Препартална депресија, депресија за време на бременост

Епа од вакви работи одиме во приватните мислам дека таму е намалена стапката на ППД токму ради човечкиот однос штета што не секоја може да си дозволи. Али дека треба да има промени во државното здравство дефинитивно треба.

 

А зошто нема во Систина психолог или психијатар додека си таму? Јас не видов, ни дојде. А уште во болница ме наваса депресијата.

 

Искрено да ти кажам 500 луѓе влегоа јас кога лежев дури и напорни ми беа не ни знам веќе колку доктори влегоа и кои беа. Во такво бунило бев што само сакав од глава да ми се тргнат и да поспијам и да јадам мртва гладна бев ми се фати 24 саати нејадена да бидам па и повеќе.

 

ППД доаѓа малку подоцна. Жената што се фрли си имала проблеми од порано.
Нејсе, за приватните не сум чула дека доаѓа психијатар ,барем од оние кои се породиле таму а ги знам. И нема врска болницата со ППД .
Обично се јавува кога доаѓаш дома и се соочуваш со реалноста и новиот начин на живот.
Барем кај мене беше така.

 

Не се согласувам. Поради реалноста со која се соочуваат жените низ процесот на пораѓање и потоа, ППД настапува и во болницата. Кај некои е толку трауматично што се отуѓуваат од своите деца и целиот процес. Прво нѐ јаде грижа на совест дали ќе се активира тој мајчински инстинкт а потоа нѐ јаде уште поголема вина ако не се вљубиме одма во своите бебиња. Повеќето доаѓаат до трагичниот заклучок дека не се доволно мајки или не заслужуваат да бидат.
Јас со првото бев во соба со мајка која не сакаше да си оди од болницата се само-дијагнозираше дека и е нонстоп нешто а од друга страна се жалеше дека е премногу денови таму.
Исто во шок соба бев со друга мајка која 10 мин по царски почна да бара апчиња за смирување Хелекс и валиум. Четврт царски. Не праша за бебе само за лекарства.
Мене лично после 36 саата во шок соба кога конечно ми го донесоа бебето реков дека не е моето. Ми требаше алката да ја споредам да се уверам.

Болницата и те како е основа за пост породилна депресија. Дај боже сега да сум при здрав памет и како што сите велат да стиснам заби за да излезам нормална. Дома е друго имаш блиски каде да се обратиш јас и ги спремав моите дека ќе бидам небалансирана да имаат разбирање и да ми бидат подршка. Во краен случај би побарала и стручна помош. Нешто што според мене треба да ни следи на сите од сам почеток во болница за да нема вакви случаеви.

 

Можеби, ама сепак не е болницата туку сопствената перцепција.
Мене на пример ми беше ужасно страв од царски, ама навистина страв . Се тресев цела вечер пред операцијата, око не склопив. И во приватна да бев истиот страв ке го имав.

 

Извинете однапред на мојата негативност, но се чувствувам многу депресивно и осамено. Бременоста ми беше планирана и многу посакувана. Останав трудна за кратко време, имав многу измешани позитивни емоции и возбуда и мислев дека доаѓа период во кој ќе се чувствувам прекрасно како што и гледав насекаде по social media. Меѓутоа, како влегов во 6та недела така почна да ми се лоши толку многу, да повраќам по 12 пати на ден, да завршувам на инфузии, да имам аверзија од секаква храна освен ѓеврек и јогурт, значи се најдов во една тотално неочекувана состојба за мене. Ми дадоа дијагноза хипермеза, пијам Зитрон два пати неделно зошто ми е жал за бебето да пијам почесто а и ми прави мигрени. Од најнормален човек се претворив во растение што цел ден лежи и повраќа, ослабена сум 6кг. Едвај се движам, не можам да стојам, затворена сум во соба зошто сопругот работи по цел ден (среќа од дома работи па може да ми помага со носење вода), депресивна сум и често плачам бидејќи не можам да се чувствувам нормално со ова константно гадење и повраќање. Цел живот ми се смени негативно, во шок сум како може ова да ми се случува, ни на крај на памет не ми беше дека постои нешто вакво во бременост. Сега сум 12та недела и нема никакви знаци за подобрување. Немам душа веќе. Ми фали да одам на работа, да се видам со другарките, да бидам весела и расположена, да поминам квалитетно време со сопругот, да бидам нормална без овој проклет нагон. Грам среќа немам во мене. Толку ми е лошо што максимум три пати неделно успевам да се избањам и да измијам заби. Ќе атрофирам во кревет, толку сум изнемоштена и тажна бидејќи не гледам крај на состојбава и не знам веќе што да правам и како да се осеќам. Немам никој кој би ме разбрал бидејќи двете другарки кои имаат деца немаа воопшто мака во бременоста. Кој и да прашам - на никој не му се случувало ова. Тоа прави да се осеќам уште поосамено…

