Проза, поезија – извадоци

Замисли ми го телото, кај градниот кош, како да имам конци заврзани и стегнати за самата кожа исто како на сексуљав корсет. Замисли ми ја фацата само! Огромна болка што дури ни јас не можам да ја истрпам. Не сум јас ненормална, само сум заљубена. Се заљубив за цел Живот. И си наоѓам активности кои ми го пополнуваат времето додека не се случи заминувањето некаде низ светов. Сама, со ранец на грб. Евентуално и со вреќа за спиење. Хипичка душа си имам и не сум зависна од топол кревет. Не се плашам ни од џунглести створови. Ни од временски непогоди. Не мразам луѓе обично, ама ме нервираат оние кои се лигават и се депримираат од дожд. Или паничат на плажа од гуштерчиња мили. Јас сум чудна кројка. Изрод што не се пронаоѓа низ толпата. Се пронајде единствено откако го сретна. И единствено ќе си остане таму скриена, во тоа местуле на кое никој не може да стигне. Наскоро ќе го означам и со буква.
Рефлектори, фотоапарати, камери… подзастанати луѓе со подзинати вилици, закочен сообраќај, откажани летови. А јас самоуверено и без трема си одам на средина на една улица и покрај тоа што болката ме издеформирала цела. Убавината не може да ми ја уништи ништо. Колку и да сум разјадена од внатре, колку и шуплини да се ствараат во барикадите околу моето движење, јас сум пак јас. А многу сум сменета. Пријателите критикуваат, медиумите озборуваат. И дрвјата во парк ме обвинуваат. Само со тревата сум неразделна. Само со Љубовта сум скарана.
Замисли ми го телото. Како да сум мета на снајперисти. Од сите страни ме стрелаат. И како на некој цртан филм, како на Том и Џери на пример, ми се прават дупки и ми се растекуваат смеси. Крв, органи, вени, црева. Како што се најадов сега, ќе повратам сама од сопствениов текст. Замисли ми ја фацата само! Изместен сурат од киселини надојдени. Подобро солна киселина да испиев и да се средев отколку да ја трпам состојбава.
Ма ќе ја трпам и ич не се замарам за тоа што зборат другите. Пасошот и онака не би ме изневерил, ме чека на биро. Црвени наочари за Сонце, срамежливи образи, дрска уста и брз од во екстремитетите. Млада писатељица со амбиции до небото. Го пробивам и небото. Нема да дозволам тоа што ме убива да ми ја издиктира целосната животна режија. Ја превземам иглата и си плетам сама. Подобро сама. Подобро не може од ова, а секогаш може. Ама не сакам. Им соопштив и на оние што заслужиле. Ми рекоа дека ќе ми помине. Им реков дека знам дека не веруваат ама не е така. Како е? Ни самата не знам. Ама откако ќе ставам лед на очите, ќе ми светне некоја идеичка. Ќе се насмеам курнаски и ќе се облечам шарено. Мора да произлезе нешто добро од сето ова. Мора да произлезе јасна визура. А потоа, ќе ме снема. Веќе ме снема. Шепнете им на сите дека не сакам друштво. Затоа што единственото друштво кое ми требаше си го чувам во срцето. Штета што не е дружељубив истомерно како мене, за да знае колку го сакам. Глупавост и страв, категории кои би ги убила ако не се лежеше затвор за тоа. Затоа, решив да ги прекинам сите нервни сломови и да заминам. Ќе ви праќам разгледници. И писма со рапава хартија направени, како во старите времиња. Романтичност и носталгија кои ги чувствувам уште сега. Широк поглед ме води кон независност. А секогаш ќе сум зависна, инаку би се лажела себеси.
Ви посакувам да ви се случи истото што ми се случи и мене, за да ја сфатите поентата на Животот. Боли повеќе од тетовирање. Боли повеќе од депилирање со врел восок. Боли повеќе од вадење конци без анестезија. Сè уште го пцујам хирургот кој ми ги извади така, ама ова било бетер. Секогаш има бетер, а нема! Ако ја имате среќата да почувствувате на сопствен грб, јавете ми се и ќе замезиме. Ќе се напиеме вино. Ќе наздравиме. Може ќе направиме и некоја оргија, ќе се задоволиме. Па ќе си раскажуваме секој за сопствената болест додека не изгрее Сонцето. Потоа ќе заспиеме. Па ќе ве испратам. Зашто доволно ви е и толку да ви обрнам внимание. Немам јас време. Сакав целото да му го подарам нему. И иако не е тука со мене, секако му го давам.
Ви посакувам да имате инспирација како мојата, а да ја немате мојата судбина. Ви посакувам да бидете сакани и почитувани од вашите Мажи и Жени. Не ви вреди ништо ако немате со кого да ја споделите тавата ориз и љутиот пинџур макар и после смрделе на лук.

