Проза, поезија – извадоци

Изреки,поговорки,мудри мисли,секојдневни поуки и слично

Човек може убаво да види само со срцето.Тоа што е најважно е невидливо за очите.

Говорот е извор на недоразбирања.

Многу е потешко да си судиш самиот на себе,отколку да им судиш на другите.Ако успеваш добро да си судиш на самиот себе,тогаш си вистински мудрец.

Извадоци од ''Малиот принц''

Спојлер

on ne voit bien qu'avec le coeur. L'essentiel est invisible pour les yeux.

Le langage est source de malentendus.

Il est bien plus difficile de se juger soi-même que de juger autrui. Si tu réussis à bien te juger, c'est que tu es un véritable sage.

 

Земав само долен веш, излитени фустани, стари чевли, ги спакував во куферот на тагата. Ќе се состанам со самотијата во некој валкан хотел. Ќе пијам вино од чаша со отпечатоци од туѓа приказна. Ќе седам во полумрак и вдишувам миризба од сандовал, џез ќе одекнува во позадина, а јас ќе уживам во голотијата на мојата душа. Телото распослано со својот немир. Ми треба валкан секс! Отпечатоци од прсти, остатоци од кожа, влажни усни ,бол од задоволство.
Те посакувам! Ама.. Самотијата сојузник, тело – копнеж, љубов без покривка. Ти таму, јас тука...

 

СИТУАЦИЈА

Гадно е
кога некој
те разбира
совршено добро
а не може да те сака
не може да те сака.

 

Извадок од "Tri posleratna druga" од Џорџе Балашевич:

Prkoseci zakonu gravitacije, u njenom oku je blistala malena suza, a onda se ipak otkinula i nestala putujuci kraj nosica. Znam, more je potopilo Atlantidu, i, krckajuci stene kao lesnike, isaralo lokalnu planetu. Brzaci lome turbine, a mutne velike reke nakrive sesir, pa potope Kinu i Indiju kao veliki ves.
I nikom nista...
Ali, suza je kraljica.
Suza je najmocnija vodena sila.

 

„Во секоја секунда, на овој свет постои една долга редица на луѓе кои плачат и една кратка-оние што се смеат. Меѓутоа, постои и трета редица, луѓе кои не плачат, ниту се смеат. Таа е најтажна од сите три.“


„Се борев. Со заби и со нокти. Си ветив дека нема да плачам, а марамчето го натопив со солзи. Една. Или две. Три. Лажам. Малку повеќе од три. Молчам, седам и се ѕверам во таванот. Како луда. И тоа од најлудите. А пролет е. Ми мириса на косена трева и љубичици. Ми мириса на него. На нас. Колку проклето. Колку тажно. Се борев. Немојте да кажете дека не се борев. Се борев!!! Со се што имав... затоа сега немам ништо... и никој!‘‘



„Веќе не ми трепери срцето кога ќе ми се јавиш. Изгледа тоа така и се случува. Изгледа едноставно веќе одамна се изморив. Не се грижи, се‘ уште си ми драг, но толку колку што ми е некој што сум го пуштила одамна. Дури толку, што понекогаш посакувам да слушнам дека си среќен. Само толку.“


„Повеќе не се смеам. Тоа е над моите сили. Мртов сум и закопан. Нема да имам деца. Мртвите не се репродуцираат. Јас сум мртовец кој им ја стега раката на луѓето по кафулињата. Прилично дружељубив мртовец сум,и многу зиморлив. Мислам дека сум најтажната личност што сум ја стернал“



„Никогаш не ја изневерив. Ја насмеав за три животи. И подарив синџирче со мала златна гитара. Се степав со еден што и се нафрлаше цела вечер додека свирев... но, не ја сакав, нека ми прости Господ. А секогаш говореше дека сум нејзино се.“

 

Кога некој заминува СÈ што е создадено се враќа
На Марјан К.

