Не знам, имам многу мислење за *простово прашање*. Имало моменти кога Како си било прашање за дозвола да се истури некој се што има и да не му е гајле дали имам време или јас како сум, а има и такви кои го користат како љубезен поздрав. Ради реда што се вика, пар пати на Како си имам одговорено со Каде одам.. си викам лапсус.. а често ми се дешава. Не сум по љубезности ради реда, ако одам на кафе и назад пешки, ке изгубам време поздравувајќи се со секој познаник. Но, ако ми е блиска личноста и ја знам, и не ми е баш добро, доволно ми е да ме прашаат, и да одговорам *Добро*. Олеснува.
Џабе ме прашуваат.. Ем јас нема да кажам ако не сум ОК Ем нив не ги интересира па само ради реда прашуваат.. Јас прашувам само ако ми делува дека нешто не е ОК... си викам - може ќе сака да си ја олесни душата ...
Интересни ми се сите ваши одговори. Паметни мои Најблиска сум со сопругот и ќерка ми, и со нив искрено се прашуваме и си одговараме, дали сме добро и како ни е. Мојата најблиска и најблиската фамилија на сопругот... исто. Другарки, многу малку. Интересно би било, на некој, не толку близок, да ме праша 'Како си?' и да почнам искрено, отчет да му давам од А, до Ш. Добра идеја, баш ме интересира како би реагирал некој во таква ситуација.
Kako si? Prasanje , ma ne e nitu prasanje, nacin da se otpocne razgovor. Se odgovara kulturno "fala na prasanje, dobro" I se prodolzuva ponataka so drugi temi. Nemojte tolku prisno da go svakate, nikoj ne e zainteresiran kako sum Jas ili Vie. Nikoj ne go interesira so sigurnost vi kauvam. Neznam sto tolku ste stanale osetlivi. Sto god da prasa covek nekoj ima nesto sto mu smeta, pa se nekoj nesto navreden, pa se nekoj na nekogo mu gleda vo dvor,.... Nema veze, nikoj na nikogo nisto ne mu misli niti nekoj e zainteresiran za necija sostojba. Tuka procitav kako trebalo/ moralo da se prasaat pa sega site nie treba da slusame na dolgo I siroko,... Eve pr; majka mi, koga tatko mi iznenada pocina verojatno od bolkata sto ja custvuvase , sakase da bide prasana I site nejze da ja slusaat I vo najmala raka da se sozivuvaat. Pa placenje, pa sakase da bide tapsana po ramo,... Abe ajde luge koj go interesira (ni sega ni nekogas porano) za tvojata sostojba. Nekoj umrel, umrel. Dosle na pogreb da izrazat socustvo, nekoj I poplakale (za kojznae sto ama za umreniot sigurno ne) I tolku, prikaskata se zavrsi. Posle nekoe vreme majka mi klemase deka site rodnini se odalecuvale zosto go nemalo tatko mi. Nema veze. Koj saka da slusa, ma vo najmala raka nesaka da bide vo kontakt so takvi luge. Koj umrel, umrel, drugite treba da ziveeme I da go slavime postoenjeto na zaminatiot. Nekolku pati koga se bese taze se obidov da I go objasnam ama toa ne odese taka. I sega posle 20 god otvarame ista tema I mi veli "taka e, taka, da da svativ deka nemase nikakva srska druzbata so lugeto I smrta na tatko ti". Fala bogu se vrati vo kolosek. Nemozete da ocekuvate drugite luge da se socustvuvaat so vasata bolka, rados, zivot,..... Tie si imaat svoj zivot I na kraj kraeva toa e normalno. Jas licno nesakam luge koj preraskazuvaat svoj zivoti, luge koj sakaat da bidat prasuvani "kako se", ….. Obicno lugeto ke gi islusas, tesis,lizni, mazni I na kraj kriv si im. Bas vo toj moment si gi poglednal na levo, si se podnasmeal koga netrebalo, si im dal pogresen sovet,.... Ne si ni mislel da gi omalovazis, si sakal da im pomognes, nakraj I kriv ke im izlezes. Nema blagodarnost. Moja parola: Koga ke bides OK , Jas sum tuka, za ostanati situacii me nema. Ma kolku bilo toa surovo toa e najzdravo za mene "pa ko voli nek izvoli".