 

Сцена 1: За арно, за убаво
(Кафеана. Речиси празна. На една маса седи Анѓеле. Средни години. Пие пиво. Влегува Димитрија. Стар е. Сакат е. Оди со патерици. Тешко седнува на другата маса. Анѓеле го гледа. Го испива пивото. Оди кон него.)

АНЃЕЛЕ: Како си, чичко Димитрија?
ДИМИТРИЈА: Сполај му на Бога.
АНЃЕЛЕ: Ќе се напиеш нешто?
ДИМИТРИЈА: Пиво.
АНЃЕЛЕ: Ме памтиш?
ДИМИТРИЈА: Не.
(Се гледаат. Анѓеле станува. Носи две пива. Седнува.)
АНЃЕЛЕ: Што наваму?
ДИМИТРИЈА: Помини, замини.
(Пауза.)
АНЃЕЛЕ: Ти се случило нешто?
ДИМИТРИЈА. Остај. Не прашувај.
АНЃЕЛЕ: Некоја несреќа?
ДИМИТРИЈА: Не прашувај.
АНЃЕЛЕ (Наздравува): Ајде за арно, за убаво.
ДИМИТРИЈА: За арно, за убаво.
(Пијат.)
АНЃЕЛЕ: Сообраќајка?
ДИМИТРИЈА: Арно да беше.
АНЃЕЛЕ: Аман,бре?
(Пауза)
Си паднал?
ДИМИТРИЈА: Не.
АНЃЕЛЕ: Те тепал некој?
(Пауза.)
ДИМИТРИЈА: Да.
АНЃЕЛЕ: Кој?
ДИМИТРИЈА: Кој?
АНЃЕЛЕ: Не памтиш?
ДИМИТРИЈА: Не го видов.
АНЃЕЛЕ: Совреќа?
(Пауза.)
Некој борч си имал? Си му згрешил на некого?
(Пауза)
Добро те суредил.
ДИМИТРИЈ А: Како ти беше името тебе?
АНЃЕЛЕ: Анѓеле.
ДИМИТРИЈА: Анѓеле?
АНЃЕЛЕ: Не ме памтиш?
ДИМИТРИЈА: Старост.
(Пауза.)
АНЃЕЛЕ: Баеги те закачил. Те здробил.
ДИМИТРИЈА (Го испива пивото): Со хебла.
АНЃЕЛЕ: Со хебла, а?
ДИМИТРИЈА: Со чекич.
(Пауза.)
Со хебла и со чекич. Чекич, седум, осум кила. Најмалку. Коска по коска. Секоја набашка. Фрактура на дваесет и седум коски. Три пукнати. Прелом на ребрата. Прелом на черепот. ’Рбетот. Оштетена кичмена срж.
(Пауза.)
Имам проблеми со главата. Стално ме боли. Да и’ ебам мамата. Левата нога ми е четири прста пократка. Три прсти отидоа. Ме крпеа, ме правеа, ама не ја бидува. Деснава рака не работи. Хеми... пу, да ти ебам мамата, хемипареза на целата десна страна. Тешка моторна афазија. Мускулен тонус и ... хипертонија. Кочење на вилицата. Се изместила некоја коска. Едниот бубрег ми го извадија. И другиот не е добар. Не смеам да пијам. Ама пијам. Навечер ич не додржувам. Заспи, измокри се. Тешко дишам. Да му ебам мамата. Поарно камион да ме удреше.
(Пауза.)
Предвремена пензија. Без заслуги и посебни додатоци. Повреда на работно место.
(Пауза.)
Добро е. Не се жалам. Сум го поминал ја моето. Не треба повеќе. Старост, грдост. Да прашаш за Димитрија Жандарот. Што жени имам превртено. Не се добројува. Уште бодам, да си ебам мамата. Старата вика, аман бре Димитрија, ем криво ем клоцливо.
(Пауза.)
АНЃЕЛЕ: Така било пишано.