Секоја утеха е добредојдена

 

Оф душо мила,многу добро ми е позната оваа ситуација...Исто бев и јас со повраќање,ризична бременост,слабеење,анемична станав,лежење буквално 9 месеци во еден ист кревет,иста соба 9 месеци
Кога помислувам дека сакам и второ дете право се потсеќам каква ми беше првата бременост и не сакам!
Што и да ти кажам знам дека нема да ти помогнам,освен да ти кажам дека поминува и оваа состојба...Пиј електролити, викни си пријателка,другарка на кафе дома кај тебе, пушти си серија или музика ..јас многу серии гледав.. Со лесно нека ти е , побрзо да ти помине оваа состојба

 

Те разбирам многу добро. Пред да останам бремена, имав поминато тешка анксиозност поради смртта на татко ми. Одвај излегов од тој зачаран круг останав бремена посакувано. И сите пред да останам бремена беа као, леле ќе видиш нема поубаво нешто да си бремена, позитивна енергија, среќна… јас си викам леле одвај чекам.. останувам бремена, јас се исцедив… 24/7 гадење… значи гадење мислам ми гореа цревата… единствено нешто што јадев беше кифличе и кашкавалче… цел ден одвај на тоа… на крај почнав и са повраќам и од вода… идев до маж ми и го молев да ми помогне плачејќи… почнав да се плашам дека пак ќе ми се врати анксиозноста… и дека пак ќе поминувам низ истото… толку се уплашив што си викав леле што ми требаше ова… ми паѓа криво и денес што така помислував, ама се осеќав многу лошо… нит спиев нит јадев… цели 13 недели… од 5та недела почна кај мене… па и мириси не поднесував… не можев нит да си измијам заби… нит деодорант да си ставам.. повраќав и од мириси… и кого и да прашав.. на сите одговорот беше, не знам бе мене не ми беше така… и јас си викав добро зарем само мене ли ми е вака… се осеќав дека никој не ми верува, буквално… умирав секој ден по малку… за на крај и на инфузии да завршам.. како жив мртовец ме однесе маж ми зашто веќе не можев ни да стојам. И толку бев уплашена дека цела бременост ќе ми е вака.. што се плашев за психичково здравје… како уште цела бременост јас ова ќе го трпам. Си бикав да одам на психолог нешто да побарам помош, зашто се тоа ми траеше цела вечност… тие 3 месеци мене ми беа 3 години… 9та и 11 та недела ми беа убедливи најлошо.. и на крај во 13та недела наеднаш прекина… дури бев уплашена дека нешто не е во ред, бидејќи од толку лошо без престан јас прв пат ми беше малку подобро. Немаше што не пробав да ми биде подобро, ништо не делуваше. Сакам да ти кажам само да издржиш дека за брзо ќе ти биде подобро, претешко е те разбирам ама уште многу малку и ќе се смират. Ако ти треба разговор, слободно пиши ми во секое време.

