Проблеми и совети во врска со пријателството

Супер, да си ја чуваш.

 

Фала ти

 

Жити се, игнор некое време, никој не заслужува да биде тероризиран на ваков начин, посебно кога крајната цел е да се помогне.
На крај она си иде дома олеснета, а тебе ти стои грутка у грло од све шо ти изнакажала по шесто пеесе и осми пат. Мислам дека доволно си ја трпела,
ти си вистински пријател и ова од се’ срце го мислам и не, не е ова пријателство, да не ми се израдува другарка на вест дека сум трудна??? Без разлика на нејзината историја на трауми,
не можам да го сфатам тоа никако.

Оттргни се, мислам дека 9 години се доста. Не ги прај 19 на твоја штета.

 

Луѓе што само ќе ти ја исцицаат цела енергија, не е ни другарство веќе, со другар треба да ти е ќеф да се видиш, да дојди на гости, да се израдува за тебе.
Премногу те разбирам, само ќе ти кажам од мое искуство дека ваква личност ме направи иста како неа, на ништо не гледав позитивно, само се жалев. Некое време сме на дистанца и подобро ми е.
Не за џабе велат - со кој си, таков си.

Друго, ја разбирам и неа. Поминале години ама болката за некои работи никогаш не поминува, а со кој би споделил ако не со другар.
Знаците за депресија никогаш не се од досада, колку и да мислат луѓето така, таа има проблем кој не го решила и сеуште и' тежи. Рече дека си и' предложила психолог. Пробај уште еднаш, ама не уз муабет, туку да седните добро да поразговарате за нејзината состојба.

Можеби да пробаш да ги избегаваш тие теми? Наместо совет, ти сврти на позитивната страна од темата или ако дозволува ситуацијата пошегувај се.
И за крај, секогаш имаш право да се дистанцираш. Не мора никогаш веќе да не се видите, но можи поретко.

 

Sho?!?! Koga si i kazhala deka si bremena pochnala da plache?!?!
Omg, trgni se od ovaa zhiti se. Vo red, sfakjam trauma e abortus, ama taka da reagira i ushte da zbori i da te zamara 9 godini so toa preterano e. Ti koga ke i se pozhalish neshto, te sluaha li? Ti dava li poddrshka?

 

Девојки јас многу добро разбирам дека е траума затоа уште се гледам со неа. Лејди ме праша дали јас добивам поддршка од неа и тука лежи зајакот. Работата е што таа обожава да слуша проблеми и драми. Таа едвај чека да ми се случи нешто, па да ми споредува како таа поминала низ тешкиот период, по стоти пат да ми опише како се осеќала
во тој момент, па во која рака имала инфузија, што и рекла сестрата.... Веројатно си има стручен термин за тоа, но вака кажано е голем мазохист. Обожава да е жртва, да и се случува нешто, да слуша крипи приказни, ако некоја ситуација не е доволно стресна таа ја преувеличува, не знам како да ви објаснам така си функционира девојката, не знам дали знае поинаку. Како да сака да осеќа болка. Немојте да ме нападнете вие што се соочувате со депресија ама убаво вика Ugly, тонам со неа. Реално, јас не сакам да го живеам животот така и не сум должна да го трпам ова. Кај девојката има многу работа и јас не можам да и помогнам. Последен пат кога зборевме за психолог ми рече 'Џабе ќе одам, мене никој не може да ми помогне, јас сум научена на ваков живот, ќе се снајдам некако'. И пак таа е жртвата, а ние околу неа небитни што го трпиме ова.
И да, нејзе и е досадно во животот многу, ништо не прави, студира по втор пат и пак ништо не може да положи, не работи и досаѓа по цел ден. Мрзлива е затоа и ја избркаа од кај мене на работа, само пушеше цигари и ги замараше луѓето.
Леле, вака кога направив една ретроспектива и ми се вратија многу моменти кои нема да ги напишам, не знам зашто уште го трпам ср*њево.

 

Животот е толку краток. Не го заслужува твоето време и внимание! Можеби треба да пробаш да се чуваш повеќе себеси, да не се изложуваш на така енергија, бидејќи реално те црпи. Искрено доволно време била дел од твојот живот... За жал и јас малку слично искуство (не толку екстремно, не дај боже ) и само поради толку мнг години другарство, беше дел од мојот живот...Епа тиквата ми пукна кога во една екстремно болна и ранлива ситуација не добив емотивна подршка (а очајно ми требаше, се работеше за моето здравје) После следен муабет и изнакажав све... На крај испаднав јас премнг емотивна и несозреана (одлична тактита за да не превземеш одговорност и да ја побараш вината во себе)... Сега нашето другарство содржи убава дистанца (емотивна и физичка) и искрено мнг ми одговара. Премнг ја сакав мојата другарка, трпев мнг за нашето пријателство... Но човек мора да научи да си го чува своето ментално здравје...

