Проблеми и совети на работното место

@Alm., @Tanjamm и @злоба, ви благодарам на одговорите и извинете што ви одговарам толку доцна, сакав попосветено да ви одговорам. Ќе ве цитирам одделно, меѓутоа пишувам општо, ако сакате слободно надоврзете се на било кој дел, не го врзувам конкретно за една од вас .

Тоа кажував, тешко да е процениш во голема фирма дали можат да те заменат или не. Или подобро би било да кажам, тешко е да си незаменлив во голема фирма. По таа логика, испаѓа дека немаш оправданост да бараш покачување...

Е па затоа прашував како би го проценил тоа, односно што е ценење на себеси, а што е летнување на небо . Дали на пример минимална плата или 2-3000 ден. над минимална плата е разумна почетна плата за образована личност? Не прашувам саркастично, најискрено не знам како почетник би си ја проценил вредноста...

Повеќето што ги знам почнуваат така. И во ред, ете ќе почнеш, си велиш повторно, еве всушност ништо не знам, ќе учам од работата (тогаш зошто сум учел факултет ако сум неспособен/неспремен за реална работа кога ќе го завршам?). Ама некако и напредокот натаму гледам кај сите е пребавен, не е да речеш само почетокот, барем во мојата професија. Како ќе процениш дека соодветно напредуваш, односно како ќе процениш кога напредуваш соодветно, а кога ти фрлаат трошки колку да мислиш дека напредуваш?

И некако поразително се чувствуваш, си велиш барем занает да учев, поисплатливо е. Не дека ги омаловажувам тие работи, само што цел живот ти граделе поинаква слика, сите од родители до наставници, професори и се вложуваш со мисла дека тоа ќе ти се исплати после. А испаѓа понеисплатливо отколку било што друго да си правел, т.е. работел . Можеби поискусни луѓе би се смееле на ова што го пишувам и можеби цинично би ми одговориле дека барам преку леб погача. Ама нејсе, кој ме сфати, ме сфати...

Најискрено, сакам да верувам во ова, т.е. порано и верував. Ама сега не сум толку оптимистична. Можеби и едноставно така ми се погодило, ама кога нон-стоп слушаш од твоите колеги, особено од постари колеги дека на крајот од денот ништо не се цени и џабе се трудиш, само ќе гледаат да те искористат, некако е многу демотивирачки.

Сфаќам и дека има многу огорчени луѓе, токсични работни средини и дека не треба да се водиш само по тоа, ама не можеш па ни скроз да ги игнорираш, да затвориш очи (т.е. игнорираш што се случува) и да маваш со главата в ѕид, нели? Да си велам океј, би сменила работно место, наидуваш на моменти како:
- Ќе си осигуран на минималец, другото ќе добиваш на рака - можеби ќе добиваш повеќе пари, ама по која цена? Не мислам само на непосредната иднина, сакам да се чувствувам посигурно на подолг рок, односно што кога ќе стигнам до пензија? Понатаму, ти се јавуваат други проблеми каде што потешко ќе биде да земеш кредит за стан на пример ако си пријавен на минималец.
- Да речеме дека си регуларно пријавен на повисока рака, ама ќе работиш повеќе часа и плус можеби во саботи. Тогаш може да испадне дека во однос на час пак си исто платен, платата фиктивно ти е зголемена, затоа што повеќе и работиш.

Ако се вратам од аспект на напредокот - кога завршував факултет, не ни знаев дека можам да го работам ова, не бев воопшто запознаена со овој тип на работа. Покрај другите работи, вклучува менаџирање, контрола дали и што и кога се извршува/завршува нешто. Како би можела да проценам дали заслужувам повеќе или дека имам премногу обврски на мој грб? Да претпоставиме дека добро ги извршувам обврските, секогаш би можела да си речам: го правам тоа за што сум платена, тоа не е основ за покачување плата .

И тука си во право @Alm., самодовербата е важна, ама како да ја стекнеш? Мислам дека секогаш би нашла причина за да си речам: леташ на небо, сигурно не си доволно добра штом не напредуваш. А нели велиме дека некогаш не си ти проблемот, туку тие, што значи не смееш така да размислуваш или ќе останеш pushover. Како да го најдеш тој баланс?

Ова имам сфатено дека е генералното искуство и став на луѓето. Реченицата со здебелени букви е мојот личен страв уште од пред да се вработам и некако се надевав дека луѓе со поголемо работно искуство ќе ми го разбијат, ама гледам дека тоа е реалноста... Како, од една страна слушам муабети во стил: треба работниците повеќе да се цениме самите себе, да не се понижуваме, да не прифаќаме помалку отколку што заслужуваме, а од друга страна не знам дали пазарот, менталитетот ни дозволува така цврсто да застанеме зад себе, дека ќе се снајдеме поинаку, во друга работа итн...

