Проза, поезија – извадоци

~ Не сум љубоморна на никој.Напротив,кога е некој подобар од мене му се восхитувам.Кога имам проблем со некој пробувам да го решам.Никој не мразам,само некои личности повеке ги сакам некои помалку.Не ме занима тугиот живот,доволен ми е мојот.Не сакам да имам непријатели,а моите пријатели се нешто најзначајно за мене.Не за секој но за тие што ги сакам би го дала и животот.Кога некој се меша во мојот живот,зборува за мене а не ме знае,само го сожалувам.Човек сум.Грешам.Но сепак го сакам животот,еден е и единствен.

 

"Да не ја доживеев оваа љубов,никогаш немаше да дознаам што е љубов си велев.Но,да не ја доживеев оваа љубов, немаше да страдам по ништо,немаше да имам спомени кои толку ме повредуваат. Да не ја доживеев оваа љубов и да не те доживеев тебе, ќе бев слободна или, пак, не би била толку слободна?Можеби би било поедноствно да се живее без да знаеш ништо за љубовта. Но, сега знам нешто. Знам дека доаѓа и си оди. Знам дека има крај. Дека умее да те разочара. Да те излаже. Да те повреди. Да избледи. Љубовта е најпрвин кристално чиста вода која подоцна се заматува. Љубовта е течност,составена од телесно расположение. Нежност. Љубовта се враќа тогаш кога мислиме дека исчезнала. Љубовта не може да се уништи. Знам дека љубовта неможе да се разбере. И дека неможе да се објасни со зборови."

 

Уметноста сега пропаѓа за да се роди некоја нова. Со неа е како и со сите човечки суштества во периодот на револуцијата, како и со растенијата кои зиме се притајуваат, за да можат одново на пролет да про'ртат. Но, поради лошото време, многу семиња пропаѓаат. Што значи за природата неколку цветови или плодови помалку? Што значи за човештвото неколку згаснати животи, неколку со болка и со смрт смрзнати срца? Не, уметноста не може да ме утеши ако денес правдата и вистината страдаат на земјата. Уметноста и без нас ќе постои. Возвишена и бесмртна како поезијата, како природата, таа секогаш ќе се смешка над нашите урнатини. Ние, кои ги преживуваме овие несреќни денови, да се обидеме прво да бидеме луѓе, а потоа уетници; има многу други работи што треба да се оплакуваат, а не тоа дека музите молчат.

Жорж Санд

 

Чезнеам да ти ги кажам најдлабоките зборови што имам да ти ги кажам ,но не се осмелувам ,плашејќи се да не ми се смееш.
Затоа си се смеам самиот себеси и својата тајна ја оддавам на шега.
Лесно го примам својот бол ,плашејќи се ти да не го сториш тоа.

Чезнеам да ти ги кажам најверните зборови што имам да ти ги кажам ,но не се осмелувам,плашејќи се дека би можела да се посомневаш во нив.
Затоа ги облекувам во невистина и зборувам спротивно од она што го мислам.
Оставам мојот бол да изгледа глуп,плашејќи се ти да не го сториш тоа.

Чезнеам да ги употребам најдрагоцените зборови што ги имам за тебе ,но не се осмелувам ,плашејќи се дека нема да ми се врати со иста мера.
Затоа ти давам грди имиња и се фалам со својата суровост.
Ти задам бол,плашејќи се дека никогаш нема да дознаеш што е бол.

Чезнеам немо да седам покрај тебе;но не се осмелувам зашто срцето би ми дошло во устата.
Затоа дрдорам и зборувам,и срцето си го затрупувам со зборови.
Грубо го примам својот бол,плашејќи се ти да не го сториш тоа.

Чезнеам засекогаш да те оставам,но не се осмелувам,плешејќи се да не го откриеш мојот кукавичлук.
Затоа гордо ја кревам главата и весел доаѓам во твоето друштво.
Постојаните стрели од твоите очи прават мојот бол да биде вечно свеж.

