Приказна од мојот живот што ми остана врежана засекогаш

Секое збогување боли. Но, најболни ми се оние збогувања во тишина. Најболно е кога не си ни свесен што всушност се случува, дека збогум било изговорено уште многу порано пред ти да сфатиш. И најболно е кога очекуваш, се надеваш дека тој ќе се врати.
Уште една тажна, болна, непреспиена ноќ поради него.
Приказнава е за брат ми, за кого уште замислувам како го сретнувам на сред улица, ги препознавам тие очи, а тој не ме препознава, не ме видел премногу долго време. Замислувам, сонувам како го сретнувам во автобус, седнувам до него, пак не ме препознава...
Си велам може не ме заборавил, може така требало да биде, може некој му се заканил па затоа не остави и не погледна назад...Си велам може ме набљудува секојдневно, тој манијакот што се мавта околу студентскиот можеби би ме силувал досега, но тој ме спасил и поради некои причини не смее да ми каже дека е тука.
Си велам, можеби се радува на сите мои успеси, сите мои падови, можеби знае дека сестричка му е еден од најдобрите студенти, може се гордее и понекогаш се сеќава на мене..можеби ме знае подобро од самата мене...Дете, како на друг начин би се тешела?
Можеби знае дека сите мои болки појдуваат од него, тој е причината за сите мои стравови, тој е причината поради која се мразам себеси, поради која станав тешко искомплексирано суштество, заробено во своите стравови...
Некои луѓе се како вампири. Далеку се од тебе, но сепак ти ја дразнат душата. Не го мразам, не го сакам, само се прашувам, само сакам одговори кои знам дека никогаш нема да ги добијам. И мразам што сум дозволила да ми отвори рана...и мразам што ти посветувам и време, и солзи, но што можам, ти си изгубен дел од мене поради кој може и цел живот ќе жалам.

Приказнава е и за сестра ми, бидејќи да не беше таа јас ќе бев ништо, ќе бев залутан лист на ветрот, бидејќи во сите најтешки моменти беше до мене и заслужуваш многу повеќе отколку што јас можам да пружам. Затоа, ти давам парче од мојава кожа, неколку букви и неколку бројки кои те означуваат тебе, тетовирани блиску до срцето, каде што секогаш можам да те допрам, било каде да си.

 

Далечината сама по себе е чудна е непредвидлива. Некогаш ја обземаше желба да дојде и да не посети, некогаш стихијно го правеше тоа, но никогаш со желба да се врати назад во родната земја и да им каже збогум на летовите и полнети куфери.
Мојата тетка живее долги години во друга држава. Многу направи и постигна за себе и за своето семејство. Во децениите поминати далеку од погледите и воздишките на фамилијата животот и се сведуваше на чести патувања и враќања. Тврда и затворена личност со скромни зборови која не покажуваше излив на емоции во моментите поминати со блиските. Ладниот поглед и дистанцираните чувства создаваа слика што животот успеал да ја обликува на начин што за некој е помалку сфатлив. Нејзиниот нарав ми се допаѓа. Ја запознав таква, го разбирам нејзиниот карактер и ја прифаќам.
Секој од нас е приказна за себе.
Тоа што ми остана врежано во сеќавањата е нејзиниот ентузијазам, енергичноста со која ги правеше подготовките за следното патување. Големи и полни куфери се уште се исправени пред моите очи уште од деновите во детството. Неприканото гледање во часовникот и по некој притаен поглед фрлен кон небесата за нејзино слетување и пречек. И во целата еуфорична атмосфера, таа се губеше меѓу багажот распослан околу неа. Во тие моменти, мислите ми летаа во насока што се таа носи во куферите и зошто и се потребни сите тие работи кога за некој месец повторно ќе замине. Љубопитството не ме остави спокојна, па по еден семеен ручек, собрав храброст да и се обратам со зборовите:
- "Тето, секогаш носиш тешки куфери. Ти имаш се."
Таа ме погледна со веќе познатата и опишана слика за неа и сосема спокојно ми одговори:
- "Да, имам. Само немам еден дом каде би живеела. Годините ми поминаа со полни куфери и билет во рака. Летовите ми се како вашите прошетки."
И се што имам не можам да соберам во неколку сантиметри простор.
Тие зборови ја раскажаа нејзината приказна. Го слушнав тоа што мене ме копкаше, а таа ја изусти тежината собрана во патниот простор. Но, не остави момент преку кој би дознала дека се покајува за нешто. Секогаш беше со исти чувства обвиткана, а длабоко во себе само таа си знаеше што ја разјадува.
И после толку поминати години сега доаѓа многу ретко и по потреба.
Нејзината одлука беше во насока повратниот билет за МКД никогаш да не го замени со билет во еден правец.