ДИМИТРИЈА: Да сме живи здрави. Ај, за арно убаво.
АНЃЕЛЕ: За арно, за убаво.
(Пијат. Анѓеле го гледа Димитрија.)
Знаеш ли кој те тепаше?
(Пауза.)
ДИМИТРИЈА: Кој?
АНЃЕЛЕ: Јас.
(Пауза.)
Со хебла и чекич. Девет кила. Мислев сум ти скршил триесет и две коски. Толку сакав. Не се бранеше, да си ебеш мамата. Не можеше. Како да удирав во полумртва бала месо. Бревташе како свиња.
(Пауза.)
Ме памтиш? Возев нов црвен форд ескорт. Сите тогаш возеа канти. Ми го удри пикот. Бев со девојка. Сакав да бидам фраер. Ме извади надвор. Ме растури. Мама ми еба. За џабе. За курташак. Со пендрек меѓу нозе. Меѓу нозе, чичко Димитрија. Уште ме боли. Што ти згрешив толку, да си ебеш мамата? Те тужев. Џабе. Кадија те тужи, кадија те суди. Голем фраер беше. Јас бев никој и ништо. Два дена не станав од кревет. Третиот ден станав. Пак се вратив во кревет. Тестисите ми беа потечени како балони. Место јајца, лубеници. Две операции. Неуспешни. Долго време не смеев да погледнам во жена. Ме болеше кога ќе ми се дигне. Немам деца. Ебам ретко, ама лошо.
(Пауза.)
Сакаш пиво?
(Пауза.)
ДИМИТРИЈА: Мене ми е редот.
(Станува. Незабележливо ги брише очите. Носи две пива.)
АНЃЕЛЕ: Зошто бе, чичко Димитрија?
ДИМИТРИЈА: Зошто?
АНЃЕЛЕ: Како сакати пци.
ДИМИТРИЈА: Ќе пројде како на кутре.
АНЃЕЛЕ: Ама не проаѓа.
ДИМИТРИЈА: Не проаѓа.
(Пауза. Се прегрнуваат. Седат така некое време.)
АНЃЕЛЕ (Наздравува): За арно, за убаво.
ДИМИТРИЈА: За арно, за убаво.
(Пијат.)

Буре Барут - Дејан Дуковски

 

Фикција

Седевме заедно на
креветот.
Го отворив прозорот
малку да ја проветрам собата.
Зошто одеднаш
те снема?

 

Sweety if you are going to be two faced at least, make one of theм preety.. Мерлин Монро

 

Asunción de tí
...
Pero nunca será. Tú no eres ésa,
yo no soy ése, ésos, los que fuimos
antes de ser nosotros.
Eras sí pero ahora
suenas un poco a mí.
Era sí pero ahora
vengo un poco a ti.
No demasiado, solamente un toque,
acaso un leve rasgo familiar,
pero que fuerce a todos a abarcarnos
a ti y a mí cuando nos piensen solos.
Но, никогаш повеќе не ќе бидеш. Ти веќе не си таа,
јас не сум oвој, овие, тие кои бевме пред да станеме ние.
Ќе бидеш да, но сега
помалку звучиш како јас.
Тоа си ти, но, сега веќе
и јас наликувам малку на тебе.
Не премногу, само малку, можеби
само небитен потег со перото, познат...
но, таков што не принудува да те прифатиме
и тебе и мене, и тогаш кога сите не мисалат за осамени.)