Ми звучиш како мнг мила особа, која лесно сочуствува. Вистински пријател! Помисли кои луѓе треба да се стварно дел од твојот живот, бидејќи времето твое и вниманието што го даваш, е стварно скапоцено

 

Si i bila poddrska kolku shto si mozhela. No ima razlika megju poddrshka i da slushash tortura od nea. Posveti si se na sebe, na soprugot, na detenceto, nea batali ja bez grizha na sovest. I ti imash zhivot sho treba da go zhiveesh. Ne mora naglo da presechesh tuku koga i da te bara da se vidite, da dojde ili da se slushnete, izmisli nekoj izgovor.

 

@Izaabella @Lady D ❤️

 

Една мудра изрека:

„Вистинските пријатели се како дијаманти, ретки но скапоцени. Лажните пријатели се како есенско лисје – ги има во изобилие!“

 

@Jana06
Јас сум повеќе за директно да ѝ речиш дека треба да си го смени таквото однесување инаку ќе ставиш крај на пријателството. Знам дека вака звучи ко услов, ама за твое добро и твој мир најдобро е вака. Јас сфаќам и проблеми и депресија и сѐ, ама не можи 100% од времето за тоа да разговара и да се жали. Постојат психолози, не можи ти да ѝ ги решиш сите проблеми. Секако дека пријателите треба да бидат тука во лошите мигови, ама има граница кога тоа преминува во токсичност и цицање енергија, кога изгледа како само да си вреќа за празнење негативна енергија и ништо повеќе.
Ако и на ова се буни, се жали и станува дефанзивна тогаш најдобро полека да се дистанцираш.
Сметам дека секој заслужува барем closure зошто сакаш да се оддалечиш и/или да не се дружиш. Сигурно ти значи чим уште ти е пријателка, но некои пријателства не се побитни од нашето ментално здравје.

 

Ми треба совет дали има причина да се грижам или е само непотребен overthinking.

Се работи за близок пријател.
Имено, денес му пишав да излезиме на кафе онака, но рече дека е зафатен и ако можи ќе ме побара подоцна (не ме побара) или друг пат. И океј реков, се случува.
Но потоа случајно го видов два пати како помина со кола (живеам баш во центарот во моето место каде сѐ поминува, и така дома да седиш се гледа, не е дека шпиунирам или слично). Знам дека овој период е зафатен со проекти и испити па затоа не реков ништо, но не било дека немал време да излези.

Исто така се прашав да не го побарале за нешто поитно од "едно кафе", да не преувеличувам и запаѓам во overthinking бидејќи сум параноична.
Но од друга страна не сакам да сум наивна и глупава, да не е ствар на приоритети и да не ми рече така ради реда, да не ме одбие директно (иако е човек кој обично не си игра игри и кажува тоа што му е на ум).

Тип на човек е што не иницира многу, па искрено немам надеж дека ќе ме побара сам. Ме побара пред некое време но тоа беше еднаш во многу долго време. Не сакам ни да го распрашувам за ова денес и да испаднам многу nosy.
Да напоменам и дека обично се дружиме во група, па претпоставувам дека мисли дека е доволно и затоа не иницира многу дружба настрана.

Што мислите вие, дали е само overthinking без причина, или треба да се замислам каде стојам во неговиот живот, да не сум наивна? Дали ако не ме побара периодов да го барам уште еднаш? Како би постапиле на мое место?

 

Ти си знаеш најдобро. Според мене оувертинкинг без причина. Ако не те побара периодов не го барај уште еднаш. Во неговиот живот си пријателка, не знам дали сте најдобри пријатели или само пријатели. Секој има свој живот. И мене денес да си ми се јавила за кафе и јас не можев, а цел ден сум надвор се немам прибрано.

 

Блиски пријатели сме, не обични.
Баш дека секој има свој живот што е до мене оставам многу простор и не досадувам.
Навистина сакам да е само overthinking и дека ќе има некаква иницијатива.