Во прегратката зад аголот ќе препознаеш
дека некој некаде оди. Секогаш е така.
Живеам меѓу две вистини
како неонка што се колеба во
празен ходник. Моето срце собира
сè повеќе луѓе, зашто нив веќе ги нема.
Така е секогаш. Четвртина од будноста
ја трошиме во трепкање. Нештата
ги забораваме уште пред да ги изгубиме -
тетратката по краснопис, на пример.
Ништо не е ново. Седиштето во
автобусот е секогаш топло.
Последните зборови се пренесуваат
како накосени кофи во вообичаен летен пожар.
Утре пак ќе се повтори истото -
лицето пред да исчезне од фотографијата
првин ќе ги изгуби брчките. Кога некој заминува
сè што е создадено се враќа.
(Никола Маџиров)


Сенките не одминуваат

Еден ден ќе се сретнеме,
како бротче од хартија и
лубеница што се лади во реката.
Немирот на светот ќе
биде со нас. Со дланките
ќе го помрачиме сонцето и со фенер
ќе се доближуваме.

Еден ден ветрот нема
да го промени правецот.
Брезата ќе испрати лисја
во нашите чевли пред прагот.
Волците ќе тргнат по
нашата невиност.
Пеперутките ќе го остават
својот прав врз нашите образи.

Една старица секое утро
ќе раскажува за нас во чекалната.
И ова што го кажувам е
веќе кажано: го чекаме ветрот
како две знамиња на граничен премин.

Еден ден сите сенки
ќе нè одминат.
(Никола Маџиров)

 

‘‘ Ако сакаш слика на иднината, замисли чизма како гази по човечко лице - засекогаш.‘‘

Џорџ Орвел
1984

 

Налетав на текстов,го прочитав и се расплачив.Незнам дали е извадок ама по се изгледа не е .
Важно е проза

