Прекин на пријателство

Имам прекинато пријателство зошто личноста ми стана досадна, зошто секогаш кога ќе се видевме истите моабети се правеа, истите проблеми ми ги спомнува. Немаше нешто попаметно во животот да прави само да трачари. Кажано беше повеќе пати да престане и не престана, се дистанцирав, неодговарав на пораки. Не се каам, зошто ме спречуваше да одам напред кога бев во контакт со таа особа се осеќав како да тапкав во место. Луѓето се менуваат и нормално е да прекинеш пријателство колку и да е долго.

 

Јас па многу сум осетлива ,два пати ако не се покопам со некој веќе нема ни да пишам ни да викнам за излегување.
Не е убаво вака зошто многу тешко склопувам нови пријателства. Еве откако дојдов кај мм ,немам ни една пријателка.
Со една се дружев ме накодоши нешто на работа и толку. Со останатите здраво добар ден...и толку.


Инаку и ми прекинале пријателство и сум прекинала. Таа што ми прекина и помагав многу ,финансиски емотивно со совети. Фати дечко (поранешен затвореник) и укажав дека не е ок детето. Као се согласи ме викаше уште неколку пати за кај неа дома и после одеднаш ја снема ,девојчето ме блокирало сегде зошто дечкото и забранил не само мене туку цело друштво.

Со таа што прекинав бевме долго другарки. Почна да излегува со лошо друштво и укажав прво дека кога е со нив да не ме вика. Почна се помалку да ме дружи и да ме бара и едноставно веќе ни јас не ја побарав после 2 риот пат
Баш мајка и и рекла на мајка ми дека додека се дружела со мене била раат како да не здружеле пак...

 

Пред неколку месеци прекинав 10 годишно пријателство, не можев веќе да толерирам неподносливи карактеристики, однесувања, себичност. Првично само се оддалечив, мислев дека треба да бидеме на дистанца, арно ама случајно испадна да се скараме за најбош проблем и веќе немаме никаков контакт. Тешко е на почеток, особено земајќи предвид дека комунициравме секојдневно, ама помина.

Исто пред скоро време имав кратко пријателство во кое првично покажав интерес за дружба, излегувавме на кафиња често, сфатив дека не сме компатибилни за дружба, едноставно мислењата воопшто не ни се исти. Не сум тип на човек што може да се дружи со секого, морам да имам заеднички ставови и интереси за да се дружам со некого.

Директно не сум имал потреба да кажам на некого дека не сакам да се дружиме, дистанцирање секогаш функционирало во моите случаи . Ако не функционира, немам апсолутно никаков проблем да бидам директен и сметам дека сите треба да бидат директни и кон мене.

 

Интересен ви е концептов со директно кажување.

Едноставно не секогаш има потреба. И да, ајде светици сите се дружат од некаква взаемна корист, и не е тоа нужно лошо

Пример. Имам колешки со кои имам ок однос. И кафе после работа ќе испијам. И заедно ќе појадувам. Ама не гледам како би се дружела со нив. Не мислам дека карактерно си одговараме за дружба, не мислам дека имаме навистина заеднички теми. Имаме взаемна корист да работиме заедно и да си помагаме и соработуваме, поминуваме цел ден заедно. И сме многу фини, ама никаков длабок разговор не ни сакам да има. И има колешки што ги држам баш на дистанца иако во даден момент ми биле ок. Но исто во некој момент имале некаков испад или постапка, па сум бектрак на само најслужбено. И не им кажувам де дека ради тоа и тоа. Зошто? Затоа што во нивни очи постапката е исправна, и ок, за нив е, за мене не е.

Исто и со рандом пријателства, се случило и да бидам откачена и да откачам, со суптилни знаци. Никому не е пријатно да е откачен (одма се прашуваш - ама каде погрешив), меѓутоа тоа е многу, многу нормална појава. И не зборувам за некои длабоки пријателства, деца немам па на игралиште да запознавам луѓе, ама преку кучето запознав многу, заеднички интерес ни' беше да ги трчаме кучињата и да се дружат. Со некои од нив многу брзо, иако сме се дружеле, сум почнала да ги избегнувам - едноставно за мене лично биле напорни. Не се лоши, пребирлива сум многу, не сакам детали, оговарања, блискост така брзо - чим почне некој релативно нов да ми се "отвора" јас сама се повлекувам оти ете, не сакам.

