda...Potom je prodrmusala pletenicu i ja sam poletjela na zemlju... Ponovo u tijelu, iscijeljenom... I vidim ja kako po zemlji jure automobili i ljudi idu na rad. Vidim kako letim na trg nove pijace, ali se ne prizemljujem no letim ka onoj ledari gdje leži moje tijelo, i u trenutku stadoh na zemlju – bilo je to u jedan čas i trideset minuta. Poslije one svjetolosti meni se na zemlji nije više sviđalo. Pošla sam u bolnicu. Došla sam do mrtvačnice, ušla u nju i vidim: moje mrtvo tijelo leži, glava i ruka malo zabačene, a druga ruka i bok pritisnuti drugim mrtvacem. Kako sam, pak, ušla u tijelo, ne znam, samo sam osjetila ledenu stud. Nekako sam oslobodila svoj pritisnuti bok i snažno savivši koljena, sklupčala se. U tom času doneli su na nosilima nekog mrtvog čovjeka sa nogama koje mu je voz otkinuo. Ja sam tada otvorila oči i pomjerila se. Ljudi koji su ga donijeli, opazili su da sam se savila i pretravljeni, otrčali, ostavivši onog mrtvaca. Zatim su došli bolničari i dva ljekara. Ovi su naredili da me što prije odnesu u bolnicu. A tamo su se oko mene sjatili ljekari, koji su govorili: „Treba joj mozak zagrejati...“ Bilo je to 23. februara u četiri časa po danu. Na mome tijelu bilo je osam šavova, tri na grudima, a ostali na stomaku i na nogama, budući da su se na meni i studenti vježbali. Kada su mi zagrijali glavu i mene cijelu, otvorila sam oči i kroz dva časa sam progovorila. Moj trup bio je polupromrzao, postepeno se oporavljao, takođe i mozak. Spočetka su me vještački prehranjivali, a dvadesetog dana donijeli su mi doručak – palačinke sa mileramom i kafu. Odmah sam odbila da jedem. Sestra je u strahu od mene otrčala i svi u sobi obratili su na mene pažnju. Došao je ljekar i stao da me ispituje zašto neću da jedem. Ja sam mu odgovorila: „Danas je petak i mrsnu hranu ne želim da jedem“! I još sam rekla ljekaru: „Bolje sjedite, da vam sve ispričam, gdje sam bila i šta sam vidjela“. On je sjeo i svi su slušali. Najprije sam se sjetila da kažem ono što sam saznala o onima koji ne čuvaju postove: onima koji ne drže postove i ne poštuju srijedu i petak, daju tamo umjesto mlijeka, svakojaku žgadiju... Ljekar je tokom mog pričanja čas crvenjeo, čas blijedio, a bolesnici su sa pažnjom slušali. Potom se tu sjatilo mnogo ljekara i drugih lica, i ja sam i sa njima razgovarala. Govorila sam sve što sam vidjela i čula, i da me više ništa ne boli...Poslije toga k meni se sleglo mnogo svijeta i ja sam im pokazivala svoje rane i o svemu sam im pričala... Onda je milicija počela da tjera narod od mene, a mene su prevezli u gradsku bolnicu. Tu sam se oporavila. Molila sam ljekare, ako mogu brže da zaliječe moje rane. Svim ljekarima koji su me vidjeli, bilo je zanimljivo kako sam ja to mogla da oživim, kada su mi sva crijeva bila gotovo sagnjila i kada je moja utroba bila izjedena rakom, a tim prije što je sve to u mene bilo onako ubačeno i na brzu ruku zašiveno. Ljekari su tako riješili da izvrše novu operaciju, da bi se uvjerili... Da se ljekari uvjere I, eto, ponovo se nađoh na operacioinom stolu. Kada je glavni ljekar Valentina Vasiljevna Alabjova skinula kopče i otvorila moj trbuh, rekla je: „Zašto su je i otvarali. Kod nje je sve potpuno zdravo“. Ja sam bila zamolila da mi ne zatvaraju oči i ne daju narkozu, budući da me, govorila sam, ništa nije boljelo. Ljekari su ponovo izvadili moju drob na sto. Ja gledam u tavanicu – ogledalo, i vidim sve što je u meni i što mi rade ljekari. Upitala sam ljekarku šta je sa mnom i kakvu bolest imam? Ljekarka mi je odgovorila: „Sva utroba vam je kao u djeteta, čista“! Ubrzo se tu pojavio i ljekar koji me je ono prvi put operisao, a sa njim i mnogi drugi ljekari. Ja gledam njih, a oni moju utrobu i govore: „Gdje je njena bolest? Kod nje je sve bilo gnjilo i razjedeno, a sada je sasvim zdravo...“? Prilazili su bliže i svejednako uzvikivali: „Ah, ah“, čudili su se i jedan drugoga pitali gdje je njena bolest? Od koje je bolovala!? Pitali su i mene: „Boli li te, Klava“? – „Ne“, kažem im ja. Čudili su se, a zatim se uvjerili da zdravo odgovaram. I počeše da se šale: „Eto, Klava, sad ćeš ozdraviti i udaćeš se...“. A ja im velim: „Brže završavajte operaciju..“! Tokom operacije tri puta su me pitali: „Klava, ne boli te“?! – „Ne, ni malo“, odgovorila sam ja. Drugi prisutni ljekari, a bilo ih je mnogo, išli su i trčkarali po operacionoj sali, kao van sebe, hvatali se za glavu, kršili ruke, i bili blijedi kao mrtvaci...! Rekla sam im: „To je Gospod projavio Svoju milost na meni, da bih živjela i drugima govorila da nad nama postoji Sila Svevišnjega“! Zatim sam rekla profesoru Nejmarku Izrailu Isajeviču: „Kako ste mogli da pogriješite? Vi ste mi izvršili operaciju“? On mi je odgovorio: „Tu greške nije moglo da bude, kod tebe je sve bilo razjedeno rakom...