Проза, поезија – извадоци

Миг

Едно остро сознание дека треба да се користи мигот,токму овој миг.
Дека е незаменлива оваа прошетка приквечер по
улиците на стариот град,
овој поглед на излозите,
на небото и на планините в далечина,
ова дишење дури талкам.
Увереност дела е среќата!
Што можат да ме засегаат во овој миг сите
други предвидувања.

Б.Конески

 

Црвена

Црвена е крвта што врие и тече,
црвена е молњата облаци што сече,
црвено е небото в зори што се смее,
црвено е знамето гордо што се вее;
и гневот е црвен на стари и млади.
О, тирани, чујте - денот веќе иде -
и нашата одмазда - црвена ќе биде.

Коста Абрашевиќ

 

Сепак чувставата се појавија, иако таа не го сакаше тоа и за миг се почувствува како да има 15 години, небаре сите нејзини соништа сеуште можеа да се остварат. Се почуствува небаре најпосле се јавила дома...
Николас Спаркс - Страници на нашата љубов

 

Од „Умилкување“ Петре М.Андреевски

...Ќе спијам во движење, сенката своја ќе ја прескокнам
ќе ги затнам сите извори, се што гори ќе отворам
Ќе направам да не се знае кај е лево и десно,
ќе ти наберам ѕвезди, ќе ти влепам шлаканица
само да ме сакаш.

 

..И гол и горд.
И уште по гол и уште по горд.
И уште најгол и уште најгорд.
Од голорек до гордорек.

-Г.Тодоровски

 

Животот е како река кој никогаш не се враќа.
Понекогаш е голем, понекогаш е мирен.
Крилата на животот ќе летаат, некаде, некако во вечноста
Животот никогаш не умира, твоето срце, врз твојата душа
Слободно како ветерот, смирено како длабокото сино море.
Животот сеуште бесмртен во средината на светот и твојот ум!

 

" Постигнал успех оној кој живеел добро, често се смеел и делел многу љубов, кој уживал восхит и љубов од добри луѓе, кој ја исполнил својата улога и својата задача, кој светот го напуштил подобар отколку што го нашол. "
Беси А. Стенли



" Прави го она во што веруваш и верувај во она што го правиш. Сé друго е губење енергија и време. "
Нишаргадата


" Ни најголемото страдање не може да те уништи сé додека има зрак надеж. "
Пам Браун

 

Ах бе ах.
Омилена.
До срж.
Најубавата поетска збирка. Извадок..

Кога ја љубев Дениција

Кога ја љубев Дениција,
како да калемев светлина на мракот,
како да топев снегови фатени во движење,
како да станував единствен сведок
за бакнежот меѓу металот и громот.

Кога ја љубев Дениција,
како да му пронајдував брзина и на каменот,
како да ја одделував душата од телото,
како да го палев барутот,
на тилот од смилот и трендафилот.

Кога ја љубев Дениција,
како да внесував летен воздух во воздухот зимен,
како да ги откривав сите рудници на злато,
како да добивав телефонска врска со сонот
од сите успани работници.

Оти ја љубев Дениција,
како што ги отворав пролетните аптеки,
сместени во гласот од славејот,
како што славејот ги спријателуваше
небото и земјата,
како што таа ми ја одземаше тежината,
додека трчав кон неа,
како што не можев да видам ништо освен неа,
како што таа живееше додека јас умирав,
како што и јас не знеав како би умрел,
ако таа не се родеше.

Кога ја љубев Дениција,
како да учествував во создавањето
на првата Македонска Држава.

 

Кафеава

Пет кошули.
Десетина блузи.
И уште пет-шест здолништа.
Неколку пара женски чорапи.
И уште толку чифта комдури.
Од нив, штикли - шест. Вкупно.
Долна облека, веројатно.
Еден куфер.
Кафеав.
Ги спакува, и започна да оди.
Да заминува.
За последен пат го помина куќниот праг.
Го фати возот и ја снема заедно со големата вода од огромниот град.
Солзите ги остави да ја печат додека турли-тава од утробата се прави
кога ќе затресе нејзиниот вагон.
Не сакаше да спие. Не нарача купе.
Обично седиште. Едно.
Кафеаво.
Прозорецот - рамка за слики.
Уметнички.
Природа. Мртва.
Кафеава.
Скромната девојка патува а не знае каде оди.
А оди на се - или ништо!
Во раката стиска лист од дрвото.
Омиленото.
Она од дворот.
Сега веќе бивш. Двор.
Лист - сув. А толку свеж.
Кафеав.

