Праг на толеранција на болка

Јас без проблем и до вц само со една сестра одма отидов, ме истушира и се вратив и седев дури 15тина мин на кревет. Исто и првиот и вториот пат. Таа ми рече: Ако ти се врти, ако почнеш да се препотуваш кажи ми, ќе се вратиш на кревет.. ама добро терав... но пак мислам зависи и што лекови даваат...

 

Зависи што е болката.
Искрено боље ќе трпам забоболка, отколку да ми се повраќа, на пример.
Боли многу и уво.
Верувам боли камен, едниот шо го иам повремено ме боли, ама не е страшно, но многу ми е страв кога ќе дојде момент за исфрлање, верувам ќе биде слично на контракциите од пораѓајот.
Врвот ми беше пораѓајот, еден период мислев умирам. Пикот беше кога го користеа вакумот. Целиот процес мислам дека беше еднаков на мачење при interrogation, ќе признаев сè само да ми прекинеше болката. Инаку нема секој исти болки при пораѓај, не дека некој трпи повеќе.
Менструални не ми сметаат, по малку и уживам во нив. Веројатно не ми биле толку силни, па затоа.
Малото тетоважиче што го ставив екстремно многу ме болеше, ќе ги здробев забите од стискање.

Во глобала немам висок праг и се плашам од болка.

 

Прагот кај мене е непостоечки Ме боли сè, не давам да ме пипнат без да ме обезболат прво. Уста не отварам без да ми ветат дека прво спрејче, па боцка анестезија ќе добијам. И плачам со солзи кога ме боли

Needless to say, дете без анестезија не раѓам, а најголема болка песок/ситни камчиња во бубрег.
Да се не поновило, амин

 

А шо доколку анестезијата не фати, како кај мене, замисли породилни болки со пукнат водејнак бебето сака да излези, јас инсистирам анестезија и пробува доктор да боцне некои 10пати во рбет, јас седната на тој столот згрчена од болка и од како конечно погоди, не фати анестезијата, чекам да делува џабе чекам и малце сечена долу на живо значи се сетив и шиење со иглата како за на крај.
Среќа брзо се породив ако беше мачно, јас би одела со царски следно.

 

А што ако упорно не те праќаат на царски?
Немаш избор освен да трпиш дур не престане.

 

На договорен царски одат.
Мене докторчето ме праша како сакаш така, сакаш царски , сакаш природно, сакаш со провокации бирај.

 

Топ е да имаш избор. Мене никој ништо не ме праша.

 

Аман ненаправено, не ме плаши

 

Може си му сестра на маж ми

Трпам. И трпам. Му викам на маж ми Поголем маж сум од тебе. Он за грев. Не може да трпи.

 

Поздрав до сите во темава до сликава:


Ако размислам, како помлада многу сум трпела. И заби правење, и главоболки, скршена рака, до првиот пораѓај. И од тогаш навака си викам што се праам фраерка, прими си анестезија да си видиш раат.

Од се што ми изнаставаа при вториот пораѓај бебе се роди успано, па малце беше на кислород. После тоа од грижа на совест ни парацетамол не сум пиела, а плачев повеќе од бебето од хемороидите. И сум раскрстила со болка. Сите анестезии и аналгетици ги сакам од сега натака. Никој нема да ми даде орден и да ми рече алал да ти е колку издржуваш.

 

На мене ми е проблем водичката што ја испушта машинкава. Понекогаш ми реагираат непцата на ладно/топло. Боли онаа другата. Што го струга црното. Трпам додека можам. Само два пати ми поправаа заб со анестезија. И нормално, кога ми ги местеа забите. Главоболка трпам додека не е некоја јака.

Маж ми се плаши од инекции

 

Имам среден праг на толеранција на болка....
Најсилна болка имам почувствувано во последниот пола час на породување со провакции и нападите од воспалено слепо црево кое заврши со операција.
Забоболки сум имала, исто и циста на јајник ме болела, ама ништо се овие во споредба со горенаведените.