Од друга страна, имам само две прави пријателки, од кои на едната во една ситуација многу искрено и' кажав дека една постапка многу ме повреди и дека поради тоа и тоа ќе се повлечам. Ама неа ја сметам за битна да и' објаснам, и и' објаснив. По кратко време самата ме побара, разговаравме, објаснив точно што е проблемот, ме разбра и го промени тоа што навистина ме болеше. И ете пак сме другарки, ама тоа е 25 годишно другарство веќе, не можев и не сакав да давам суптилни знаци, ми беше битно искрено и отворено да и' кажам, бидејќи и од неа го очекувам истото ако јас некаде заебам. Барем шанса нели, ако сакам и можам да ја поправам работата. Или да знам зошто некој што од дете го знаеш едноставно се повлекува.

Не ми е по ќеиф кога некој мене ми дава суптилни знаци ама многу подобро е тоа, отколку форсирана дружба. Нема потреба.

И да, општеството како појава е засновано на взаемна корист. Потребни сме си едни на други, се користиме сите меѓу себе. Не е тоа "лошото" искористување. Лошото искористување е малце поинакво, каде што некој користиш за некаква лична придобивка, а не возвраќаш никако - намерно.

Толерирање на луѓе заради тоа што ни' се фамилија, или децата заедно ни' учат, или кучињата заедно ни' серат, или затоа што сме комшии и лажичка шеќер од нив прво ќе побараме, не е лицемерие, култура е.

Како што е културно кога ќе видиш дека некој се повлекува едноставно да го испочитуваш, а не да објаснуваш колку е безобразен оти замисли, ти пресовршената, некому не одговараш. Ок е. Различни сме, тоа е убавината, не мора сите да се дружиме.

@RainBow не да не си безобразна, туку таа ем неразбрана, ем безобразна максимално, маж ти го барала, со мајка ти зборела, на работа ти дошла бе. Бог да чува.

На игралиште речи и' здраво и појди на друга страна. Ваљда нема да дојде по тебе.

Едит: заедничките пријатели му ги "подарив" на бившиот. Нит ги мразам, нит ми се досадни, всушност една личност доволно ја сакам и почитувам па искрено си кажав зошто се повлекувам. Секогаш, ама секогаш ќе сум тука за неа, може да ми се јави, може и кафе да испиеме некогаш, ама таква интензивна дружба едноставно не може, бидејќи прво ние двајца не сме добри, уште помалку е потребно да ставаме меѓу два огна недолжни луѓе, а и да бидеме во искушение да прашаме за другиот, или да го "игнорираме" слонот. И посебно кога стана апла гадна ситуацијата меѓу нас, уште толку ги дистанцирав, затоа што пак - не се ова нивни проблеми, ама мене ми се проблеми, и е многу тешко и болно да седиш на маса и да другаруваш со некој кој знаеш дека еднакво ја сака личноста што ти прави сериозни проблеми.

Повеќето сами сфатија, на оваа конкретна личност чувствував потреба сама да и' кажам.

 

ne generaliziraj.

 

А стварно? Опиши ми тогаш од која причина? И взаемна љубов е корист - даваш и добиваш љубов.
Единствено бескорисно посветување е према сопствено дете, кај што даваш, а не очекуваш возврат.
Живеењето во заедници, од орда до современо општество, се базира на тоа што сме си потребни едни на други.

 

Па не знам баш дали ова може како корист да се дефинира.
Ако некој искрено го сакам и почитувам поради тоа каков што е онда е искрено пријателство.

 

Уште по бог да чува. Да се жалам и тажам на мајка ми дека рандом пријателка не ме дружи.
Па и тажна била бе.

 

Можда она се приврзала, не се сите емоционални карпи како вас.

 

Е да де, користа ти е што и тој те сака тебе еднакво. Замисли ти баш искрено го сакаш, ама немаш фидбек, ќе се повлечеш нели?

Затоа реков единствено од дете немаш "корист", и да не добиваш фидбек засекогаш ќе го сакаш и чуваш

 

Не сум емоционална карпа, напишав во првото мислење дека ни мене не ми е драго кога ќе ме "откачат".
Ама не сме деца побогу, да одам да се жалам по цела населба и семејство оти не ме сака некоја пријателка.
Прилично глупо е тоа приврзување, мислам... возрасни жени бе.