 

Смртта на дедо мии ми фали

 

Моментот кога полусестра ми се запозна со нејзината полусестра.. Малку комплицирано ама тоа е ....

 

Se ona sto sakav da go napisam,go pisuva vo pesnata.

 

Prikaznata za edno neplanirano patuvanje koe mi go promeni zivotot.
Prvoto nesto sto go vidov koga vlegov vo avtobusot bese toj. Ne mozev da go trgnam pogledot od tie crni, krupni, topli oci koi tolku milo me gledaa. Nekolku pati se vrtese da me poglednes. A jas pak si pomisliv :"Verojatno nikogas poveke nema da te vidam. A i da te vidam, moevo srce seuste ne e spremno za toa." No, nekoe treperenje me obzemase sekogas koga ke
me poglednese. Vistina, nikogas ne pomisliv deka ti si toj. No, ete godina i nesto potoa, te imam kraj mene.
Ne pominuva den da ne se zablagodaram sto te imam tebe vo svojot zivot.Ti si mojata najubava i omilena prikazna koja ke ostane vrezana.

 

Имам врежано една слика во главата, уште не одев ни во градинка, значи сум имала 3-4 години. До тогаш мајка ми беше секогаш со мене, ама дојде такво време мораше и она да почне да оди на работа. Се уште се сеќавам како станував наутро и ролетната во кујна беше крената на „дупчиња“ и гледаше накај улица. Секое утро седнував на столчето покрај кренатата ролетна и ја чекав мајка ми да си дојде од работа. Мислам дека цел ден ми поминуваше таму, јадејќи ја срединката на лепчето мацната во измешан кечап и мајонез.
Се мислам како ми било тогаш, сигурно ми било тешко да се оделам од неа, кога претходно цел ден сме го поминувале заедно.
Најомилените сеќавања ми се поврзани неа. Памтам како ми читаше книги пред да заспивам, како ме учеше да цртам, како секоја вечер ми топлеше млеко да пијам од цуцла за да заспијам, ме учеше да играм карти.. Она е најсилната жена што ја познавам!

Во меѓувреме ми текна на нешто друго.
На огинот пред Божиќ, се смирив со мојата најдобра другарка, јас сигурно сум имав околу 9 години, а таа една година поголема. Бевме скарани од летото, иако не памтам зошто. Од кога се смиривме дознав дека им одобриле виза и дека ќе се сели. Наредните неколку месеци ги поминувавме неразделни, исто како што бевме од мали бебиња. Јас заминав на екскурзија а таа во подобар живот во истиот ден. Ми текнува како секоја вечер размислував за неа и плачев, си мислев дека нема да ја видам веќе никогаш. Немав никаков начин да ја контактирам, мислев дека некој ми земал дел од мене. Ама во себе си мислев дека на неа нема да и недостигам, не знам зошто имав такво чувство. Памтам дека и пратив писмо по пошта а таа никогаш не ми врати. Знам како секојдневно проверував дали има нешто и никогаш ништо не пристигна. Тоа многу ме погоди. Во наредната година-две, секогаш се осеќав многу осамена. Немав најдобра другарка, немав никој. Имам милион мемории со неа, и секакви детски глупости сме правеле, тој период беше најсреќниот период од мојот живот, а се наеднаш запре. Сите околу мене во класот беа здружени две или три девојчиња, а јас иако со сите зборував со никоја не се дружев како „најдобри другарки“.
Сега ги гледам а и ги слушам понекогаш девојчињата од мојата улица, што си зборуваат, како се договараат, си раскажуваат за тој што го „сакаат“, и им завидувам. Сакам да се вратам, да бидам на нивно место. Мојата улица беше најубавото место на цел свет. Баш ми е жал за децата кои немаат каде да го искусат тоа што сум го искусила јас, или пак роддителите не им дозволуваат. Нема ништо што може да го замени тој дел од мојот живот, и навистина мислам дека сум имала детство од бајките!