 

Не би знаела што да те посоветувам освен да ти посочам да пробаш да гледаш напред во подалечна иднина, фокусирај се на она убавото што следи и знај дека се поминува и се ќе биде во ред..
Еве јас сум со високо ризична бременост, знаев уште пред да забременам што ме чека, бев спремна но кога ќе почнеш да го живееш моментот колку и да си спремен сепак не е сеедно.. Единствено што ми дава утеха да издржам е дека ако се биде добро и јас ќе имам дете во раце како и многу други.
Инаку од 1мај сум дома, излегувам само за прегледи, животот ми е во стан од 70 квадрати и постојано во кревет освен за основни потреби кога станувам.. Да бидам искрена да не ми е сопругот и најблиските не знам како би издржала, има денови кога ми се плаче има денови кога сум добра, но ќе помине дај Боже само да биде се добро..

 

Kate Middleton and Amy Schumer suffered from extreme morning sickness. This women's health platform wants to treat it - Fast Company

Duchess of Cambridge used hypnobirthing to cope with sickness (bbc.com)

 

@tinkerbell22 @Feniksgirl @Kala22 @Antebellum

Ахх женски, многу, многу ви благодарам.❤️❤️
Еве се расплакав кога ве читав, многу ми фали ваков тип на поддршка, жена на жена, некој што го искусил ова. И маж и другарки се супер, ама друго е кога не го осетиле на себе.

На никој не му посакувам вакво психофизичко мачење ама мислам дека најтешко од се ми паѓа тоа што не познавам никој друг што проаѓа или прошол низ ова и се чувствувам исфрустрирано бидејќи зошто баш јас, и осамено бидејќи сите коментари се “де бе до сега требаше да ти е подобро” или “мене ништо не ми беше, не знам како може да ти е волку лошо”… и се осеќам ко изрод, ко да нешто стварно не е ко што треба со мене. Среќа со бебето е се во ред.

Уште еднаш фала ви многу што одвоивте време да ми пишете, ми внесовте позитива и елан дека мачењево има крај.

 

Мајка, ниту си прва ниту си последна. За ова читав Кајт Мидлтон кога имаше проблеми пред да ѝ дијагностицираат, проблемот е во киселините. Кога ја знаеш причината читкај на интернет храна која би ти одговарала. Ќе ја истераш бременоста супер!
Слободно гуглај си за рецепти. Сега нема што нема на интернетов. И да знаеш дека храната тебе што ќе ти одговара не значи дека на сите ќе им одговара.

Hyperemesis Diet - List of Foods to Eat & Avoid (drugs.com)

Navigating Diet & Nutrition with HG: Expert Advice & Tips — Hyperemesis Australia

Morning sickness: 10 foods that fight nausea during pregnancy - The Mother Baby Center

 

Не си единствена, има многу со оваа состојба. Јас сум со анксиозност и депресија и пред бременост, непланирана бременост. Од 6та недела со постојано повраќање, главоболки, болки во абдомен, ми сметаа сите мириси... во кревет сум од 9та недела на патолошка, се уште сум во кревет, еве 35 недела терам, здравје само се да биде ок се молам. И јас до 5ти месец повраќав 24/7 по неколку пати, едвај јогурт, двопек и супа јадев, ослабев 7 кг. Еден ден од премногу повраќање (над 30 пати) завршив во болница на инфузии неколку дена со истата дијагноза хиперемеза...Моите другарки имаа многу лесна бременост, речиси и да не почувствуваа симптоми, не разбираа како ми се случува ова, ми викаа воздржи се не повраќај, ама се додека не го осети на своја кожа, никој не може ништо да ти каже и да те разбере. Кај мене гадењето и повраќањето помина по 5ти месец, на моменти пак ми се гади и сега, ама нема споредба со тоа што ми се случуваше во првите месеци... знам колку е мачно и гадно, знам колку те истоштува и ти е тешко, ама издржи, ќе помине, не си сама