....

Puedes querer el alba
cuando ames.
Puedes
venir a reclamarte como eras.
He conservado intacto tu paisaje.
Lo dejaré en tus manos
cuando éstas lleguen, como siempre,
anunciándote.
Но, ти можеш да ја сакаш муграта,
кога сакаш.
Ти можеш
да дојдеш и да се побараш себе си таква каква што си била,
бидејќи јас го имам зачувано надопрен твојот пејзаж.
и ќе го оставам во твоите раце
за тогаш кога ќе си веќе пристигната, како секогаш
најавувајќи те.

Puedes
venir a reclamarte como eras.
Aunque ya no seas tú.
Aunque mi voz te espere
sola en su azar
quemando
y tu dueño sea eso y mucho más.
Можеш
Да дојдеш и да се побараш себеси таква кава што си била.
Иако повеќе не си ти.
Иако мојот глас те чека
а ти си сама изгубена некаде во својата судбина
сама, говорејќи...
тогаш дури и твојот стопанин ќе биде ова, но и многу повеќе.

Puedes amar el alba cuando quieras.
Mi soledad ha aprendido a ostentarte.
Esta noche, otra noche
tú estarás
y volverá a gemir el tiempo giratorio
y los labios dirán
esta paz ahora esta paz ahora.
Но, ти можеш да ја сакаш муграта кога сакаш.
Бидејќи мојата самотија веќе научи како да те создава кога те нема.
Оваа вечер, некоја друга вечер,
тоа ќе си ти
и ти ќе се вратиш, издишувајќи го времето што кружи
и тогаш, усните ќе изговоарт
„Овој мир сега, овој мир сега.“

Ahora puedes venir a reclamarte,
penetrar en tus sábanas de alegre angustia,
reconocer tu tibio corazón sin excusas,
los cuadros persuadidos,
saberte aquí.
Сега, ти можеш да се вратиш и да се побараш себе си,
можеш да влезеш во твоите чаршафи на жалната среќа,
да го препознаеш твоето истрошено срце, без изговори,
тогаш кога само сликите се уверливи,
бидејќи само тие знаат за тебе тука.

...

Esta noche, otra noche
tú estarás,
tibia estarás al alcance de mis ojos,
lejos ya de la ausencia que no nos pertenece.
He conservado intacto tu paisaje
pero no sé hasta dónde está intacto sin ti,
sin que tú le prometas horizontes de niebla,
sin que tú le reclames su ventana de arena.
Вечерва, некоја друга вечер,
Ти ќе бидеш,
истрошена ќе си на дофатот на моите очи,
веќе далеку од отсуството кое нам не ни припаѓа.
Го имам зачувано недопрен твојот пејзаж
но не знам до кога ќе остане тој недопрен без тебе
без ти да ветиш хоризонти магла,
без ти да го побарш неговиот прозорец на сцената.

Puedes querer el alba cuando ames.
Debes venir a reclamarte como eras.
Aunque ya no seas tú,
aunque contigo traigas
dolor y otros milagros.
Aunque seas otro rostro
de tu cielo hacia mí.
Можеш да ја сакаш муграта кога сакаш.
Но мораш да дојдеш и да се побараш таква каква што си била некогаш.
Иако повеќе ти не ќе си ти
Иако сега веќе со себе носиш
болка, но и други чуда.
Иако ќе си со друго лице
сепак, од твоето небо би се направил себе си.