ПС: Темава многу ми се допаѓа и во иднина се надевам ќе споделам уште некои „приказни“ кои ми се врежани засекогаш, само да не ви станам досадна.

 

Имав 12-13 години, бевме на одмор во Охрид со моите. Вечерта додека шетавме низ градот, видов еден човек, уличен пејач и свирач, ја пееше и свиреше Jedina Moja од Divlje Jagode. Ме воодушеви, сум видела и слушнала многу улични пејачи и свирачи, но тој ми се врежа некако во сеќавање. Имаше долга побелена коса и мило и ведро лице со светли очи, а и беше навистина добар во начинот на кој ја изведуваше песната.

Ќе напишам уште една, еден ден заминавме со моите и со тетка ми, тетин ми и братучеда ми на село. Беше прв пат да појдам таму, да ја видам куќата на дедо ми. Не знам колку години имав, мислам 10. Беше интересно, иако не останавме подолго од еден ден, сепак го искусив она како некогаш се живеело. Шетав наоколу, наместо да гледам телевизија читав книга, готвевме јадење на стариот шпорет, вода полневме од блиската чешмичка. Беше одмор за душа и тело.

 

Беше светол октомвирски ден. Со моите бевме на посета кај дедо ми во болница. После повеќе денови преполни со обврски конечно појдов и јас да го видам човекот на кого му се восхитував цел живот и кого сакав да го бранам од сите што го зафркаваат ( иако знаев дека таква ни е фамилијата секој со секого да се зеза и да се одржува позитивна атмосфера) бидејќи мнооооогу го сакав. Влегов во собата и на средината го здогледав неговиот кревет,а на него полуседнат дедо ми. Како и секогаш во очите му искреше живост. Ох, колку го обожавав тоа! Појдов до него, го гушнав и двајцата се радувавме што се гледаме. И покрај неговиот оптимизам како телепатски да ми испраќаше сигнал дека нешто навистина не е во ред.Немавме многу време за муабетење , а и не ни беше дозволено многу. Време беше да ја напуштиме просторијата. Се поздравивме како да утре ќе си дојде дома и се ќе биде во ред. Само....................................................пред да излезам фаќајќи ја кваката се свртев назад гледав како се поздравува со моите и ми прелета мисла : Што ако ова е последен пат да се видиме ? Потоа тој се сврте се погледнавме очи в очи се насмеавнавме еден на друг и излегов трудејќи се да ги сокријам солзите што ми наидоа во моментот.
Не поминаа ни 2 дена кога вечерен повик од болницата не извести дека состојбата му се влошила и потребна е итна операција предупредувајќи дека телото му е истоштено.
........................................................................................................................................................................................................................................................................................(немам зборови кои можат да ги опишат моите чувства)............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Тоа сепак беше нашата последна средба.
Те чувам во

 