Пристисна со капаците врз напатените очи и замижа најсилно што може.
Заплаче.
Слушна непостоечка мелодија со тажен мелос, од нејзиниот народ. Народна.
Песна за болка. Лек за душата. Смрт за срцето.
Кафеава.

Несигурна, а толку смирена.
Заштитена од неа.
Од кралицата.
Од есента.
Жолта, скисната, емотивна.
Кафеава.

 

Црвено…

И сега сè се врака на почеток, кон сите убави нешта што ги правеа среќни. Дел од тие нешта се криеа во тоа мало место каде што лежеа нивните лица како карикатури прегазени од тежината на секој ден, но сепак беа заедно на крајот од денот, секој ден, сами тие двајца.
Времето не успеваше да ги згази. Стоеа еден покрај друг, во моменти на страв, неизвесност, бес, тука беа еден покрај друг. Допирите ги спојуваа.
Тоа беше уште една обична ноќ во необична летна ноќ, со неочекуван дожд кој колку и да им влеваше романтика во ноќта толку и им ги грчеше телата. Денот ги беше претуркал како колачиња во прав шеќер, но тие беа само прегорени колачиња.
Темната соба остана без ниту една запалена светилка, веднаш откако влегоа во станот единствено светло кое ја осветлуваше целата просторија беше светлото од бањата. Таа веднаш влезе таму, а тој застана покрај прозорецот и ја тргна завесата со боја на вино.
Тој додека ги соблекуваше мокрите накиснати алишта од дождот покрај прозорецот, таа беше во бањата, а единствен траг од неа беа нејзините најнови, веќе мокри потпетици кои го попречуваа патот кон креветот.
По неколку мигови тој сеуште стоеше покрај прозорецот набљудувајки го дождот и восхитувајки се на уличните светилки кои го правеа дождот барем малку симпатичен, тогаш таа скришно се вовлече позади него.
Тој ги почувствува нејзините дланки на своите раменици се сврте кон неа и забележа дека единствено што таа имаше на себе беше перфектно црвениот кармин и ништо друго, слатко се насмевна и ништо не изговори.
Филтерот од цигарата се приближуваше кон крајот, а искрата во неговите очи блескаше исто колку и нејзината искра во нејзините очи. Во темнината се криеше нивната страст. Таа тивко прошепоти “Те обожавам колку и ти мене“. Тој се насмевна, иако во темнината таа не ја забележа неговата задоволна насмевка.
Таа се оддели од него и легна на душекот кој беше поставен на подот, го покри своето тело со белиот чаршав.Тој запали нова цигара и седна на столот до прозорецот од каде што имаше перфектен поглед кон постелата.
Светлината од уличните светилки навлегуваше во собата и ја отсликуваше симетријата на нејзините нозе и белиот чаршав што лелеаво се лизгаше по неа, таа веќе потона во длабок сон.
Тој уживаше во дождот, цигарата и она што беше пред неговите очи и беше само негово, се восхитуваше на нејзините разголени раменици, на нејзините дланки во косата, а погледот му се задлабочи во црвениот лак на нејзините нокти на стапалата.
За миг неговите усни се одвоија од цигарата и промрморија “Кој би рекол дека тоа мало чудо – црвениот лак би ја правел уште толку неодолива, а нејзините нозе место од соништата за ноќна починка. Ахх..” воздивна и го сврте погледот кон прозорецот, не сакаше да ја вознемирува додека сонуваше.
Гледајки во капките дожд кои паѓаа на прозорецот се виде самиот себе си во прегратки на среќата и задоволствата, сфати дека има доволно многу за да биде среќен, ја имаше неа, а таа него.
Цела вечер остана буден стануваше само неколку пати кога ќе забележеше дека таа се беше открила, стануваше ја покриваше и повторно се вракаше на местото покрај прозорецот и уживаше во ноќта, беше среќен.
Со изгревањето на сонцето замина да подготви појадок, сакаше да ја изненади со појадок во постелата. Bеше купил и црвена ружа, црвена како нејзиниот лак. Тоа траеше околу неполн час.
Движејки се кон постелата со појадокот во раце почувствува некоја ладовина во воздухот, како да знаеше дека нешто не во ред.
Клекна на подот, се наведна кон неа да ја бакне а таа, таа беше ладна… Појадокот остана недопрен, а црвената ружа по неколку часа го милуваше нејзиниот вечен дом.
Тој плачеше, дождот пак лиеше и наредната ноќ но, таа не беше повеќе крај него…

За миг го губиме она што најмногу сме го сакале.