*************************

Тажни се твоите проникливи очи. Ја испитуваат мојата душа како месечината кога сака да проникне во морето.Го разголив својот живот пред очите твои од крај до крај, и ништо не сокрив ниту задржав. Затоа не ме познаваш.Да е камен, ќе го скршев на илјада парчиња и ќе ти нанижев гердан околу вратот.Да е цвет, свеж, мал и сладок ќе го откинев и ќе ти го ставев во косата.
Но, тоа е срце драга моја. Каде се неговите брегови а каде е неговото дно?
Не ги познаваш границите на тоа кралство, а сепак си негова кралица.
Да е само момент на радост, ќе расцветаше во лесна насмевка ,и ти ќе можеше да го видиш и да го прочиташ во мигот.
Да е само бол, ќе се растопеше во сјајни солзи , во кои би се огледала неговата најголема тајна, тајна без зборови.

Но, тоа е љубов, драга моја.
Нејзината радост и бол се без граници, бескрајни се нејзините желби и нејзиното богатство.
Таа ти е блиска како живот, но сепак неможеш целосно да ја познаеш.

*************************

Моето срце,птица на дивината,го најде своето небо во твоите очи.
Тие се колевка,на утрото,тие се царство на sвездите.
Моите песни потонаа во нивните длабочини.
Пушти ме само да се вивнам во тоа небо,во неговите самотни беспаќа.
Пушти ме само да ги делам неговите облаци,да ги раширам крилата во сјајот на неговото сонце.

Градинарот-Рабиндранат Тагоре

 

"Замислете колку мачно би било во свет каде би постоеле само идеите. Замислете еден свет во кој би немало видување, слушање, допирање, вкусување, мирисање. Само идеи кои поминуваат една покрај друга. Но, запомнете, само минуваат една покрај друга, а не се допираат, не знаат ништо една за друга. Идеи кои ниту можат да се видат едни со други, ниту да им приговорат на другите идеи ниту пак да ги чујат другите, не можат да се допрат, ни да се помирисаат, ни да се вкусат"... и старецот се обидуваше да го изнајде соодветниот збор, "би бил тоа еден таков свет господине, ах, би бил тоа таков свет што јас не би можел да го именувам... Јас тој свет, најпрво би го нарекол тажен свет, но тој свет неможе да биде ни тажен, тагата доваѓа дури откако имаме знаење за нешто што е друго, за нешто што е не-јас..."

Разговор со Спиноза - Гоце Смилевски

 

"Животот е кујна во која лошо мириса и мора да ги извалкаш рацете за да се најадеш, но мора да научиш и да ги измиеш - тоа е единствениот морал на места каде владее законот на џунглата"

"Ако човечкото срце наоѓа починка кога се качува по височините на љубовта, тоа ретко се запира по стрмната удолница на чуствата на омраза"

ОНОРЕ ДЕ БАЛЗАК - Чичко Горио

 

Кога ќе почнеш да посакуваш некого,навистина да го сакаш-тоа е како да си зел хирушка игла и си ја зашил својата среќа за кожата на таа личност,така што секое разделување ќе предизвика расекувачка повреда.Се што знаеш е дека мораш да го добиеш предметот на твојата желба по која било цена,а потоа и дека никогаш немат да ве разделат.Се за што можеш да размислуваш е твојот сакан,Загубен во таква прастара потреба,се губиш себеси.Стануваш документарен слуга на своите сопствени копнежи.......


Елизабет Гилберт "Засекогаш твоја"

 

Човек не би можел да подготви доволно темни бои и сериозни мисли во себеси; како што, кога посетителот слегува во Катакомбите, со секоја стапка од скалата, светлината намалува, а гласот на водачот постепено се губи. Многу точна споредба! Кој може да пресуди што е погрозно да се гледа - закоравени срца или празни черепи?