Бев на работа а после работно време дојде дечкото да ме земе, и тој беше на работа прва смена и ми беше чудно што толку настојуваше да излезиме иако после работа тој секогаш се одмарал. Настојуваше да одиме да земиме нешто за јадење, а потоа кај мене дома. Радосна бев премногу само што дипломирав пред два дена. Одам дома и гледам чевли, гости имаме се качив по скалите и се поздравувам, ја гледам мајка ми се тргна одма настрана, ми се растрепери душата прашав што се случило. Ми кажаја дека брат ми ги пресекол прстите на работа и дека моментално е во државна болница на пластична хирургија. Ми се пресекоја нозете, заминав во другата соба секундарно, мислев дека се е рамно пред мене ни врата гледав ниту ѕид. Му се јавив добар беше. Заминавме за Скопје, по пат ниту збор не прозборевме мегу себе, само солзи ми течеја, неможев да си поверувам, секој момент секоја секунда ја паметам. Стасавме во државна одев по ходникот и само наѕирав да не го видам душава како во грлото да ми стоеше, го видов во последната соба беше, лежеше и раката цела во завој завиткана, несакав но солзите неможев да си ги запрам, и него му се насолзија очите, мислев дека нож носам во градиве. Цела вечер неможев да заспијам. Мислев дека кога ќе се раздени дека сето ќе се избриши, дека не сум јас дека ова не ни се случува нас. Брат ми ја има најдобрата душа на светов, го има најголемото срце на светов. Ваква болка не сум доживеала до сега, нека е за тогаш и Господ нека дава здравје на сите. Се уште неможи да ги движи добро прстите, се надеваме на подобро.

 

преубава тема...преубави мислења ги прочитав од сите баш ме разнежнија...ви посакувам на сите се најубаво да ви се случува тоа што било поминало, личностите што се заагубени ќе останат во срцата...и само убави работи да се случуваат

 

Беше 19ти Октомври, 2002 година.
Малечка бев 6-7 ама на овој ден се сеќавам ко вчера, кога за последен пат го видов братучед ми.
Се шетавме со мама, дада(се уште бебе) и вујна (тогашна девојка на вујко ми), и на плоштадот го видовме братучедов со уште еден братучед мој. Мама ја запозна вујна со нив, помуабетевме и толку. Камо да знаев дека тогаш ќе го видиме за последен пат, да знаевме само, да спречевме тоа..ама
Поручекта, околу 6-7, комшивката дојде, и ни рече: Чувте? Убиле дете играјќи кошарка, матурант некој.
Мама како што спремаше за слава, од раце чинијата и падна, и вика: Ооо нее Ванчо!!!!
Заедно со тато излетаја ко ракета од дома, а ја појма немав уште што стварно се случи, немав појма за смрт, убиство, ама самите солзи почнаа да течат. Баба ми и дедо ми, ме гушкаа, ме смируваат..
Матурант беше, требаше да почне со факултет, цел живот беше пред него, ама ни го зедоја од раце...го убија

Втора случка, што ми остави белег во мојот живот, е додека бев во школо, на час мама упорно ми ѕвонеше, ама не и кренав. Откако заврши часот, ја побарав мама да видам што е работава и ми крева и вика: " Ајрон, пред да ти речам..сакам да бидеш смирена, ама тетка ти XXX умре.
Откако ми го кажа ова, останав позината, пребледев во истата секунда и останав здрвена.
Почнав да липтам, другариве се собраа околу мене, ме смируваа и ме пратија дома оти за никаде бев од веста. Не очекував дека ќе умре, знаев дека ќе иде на една проста операција за крајници..ама дека и ќе умре, не не и не!!!!
И уште не ми се верува дека ја нема, цело време мислим дека е дома, дека ќе ми прави колачи, дека ќе ми дојде на гости...ох леле

Третата случка која исто ме потресе, е денот кога мојата сестра ниту можеше да оди, ниту да збори.
Скоро два месеци лежеше во болница, едвај се опорави. Кога почна да учи да оди, учеше ко бебе што почнува да оди. И тоа се беше кривица на овдешните лекари.
Господ ми ја спаси, сега е жива и здрава, до мене е, секогаш е овде за мене и ја за неа
Премногу си ја сакам, душа би дала за неа

 

Денот кога го запознав дм, како и денот кога искочивме... Никогаш нема да го заборавам.
Но, моментот:
Последното пиво со братучетка ми, која не напушти и си замина прерано на оној свет. И ветив дека пак ќе дојдам и ќе се видиме... Никогаш не го сторив тоа и нема да си простам...