Ти благодарам за конкретниот одговор особено во оваа точка. Е сега, за последната реченица, технички си во право, тоа би било нели минималната професионална цел. Меѓутоа, можеби грешам, ама јас замислував дека стигнуваш на тоа ниво по 10-20 години искуство, што би значело дека дотогаш треба да работиш за иста плата. Не е тоа премногу?

Ми беше срам дури и да прашам дали навистина ми следуваат по 2 дена месечно додека наполнам 6 месеци, да не испадне уште непочната не ѝ се работи . А донекаде и сè уште чувствувам страв да прашувам за слободни денови, како да ќе звучи дека само на тоа мислам, иако знам дека објективно не е така, имајќи предвид дека сум зела само 1 слободен ден во 9 месеци .

Малку постов ми испадна како монолог, ви ги истурив сите мисли . Не е дека имам некој конкретен план да барам покачување, туку повеќе ме интересираат ставови, мислења за да си знам во иднина како треба да постапам и кога, како да носам подобри проценки итн... Во суштина, некако како да се имам помирено дека треба да се преквалифицирам или да заминам во странство или двете, ама сепак ме интересираа овие работи и во случај кога не би го направила тоа.

 

@pdb123 нема да работиш 10 - 20 години за иста плата. Еве јас кога почнав од нула, после 6 месеци добив повисока плата и тоа за 50 евра, а ова беше поодамна. Тие пари тогаш вредеа. Да седиш пасивен и ништо да не работиш, тоа не е ценење, туку е затапување, се оддалечуваш од работата, стануваш табула раса. Моето искуство е следно: по нецели 7.5 години искуство, добивам отказ и за 2-3 дена најдов работа. Тоа е одлично. Ми се посреќи или пак сама сум оставила убав впечаток. Се вработив веднаш, ама потоа добив уште два три повика со муабет „ааа, добро си се снашла, ама ние мислевме да те земеме кај нас“. Значи после 7 години без во позиција да бирам. Гради си контакти, запознавај луѓе, менувај броеви со колеги. Учи нови работи. Газдите по секоја цена си ја вртат водата на својата воденица, односно ќе направиш 100 добри работи, ама ќе се фатат за една твоја слабост и ќе ја споменуваат, за да не те платат повеќе, арно ама ако си им неопходна, работа ќе имаш. Пред повеќе од две години имав страшна кавга со газдите на работа. Им реков „добро, довршувам месец и си одам, планирајте си“, ама по неколку дена ме викнаа веднаш на состанок. Зошто? Па сигурно си рекле „се налути навистина, сигурно веќе бара, а може и си нашла нова работа, дај веднаш да разговараме да не ни избега“.

Луѓето од тоа се „ценам“ влегуваат во друга крајност. Пример на една другарка и нудат плата која е блиску до просечната и таа вели „ааа, не ми се оди во друга населба, ќе треба за гориво, па трошок ми е, ќе чекам подобра шанса“. Тоа се глупости за мене. Демек од 30.000 ако дадеш 3.000 денари месечно за гориво, а 27.000 ти останат, не се исплати? Ене ја уште чека „подобра шанса“, ќе прави 43 години, а има само 3-4 години работен стаж. На таа возраст ако немаш сигурна работа, никој не те ни зема, си има кадри од 25 години, 30 години. Грабајте додека сте млади, после полесно се дише. Оставете патетики од форум дека е ок после 40 години за првпат да се вработиш. Тоа е чиста пропаст и никој нормален не се фали со такво нешто.

 

Во секоја фирма има токсични луѓе и лесно е да си дадеш отказ и да си бараш нова работа, но кога си со подолг работен стаж, стануваш имун на таквиот банализам. За кратко време учиш како да ги игнорираш и да бидеш подистантна со колегите, стојам океј да речеш со сите иако ми вртат моабети тој каков бил, овој ваков бил, но око не ми трепнува, без емоции одам и се враќам од работа. Не споделувам многу детали за мојот живот и ги немам додадено на социјалните мрежи за да си го заштитам мојот внатрешен мир. Но, тоа не значи дека не сум социјална личност. Имам широк круг на луѓе со кои сум се нашле во моабет и ми се нашле во случај да ги барам или да им помогнам со нешто и они мене. Многу е важно да искочиш од comfert zone и да збориш со тие што се наповисоко во други сектори за да видиш која ти е целта во фирмата.

 

@pdb123 спомна станбен кредит. Навистина е тешко со мала плата да се земе станбен, а богами луѓето се мачат враќајќи кредит. Прво е тешко да го земеш, а друго е тешко да го вратиш. Измачување. Дури и гастарбајтерите се шокираат за цена на квадрат. Господ напомош. Додека е млад човек и без семејство е многу полесно и за работа овде и за работа во странство. Знам млади што ризикуваа неколку години од животот, работеа надвор и си купија станови, а после си наоѓаат работа овде за да имаат за живот.