 

Немам никаква толеранција на болка, нула, мене за почне заб да ме боли од воспаление на непца или нешто друго, јас сабајле во ординација ќе бидам пред да им почне работно време само да не ме боли, воопшто не можам да толерирам, нешто ако ме боли, одма барам што да се напијам додека да можам на лекар да отидам во прва прилика.. Забен камен со локална анестезија ми чистат, иначе постојано подрипнувам, не можат да работат.. Кога ќе се пораѓам најверојатно ќе си платам за царски, се знам самата себе дека нема да можам да издржам и само ќе се измалтретирам.

 

Не сум толерантна на било каква болка ,но машинката ја обожавам иако не сакам кога ме боли заб и кога одам на забар ,не ги сакам пинцетите со кои те чепкаат пред да промовираат Мразам било какви инекции,а на поголема болка на телото реагирам лошо,трауматично ,болката е нешто што највеќе мразам и неможам да поднесам нешто да ме боли .

 

Значи треба со disclaimer ова да оди во спојлер И ова не е најстрашно, зашто дур до ова стигнам вилицата не си ја осеќам веќе.
Страшно е кога со игличките се вади нервот, пошто логично за тоа не треба анестезија нели. Иако не ме доболело до сега, душевната болка е голема. Јас би со целосна анестезија на забар, ама не даваат

Дарувам крв пример, не се плашам од игли и по телово и на живо да ме сечат во суштина, сум имала апцеси кои дури и сама ги имам отворено и дренирано од што веќе на памет ја знам постапката, а башка на гној не ни фаќа анестезија, освен поштено да те успијат нели. За апцес на кожа не те успиваат секако И тоа боли, ама не ми е на глава, на глава не трпам, или нокт скршен

 

Мислам дека имам средно кон висок праг на толеранција на болка, пример за менструални болки прв ден не пијам никогаш апче, добро сум поднела вадење заб, единствено болка јака беше кога во живецот гибаше..
Главоболка само во краен случај да е да не се трпи ама многу ретко се случува да пијам апче.
Е од инексии се плашам не дека е некоја болка ама ги мразам...

 

Најголеми болки што имам се менструалните,секој месец.
Се можам да истрпам,ама нив никако. Толку се јаки што се имам и онесвестувано неколку пати.
А и да,вадење на нокт од нога,џабе анестезија,моментот додека е зафатот по морничаво и по болно нешто не сум осетила,3 сестри ме држеа за раце и нозе да не мрдам а да не зборувам после за првата преврска,кога крвта е зацементирана буквално и цел завој залепен.
Освен за менструални болки,за друго ништо не пијам апче,освен ако е нешто алармантно

 

А зар главоболките ви проаѓаат без апче? Мене не верувам така да ми пројде. Добро е што ретко ги иам, ама ако фати да боли и да е поднослива, сепак присутна си е цел ден или цела ноќ. Не можам така да трпам, само ќе се измачувам.

Еднаш така ајде да не пијам апче, да видам баш дали ќе помине, место да мирувам у тишина, ја земав гласна музика да слушам, и не знам како но помина.. Ја снема стварно. Ама нареден ден пак ме стегна.
И се напив. Среќа брзо делува парацетамолот. И после испиеното апче, долго време сум арна, до некој следен пат. Ретко се дешава пак да ме фркне за краток период.

Така да, не верувам сама од себе да помине, за глава кога се работи, кај мене барем.

 

Мислам дека имам висок праг на болка. Од болка за пораѓај го памтам само нагонот. Заболекар не ме плаши воопшто.
Ама болка на желудник ми е најстрашното нешто што ми се случило.

 

Гледам поголемиот дел сте пишале за забоболка.
Јас па искрено немам страв, и редовно си одам на стоматолог. И без анестезија поправам заби. Не ми е нешто страшно болката, се трпи.

Како човек што во живот немаше менструални болки многу лесно го поминав пораѓајот. И поради тоа, најсилна болка што ја имам почуствувано до сега е мигрената. И не секој има иста мигрена, некои имаат појаки симптоми поразлични едни од други. Со многу лица што имаат мигрена сум разговарала и секој има различна болка, различни симптоми. Кај некого некој лек помага, кај некого никаков лек не помага.
Одамна имам мигрена, ама во бременост беше неподнослива.
Особено кога бев бремена во првите три месеци, не се издржуваа болките и редовно завршував на дежурен, каде венски ми пуштаа нешто за болка.