Се занимавам со фитнес веќе 10 години. Немам сретнато женска справа. Те прашувам убаво, што подразбираш под женски справи?
средете исхраната вежбајте тежински тренинг со кратки одморања и ќе имате резултати. Само бидете упорни и конзистентни. Побарајте низ интернет има доста програми како да се вежба и за почетници и за напредно ниво. Само треба време и желба и малку снаодливост.
Зависи од почетната тежина, дали си вежбала предходно, дали имаш сила во јадрото итн. За почетници што навистина не знаат од каде да почнат, најдобро е во фитнес студио под инструкции на тренер и од таму ќе видиш што ти одговара, ќе почнеш и вежбите да ги разбираш, своето тело, ќе се консултираш и за исхрана и после можеш и самостојно во теретана. Резултатите ќе дојдат, ама треба да почнеш со барем 2 пати неделно тежински тренинг и да си се посветиш бидејќи ова е промена што не е само за на лето и плажа, туку е начин на живот и пола здравје.
Да ја живнеме темава уочи летото и напливот армија која веќе нападна по золошкиве (така си ги викам теретаните) и на многумина ќе им биде или првпат воопшто, или првпат после пауза. Немам многу време за да бидам кратка, затоа ќе елаборирам малку повеќе, опфакајќи и психолошки, и социолошки и субјективен момент. Субјективниот момент дека сите гледаат у вас, дека не сте "доволни добри" за да идете у теретана или дека не припаѓате таму, да си го завиткате у тоалет хартија уште одма и да го фрлите по вода. Дури и ако е така, секој си ја гледа својата работа после тоа откако ќе ве скенира, а и никој не е совршен. И тој најнабилданиот батица шо е такмичар, почнувал како олимписки комарец. Никој не е совршен. Луѓе гледаат у вас и кога идете у маркет, и по улица, и кај и да сте. Луѓето се социјални битија, погледот им е прв скен на околината, НОРМАЛНО Е да има гледање. (не е нормално да има зјапање, ама тоа е друга тема). Значи - мислите дека не припаѓате некаде или не сте доволно добри/спремни за во теретана да ги оставите на страна. ИЛИ уште подобро (ама ова е само за ментални зверови) имајте ги овие мисли и сепак појавете се. Социјалниот момент, она погоре што напоменав за гледањето, секогаш и во секоја прилика ќе има некој што ќе гледа, ќе ве суди со поглед, ќе ве исмее или ќе ве сожали. КАКО и да изгледате, ќе предизвикате одредена реакција, било позитивна, било негативна, било видлива или не. Социјални животни сме - неминовно е. Помирете се со фактот дека ако тргнете денес, и идете цела година 3 пати неделно, истите тие шо ве суделе денес за година дена ќе ви пријдат да ви кажат колку сте убав/а, колку многу сте постигнале, или да ви побараат број/инста. ПРОВЕРЕНО - ви се колнам за ова. За жал, изгледот е последната работа на која лично работам периодов додека тренирам, зошто ги поминав сите можни "детски болести" во фитнесот и сите можни понижувања и фалења во теретана, и сега вежбам исклучиво и само за сила и среќа. Фактот што работам на себе, и имам сила да кренам Х килограми со правилна форма ме прави неизмерно среќна. Плус, староста ќе ми биде бескрајно полесна, а и сите болести што си доаѓаат со неа. Не беше отсекогаш вака, ама човек се сменува и зрее. Голем гз веќе не ми е постигнуче. Добро мртво, да. Последниот момент е психолошкиот, збир на се ова погоре плус деновите кога нема да ви се оди бидејки е ладно, уморни сте од работа, сте добиле, или се случил живот, работа... Тие денови - е токму во тие денови се иде, со 0 секунди поминати у размислување. Ценкање сам со себе, да одам/да не одам од било кои горенаведени причини не ве носи апсолутно никаде. Дали вака се ценкате со себе кога ве викаат у кафана? На искачанка? Можда и да, ама многу пократко и обично се појавувате. Бидете константи макар астероиди паѓале, макар колку и да не ја сакате теретаната. Телото само ќе си создаде навика преки 1001 убав и полезен процес што ќе се случува во него додека тренирате, и дур трепнеш, нозете сами ве носат наката. Теретаната е место за СИТЕ луѓе од сите возрасти, полови и групи (освен за стари мањачишта). Секој припаѓа таму, без оглед како изгледа и која му е целта. Дури и ако на почеток нема цел!! Мојот прв ден у теретана беше во декември 2018. Беше многу тажен, ќе го паметам цел живот. Се сеќавам и што носев, и кога почнав, и кога завршив и се што правев. Многу плачев, ич не ја сакав ама одев секој ден у 6 попладне. Секој божји мачен ден. Не беше класична теретана туку мала, во склоп на резиденцијална зграда, само со 3 ленти за кардио и многу малку справи како кабли и една преса за нозе. Претесна, кога не имаше петорица веќе се туркавме еден од друг. Носев плави хеланчиња (првиот gym fit уште ден денес го чувам во кеса, за да се сеќавам) и плава маичка, одвај најдов нешто што ми стои и ме собира, бели патичиња никакви и едно јаже за скокање од the dollar store. Едвај најдов како да упалам трака, и само одев првиот ден. На рамно. Не ни знаев што е нагорница, и како се прави. Сите гледаа у мене. Сите до еден. Сите изгледаа подобро од мене, посебно девојките. Одев со брзина 3.8 60 минути и кога го исклучив нештото бев без здив. Црвена во лицето и со бели флеки околу устата. Се вратив дома и си кажав утре ако има помалку луѓе ке пробам да скокам. Едвај скокав јаже вториот ден, двапати подрипнував бавно додека свртам еден полн круг со јажето. Губев здив на секое, пак сите у мене гледаа.. многу плачев тој ден. Многу. Тука бев точно месец дена и се иселив, ама продолжив во друга теретана, исто мала, исто лимитирана. Резултат видов после 1 месец. Еден цел месец, и наеднаш преку ноќ бев 8 кила надоле и морав се да купам наново. Од веш до маици и фармерки. Се. После година дена се вратив горе у теретанчето да се поздравам со овој на рецепција, другарче ми стана, и случајно ме виде комшија шо ме исмеваше на почеток, и му паднаа очните јаболка сосе вилицата. Буквално не можеше да верува дека сум јас. Стана толку фин со мене Поентата е многу проста, секој почеток е dreadful дури и ако изгледаш просечно. Јас бев огромна, и за мене беше уште поболно. Ама не постои сила шо ме сопре кога решив, ја ќе се мењам и од денес само на подобро. Крај, нема АМА. Крај приче. Никогаш не учев со никого, немав пари за личен тренер и морав сама, со јутјуб, и со гледање во огледало да разберам што е добра форма, што е дишење, што е сајла, што е преса.. А и ден денеска предизвикувам реакции поради специфичното тело (помускулеста сум) ама ден денеска with all due respect, people can kiss my ass and take notes from me. Теретаната за мене денес е најсреќното, најмирното и најубавото место после црква, кај шо си го наоѓам мирот и се враќам на себе си. Одете.
