Праг на толеранција на болка

Имам висок праг на полеранција, а сепак не сакам да трпам болка.

Најврв болка до сега ми беше кога анестезијата не ми фати, а ми вадеа умник. Тогаш мислам ми се идеше да се фрлам од тераса од ординацијата. Може секунди траеше, ама болката нема да ја заборавам никогаш.

Сега здравје и пораѓај ме чека, па ќе ви дадам апдејт за некој месец.

 

Имам огромна толеранција на болка. Пред месец дена вадев хоризонтална 8ца, таа болка би ја оценила 4/10 пример.

Еднаш ми кажуваа за една жена која имала толку висока толеранција на болка што не ги почуствувала контракциите пред пораѓање. Ова ќе бидам јас.

И покрај ова, најголема болка што осеќам е менструална, тие болки кај мене се next level. Не знам што со себе во тие моменти.

 

Имам висок праг на толеранција на болка, и избегнувам да примам лекарства туку така.

Забоболка, мигрени, повреди... се поминува. Гледам да си одвлечам внимание, ако можам да прошетам на воздух надвор, да поспијам.

Единствено слаба сум на абдоменална болка. Не зборувам за менструална, туку јас си имам проблем со стомак. Треба повеќе да внимавам што јадам и пијам, а и дополнително што чуствата през него ми поминуваат па стварно знам да се зае*ам (во расположение).
Но и тогаш не посегнувам прво по лекарство, гледам да си помогнам на друг начин.

 

Имам доста висок праг на толеранција, ама врвот ми беше пораѓајот, ми ставија провокација бидејќи тешко де отварав, а мојот доктор дента беше дежурен и сакаше до вечерта да ме породи. Неколку саати ги молев со царски да ме породат, едвај ја издржував болката, косата мислам пола си ја искубав од болки.

 

Искрено неам трпено некои којзнае колкави болки или па доста трпам. Ама нешто престрашно не сум осетила..

За среќа операции не сум имала, скршеници исто не. Забоболки сум трпела, било непријатно секако и болно ама не толку страшно. Главоболки многу ретко, скоро ич немам, а и не ги трпам нив, идам одма парацетамол зимам и брзо делува. Да не се измачувам и решавам да се напијам.

Спојлер

Еднаш како мала имам паднато, се удрив од дрвена маса и скинав парче од устата, мало парче ама сепак, тоа крвишта лом било и плачки секако коа сум се удрила ама дали од преголем шок, ја воопшто не памтам колку ме болело.. Тоест памтам дека немав никаква болка, откако паднав и идевме на лекар, се шокирав некако и не реагирав. Сигурно болело, не може да не боли, морало да се шие, не сум била за оставање така. На шиење ме носеле тогаш без анестезија морало, на живо, за да не се ризикува да се деформира нешто, не гарантирал тој како би реагирало местото после анестезија и ајде без..
Се сеќавам добро и кај бев и што бев и што ми напраиле ама од шок, стварно болка не осетив дур ме шиеле, се чудел докторот дете како може толку мирно да седи, ни да палачам дур си работи тој..
И не можам ова да го рачунам, навистина не осетив ништо, многу чудно.

Врв на болка доживев пред повеќе од година дена, стомачна болка. Јас и претходно такви болки имав неколку пати годишно, менструални болки не беа тоа, поштедена сум од нив, неам едноставно. И кога ме фаќале овие мистериозниве болки, обавезно мораше да повраќам и да ми се гади цел ден, ќе почнеше од сабајле обично тапа болка и готово знаев дека денот ми е утепан и што ме чека.. Се разликуваше од други стомачни болки. Асоцираше на стомачен вирус но сепак не беше и ајде ќе се измачев и исцедев цел ден, некако поминуваше..

Ќе се јавеше повторно после некој период и така поише пати.
Но, последниов пат богами неиздржливо стана. Ем што пак повраќав преку 30 пати и дехидрирав, и до 3кг ослабеев, пошто не можев ништо да јадам дури и водата не ја трпев, истошетеност на максимум, болките во стомак никако не се смируваа, ко појаки беа, температура висока, треска ко никад претходно. Мислев слепо црево можеби е, баш таму локализирана беше и симптомите укажуваа на тоа, и мораше у ниедно време у болница, инфузија, инекција, антибиотик и други лекарства добив па почна малку да олабавува. Цела недела ко претепана бев, влечење по клиниките да се прават прегледи некои, ни они не знаеја што е..
А, најверојатно бактерија беше, Ковид по нивно не било, воопшто вирус не можело таква крвна слика да даде според нив, после антибиотикот подобро ми дојде и параметрите во крвта кои беа отиден у пм се спуштија. Фала Богу не ме повтори од тогаш. Гадно беше.

Така да, не знам дали иам висок праг на толеранција на болка или не сум ги доживеала вистинските јаки болки.

Да се споредуваме меѓу себе колку сме издржливи не може, само тој што доживува си знае како му е.

 

Јас имам висок праг на толеранција на болка, некаде можеби 9/10. Најсилна болка што сум ја осетила е дефинитивно напад на жолчка што ми траеше 12 саати. Пораѓајот покрај тоа кај мене беше 10 пати помала болка.

 

Многу мал. Оса ме касна, пола саат офкав, ми беше незгодно од мајка ми која беше испокасана од 100. Тогаш прв и последен пат ме однесоа на гроздобер. Тоа искуство го опишувам како ,,очи во очи" со смртта.