Оноре де Балзак - „Чичко Горио“

 

Ангел...?! Како па да не!!

Уф.. во моментов да можам би ти ги ископала очите. Три дена и три ноќи се обидувам да те дешифрирам, да то помогнам тебе, а и себе да си помогнам. Дремам како идиот и се обидувам да те оправдам, а од тебе ни трага ни глас... Одеднаш се сепнав... се сепнав кога всушност ми текна...ми текна, конечно! Палам цигара, грубо вовлекувам дим. Те замислувам смачкан...целиот. Ти брцам во очите со моите сопствени зеници, те гмечам, ти го зимам она последното... ЗДИВОТ! Те убивам. ти го давам она што го заслужи. Јас сепак преживеав. Не ми подаде никој рака. Бев речиси на дното од една бездна, на дното од бездната на очајот. Навистина не ми подаде никој рака, сама добрав сила. И сега... Сега си мртов ти. Иако ми ја даде веќе погребалната роза, засекогаш ке го чувствуваш мојот парфем на твојата црна кошула. Сега си мртов за мене. Закопан засекогаш. Јас не ти давам роза. Ти ја враќам сета болка што ја чувствував. Уживај во неа. Извини... ТЕ УБИВ... но не сум јас виновна што мразам луѓе со големо ништо зад погледот. Втората цигара ја палам од чисто задоволство... УФ какво олеснување!!

 

Стави ме како знак на срце,
како печат на твојата рака;
зашто љубовта е силна како смртта,
а љубомората е цврста како гроб.
Нејзиниот жар е жар на огнот, нејзините пламења, Господови пламења.
Големи води не можат да ја угаснат љубовта, ниту реките да ја потопат.
Да го дава некој за љубовта сето богатство на својот дом, тој би навлекол презир врз себе.


Извадок од Песна над песните.

 

In my next life I want to live my life backwards. You start out dead and get that out of the way. Then you wake up in an old people's home feeling better every day. You get kicked out for being too healthy, go collect your pension, and then when you start work, you get a gold watch and a party on your first day. You work for 40 years until you're young enough to enjoy your retirement. You party, drink alcohol, and are generally promiscuous, then you are ready for high school. You then go to primary school, you become a kid, you play. You have no responsibilities, you become a baby until you are born. And then you spend your last 9 months floating in luxurious spa-like conditions with central heating and room service on tap, larger quarters every day and then Voila! You finish off as an orgasm!

 

Take a step back. Fucking look at yourself. You are human. You are beautiful. You are so beautiful. And you can be anything. You can be everything. Do not hate everyone because someone broke your heart, or because your parents split up, or your best friend betrayed you, your father hit you, the kid down the street called you fat, ugly, stupid, worthless. Do not concern yourself with things you cannot control. Cry when you need to then let go when it’s time. Don’t hang onto painful memories just because you’re afraid to forget. Let go of things that are in the past. Forget things that aren’t worth remembering. Stop taking things for granted. Stop taking life for granted. Live for something. Live for yourself. Fall in love. Fall out of love. Fall in love. Fall out of love. Do this over and over until you know what it really is to love someone. Question things. Tell people how you really feel. Sleep under the stars. Create. Imagine. Inspire. Share something wonderful. Meet new people. Make someone’s day. Follow your dreams. Live your life to it’s full potential. Just live, dammit. Let go of all of the horrible things in your life and fucking live. And one day, when you’re old, look back with no regrets.

 

Сонот
Не напрегај се да ме гледаш,
јас имам свој тек,
тешко да ме разбереш.
Јас сум како подземна река,
под белиот варовник на дните,
изворот ми е -
далечна детинска ноќ.
(B.Koneski)

 

Do not stand at my grave and weep,
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circling flight.
I am the soft starlight at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.