 

Се случи многу скоро си одев од факултет за дома со градски. Немаше место за да седнам па затоа стоев на долниот спрат од автобусот. Застанавме на наредната постокја и влезе младо момче со работничка облека извалкана со бела боја, најверојатно си одел дома од работа.....До него исто простум беше застанат еден постар господин за момент се сврти и почна да вика и да се дере да се тргни настрана момчето бидејќи бил извалкан и ќе му ја извалкал и неговата вентијага и каде одел по автобуси така валкан со боја. Момчето се тргна подалеку од него и му се извини останатиот дел од патот цело време гледаше наоколу случајно да не извалка некој од неговата облека......Сватив дека некогаш за културата чесноста и претпазливоста не се битни години туку душата на човек. И се уште не ми е јасно со кое лице и сила беа изговорени некои зборови кон млад човек кој чесно си го заработува лебот и се труди можеби да помогне на своето семејство или себе си да си обезбеди подобра иднина. На момчето можеби му беше извалкана облеката која може да се испере ама на преценетиот господин му се извалка устата....

 

Еден пролетен ден со мајка ми отидовм во Скопје имавме работа.
Кога си одевме на автобуска станица која тогаш беше во близина на црквата св Димитриј мислам така се викаше значи стара автобуска, ни пријде еден човек во поодминати години и на мајка ми и рече, гладен сум, може да ми дадеш некој денар или ти купи ми било сто многу сум гладен, додека ги изговараше овие зборови човекот пропаѓаше во земја од срам.
Мајка ми извади пари и му рече чиче купи си што сакаш.
Тогаш човекот ја извади капата носеше качкет се заврте накај црквата и почна да не благословува целото семејство.
Додека сум жива нема да го заборавам погледот на тој човек како да стои тука сега пред мене, а нема да ги заборавам ниту зборовите гладен сум.

 