Tаа за прв пат беше вљубена. Го сакаше него како што не сакала никој до нејзината 15 година. Го сакаше повеќе од самата себе, го љубеше со љубов што беше ретка. Можеби грешеше, но секогаш велеше: ”Ќе направам сè за него, ќе видите, без разлика колкава ќе биде цената на тоа!” Но, никоја од другарките или другарите не ја сфаќаше сериозно. Таа својата тага и својата болка ги криеше длабоко во своето срце, во еден агол до љубовта што ја чувствуваше за него. А одвреме - навреме кога болката и беше неподнослива, умееше да ја ублажи со по некоја солза, а потоа сè се враќаше на старо. Беше јака девојка. Најмногу од сè ја мачесе тоа што тој никогаш не бил нејзин, а по сè изгледа ниту ќе биде. Имаше многу други паметни момчина што ги изгубиле главите по неа, но нејзиното срце му припагаше само нему. Никогаш не беше уморна, никогаш не и беше здодевно и со часови да ги глега неговите движења, и најважно - никогаш не губеше верба во Бога. Тој пак, тој беше некое супер типче, главен фраер во друштвото. Но пред сè момче без мозок. Беше посегнат по најлошите пороци, но тоа му причинуваше слатко задоволство. Умееше да манипулира со многу девојчиња, знаејќи дека им е слаба страна. На изглед беше cool, во најнов тренд и секогаш бесно облечен. Но во неговото срце немаше ни трошка љубов кон некоја девојка. Тој не знаеше што е тоа љубов, и што е најважно не знаеше убаво да се однесува кон оние што знаат да љубат.Но, и како таков тој никогаш не остануваше без женска, секогаш имаше некоја или по неколку во негова близина. Знаесе дека од сите тие ”рипки” околу него најмногу го сакаше Таа, но не покажуваше никакво, ни најмало интересирање за неа, по се изгледа немаше корист од тоа. Понекогаш знаеше да ја заведе на разни начини, но другиот ден како сè да пропаднало в земја. И така Таа живееше со болката и тагата во душата, а Тој со мислата дека е нај-нај и може да прави што сака. Така живееа можеби една година, таа повеке го засакуваше, а тој се повеке ”се креваше” и не и обрнуваше внимане. Но еден ден ”среќата се насмевна на нејзина страна”. Дали него го фати некаква криза или друго беше во прашање, убеден од своите другари се согласи да има нешто со неа. Во главата му беа врежани мислите од другар му: ”Брат, најјаката риба ќе стори сè за тебе. Ова мора да го искористиш”. Тој така и направи. Беше ден пред да одат на екскурзија. Ја викна на клупата пред гимназијата, во дворот, да прават муабет. Таа само тоа го чекаше. Срцето и чукаше пресилно од возбуда. Знаеше што треба да му рече, но знаесе и што треба и до колку треба да очекува од него, кој беше толку смирен и ”извежбан” за оваа ситуација. Се најдоа и се излезе како што беше планирано. Тој и реце:” Утре нема да одиме на екскурзијата, ќе се чекаме овде и заедно ќе одиме некаде каде што сигурно ќе бидеме сами, договорено мала?” ”Договорено”. - тивко возврати Таа. Се разделија и Тој замина со насмевка, а Таа со возбуда од неговото однесување. Им раскажа сè на другарките, кои се обидуваа да ја вразумат што да прави, а што не, зошто ја знаеа и се грижеа за неа. Но таа само им велесе: ” Не гризете се за мене, после ова ќе бидам во ред. Ви реков ќе направам сè за него, дури и по цена на животот”. Така дојде и тој есенски, доцен ден. Сите заминаа со професорите, а тој ја фати за рака и и реце:” Да одиме мала”. Ја однесе на некое мрачно - романтично, ново место за неа, но веке добро познато за него. Таа се згрози од глетката, наоколу расфрлани шприцови, шишиња и цигари, ја лазеа морници, но љубовта кон него ја терасе да заборави сè. Тој застана под едено дрво, ја фати за двете раце, го фпери неговиот поглед во нејзиниот и само и рече: ”Сигурна ли си дека го сакаш ова?” Го доби очекуваниот одговор: ”Сигурна сум, реков и си стојам зад зборот, за тебе сè.” Тогаш ја стави неговата рака, околу нејзиниот врат и страсно ја повлече кон себе. Нивните усни се споија. Таа тогаш го почувствува неговиот врел бакнеж, го доби она што го сакаше без да знае како ќе го плати. Потоа почна да ги чувствува неговите нескротливи раце како немирно шетаат насекаде по нејзиното тело, а таа сета трепересе. Кратко беше тоа, за него секојдневно, а за неа ново и слатко. Нивните усни и тела се разделија, но рацете им останаа прекрстени. Се слушна само шушкање на лисјата под нивните нозе. Следувасе ова: ”Јас го направив моето, ти беше сигурна дека сакаш, сега е ред ти да ја исполнис мојата желба”. ”Ти ветив и фала ти за ова. Беше нешто најубаво што ми се случило во животов”. Знаеше што ќе биде неговата желба, затоа целата трепереше, а во главата и се вртеа стари спомени со семејството и пријателите, сепак се осуди да го праса: ”Што сакаш да сторам?” Тој како тоа да го очекуваше, и даде знак да седнат под дрвото и од ранецот извади два шприца и некоја материја во мали сисенца. Додека тој го подготвувасе своето задоволство, на нејзиниот лик се јавуваа мали солзи и црти на чудење и страв истовремено. Имаше малку време да се присети на старите добри моменти. И куцна и тој час. Тој ги запрегна ракавите и на неговата и на нејзината рака и полека кај неа, а брзо кај него во вените ги закачи двата шприца. Во истиот момент од нејзината нежна рака капнаа три капки крв и се слушна вик од болка, а неговата рака не реагирасе на ова никако, само се слушна една воздишка од задоволство. На нејзините очи солзите не престануваа, гледаше како во магла и и се затвараа, а срцето побавно и чукаше и телото и снагата и попуштаа. Лежесе неподвижно, а во мислите и шеташе Тој. Тој стана, замина од тука, но пред тоа ја погледна во очи и држејки ја за рака и рече: ”Извини”. Изгледа тогаш и викна Брза Помош и се изгуби во далечината. Таа остана сама уште 10 минути, потоа ја однесоа со Брза Помош во болница, каде што не ја дочека операцијата. Ги затвори очите и зад себе ги остави семејството и другарите да жалат по неа. Но последните зборови и беа: ”Го сакам него и направив сè за него по цена на животот!” И почина со спокој на лицето дека го почувствувала барем на миг...:/

 

Позади облаците небото секогаш е сино.

-Не се сеќавам од што беше извадок делов, ама многу ми се допадна.

 

Ми треба помош!! Дали некој знај кој го напишал ова:'' Оној што го заборава минатото, не може да ја створи иднината'' ?

 

драга моја од каде е овој прекрасен извадок .. ако можеш да ми го потпишеш , ти благодарам !