 

Да, можеш. Ама прашај го кога он може, за да не те откачи пак ако е зафатен.
Ако не се случува често ова, не би се замарала.

 

Претпоставувам дека и ти ретко прва иницираш средби, па затоа и многу размислуваш.
На твое место би почекала и ако не побара прв, би пишала пак, уште еднаш. На сите ни се случило да одбиеме и да сме одбиени. Сега скоро два пати ги одбив најдобрите пријателки, а не бев презафатена туку имав договорено со други, секако после ги побарав јас.
Не мора да е обврска, на човек може и мрза да му е. Не размислувај веднаш дека не те цени како пријател, не ја гледај само оваа ситуација туку целокупното негово однесување.
Ќе кажам уште нешто, да не ме сфатиш грешно и да не ти ставам дополнителни мисли. Мало место, машко и женско на кафе. Можеби тоа е пречката? Не дека вие двајца нешто, туку ги знаеш луѓето.

Опушти се, да сакал досега ќе се оддалечел. Според мене.

 

Мислам дека фер е уште еднаш да иницирам, а ако и тогаш не бидни, јас моето сум го сторила, повеќе би било додевање..

Целокупното негово однесување е прилично добро, фала и што ме потсети да размислам од тој аспект. Често ми се случува да се фокусирам само на негативното оти мозоков го истренирав да нема преголеми очекувања за да не се разочарам ако испадни негативно на крај.

Ова. Не е дека му смета него, барем не кажал така досега. Обично во група се дружиме со него и со дм, луѓето нѐ знаат, нѐ гледаат често. Ама баш ради тоа "што ќе речат другите" не иницирам и јас многу, сме пиеле кафе двајцата само неколку пати во овие 2-3 години што се знаеме. Ем тоа, ем што секако често се гледаме во група. Ама вака ко ќе имам многу слободно време и дм е зафатен, природно ми е да барам пријатели ако ми фали социјален контакт во моментот.

 

Јас мислам дека човекот бил стварно зафатен и џабе размислуваш олку.
Еве и мене дел од обврските ми се надвор од работното место и многу често ќе одбијам некого за кафе и после ќе се сретнеме низ град. И искрено се надевам дека никој не се осетил како тебе, дека го избегавам...
Почекај некој ден, може ќе те викне, ако не, викни го ти пак.

 

Не знаев кај да го прашам ова, ај овде.
Имам другарка со која од средно се дружиме ама не сме оделе на нешто многу места оти девојчево е премногу ограничена од дома. Ретко доаѓала кај мене во населба оти ретко и' дозволуваат да оди во моја населба или било каде подалеку од Центар. Викам абе дома кај мене ќе си, ја ќе те испратам после на автобуска, вика не не, не смеам. Друго, никогаш не дошла со мене на места како Водно оти пак, се плаши да не ја дознаат. Наводно вика демек од манијаци и е страв (шо океј, сфаќам) ама мислам проблемот се пак нејзините повеќе. Татко и' буквално и' правел некои сценарија во глава дека таму и таму ако отиде (зборам за јавни места) дека некој ќе ја киднапира, макар и 100 души да има наоколу
Сега за време на коронава (го имав ова спомнато) не и' даваа со никој да се гледа и да се вози по автобуси. Едвај еднаш се видовме цела година. Само еднаш. Буквално и' рекле ќе види убаво ако им донесе корона дома. Сега се вакцинираше и ревакцинираше во Србија. Пак и' викаат од дома не се вози воопшто по автобуси додека скрос не помине коронава, можда уште неколку месеци. Значи не само дур делува вакцината, туку уште долго.
Ако почне да се гледа со некој дечко, обавезно кажува дома уште на сам почеток и ги прашува за мислење, макар шо еднаш се видела со дечкото. Па знаат да и' префрлат аа не го бива, аа грд е, низок е итн, иако како што реков, само на слика го виделе.
Она не гледа проблем во ова, напротив, смета дека е океј, ептен ги почитува
Девојчево патем е многу фина, не ми згрешила за ништо никогаш, ми помогнала кога нешто требало, ама за излегување не сме мрднале некаде подалеку, едвај неколку пати. Никогаш не сум и' зборела у смисла твоите претеруваат, не ги слушај, терај по твое, неќам јас да испаднам лоша. Од друга страна ми е жал па оти нејзините ова што го прават стварно не е во ред. Така шо, сум размислувала да се оддалечам од неа, ама од друга страна викам да не е глупо ради таква причина. Не знам дали би било фер према неа.