Прв лет со авион (доживувања)

Потесен авион од МАТ скоро и да не постои. Не дај боже да си над 170цм, колениците во уста треба да си ги ставиш.

Прв пат летав на мои 14 години и одвај чекав да дојде моментот затоа што мајка ми многу сака да патува со авион, па сакав да видам што толку и се допаѓа.
Дојде моментот и позеленев. Ликот комплетно ми се смени.
Не седев до моите. Така не разместија што сите бевме на различна страна.
Само знам дека кога почна да се крева авионот (а се крена нагло мајко моја ), така ми се слоши што не можев да се смирам.

Го обожавам делот пред да полета или кога слетува. Тоа брзо возење. Уживам! Цел лет чекам тоа да се случи.
Секогаш седам покрај прозор и посматрам кај сме, ја плашам мајка ми дека ајкули не чекаат со лигавче ако се срушиме и така натаму.
Но, кога веќе полетува или се спушта надолу за да слета е тогаш секој пат иста приказна. Секогаш сум си со изменет лик како и првиот пат. Не можам да се справам со таа смена на притисок. Не.

Единствена сум изгледа што обожава авионска храна.
Кој кај и да оди, ја чува и ми ја носи затоа што просто не можам да се изначудам колку ми е вкусна.

Ги мразам гужвите. Мразам да чекам лет и ми е ептен досадно тоа соблекувањето пред да поминеш.
Жицата на градникот стандард свири и никако да се објаснам што е.
Ме нервира тој метеж и брзањето да го фатиш авионот.

Последнава година, автобусот покасно не зема и верувале или не, редицата за да влезеш во аеродромот беше од паркингот надвор кај таксистите.

Ми се лета. Ми се оди некаде.

 

Првиот лет со авионот ми беше пред 5 години. Значи кога полета авионот јас почнав да плачам, мајка ми ми се смееше, ама јас не плачев од страв или од нешто такво, туку заради помислата дека заминувам од државата во која ке ме нема 3 месеци. Колку сум била чудна значи ... кешки сега да заминам негде

 

кога се качив во авионот бев болна, имав темпертаура 39, така да претпоставувате каква бев секоја чест на стујардесите, успејаа да ми ја симнат температурата додека да се симнам (нормално со некои апчња слични на андол) Не почувствував страв, а инаку многу ми се допадна моментот на полетување и слетување, а за гледката од висоина и да не зборам, уживав.

 

Кога се качив во авионот бев превозбудена влегов меѓу последните со дечкоми внатре беше полно мисев дека ќе седиме еден до друг да ми ја држи раката додека полетваме но немаше место и седнавме еден позади друг адреналинот ми беше 500 на сат кога полетваше ги затворив очите се помолив безбедно да полетаме дечкоми пак ми го држеше рачето и све беше во ред морам да признам дека појако ми е слетвањето и аплаузот што го добива пилотот

 

Имав пишано за мојот прв лет помина Ок , ама првиот лет со бебувката моја беше ..
Летавме од Франкфурт за Белград и Белград Скопје
Од Франкфурт до Белград еден час и нешто ... бев возбудена како ќе поминам со бебево цело време
Дали ке доседи мирна тие час и нешто За среќа супер беше за време на полетување и слетување си пиеше сок , за да нема проблеми со притосок во ушињата
Ама многу напорно беше тоа чекањето во Белград , 5часа и плус нашиот авион нели последен и плус каснеше 2 часа ,Ужас
бебето неспиено цел ден , па на крај во 23ч конечно стигна најава дека ке полетуваме :geek: после толку чекање
бебево мислам цел лет од Белград до Скопје плачеше , ништо не ја смируваше
А сите патници и персонал беа многу фини со нивните коментари
Бебе плаче ужас ужас
А за враќање назад од Скопје Белград мислам тоа беше најмалиот авион што сум го видела во мојот живот ...тесен простор ,нема место да мрднеш
Ама ај помина
И никад више мислам нема да летам со преместување
Или директен лет или ништо

 

Не можам да разберам зошто добива аплауз. Никако не можам да сфатам.
Тоа му е работа на човекот.
Јас никогаш не ракоплескам и тоа сум го сретнала само со чартери. Упорно се чудам зошто е така.