 

Авторот е непознат, случајно налетав на ова одамна




,,Не затоа што е убав, туку затоа што е повеќе јас одошто сум самата. Од што и да се составени нашите души, неговата и мојата се исти. Кога се друго би исчезнало, а тој би останал, јас сеуште би постоела, а кога се друго би останало, а тој би бил уништен, светот би ми станал сосема туѓ. Не би ми се чинело дека сум дел од него. Мојата љубов спрема него прилега на вечните карпи под површината, извор за малку видлива радост, но неопходна. Јас сум тој, тој ми е секогасш, секогаш во умот, не како задоволство, токму како што и јас не сум секогаш задоволство самата на себеси... ‘‘

Оркански Височини - Емили Бронте

 

Многу ме бендиса, многу добро кажано ! :up:

 

Се будам. Се протегам. Ми го лиже целото тело една музика којашто нема да згасне никогаш. Ме лиже и почнува суптилно да ме силува. А јас сакам агресивност и груби шљакања со четката. Мила делувам, дива влијаам. Се будам. Не знам кој ден сме. И за месецот се колебам. А годината не ме ни интересира. Ме интересира небото кое се развлекува над мене и кое сака да ме допре. Многу сум гласна. Секогаш. Насекаде. И имам аура препознатлива по стилот. И не се грижам за зборовните структури кои го облеваат градот со грдост. Јас сум убава, останатото е фарса. Вчера и денес особено. А во главата си свири шармот на плодноста. Длабоко сум навлезена во таа филозофија. И нема назад, а некако нема ни напред. Некако тапкам во место и сум направила обележана територија. А до неа замоци од песок. Имам и кофички и лопатчиња. И пелена имам ама ја извадив за да ми се тркала газето по плажа. Топло е. Иако, како да навираат дождови. Јас ги повикав, ама не кажувајте никому. Намерно ги молев да не бидат скржави и да донесат насмевки. Ме допре медуза. Имам црвена рана на левата нога. Ме боли како да ми ги пресекле вените и како да пробуваат да ме спасат во болница. А јас, во агонија сум целата. Среќа, трае неколку минути а после се раѓам одново. Таква сум јас. Променлива. Менувам расположенија неброени пати во деноноќието. Затоа имам само многу малце блиски луѓе. Па кој нормален би можел да ме трпи? Ама ако, баш е супер тоа, ме радува. Останатите ми се глупави секако. И како тетка на клупа пред зграда сред лето, ги оговарам. И им се потсмевам. И променлива сум и злобна. Вистинско ѓубре. И додека плачам, и додека носам штикли, останувам на своето. И да ми се скрши едната штикла, и да одам како шатка, и да ми е непознат патот, и да се сопнам од камен, пак останувам горда.
Денес е сабота. Свесни сте? Додека трепнете, дошла наредната. Додека мочате, веќе дошла Нова година. Па сите сте некако еуфорични. Па фрлате конфети и навидум раскажувате приказни кои ви ги одбележуваат постоењата. Би се кладела дека не знаете ни кога сте родени. Не знаете ни за чекорите ваши први. Заборавате. Плитки сте. А длабоки како најдлабокото пенетрирање. Пенетрирање на бургија во ѕид. Каква боја ви се ѕидовите? Моите зелени. Ама се прелеваат повеќе бои кои само јас ги гледам. Како излеан бензин на асвалт. Како растечен мајонез. Како флека која не се вади.
Има еден човек што ми остави флека. Ама си ја шетам постојано. Не ја вади ни најјакото хемиско средство.
Ќе си ја шетам додека не умрам.
А кога ќе умрам? Може уште вечерва. Ајде да се напиеме и да наздравиме за Животот. За Љубовта којашто ја чувствувам. Па после нека одат по ѓаволите сите лаги.
Сега сме тука, утре можеби не.
Уживајте во моментите. Без страв. Ако се плашите само ќе изгубите многу. Ќе изгубите и почит секаква.
А сега сум во менегемето кое е во склоп на еден од тие моменти. Нема да ме порази. Трчам… Низ меурот од својата срж.