За миг!!



Превземено од iLike.mk

 

Нешо за дождливо уто, има некој?

 

A break up is like a broken mirror. It is better to leave it broken than hurt yourself to fix it.

 

Со кои зборови ќе ми кажеш дека си надбитие,
кога ској ден пополека одиш до одкритие,
дека кога времето ќе дојде, сите заминуваме,
само од нас зависи како се збогуваме ...

 

By living our lives, we nurture death. True as this might be, it was only one of the truths we had to learn. What I learned from Naoko’s death was this: no truth can cure the sorrow we feel from losing a loved one. No truth, no sincerity, no strength, no kindness can cure that sorrow. All we can do is see it through to the end and learn something from it, but what we learn will be no help in facing the next sorrow that comes to us without warning.
- Norwegian Wood

Ах таа твоја дива и несмасна љубов
те галам дури предиш стуткана во скутов
се проѕеваш, се тегнеш, наспана и гладна
бараш да те пуштам, ме гребеш и ме касаш...
- Foltin

If everybody minded their own business, the world would go around a great deal faster than it does. - Alice in Wonderland

"I ought not to have listened to her," he confided to me one day. "One never ought to listen to the flowers. One should simply look at them and breathe their fragrance. Mine perfumed all my planet. But I did not know how to take pleasure in all her grace. This tale of claws, which disturbed me so much, should only have filled my heart with tenderness and pity."

And he continued his confidences:

"The fact is that I did not know how to understand anything! I ought to have judged by deeds and not by words. She cast her fragrance and her radiance over me. I ought never to have run away from her . . . I ought to have guessed all the affection that lay behind her poor little stratagems. Flowers are so inconsistent! But I was too young to know how to love her . . ."

- Little Prince

"Let me tell you this: if you meet a loner, no matter what they tell you, it's not because they enjoy solitude. It's because they have tried to blend into the world before, and people continue to disappoint them." - Jodi Picoult

Кога мразам, си одземам нешто,
Кога сакам, побогат сум за тоа што го сакам,
прошката е повторно пронаоѓање на нешто што е изгубено.
мизантропијата е продолжено самоубиство.
Егоизмот - најголема беда на едно суштество.

- Шилер

 

Не, не плачат само на сон луѓе повозрасни, луѓе побелени во годините на војната. Плачат тие и на јаве. Тука е главното - да умееш навреме да свртиш глава. Тука е најглавното - да не го раниш срцето на детето, да не види оно како низ образот ти се одронува врела и скржава машка солза.

Последните реченици од Судбината на човекот- Михаил Шолохов.
Напамет ги научив.

 

„ Во светот што ретко кога можам да го разберам, постојат ветрови на судбината кои дуваат кога најмногу ги очекуваме.Понекогаш тие имаат сила на урагани, а некогаш само ќе не погалат по образот.Во секој случај, не можеме да негираме дека тие постојат, затоа што често ни ја носат иднината која не можеме да ја избегнеме “
Извадок од „ Порака во шише “ - Николас Спаркс

 

Никој не е толку виновен што Бог не би му простил. Но за тоа човек треба да стане како дете чија душа е готова и чиста да прими се.

Албер Ками- Странецот

 

Седеше на масата во десниот агол...така убава,така грешна,така проклето посакувана.Си играше со чашата полна со текила,цигарата чекаше да ги допре нејзините усни...усни што раскажуваат за секоја нејзина романса и за секој незаслужен бакнеж.Како светот да застана,присутните беа заслепени од нејзината убавина,но знаеја...таа припаѓа само на еден...човекот што беше го купил нејзиното тело уште пред да биде свесна дека може да го држи светот во своите дланки..

 

„Нора Маргерит Сесилија Хејден. Во неа течеше гордата крв на шпанските донови на стара Калифорнија, жешка ирска крв што ги поставувала шините на западните железници и ледена вода што тече низ жилите на банкарите на Нова Англија. Измешај ги сите заедно и тие даваат една дама. Со богатство, моќ и земја. И чуден див талент кој ја издига високо над сите други. Зошто се што ќе допреше до Нора, камен, метал или дрво и имаше своја форма, свој живот, го уништуваше? Јас знаев. Зошто знаев што ми направи мене.“

Харолд Робинс - „Каде отиде љубовта“