Мојот пат до мајчинството

Уште од дете, мојата омилeна играчка беше бебето кукла по име Соња. Имав 5 години и деновите ми беа исполнети со неа, бев совршена мајка. Како растев, растеше и таа желба со мене - да бидам мајка. Да имам девојче по име Лидија, да имам близначиња машко и женско со имиња Алигора и Алигор... Бев студентка пред дипломирање и едно лето на летување камперите до нас имаа бебе. Неговиот плач ме надразнуваше така пријатно, уживав дури гледав како родителите уживаат со него, неговото слатко гугање, смеење... Знаев, сакам бебе. Му реков, сакам да имаме бебе! Како од шала, ама истиот септември имав позитивен тест. И ехото потврди, една точка која ја засакав инстантно беше тука, чукаше во мене. Бев да ја одбранам дипломската работа и си ја галев точкичката во мене Во ова сознание уживав цели четири недели. Измешани емоции, гордост, среќа, припрема за свадба, замислување на лиценцето на мојата Лидија, или Климент... Знаев само дека на првата средба моето бебенце ќе носи жолта облека. Бебенце во жолто, исто како мојата кукла Соња од детството. Го очекував прегледот во осма ма недела, но пред да го дочекам почна крварење. Матичниот ми даде упатство за мирување и препорака за терапија. Лежев дома три дена, крварењето само се појачуваше и во еден момент онаа точкичка ја држев во своите раце. За кратко ме примија во болница и ми го потврдија истото - нема плод, отпаднал! Онаа радост, бебето во жолти облечиња, мојата Лидија, мојот Климент...замина се во секунда И како да не беше доволно болно ова, наредното искуство ме докрајчи. Јас, една девојка која пред неколку дена за прв пат во животот била на гинеколошки преглед и и кажале - честитки, ќе станеш мајка, сега се најде во родилна сала на бокс опкружена со толку светилки, страшни инструменти, слушав како разговараат меѓусебе поими кои прв пат ги слушав, со инфузија во едната рака и анестезиолог кој за зборувајќи ми нешто без врска ми стави маска на устата...и тоа е таа слика која ме ужаснува и гони цел живот. Чувствата на беспомошна, соголена пред нив, со болки, крвава, кревка, исплажена, понижена...ужасно со еден збор. Наредно кога се разбудив, бев во кревет во соба со уште три други ТРУДНИЦИ!! А од другата соба се слушаа измешани плачеви на новороденчиња. Наново ме облеа болка, за кратко се осврстив што било, која сум и каде сум и зошто сум тука Липав на цел глас како дете! Ја повикував на цел глас мојата Лидија Тие два дена во болницата беа ужасни!! Дома ме донесе татко ми на рака и мајка ми ме негуваше додека бев во незамисливо ужасно место во мојата душа. Си го мразев телото!! Моето тело - убиец на моето бебе. Го мразев и Него, зошто не може да ја осети мојата болка и мојот болнички ХОРОР и само ме тапша по рамо дека не е ништо без да пушти солза. Бев ГНЕВНА!!! Што ако никогаш не можам да имам деца?? Што ако при интервенцијата ме оштетија?? Зошто толку крварам?? Зошто толку ме боли?? А актуелни беа рекламите за памперс Мајка ми одма менуваше канал, ги фрли влажните марамици на бекутан со бебе на слика, ме негуваше како детенце а јас само запаѓав во поголема депресија. После неколку дена морав да одам на контрола и на испитување бета хцг преку крв за секој случај, поради можна впнматерична бременост. Сестрата која ми земаше крв ми коментираше ааа колку убаво млада мајка ќе си и сл.. Ах, колку болка наново После оваа моја загуба, ја загубив мојата најголема поддршка, пријателка, звезда водилка - мојата мајка Наместо свадба, бебе,радост јас имав болка, празнина, тага, погреб Другарката која беше бремена само некоја недела повеќе од мене, се појави со своето едвај заоблено стомаче на погребот и ме тешеше. Гледано денес жалам за мојата постапка, но во тој момент нејзиното присуство ме болеше, па ја замолив занејзино добро да не се гледаме некој период, се плашев дека ќе и завидувам или замразам без