 

Имам прилично висок праг на толеранција, најголема болка досега доживеана ми беше после операција, првата преврска кога ме допреа на резот да ме исчистат со јод ми беше нешто што ни приближно болно на тоа не сум осетила и не сум ни можела да замислам дека може толку да боли.

 

Мислам тука сум меѓу нависокиот праг на толеранција на болка ама сепак...се плашам од непознато

-една недела со скршена нога, мислев дека ми е шината па и си газев (доктор ми рече прв пат се среќавам со ваков пациент) а имаше и пукнатина од газењето.
-пораѓај два пати без болка. Дур мене да ме заболи стигав на бокс (докторката викаше не те боли малку, многу те боли ама не знаеш)
-Заби дур да дигнам рака, завршена работа.
-изгореници (раката ми стои во рерна и се слуша пчшшш )

 

Имам низок праг на толеранција на болка.

 

Имам висок праг, најсилна болка која ја имам осетено е проверката со рака и пукање на водењак при пораѓај, и 3 дена провокации.
Пред тоа најсилна беше воспаление на бартилуева жлезда со абцес со големина на тениско топче, ќе умрев од болка една недела постојано ден ноќ, на крај на доктор отидов кога пукна топчето и веќе немав болка, докторката рече дека не и е јасно како цела недела сим трпела таква болка, наводно во топ 3 болки била рангирана

Од стоматолог немам гајле, цел ден можам да седам да ми работат на заби, редовно поправам повеќе од еден наеднаш.
Ама многу се иритирам пример од мали болки, кога ќе си ударам прст, кога ќе си исечам живец, кога ќе се ударам некаде, ауу од такт ме вади таква болка.

 

Имам висок праг на толеранција на болка. Најголемата болка ја почувствував кога го раѓав поголемиот син. Од старт имав јаки болки. Со помалиот беше ок. Ми вадеа заб со пола анестезија. Машки издржав

 

Не сте сами, и јас исто со пораѓајот , страшно нешто, не верувам дека нешто повеќе од тоа да ме боли

 

Не трпам болка ама ич. Не знам дали има од мене поголема плачка. Се реков ај ова го поминав со пораѓајот некако шо е најсилна болка шо постои и дека ќе станам отпорна на болки после тоа мачење, но јас ништо не можам да издржам, ни болка во заб, ни малце да ме боли грло, абре малце температура кревам, колку 37.5 и си плачам, а син ми го гледам 39 на нозе издржува и нема гајле, јас не знам шо толку ќе се испотресам од ништо.

 

Имам висок праг на толеранција на болка, ама сепак не сакам ништо да ме боли, што е нормално.

Најјака болка до сега во животот дефинитивно ми бил пораѓајот, природно со провокација се пораѓав.
Ама издржав феноменално, и после тоа си реков, чим то ова вака го издржа, веќе немаш мака од ништо.

Друго кога ми се воспалија сите заби, и двете вилици, јас имав еден расипан заб, ама тој период ми беше доста стресен и од нервоза резултираше да двете вилици ме болат во исто време. Е со оваа болка чим не се фрлив преку прозор, ќе ме биде. Тоа буквално мозокот ми беше во пламен, пиев секакви апчиња за болки ама ништо не можеше да ми ги смири болките, на крај дијазепам од 5мг се напив и сум заспала.

 

Па може да се каже дека имам колку-толку праг на толеранција. Главоболка, забоболка, менструална тоа поднесувам, не пијам апчиња. Мислам дека најголема болка што ја имам доживеано е после првиот царски кога после неколку саати ме натераа да станам на нозе. Првото застанување мислам дека стомакот ми се влече надолу, почнав да се препотувам. Незнам како издржав.

 

Имам висок праг на толеранција на болка. Исто првиот пораѓај (природно), не дека тоа беа најлошите болки (ги трпев без а да кажам) ама дека долго траеа, ме утепаа буквално.
И друга болка кога вечно ќе ја памтам беше вадење на нокт со се корен од ногата (на палецот), дел од ноктот лево. Со анестезија нормално ама болката после пуштање на анестезијата беше нешто неописливо. Ова во спојлер ќе го ставам...

Спојлер: Процесот

Бев 12та нед бремена и не смеев ништо појако да испијам да си олеснам... Плачев, претав и се вртев лево десно со саати... Како некој на живо нож да ми буташе во прст. Ама и стварно мн језив зафат е. Дупка огромна имав. Завој 2 недели на нога имав. Прв пат кога го тргнаа завојот (тон завој, ни папуча неможев да облечам) по 3 дена и тоа, прво едвај го извадија дека бетонирано од крв беше, залепено и крв течеше како од чешма од прстот. Нема шиење во процедурата и баш е жива отворена рана

 

И мене ме болеше станувањето по царските ама се трпеше. Но се трпеше затоа што пред да ме станат го опнаа тоа апартчето на 200 (некој лек дозираат за болка незнам што е) и плус венски ми доставија нешто. Баш таа рече те спремаме да станеш, затоа повеќе лекови... Полошо ми беа инекциите за собирање на матката, односно делувањето на истите Особено по првото боцкање... се клатев со нозете на креветот..

 

Мене ништо не ми ставија само дојдоа и рекоа ајде станувај. Јас полека се исправив. Леле кога згазнав на двете нозе, неопислива болка. Мислам цел живот ќе ја памтам.
Со вториот царски не ме болеше така.