 

Ама има и разлика од пријателства до пријателства. Едни ти се блиски и те знаат како дишиш, те имаат видено во најубаво и најгрдо издание, сте поминале све и свашта заедно, буквално секакви муабети, тие се први на кои сакаш да им соопштиш радосна вест. Други не ти се повеќе од кафе пријатели, немаш толку длабоки муабети или можеби условите ви наложиле често да се гледате (некој период) па сте станале повеќе од познаници, но не можиш секогаш да сметаш на нив. За првите воопшто не е во ред и сеедно да ги гоустниш ако се случува нешто, со вторите повеќе природно иди оддалечувањето (ако иди) и не ви смета баш на двете страни. Секако, ако чувствата се двострани.

Се работи за време и чувства инвестирани, и да можеби можи да се гледа на тоа како на „взаемна корист“ ама сосема човечка и нормална работа е да се приврзуваме со други луѓе. И не би сакала никогаш да повредам некој намерно, but that's just me.

 

Раскинување на некои пријателства се како раскинување на врска. Таков психолошки ефект имаат. Е сега некој ќе е повреден секогаш. Потценета и недоволно зборена тема е, ама и те како важна.

 

Ја најдов темава и ми дојде потреба да дадам коментар од моето доскорешно искуство. Се запознав со колега и после неколку месеци се здруживме и почнавме интензивно да пишуваме и станавме толку блиски што дури и добра ноќ и добро утро си пишувавме. Е сега откога почнавме на факултет некако се оладивме, но повторно останавме во контакт и после некоја недела ме блокираше на инстаграм, не знам што лошо направив или напишав, го читам разговорот нормален е, пред тоа ме избриша на Snapchat за ова го прашав зошто ме избришал ми кажа дека сфатил некои работи и зошто ми биле битни само оганите, а јас му напишав "отидоа оганите" да го буцнам да се сети да праќа, не знаев дека би можел да се налути. Гледам ме избришал и од фб, навистина не знам што згрешив, на факултет глумиме дека не се познаваме, едноставно бега или стои настрана од мене. Ова со блокирањето се случи пред 2 3 месеци, знам, долг период е но го гледам секој ден на факултет и се уште имам потреба да го прашам што се случи, зошто така наеднаш ме избриша од неговиот живот, но не знам дали е во ред, а ми годеше пријателството со него навистина, буквално од утро до мрак сме пишувале.

 

Најверојатно не те гледал како другарка, туку сакал нешто повеќе. А ова со оганите -- изгледа мислел дека се дружиш со него само за да добиваш внимание.

 

Колку е прелесно да прекиниш пријателство со некој, а од друга страна претешко е да стекниш ново.
Немам коментар на темава, ама знам дека на некој ако му здосадам, со игнорирање само ќе направи да го мразам. Кажи ми во лице, згрешив нешто, оплескав, те навредив или едноставно не сакаш дружба повеќе. Само кажи во лице, нема потреба од детско однесување.

 

Можно е, штета ако навистина така мислел, го сметав за доста близок пријател, требаше бар да ми каже да знам, а не јас се уште се прашувам каде згрешив и што лошо направив.
Многу убаво напишано од членката погоре, поарно кажи му на некој во лице, можеби е спремен да го промени тоа однесување отколку наеднаш да ги прекинеш сите контакти.

 

Јас другарства прекинувам ретко, дури би рекол по исклучок, само ако имам основани причини, поточно ако ми ја преминат границата.
Прво ги опоменувам дека нивниот однос е неприфатлив, ако не се поправат директно прекинувам другарство штом ми ја преминат границата, не дозволувам да бидам искористен, ниту да бидам омаловажен или потценет, итн.
Штом не добијам за feedback почит, како што јас почитувам, а добијам преминување на границата, имам достоинство и не дозволувам некој/а другар/ка да ми го погазат.
Лани прекинав директно неколку другарства од 16+ години дружење од 2007 година дружење, и воопшто не ми е криво, штом некој/а запре да ме почитува, едноставно запира другарството.

Кратко и јасно: Нема почит, нема другарство.

 

Пријателството треба да биде двосмерно познавање. Ако му здосадиш на некого, невозможно е да не ја знаеш причината.Ако не ја знаеш, не си го познавал доволно пријателот. Никогаш прекинот не настапува оддеднаш и без причина. Само најчесто не си признаваме и понекогаш без причина сметаме дека сме изиграни.
Сите се менуваме,а понекогаш луѓето околу нас се менуваат со поинакво темпо од нашето. Не е страшно да се прекине некој однос, треба да се сеќаваме на убавото кое ни го пружил или да запамтиме што не научил.