да сакам, мојата огорченост и болка беа преееголеми. Фамозните три месеци после кои смеев да се обидам пак поминаа, но тогаш добив работа со која брак и дете од старт не одат заедно. Новата околина ми ги оттргна мислите малку. Работев на шалтер со странки и еден ден клиентката беше една жена, една мајка која во рацете држеше малечко бебенце, целото облечено во жолто. Вечно ме прогонува погледот на тоа мило бебенце кога ја кренав главата спремна да кажам "повелете" но место тоа останав здрвена, со кнедла во грлото и цел филм кој инстантно ми мина во мислите - мојата кукла Соња, мојата неродрна Лидија, моето бебе во жолто... ооохххх, само неколку солзи се стркалаа по лицево и занемена се спуштив зад шалтерот и почнав да липам! Поминаа месеци и другарката го роди нејзиното мало, совршено бебенце. Бевме први посетители и го држев в раце тоа мало совршено божјо чудо! Ахх, какви емоции ме преплавија во тој момент. Исполнувачко чувство но и една огромна празнина. Можеше да биде моето Тогаш повторно знаев, спремна сум и сакам мое. По секоја цена. И почнаа обидите. Секој месец во кој утрото ми почнуваше со ментруација нов дел од мојата уништена душа умираше. Цели две години така. Над дваесет негативни тестови. Многу ноќи минати во солзи, дури сите уживаа во младоста и се забавуваа, јас ја гледав сликата од единственото ехо на мојата точкичка и плачев. Две години во кои минував часови во шопинг сама за да ги менам мислите. Многу месеци во кој негативниот тест значеше даси направам промена и секој месец бев до нова фризура и боја на косата. Толку се здебелив и пуштив стомак, се облекував така и сите ме прашуваа - да не има нешто!! Две години се измсчував и го проколнував денот кога лежев на тој проклет родилен бокс во болница без пород!!! Што ли ми направија?? Ме осакатија!!?? Најпосле, собрав сила и се обратив на лекар. Анализите покажаа се е во ред. Па како е во ред, јас не сум бремена, не е во ред. Па најпосле стасаа одговори и ме ставија на хормонска терапија. Тоа значеше дополнително дебелеење и дополнителен сомнеж кај останатите и секако дополнителна болка за мене кога им одговарав негативно. Три години покасно, еден нов септември, повторно каснење на циклусот, но немав храброст да нсправам тест. Бев на гинеколог и на ехото на се гледаше ништо. Направив тест во ординацијата и тие 5 минути беа најдолгите во мојот живот. Најпосле, отидов и ги здогледав, повторно ги имаше тие црвени две цртки. Повторно се родија среќата, возбудата, треперењето, гордоста, надежта за моето бебе во жолти облечиња ...ама овој пат и голем страв, недоверба,паника... Во истиот момент се потсетив на Лидија или Климент, иако со болка, сега бев дефинитивно спремна да се збогувам со надежта дека ќе држам бебе со тие имиња. Лежев, мирував, скоро со страв им се пофалив на најблиските... И пак дојде фамозната осма недела. И пак крварење. Ае упатив веднаш во болница. Апчиња, инфузија, инекции, мирување и молитва! Се препуштив на Божјата воља, на природната селекција, знаев дека во мои раце е само смиреноста и вербата... Изминаа девет месеци во страв, трепет, возбуда, очекување,радост.. Жолтото бебешко комплетче ми беше новогодишен подарок од мојата сестра и баш на дочекот на новата година на полноќ за прв пат го осетив клоцањето на бебето во мојот стомак. Пролетта пак лежев на оној родилен бокс, ама овој пат кога се разбудив, ја држев во прегратка мојата ќерќичка во жолти облечиња И уште два пати потоа лежев на тој бокс и се будев со моите бебиња облечени во тоа жолто комплетче! Сега сум мајка на три прекрасни, совршени дечиња, девојче од 5 и две момчиња од 3 и 1 година! Секое утро се будам до нив и го гледам, моето чудо во три пара очиња. А она сличе од ехото на мојата точкичка, мојата несудена Лидија или Климент, сеуште го чувам на истото место во паричникот Верувајте во чуда!!! Се случуваат!