Прашањето Како си? се поставува од куртоазија со цел да се започне разговор при една средба. Во таква конотација не очекувам, а и не сакам соговорникот да ме удостои со исповедувачки одговор, ниту да очекува дека освен едно формално добро сум средбата ќе ја претвориме во споделување на животни случки. Не сум тип на личност што ме интересираат туѓи животи до степен да се ставам во улога на помагач или олеснувач на ситуацијата колку и да ми е некој близок, а уште помалку мојот живот да го сервирам за дегустација. Она што сакам да ме потсетува на некоја личност е ведрината и насмевката на лицето, па макар нека биде и вештачки изразена. За повеќе од тоа не сум подготвена за разговор. Најлесно е да се шири негатива, ама за убаво расположение и хумор не секој поседува чувство. Имаме свој начин и стил на живеење што не подразбира целосно прифаќање на индивидуалните погледи и потреби од страна на другите, а и не треба да се копираат нечии постапки или да се деградираат. Различноста на психо-емотивниот склоп продуцира спектар на искуства и патешествија базирани на лична подлога. Секој совет би бил залуден доколку некој не е подготвен сам да си помогне.
Моите родители никогаш не ги прашувам како се. Често преко денот ги гушкам и тоа силно. Посебно мајка ми. Инаку, на рандом луѓе прашувам како се од куртоазија, но генерално многу посмешно ми прашањето кога ќе пиеме кафе кое веројатно никогаш нема да се случи
Не ни го слушам веќе прашањево во комуникација, најверојатно и не се користи. Се случува само две личности (максимум) да се заинтересирани како сум. Не ни ме прашуваат во тој стил туку директно со "ај кажи си што ти лежи/мачи, има нешто.." Не знам зошто многу малку време се посветува да се запрашаме вистински како ни е, а за некои глупи теми се има повеќе разговор.. буквално.
Ова прашање ми значи само ако е навистина поставено со цел личноста да се интересира како сум, а не само како начин да се дојде до муабет. За среќа, уште имам личности во животот кои навистина се интересираат од тоа како сум. Секако, и јас за нив. Можеме да си споделиме се'. И тоа ме прави бескрајно среќна и благодарна.
Ретко кога некој ме прашува "како си". А и да ме праша не би кажала како навистина се чуствувам, секогаш велам "добро сум", одам насмеана како ништо да не ми е колку и да ми гори душата. Немам некој на кого искрено му верувам, покрај кој се осеќам сигурно за да му ги кажам вистинските чуства.
Никој не ме прашува освен баба ми. И неа морам да ја лажам дека секогаш ми е добро затоа што ќе се грижи. Тие што треба да ме прашаат ги нема, а и кога би прашале ако ја кажам вистината изгледа како жалење. Еве не сакам ни да ме прашаат.
Една роднина што си ја имав најмногу ме прашуваше и ми почина годинава ненадејно и скоро ич не ја прифатив таа загуба. Многу ретко има такви луѓе, она беше баш цврста жена што се интересираше и ништо не ѝ бегаше.
Јас многу се нервирам некој кога ќе ме праша АРНА СИ? Значи од такт ме вади, прашај било шо само тоа не
Па еве кај нас наместо добра ,арна се користи... Ретко ,преретко одговарам како шо треба обично едно кратко Добра користам... или еве на работа ,после ми текнува друго беше прашањето и продолжувам со ,,арно "
Ме прашуваат. А и јас прашувам. Ако забележам дека нешто не е во ред, се интересирам да им помогнам ако можам. А ми се случило и по некој ден да ми се јават и да ме прашаат пак Како сум и дали сум го решила проблемот. Ова се однесува на блиски луѓе. Другите ми се тотално небитни. Им одговарам само - Да, добро сум.
