Проблеми и совети во врска со пријателството

pisav fala vi

 

Никогаш не ми текнало да побарам совет од овој тип тука, секогаш бев своеглава и сама решавав проблеми.Да не должам многу, за време на факултетот се дружев со колешка која ми стана многу блиска и со која делевме и среќа и тага.Бевме многу различни во своите ставови и стил на живот но тоа не ми пречеше да ја ценам како другарка.Многу работи не и се допаѓале кај мене и мене кај нејзе но ниедно од тие не биле поврзани со нас лично, и веројатно затоа се дружевме толку години. Јас се преселив, се омажив, почнав да градам кариера надвор, после неколку години и таа.Во сосема друга држава, бевме пресреќни бидејќи додека студиравме, сонувавме за други светови и идеи. Јас се радував за неа и таа за мене.Во еден момент, почнува ладно да ми одговара на пораките, и неколку пати ја прашав дали е во ред ? Да да, се е во ред само не користам толку социјални мрежи, па не сум активна.Ок, како се ближеа испитиве наши во странство така се повеќе ја снемуваше..И ја нема, 2 години не враќа на пораки.Пред некој ден се сликала со другарка моја блиска во Мкд и ми прати другарка ми слика.Те поздравува ХХ и едвај чека да се видите
Не знам што чувствувам, лутина, страв или среќа? Имам сега нејзин број, дали пак јас да и пишам и да расчистам зошто ја снема 2 години и нема прашано ниту за мене ниту за детето..

Навистина ми била во најтешките моменти додека студиравме, во сите мои претходни врски и не знам сега како да изреагирам? И лута сум и и од друга страна имам разбирање зошто исчезнала одеднаш..

 

Понекогаш колку и да си бил близок со некој различните околности ќе направат некако да се оддалечите и изгубите контакт. Тоа не секогаш значи дека е лошо нешто.
Можам да ти дадам личен пример. Во средно имав другарка блиска, со која после часови секогаш се дружевме (со неа и уште некои, но таа ми беше најблиска од нив) и споделувавме многу работи. Кога завршивме средно, таа замина Скопје на факс, а јас останав да студирам во истиот град од средно. Контактот и комуникацијата ни се намали, се видовме можеби уште еднаш двапати после средно и веќе не комунициравме, не се ни скаравме, едноставно на двете живот ни се случи (врски, други друштва, раскинувања, тежок период) и двете после не пробавме да reach out пак, иако не се заборавивме навистина.
По сплет на околности пак се сретнавме и обновивме контакт. И разговаравме, дека сакаме да сме во контакт и да не се изгубиме пак повторно. Бидејќи буквално никогаш не сме кажале лош збор и не сме се скарале. Баш таа е од ретките во животот што навистина ме разбрале. Сега сме во контакт често, разговараме за сѐ, си кажуваме што ни лежи на душа. Јас немам многу пријатели, и со тие што ги имам не се гледам многу често. Ама таа е една од тие што се бројат на прстите од едната рака кои ми значат многу и си ги сакам и со кои мислам дека можам за сѐ да разговарам и да си бидам своја.

Така да, мој совет е, разговарај со неа. Чим тука бараш совет значи дека не ти е сеедно, а верувам дека можеби и неа не ѝ е. Ако еднаш се изгубило контакт, не секогаш значи дека пријателството завршило официјално. Разговарај и кажи ѝ како се чувствуваш, дека ти значи и дека не сакаш пак да изгубите контакт. Ако ти била вистинска другарка ќе те сфати и таа ќе го сака истото.
Со среќа, се надевам ќе обновите пак контакт.

 

Ти благодарам женска, ми значи и советот и одвоеното време.Навистина е така, ќе ја побарам и ќе исконтактирам, секако ништо повеќе не можам да изгубам. А ако навистина сум и значела нешто ќе посака пак да останеме во контакт. Ако не, ќе знам барем одговор зошто ја снемало и ќе тераме у животот како до сега без некоја посебна близина..

 

Здраво на сите,
Би сакала да ве прашам на кратко да ми дадете совет ако имате некој околу темава.
Проблемот е што од дома некако имам притисок околу пријателствата. Некако што и да направам никогаш не е како што треба. Зошто само со тие пријатели/ки, зошто на тоа место баш сум била излезена, зошто не сум се договарала почесто итн. Некако сето тоа ми создава стрес и притисок одозгора некои други проблеми кои сакам да ги решам и така се се струпува врз мене и не знам што да направам.
Некако од дома знам дека ако зборам за ова ќе биде третирано како крајот на светот да е и дека сум сторила нешто незамисливо и лошо. Едноставно имам некаков страв или некој си одбранбен механизам кој ме спречува да разговарам слободно дома.
Општо се чувствувам дека што и да сторам ќе бидам осудена за тоа. Јас не сум најодлучната личност па понекогаш е тешко да се одлучам што сакам, па ова сето додава уште притисок врз мене.
Не знам како да се справам со сето ова. Уште маклу ќе сум на факултет и знам дека таму нема па да имам ни малку слободно време за дружба, но некако се чувсвтувам дека сето ова па не е ни моја кривица. Не велам дека немам удел во фактот што не сум најдружељубива, но сепак некако сите околу мене се пораснати на „балкански медиуми“ како да го речам, а јас како мала немав рестрикции за користење на интернет и добро го владеам англискиот па така се гледав на англиски.
На кратко сакам само да прашам, дали има нешто што не е во ред со мене, дали грешам и како можам да се справам понатаму со ваквите чувства и мисли.
Ви благодарам на сите читатели. Имајте убав ден и среќни празници на сите. Нека новата година ви биде среќна.

 

Најверојатно си повлечена и не се дружиш многу, па затоа твоите инсистираат да се дружиш повеќе со другарки и да стекнуваш нови познанства. Јас не гледам лошо во тоа што ти го рекле.

Распореди си ги работите во животот и направи простор за сите работи по малку. Не мора да е само на кафе. Излезете некаде прошетајте низ природа. Во дискотека и тн.

Можеби твоите имаат страв да не останеш сама без пријателки.