 

Кога ќе надојдат спомените како пријатен и бистар дожд и ќе ја измијат калта од сите недоразбирања, од сите грубости и дрски, горделиви каприци и кога тие капки спомени со треперлив допир ќе гиразбудат страста и немирот, немој да се плашиш да уживаш во тој дожд.
Победи го тогаш стравот и побарај ме мене.
Ќе застанам до тебе под облакот од таа носталгичност и измиени од минатото ќе го дочекаме заедно виножитото на почувствуваната, возобновена страст и љубов.

 

Spoiler

Може да пишите од каде се извадоците?!

"Требаше да не го слушам, ми се довери еден ден, цвеќињата никогаш не треба се слушаат. Тие треба само да се гледаат и да се мирисаат. Моето цвеќе ја намирисуваше мојата планета, но јас не знаев да уживам во тоа. А работата околу трнчињата што толку ми здодеваше, всушност требаше да ме развеселува...."
Тој ми го довери и уште ова:
"Тогаш јас ништо не умеев да разбирам. Требаше да судам за него по делата, а не по зборовите. Тоа ме намирисуваше и освежуваше. Не требаше никогаш да избегам од него. Требаше да ја насетам неговата нежност зад оние малечки итрини. Цвеќињата се толку настраничави! Но јас бев мноогу млад за да знам да сакам"

Малиот Принц - Антоан де Сен-Егзипери

 

Ова ќе биде долга зима.
Нема да биде првпат.
Многу кафе, малку слепило, еден млад кактус.

Стапалата ти крварат.
Дали дојде преку полињата со трње?
Тажен си.
Седиш со часови, без да ми ги повредиш зборовите.
Само ја следиш нишката
која ќе ме задави ако открие дека е следена.

Фабрики со топол изглед
закопани отпушоци и ноќни бегства.
Младоста капе од покривот
а јас не успевам да соберам ниту една капка.

Јас незнаев ништо, но ти беше семоќен
Твојата моќ беше очигледна како погрешна нота
Избиваше, се двоумеше, ме обвиваше
И повторно се враќаше назад.

Јас незнаев, но умеев да насетувам
И осетно те фотографирав
Како си играш со носталгијата
А прстите ти личат на тајни.

Не ја затворај вратата кога ќе одиш.
Никој нема да се осмели да влезе,
нека стои поместена од тебе.

 

И ноќва самотијата ме гризе,
од моево срце капка по капка тече врелата крв од раната,
што со месеци веке не зараснува,
туку ме убива… бавно… болно…
Со страдање како на грешник осуден на смрт,
Се прашувам каде сме ние?
Кој ме проколна мене, па љубовта ми остана невозвратена?
Потопена во солзи… нема во тишина.
Покорна сум на твоите желби,
роб на твоите заповеди,
и вечен чекач на еден миг нежност со тебе.
Како ли не почуствува дека со мисли тебе те милувам?
Како ли кога те бакнав не ја вкуси мојата тага на усните?
Само еднаш излажи ме дека си мој!
А, јас ќе ти верувам секогаш без да ми повторуваш.
Само еднаш погледни ме во очи и речи лажно: “те сакам!!”.
A, јас ќе го слушам истото и кога ке ми велиш: “те мразам”.
Само еднаш погледни ме во очи и избриши ми ги солзите,
и моиве очи ке пресушат.
Само еднаш води љубов со мене,
а, јас и кога туѓи раце ке го валкаат моето тело,
ќе те замислам тебе.

И сега… седам со него,
го бакнувам, а ги чуствувам твоите усни.
Ми вели: “ТЕ САКАМ” …му одвраќам со исто.
А, ми одѕвонува твоето те мразам.
Водам љубов со него, а го чуствувам твоето тело, твојот здив…
твојот мирис…
и тебе…
во мене… длабоко во мене…
Скриен на левата страна… како ритмично биеш!



Превземено од http://ilike.mk/

 

"И додека ги црвев усните и ставав руменило на јаболчниците посакав во наредниот живот повторно да сум жена "