 

Мојот прв пат во авион беше летото 2008 година кога одев за прв пат во USA преку work and travel. Сама одев и бев цела збунета најмногу од тоа како ќе се снајдам со сите тие трансфери што ги имав. Летав од Скопје, до Белград, па таму чекање 4 саати. Потоа за Минхен, таму чекање 2 саати, па потоа за Њујорк.
Авион како авион, си го замислував дека ќе биде нешто огромно, средено, чисто, убаво....ама...првиот лет Скопје-Белград беше ужас. Летав со ЈАТ и првата мисла што ми дојде на памет кога влегов во авионот ми беше, па добро ЈСП автобусите се поубави од ова чудо. Седиштата на некои места беа скинати, тепихот некаде свиткна, некаде валкан, абе ужас....Потоа летав со Луфтханза...е тоа е веќе авион. Оној од Белград до Минхен беше просечен, но пилотот многу лошо слета, буквално сите се жалеа дека им се лоши.
А авионот од Минхен до Њујорк...прекрасен авион, уште по одлична услуга од персоналот, летот беше супер, не се осети, исто и слетувањето.
Она што го сфатив од моите досегашни летања со авион дека дефинитивно од пилотот зависи како ќе слета на пистата...зборувам при секако нормални временски услови, така да претпоставувам дека затоа е тој аплауз...

 

Охоо секај ако му дава аплауз на тој пилотот каде му е крајот

 

Мојот прв лет беше Скопје-Каиро. Бев 6 години, па многу малку го памтам летот. Знам дека не бев ич исплашена за полетувањето и супер го поминав летот.

 

Мене одсекогаш ми било страв да се возам со авион, мислев дека може да падне и да умреме сите и годинава прв пат се качив ме натера дечкото требаше да одиме во Германија и ајде некако ме натера јас, он и еден негов другар ама он се имал возено а јас и дечко ми прв пат ни е да патуваме со авион. И се си беше нормално, јас обожавам адреналински работи само нели помислата да не падне авионот и се качуваме, чувството кога полетува авионот беше прекрасно, ич не се исплашив, седев до џамот. Летот ни беше Скопје - Белград - Франкфурт. Слетуваме во Белград и нели чекаме за нареден лет, имавме 5 часа чекање. И шеткавме има продавници малце и на крајот се продаваат играчки и весници. И дечко ми со другар му нешто гледаа јас сама кај весниците. И исто една жена си разгледува и одам јас на кај неа нешто сакав да видам она ја крева главата ме погледува и ми вика Јао, ама е скупо (така нешто) и јас и викам да да скапо е многу и она почнува да се смее и кога се вртам маж и бил зад мене она него му кажувала леле ама се засрамив и па се правам како ништо да не било, како ништо да не сум рекла абе бруки. Вие двајцава ако ме слушнеа резил ќе ме направеа 100%. Стварно беше како на филм.
Последниот лет па кога се враќавме мислам дека беше Белград - Скопје, си седиме тројцата еден до друг и јас си нарачав сок и дечко ми сок и другаров кафе. Му го даваат кафето горко ептен и добро нема врска. Беше вечер и авионов почна агло да се спушта и јас оти седам до џамот им викам леле авионов паѓа надоле, и вие кога почнаа да се плашат хаха и дечко ми погледнува и гледа дека лажам и вика еј стварно и другаров кога не погледна со еден поглет мислиш готово ќе се расплаче и почна кафево го фрли, почна да се тресе абе неможев да престанам да се смеам, многу беше смешен. Ваков беше одвај го смиривме, кутрото дете

 

мојот прв лет, беше до амстердам со тогашниот дечко. по грешка се чекиравме посебно, па се погоди јас да седам 5 редици понапред од него.... хахаххахаха
полетувањето супер пројде, ама на слетување почнав да плачам дека имав голем притисок во ушите и мислев дека ќе ми прснат тапанчињата. среќа бившиот се премести до мене па малце ме смири
од тогаш многу пати имам летано и секогаш го имам истиот проблем на слетување ://// само што веќе не плачам

 