 

Извадок од книгата ,,Најголемата лекција во животот''-Mич Елбом
,,Се додека се сакаме едни со други, се додека ги паметиме чувствата што сме ги негувале, можеме да умриме, а при тоа да не исчезниме целосно.Сета љубов што си ја создавал и понатаму опстојува.Сите спомени и понатаму постојат.Ти продолжуваш да живееш, во сите оние срца што си ги допрел и кои си ги сакал додека си бил покрај нив.''-

 

Farewell, happy fields,
Where joy for ever dwells! Hail, horrors! hail,
Infernal world! and thou, profoundest Hell,
Receive thy new possessor—one who brings
A mind not to be changed by place or time.
The mind is its own place, and in itself
Can make a Heaven of Hell, a Hell of Heaven.
What matter where, if I be still the same,
And what I should be, all but less than he
Whom thunder hath made greater? Here at least
We shall be free; th’ Almighty hath not built
Here for his envy, will not drive us hence:
Here we may reigh secure; and, in my choice,
To reign is worth ambition, though in Hell:
Better to reign in Hell than serve in Heaven.
But wherefore let we then our faithful friends,
Th’ associates and co-partners of our loss,
Lie thus astonished on th’ oblivious pool,
And call them not to share with us their part
In this unhappy mansion, or once more
With rallied arms to try what may be yet
Regained in Heaven, or what more lost in Hell?’

Paradise lost - John Milton

 

I teach selfishness. I want you to be, first, your own flowering. Yes, it will appear as selfishness; I have no objection to that appearance; it is okay with me. But is the rose selfish when it blossoms? Is the lotus selfish when it blossoms? Is the sun selfish when it shines? Why should you be worried about selfishness? -Osho

 

Видов, Преживеав, Успеав...©

Со овие очи се расплакав
Со овие раце испукав
Со овие нозе поминав
Со овие усни љубев
Со ова срце издржав
И тргнав во непознато, знаев ќе биде полошо или подобро, трето нема. Имаше некоја сила што ми влеа храброст. Помислив ако сега паднам, ќе имам време да се одморам од патот. Но, одлучив колку и да боли ќе се насмеам и ќе бидам горда на тоа што видов, што сакав, што допрев... Ме посети среќата и ми шепна ова е последна шанса. Не си ти таа која треба да биде на ниско ниво, знаеш дека можеш да успееш на вистински пат. И се симнав од тој воз. Болеше падот, болат лузните и сега, но подобро е. Нема лажни лица, радоста е реална. Нема сомнежи и неверства.

 

Иако не сум романтична душа, ме фасцинираат љубовните писма кои "големите мажи" им ѓи пишувале на своите сакани. Класика

Beethoven

July 6, in the morning

My angel, my all, my very self - Only a few words today and at that with pencil (with yours) - Not till tomorrow will my lodgings be definitely determined upon - what a useless waste of time - Why this deep sorrow when necessity speaks - can our love endure except through sacrifices, through not demanding everything from one another; can you change the fact that you are not wholly mine, I not wholly thine - Oh God, look out into the beauties of nature and comfort your heart with that which must be - Love demands everything and that very justly - thus it is to me with you, and to your with me. But you forget so easily that I must live for me and for you; if we were wholly united you would feel the pain of it as little as I - My journey was a fearful one; I did not reach here until 4 o'clock yesterday morning. Lacking horses the post-coach chose another route, but what an awful one; at the stage before the last I was warned not to travel at night; I was made fearful of a forest, but that only made me the more eager - and I was wrong. The coach must needs break down on the wretched road, a bottomless mud road. Without such postilions as I had with me I should have remained stuck in the road. Esterhazy, traveling the usual road here, had the same fate with eight horses that I had with four - Yet I got some pleasure out of it, as I always do when I successfully overcome difficulties - Now a quick change to things internal from things external. We shall surely see each other soon; moreover, today I cannot share with you the thoughts I have had during these last few days touching my own life - If our hearts were always close together, I would have none of these. My heart is full of so many things to say to you - ah - there are moments when I feel that speech amounts to nothing at all - Cheer up - remain my true, my only treasure, my all as I am yours. The gods must send us the rest, what for us must and shall be -

Your faithful LUDWIG.

 

Точка на топење

Гледав во очите твои како се топи
шеќерчето во шолја зелен чај.
Додека ти трепна
јас потонав.


Митко Гогов