Mario Benedetti

 

„Одзади изгледа совршено. Одот, облеката, гардеробата на телото, сè е беспрекорно. Го забрзувам чекорот, ја престигнувам и барам грешка. Фала богу, носот ѝ е малку крив. Што ќе правев со совршенство?“



,,Слушањето добра музика луѓето ги прави носталгични за она што никогаш го немале, ниту пак ќе го имаат.“




,,Секој маж кој може да вози безбедно додека бакнува убава девојка, едноставно не му го дава на бакнежот вниманието кое тој го заслужува.‘‘

 

Се шетам низ сопствениот мозок. Лавиринти без излез, нормално. Темно некако, без воздух. Вечна ноќ. А јас ноќна Жена сум па знам дека ќе се снајдам. Ама овојпат, тешко некако. Не се плашам од пајаци. Не се плашам од пајажините кои виснале над мене. Не им придавам значење на скелетите. Не ме чуди ни ветерот. Ни маглата во Септември. Душа без тело имам. Иако телото ми се зголемува затоа што постојано јадам. Пушам и многу цигари. И срцето ми чука како во секој момент да ќе се растече и истече. Ќе го повратам во шоља, да отиде во канализација, во неповрат. Не верував во сродни души никогаш. А сега знам дека единствено би била со мојата сродност од Маж кој го запознав. Постои, жив е. И ја пцујам цела вселена поради тоа. Не затоа што е жив, туку затоа што го запознав. Можеби тоа ме прави посебна, м? Ама подобро да сте сами, отколку без таа половина. Не постојат замени. Лажни се сите останати ликови. А физичкото задоволство не може да ја исполни личноста со среќа и спокој. Барем мене не може. Празно ми е. Лавиринти. Долги, ептен збунувачки, па и длабоки празнини. Ништо не ме радува. Само твојата насмевка кога се будиме. Ми значи како некому што му значат некои други нешта. И да спијам под отворено небо, не би се грижела. Само да ја имам таа топлина што ја сакам повеќе од што се сакам себеси. Будење. Сок од ананас. Ептен ладен. Коцки лед не се потребни. Потребни се на нашите тела. Да се лизгаат. Денот е магичен. Со многу храна, готвена секако, и сервирана во некој чуден стил. Со многу обврски. Со многу водење Љубов. Со мачка. И со куче. Си ги познаваме дишењата. А тишината е сосема пријатна. Нема потреба од зборови, кога дури и мрдањето на шарените завесички означува што си значиме. Кога знам дека те имам, кога знам дека сум целосно твоја, треперам од Убавина. Се мирисам самата. Уште мириса на нашето спојување пред малку. Зарем треба да напишам нешто повеќе? Зарем некој чита во денешно време? Ти читаш. И ми ги имаш прочитано емоциите. Не ги давам на друг. Бриши ги само редовно од прашина, нема смисла, луѓе гледаат.

 

Корин: "Но некои работи се премногу важни за да се дозволи стравот да им се испречи на патот."

Загубената ќерка - Дајен Чемберлен

 

„Кога ќе слушнам некој како воздивнува со зборовите ‘Животот е тежок’, секогаш сум во искушение да прашам: ‘Во споредба со што’? - Сидни Херис

 

Кој знае
ноќ темна да збистри, дух нам кај ни чмае!

Кој може
коспиле страно да стори да згине
од утро до вечер срце што нѝ кине!

Кој збори
спомените дека поштук ќе ги стори
и очајот иден пред очи да гори,
и избегне штурост што сега го мори!

Кој пат
поет да си сакаш, но осеќаш јад
во гради да носиш ти и рај и ад!

Кој си, знај,
ти спомни си, трпи без спокој и трај...