“. Tada sam ga upitala: „Šta sada mislite“? Odgovorio je: „Preporodio te je Svevišnji“! Ja mu na to rekoh: „Ako u to vjeruješ, krsti se, primi vjeru Hristovu, u crkvi se vjenčaj...“. Jer, bio je Jevrejin. On je pocrvenjeo od zbunjenosti i bio je u strašnoj nedoumici u pogledu svega što se sa mnom dogodilo. Ja sam sve vidjela i čula, kako su vratili natrag moju drob. Kada su napravili poslednji šav, glavni ljekar Valentina Vasiljevna (koja me je tada operisala) izišla je iz operacione sale, srušila se na stolicu i – zaridala. Svi su je prestrašeno pitali: „Šta, je li Klava umrla“?! Ona je odgovorila: „Ne, nije umrla. Zaprepašćena sam time otkuda joj tolika snaga...Nije ni jednom zaječala, zar i to, opet, nije čudo? To joj je očigledno Bog pomogao“! Kasnije mi je ona još bez straha govorila, dok sam ležala u gradskoj bolnici pod njenim nadzorom, da ju je profesor koji mi je izvršio prvu operaciju više puta nagovarao da me usmrti, što je ona kategorično odbijala, i u prvo vrijeme sama je svuda išla za mnom, bojeći se da me neko ne ubije, sama mi je davala hranu i piće! Drugoj operaciji prisustvovalo je veoma mnogo ljekara, među njima i direktor medicinskog Instituta, koji je izjavio da je to nebivali slučaj u svetskoj praksi. Epilog Kada sam izišla iz bolnice, odmah sam pozvala onog sveštenika kome sam se rugala i koga sam ismijavala kao parazita, ali koji je u suštini bio istinski sluga Gospodnji. Sve sam mu ispričala, ispovjedila se, pričestila Svetim hristovim Tajnama. Sveštenik je u mojoj kući odslužio moleban i osveštao je. Do tad su u kući vladali samo nečistota, pijanke, tuče...i ko će da prepriča sve šta sam ja u njoj sve radila! Drugog dana poslije svog pokajanja otišla sam u rejonski komitet i vratila svoju partijsku knjižicu. Jer, pređašnja Klavdija, bezbožnica i aktivistkinja, više nije postojala, pošto je umrla u četrdesetoj godini. Po milosti Carice Nebeske i Svevišnjega Boga ja sada odlazim u Crkvu i vodim život koji priliči hrišćanki. Idem po raznim ustanovama i pričam šta mi se dogodilo, i Gospod mi u svemu pomaže. Primam sve koji mi dolaze i svakome pričam o tome što mi se desilo. A sada, savjetujem svima koji ne bi da dopadnu muka o kojima sam pričala - pokajte se za sve svoje grijehe i poznajte Boga! http://www.prijateljboziji.com/index.ph ... Cuda&id=30
Повеќе верувам во реинкарнција одколку во рај и пекол Но кој знае можеби е поинаку, онака како што неможеме да замислиме и не претпоставуваме Но никој не знае, никој не се вратил од таму
Не верувам дека постои задгробен живот,нели мрвите не знаат ништо.Но верувам дека Исус Христос ,кој умре за нашите гревови,сите ќе не воскресне еден ден и ќе ни се суди дали ќе одиме во рај или во пеколот.Секогаш се каам кога ќе погрешам нешто,често се молам на Бога ,се трудам да не ги мразам ни моите непријатели па сега ќе видиме дали заслужувам да одам во рајот
После смртта нема никаков свет, како да спиеш, ништо не чувствуваш,кога ќе дојде вистинскиот ден, тогаш тие ќе станат и ќе има свет и за верници и за неверници,тоа е тоа
не тие ке осекаат све, дури кој биле верници,ке имаат убав зивот усте во гроб,а тие кој биле неверници,ке осетат зестока казна во гроб,пред господ да ги озивее да полагаат сметка на судниот ден.засто ни овој свет ни тој свеет,не е нисто са џабе. све се плака,како ние сто плакаме тука,пр,сметки вода струја парно јаденје,овлека и ред други работи,све за тоа треба пари да се плати,епа и тамо се плака све или ке бидес награден со рај или ке бидес казнет во пеколен оган, и фрлени во катран.
Незнам дали постои рај или пекол, нов живот или незнам што. Само сакам да верувам дека има нешто и дека тие што се горе, не гледаат нас, тука на земјата. Ете, го немам татко ми, ама верувам дека ме гледа, ме чува и пази... Сакам да верувам во тоа. Си зборувам со него често, го сонувам дека е добар... знам дека и психа може да е тоа, ама некако полесно ми е да верувам дека ме гледа и гледа колку ми е најтешко без него... празници идат... претешко е
Искрено верувам дека кога ке умрам ке се сплотам со универзумот односно мојот дух ке замине на едно патување околу универзумот... Мислам сакам све да видам шо нема откриено НАСА-та Не сериозно ова е мое размилување!
Момчево починало минатата недела а само 2-3 дена претходно поставил видео на јутјуб. Имал вродена срцева мана и 3 пати доживувал клиничка смрт. Вистина или не, we shall see http://www.youtube.com/watch?v=35O3E3T3GKQ http://www.cbsnews.com/8301-201_162...sation-remembered-at-funeral/?tag=pop;stories