 

Ве молам за мислење.
Работам во кол центар и да не речам секој месец добиваме меил, со грешки каде грешиме по комуникација, и обавезно тим лидерот ни е "напукан" и се јавуваат конфликти, расправии.

Повиците се слушаат постојано.

Буквалното немаме ниту мотивација нит ништо.

Не третираат како роботи и секогаш се ние сме виновни.

Требало до танчина да сме зборувале перфектно и без грешка.
А, работата секогаш ја завршуваме како што треба и клиентот е задоволен, независно дали тонот на гласот ми бил пример денес, во една линија.
СЕКОГАШ требало да звучиме позитивно, без разлика на што.



Ве молам некој што работи кол центар, ова веќе не се издржува.

Со Incoming Calls, по 80 во ден и пак не чини.

 

@GirlLove имаш слободни денови?
Доколку имаш и можеш да земиш, земи си ги и одмори малку, после со нови сили.
Верувај и тие над него многу добро ти го познаваат лидерот и баш поради тие карактеристики е на таа позиција.
Освен колективно да се организирате, нема да постигниш ништо со жалби, освен евентуално отказ да добиеш.

 

Тим лидерот и поред нервозите и напнувањата треба да е смирен и позитивен со тие под него. Се доколку е он напнат и ги напнува другите и не ги брани сите ќе си отидат и што постигнал до тоа? Секој греши, ама да се иживуваш со некого ради позиција може само негативно да влијае и на крај вработените да си отидат со тоа и он ја губи работата зошто ќе нема место за неговата позиција. Така да грешка си дека треба да биде таков ради неговата позиција.

Не е ни прво ни последно работно место токсична работа произлегува со премногу нервози што ќе си ги носиш дома. Да земаш 2000 евра па да си кажеш во ред ќе трпам, али за ситна пара не вреди. Според мене.

 

Не си неспособен и неспремен за реална работа, туку ти фали пред се приспособување на средината, работата, соработниците, и искуство (кое во тој даден момент е еднакво на нула).

Од фидбекот што го добиваш за завршената работа, од соработниците, од газдите, од клиентите.

Ваквото размислување е само слика за ставовите на младите луѓе во Македонија. За жал, многу од професиите кај нас се подплатени, потценети, има партизација, така што многу од нештата не се движат во насоката во која би требало да се движат за еден млад човек. И уште на почеток од кариера, наместо со љубов и волја да го работиш тоа што си го учел, ти наидуваш на омаловажување од несоодветни кадри, дискриминирање во однос на плати, условување итн итн. Тоа е Македонија, тоа е Балкан. За жал или за среќа многу од нас младите го сфатија тоа навреме и решија да си ја побараат среќата на запад каде што ако ништо друго ќе бидат настрана од хаосот кој владее во општото секојдневие тука и ќе имаат колку толку за пристоен живот. Ама па жално е тоа што никогаш нема да бидат свои на своето.

Убаво ти напишале погоре, токсични луѓе има секаде и практично е прашање на време кога ќе научиш како да ги филтрираш тие работи и да стекнуваш имунитет на тоа. Треба да се ''поставиш'' и да не дозволиш да ти газат по грбот само затоа што си млада и неискусна. Оваа реченица е една од најсуштинските работи кои ги научив во текот на овие година дена работа. Ако сам не си поставиш граници, стануваш марионета на луѓето околу тебе. И таквото поставување зависи само и исклучиво од тебе, не зависи од факултетот, не зависи од ништо друго. Сигурно дека и искуството кое ти го немаш ќе одигра многу голема улога, ама затоа ќе си ги отвориш широко очите уште на сам почеток. Треба да си знаеш кои точно се твоите работни задачи, да се трудиш да ги исполнуваш во рамките на дадениот временски рок и се што се бара од тебе надвор од тоа, да го преиспитуваш неколку пати.

Граници мора да си поставите инаку никој нема да ве цени и почитува. И сето тоа се учи со работата, преку интеракциите со луѓето, преку грешките. Тоа е искуството.

 

Девојки, жени искрено секогаш има и полошо од вашето. Јас сум у таква ситуација каде што не можам да си заминам од фирмата. Се разболев од сегашната настинка, со температура, кашлица, затнат нос, грозници. Првиот пат останав дома 3дена за да не отварам боледување бидејќи ќе мрчат од работа и се вратив ама после неколку дена мр врати со уште полоша состојба, а бидрјќи сум бремена смеам само парацетамол кој не помагаше. Останав дома а на работа претпоставената да збори како може пак да сум болна кога сум била минатата недела. Јас претходно немам зимано боледување освен кога бев од корона и сега се наоѓа некој што тоа ќе ти го вади низ нос. Бидејќи работам со финансии и нема кој да ме менува е проблем за нив, ама искрено тоа не треба да биде мој проблем што они немаат човек да ме смени. Кога сите идат на одмори и боледувања ја ги менувам, зошто ја знам работата на сите, а кога ја треба да одам тоа се случува хаос. Згора на тоа според закон следува 20дена одмор од кој имам 10дена само кои си ги користиш 2пати по 5дена(летен и зимски) или одеднаш. Е да драги дами тоа е неправда, згора на тоа 2 саботи во месецот ги работам плус за ич пари пошо така им се може. Да знам ќе кажете што не си отиде, јас бев решена барав работа зошто не сакав да напуштам и седам дома, и таман кога најдов дознав дека сум трудна. Тоа е единственото нешто што ме натера да останам каде што сум.