 

Имав 9 години кога мајка ми ме повика кај неа во соба и ми кажа дека ќе оди кај баба ми. Мислев дека тоа ќе биде рутинска посета како што одевме на секои две недели и седевме по неколку дена. А таа не се потруди да ми објасни дека овој пат ќе е засекогаш. Дека си оди и го напушта татко ми и нашиот дом. Дојде денот и видов премногу куфери и торби. Тогаш некои работи ми станаа јасни. Ова нема да биде привремено. Тука се сите мои работи, сите нејзини. Се што имаме спакувано во неколку куфери. Татко ми беше излезен. Баба ми плачеше и молеше да не одиме. Ми ја држеше раката цврсто и ме преолкуваше во споменот на чичко ми покоен да не одам јас. Но, дете ко дете тргна по мајка си.
Беше крај на летото. Имавме проблеми со уписот во ново школо бидејки сменивме град на живеење. Татко ми се противеше, не ме даваше. Баба ми постојано ме бараше и гледаше да ме убеди да не си одам.
Не знаев како да постапам. И денес, кога пак би била во иста ситуација не знам што би сторила.
На крај, работите се средија и јас почнав 5то одделение во ново школо. Го гледав татко ми за викенди. Мајка ми беше во постојан надзор дури бев кај него. Стравуваше дека ќе ме киднапира, дека нем да ме врати. Што никогаш нему не му ни паднало на ум.
Беа тоа месеци со трауми, лаги, солзи, непроспиени ноќи и милион неодговорени прашања кои се сведуваа на едно просто зошто? Зошто мене ми се случува тоа?
Помина таа учебна година, дојде повторно лето. Мајка ми веќе се пооупушти и почна подолго да ме остава кај татко ми. Работите беа донегде океј. Се до еден августски ден кога надвор асфалтот чадеше, а баба ми лежеше на креветот во дневната покриена со ќебиња и гореше од температура. Таа жена карпа која никогаш не се напила обичен андол, сега лежеше преуморна и неспособна да се напие ни чаша вода. Ја однесоа на болница и таму ја задржаа со извештај дека е вирус и ќе помине за неколку дена. Но, вирусот на баба ми не поминуваше никако. Бев да ја видам и од очите и се читаше дека веќе нема да стане од тој проклет болнички кревет. Нејќев да ме види тажна, па избегавав да одам. На 6тиот ден итно ја однесоа Скопје. Крвта и била затруена. Џигерот уништен. Не разбирав многу што е тоа, но сфатив дека е лошо. Пред да ја носат бев да ја видам. Ми кажа дека оди и нема да се врати. Дека за многу години ќе се видиме на друго место. И ја одведоа со носилката.
Следниот ден беше 28ми август, Богородица. Со мајка ми и братучедите бевме во црква која го носи името и останавме таму. Беше нешто налик на излет за први мај.
И ѕвона мобилниот и се тргна подалеку од гужвата за да прави муабет. Се врати и ме викна дека ме бараат. Беше братучеда ми. Рече дојди си дома, сама, без мајка ти. Дојди си, баба те бара.
Но, баба ми веќе ја немаше. Стигнав најбрзо што можев и видов отворена врата и капак од мртовечки сандак. Ме пречека татко ми и тогаш после многу години ме прегрна. Не знам колку долго седевме прегрнати. Сега сме сами, тројцата. Јас, ти и дедо ти. Од денес никој веќе немаме на овој свет.-ми рече.
Влегов во собата кај што беше баба ми. Мирна, насмеана, како да спие. Лежеше како оној ден кога имаше температура. Се плашев да ја допрам. Беше како кукла од порцелан која ако ја допреш ќе распука.
Мојот животен идол лежеше мртов и беспомошен во тој проклет сандак кој ја одведе далеку од мене.
Никогаш нема да си простам што пред една година ја напуштив и не ја послушав кога ми велеше да не одам со мајка ми. Никогаш нема да си простам што баба ми умре од жал. Зошто знам дека е така. Се разболе само од жал по мене. Засекогаш ќе носам товар на душава дека јас ја убив баба ми иако бев само дете кое ја слуша мајка си. Засекогаш ќе го памтам тој жежок 28ми август кој за мене беше најстуден и најдождлив.
Ова не е приказна и дешавка од мојот живот, ова Е приказната за мојот живот. Ова е она што ме обележува засекогаш.
И помина се, и животот продолжи да тече, и јас пораснав, и денес се е поинаку, но болката е тука. Болката е иста како на 28ми август 2007 година кога мојата душа се распарчи на два дела од кои едниот го чувам во себе, а другиот го испратив баба да ми го чува до денот кога ќе се видиме пак.

 

Едвај го пишувам ова. Дедо ми пред да почине ме викна во собата. Имав седум години и многу бев поврзана со него. Ми мафна со раката од вратата и рече дека многу ме сака. Како да знаеше дека за неколку минути засекогаш ќе се раздели од мене. Кога и да се присетам на овој настан ме боли душата, нешто ме пече во градите и неможам да ги задржам солзите. Никогаш нема да го забаравам ова.

 

Denot koga se vrativ doma od uciliste i me doceka tolpa luge... Koi me gledaa i nemo so pogled pokazuvaa zalenje... "denot koga pocina majka mi"...
Iii... Denot koga go budev tatko mi za na rabota.... Nem pogled na negovoto lice... Vrezano vo mojata glava... Go izgubiv glasot, solzi sami se trkalaa...
Se se slucuvase mn brzo... za tri godini... Moite najnesrekni denovi koi nema da gi zaboravam nikogas