Пред некоја година беше кога слетував во Скопје. Аеродромот затворен ден пред да патувам. Проверив сабајле пред да појдам, уште затворен. Ама ајде ќе одам, ако останам еден ден во Австрија при претовар и не е толку страшно. Чекаме сите што сме за летот за Скопје, веќе два саата подолго од времето на полетување и се јавуваме никој со колите да не кренува, не се знае ќе летаме или не. Излезе ќе летаме. Ајде рекоа товарајте се. Сите пак се јавуваме во МК, ќе летаме ама не знаеме кај ќе слетаме, може Скопје, може Софија, Охрид или Солун, а може и ќе се вратиме за Виена.
Стигнавме над Македонија, и почна да се спушта авионот, добро е, ќе слетаме во Скопје! Мерак! Оп, почна да се качува нагоре пак. Ништо, чекаме капетанот да рече нема за Скопје, нема ништо од звучниците, седиме и се чудиме,се изврте, и ајде пак надоле, по втор пат, ајдееее и оп пак нагоре. Ама решил овој ненормалниот тука се паркираме и крај па ај од трета мајка
Глува тишина во цела кабина додека кочеше по мразот. Оваа до мене почна да се крсти, и да се моли во себе најверојатно. Јас само го ставив десното колено против седиштето пред мене, за да кочам и јас, не знам, ама се угледав во коленото и чекав така додека скроз не застанавме.

Пукна шлакање раце! Епа и јас со нив. Човекот можеше лесно да се откаже, па да се лутиме дека сме заглавиле негде без план и без никој. Или па можеше да не утепа сите

 

зошто бе девојки мене баш ми беше јако и интересно

 

Првиот лет ми беше преклани, Софија-Барселона. Кога полетуваше авионот малце ми фуфкаше,пошто нели прв пат,ама после тоа ми беше ужасно досадно.Погледни низ прозор,ништо,само облаци,јас и онака природно си летам низ облаци така да не ми беше некоја невидена слика И дел од летот ми помина во спиење,се додека не ми текна да земам,да читам нешто Како и да е,добро искуство.

 

Првиот лет ми беше Скопје-Виена на 3 години. Не фатија турболенции и јас како попарена седев. Ништо не зборев и на крај само што слета некако јас , си ја повратив мојата плишана јагода и после мораа да ја врлат, а јас вриштев!

 

Не сум летала ама кога ке летнам сајтов ке се затвори xD

 

Првиот лет со авион ми беше до Турција/Aнталија.Всушност ја требаше да одам на летување во Аланија (блиску до Анталија),но во Анталија е аеродромот.Од Куманово до Скопје 30 мин. со такси,стигнавме на аеродромот.Почекавме малку и после куферите ги дадовме,чекирање итн.И требавме да влеземе авионот.Влеговме внатре седнавме и дојдоа стјуардесите да објаснат како да се спасиме долку има несрека а јас .Полетавме татко ми ми рече да гледам во една точка и јас гледав додека полетаме ке повратев,па уште и ни дадоа еден огромен сендвич со многу путер (секако јас незнаев,а бев многу гладна) и го излапав ама потоа .Потоа уште пет часа возење до хотелот .А за вракање беше ужас ,нешто се замрда иние мислиме готово авионот пагааа или пак птица се заглавила...и на слетувањето ушите толку болеа па уште и едно бебе плачеше (вриштеше )
Но сепак од тогаш не сум се возела во авион.

 

мене многу ми е ќеф, не сум летала до сеа, летово ќе летам по прв пат до Њу Јорк, ако слетам ќе го споделам доживувањето, оти во последно некако паники ме фаќат

 

ууу оддамна беше тоа пред едно 10тина години! Летав од СК за Виена, околу саат и пол. Беше бајаги големо авиончето ама не беше нешто посебно трауматично. Знам дека седев до еден американец кој што беше толку опуштен да јас поради тоа се упрпав ха ха. дете бе Единствено што може на некој да му биде непријатно при првиот лет е полетувањето. Ама после толку пати патување со авион се навикнува човек

 

Мене прв пат ми бече пред едно 8-9 год, чартер од скопје за египет, бев многу возбудена, мене ме фаќа паника кога полетува,тогаш се расплакав првиот пат после кога слета, аплауз сите, мене интересно ми беше, ама после нанаредните летови никој никогаш не ракоплескаше и неможам да ја сфатам поентата на ракоплескањето тогаш како добра работа завршил пилотот или ... )