 

Според оваа логика секогаш ќе има полошо и од твоето

 

И верувам дека има секако да.

 

Ова и во др тема го пишав.

На работа се зборуваат муабети од типот :

Да ми го пу*иш.
Ќе ти го напикам у г*з.
Ќе ти го напикам ку*ов.
Ма*ината ќе ти ги нз што
( колега на колега)
Ќе се исер*м овде ме боли стомак, ќе ви мириса на сите.
Ќе пр*днам.
Пи*ка у г*з.
Види ја оваа со циц*ве, да и пијам од млекото.



Гледање срамни клипчиња.

Ние од Драчево, можи сме подалеку од таму и таму ама сме поитри и по снаодливи.
Ѕвонат мобилни, ставени на звук, се гледаат со камери со сопрузите.
Се лутат кога некој ќе им преречи нешто.

И после?

 

Абе кој ги примил тие говеда на работа? Не се ни за во шатала по речников. Мене ме нервира кога ќе коментираат и прашуваат приватни работи, небаре сме другари, а не па ова. Ова е коса на глава да ти се крене.

 

Не знам што работиш ама колегите и нивното однесување не можеш да го смениш бидејќи така функционираат единствено можеш да се прилагодиш на местото. Некој им го дал правото да се однедуваат така, за жал тоа е уличарски јазик и тоа е дозволено само ако ти се обраќаат конкретно на тебе така можеш да ги пријавиш но не допуштај ако еднаш се ослободиш си го на*бала

 

Сакам да кажам дека катастрофа однесување има насекаде.

Инаку, гледам да сум во ок контакт, се смеам на глупостите ( некогаш не ни се смеам, пошто реално веќе не е смешно), гледам со сите шуш буш, па еднаш нашали се, па хаха, па глуми лудило.
Ко ќе не ми се зборува, едноставно не зборувам.

Не ни планирам да ги пријавам, сами ќе си се ликвидираат.

Ма, да, не само мене и на другите не имаат чепкано, она знаеш како пасив агресив.


Тоа е, заедно се смееме, плачеме, јадеме, плукаме еден на друг, после се потсмеваме, си забиваме нож во грб, се озборуваме.

 

Токсична околина...

 

Немаш ни потреба да ги пријавиш, живо џабе ти е. Ништо на нив нема да им се случи само ти ќе си направиш проблеми.

 

На се има крај. Почнаја да се ретчат самите од кодошење и од сандук туркање еден на друг. Колага мој од работа пред нас секако за шифт лидерот а на пауза сонего е. На забавата пред новагодина заедно сонего. Ам се зборни нешто, и одма се знај шефо кој шо рече кога како шо...
Е арно ама се шо е убо кратко трај. Дојде тој ден да се скарат сега нема каде па мора да работат.
Тие шо се гушкаја неколку души и шо се "сакаја многу" зборуваја се и сешто исто како што има пишано членката погоре, на крај ни здраво немат и почнаја сами отказ да си дават.
Не си ја гледат својата работа,гледат каде одиш,кога се враќаш,оти сега во вц...Тешка багра....

 

Ај ве молам совет, на работава сум подолго време, пред некое време почна една да ме гледа колку и што работам и да се меша дури и да ми кажува што да правам , јас се пожалив, но бевме повикани и двете, вика ајде да ја смирам топката ок е се, она за мене пред директор вика она ништо не работи, е мене после тоа наместо неколку раб ми дадоа повеке каде што не беше таков договорот, но знаете оние политички муабети, после некое време оваа пак ме рчна , и јас од тогаш не и правам муабет, е сега колешката од кај нејзе била болна и мене ми викаат да седнам до нејзе демек со намера да ги подобриме односите, мене ми се слоши мислам, значи како да се поставам незнам , знам дека на нејзе ќе и се наполни душата бидејќи реално има повеќе работа но и плата и е поголема од мојата , а јас макар и отказ да си дадам не седнувам , ме држи и инат и гордост, кажете како би постапиле??

 

Ако ти е океј работата седи до нејзе и не комуницирај како да не постои. На секое нејзино прашање само со незнам одговарај и раат ќе си.