Франце Прешерен - „На поетот“

 

,, ... На неа мислам постојано.
На неа мислам и тогаш кога мислам дека не мислам.
Значи мојата Ики и јас.
Ние не сме створени еден за друг.
Ние сме створени еден за друг.
Само не уништија.
Вистината и лагата.
Неа ја уништи вистината мене лагата.
Пријателе мој,никогаш немој да ги лажеш оние што те сакаат.Правиш погрешна работа.Викни некогаш налути се понекогаш и ветувај засекогаш.
Што ми згрешила мене мојата Ики?-Ништо
Што сум и згрешил јас?-Се.
Заслужува ли морално хендикепирана личност како мене да дели живот со неа?
Таа имаше желби.Јас и ги уништив.
Таа можеше многу-Не и дадоа поради мене.
-Пушти ме лесно ќе ме заборавиш,гледаш дека несреќата оди по мене.Како верна сенка.Ти си уште млада имаш време за се.Побарај си ја среќата,го заслужуваш тоа.
-Патетично до јајца, нели пријателе мој.
Ама точно.Како два и два. ‘‘



,,... Кога ја љубев Дениција,
Како да му пронајдував брзина и на каменот,
Како да ја одделував душата од телото,
Како да го палев барутот
На тилот од смилот и трендафилот. ‘‘

 

Солзи

Пушти ги низ образите,
по вратот, по градите
Пушти ги по стомакот
во мевот, во желудникот,
нека продрат подлабоко

Земи ги во дланките,
измиј ги колената,
затриј се меѓу нозе,
и ете си: чиста
но, не за мене

Пушти ги низ образи,
пушти ги по јазикот,
нека протечат низ грло,
право до желудникот

Отвори ги шишенцата
да испарат отровите,
наполни ги до горе
но, не ми ги давај мене

Друг нека ги пие

 

не е на кирилица, ама еве нешто од М.Антиќ..

Besmrtna pesma

Ako ti jave: umro sam,
a bio sam ti drag,
onda će u tebi
odjednom nešto posiveti.
Na trepavici magla.
Na usni pepeljast trag.

Da li si uopšte ponekad
mislio šta znači živeti?

Ako ti jave: umro sam
evo šta će biti.

Hiljadu šarenih riba
lepršaće mi kroz oko.

I zemlja će me skriti.
I korov će me skriti.
A ja ću za to vreme
leteti visoko...
Visoko.

Zar misliš da moja ruka,
koleno,
ili glava
može da bude sutra
koren breze
il' trava?

Ako ti jave: umro sam,
- ne veruj
to ne umem.

Na ovu zemlju sam svratio
da ti namignem malo.
Da za mnom ostane nešto
kao lepršav trag.
I zato: ne budi tužan.
Toliko mi je stalo
da ostanem u tebi
budalast i čudno drag.

Noću,
kad gledaš u nebo,
i ti namigni meni.
Neka to bude tajna.

Uprkos danima sivim
kad vidiš neku kometu
da nebo zarumeni,
upamti: to ja još uvek
šašav letim, i živim.

 

"Na svetu postoje samo dve tragedije. Jedna je da ne dobijes ono sto zelis. A druga je da dobijes." - Oscar Wilde, "The picture od Dorian Grey"

"Sometimes life takeso hold of one, carries the body along, accomplishes one's history, and yet is not real, but leaves oneself as it were slurred over." - D.H.Lawrence, "Sons and Lovers"

 

Tonight I can write the saddest lines..

Write, for example,'The night is shattered
and the blue stars shiver in the distance.'

The night wind revolves in the sky and sings.

Tonight I can write the saddest lines.
I loved her, and sometimes she loved me too.

Through nights like this one I held her in my arms
I kissed her again and again under the endless sky.

She loved me sometimes, and I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.

Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.

What does it matter that my love could not keep her.
The night is shattered and she is not with me.

This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.

My sight searches for her as though to go to her.
My heart looks for her, and she is not with me.

The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.

I no longer love her, that's certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.

Another's. She will be another's. Like my kisses before.
Her voide. Her bright body. Her inifinite eyes.

I no longer love her, that's certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.

Because through nights like this one I held her in my arms
my sould is not satisfied that it has lost her.

Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.

- Pablo Neruda..

 

Јас сум обичен човек, со обични мисли, што живее обичен живот. Не постојат споменици во моја чест, а моето име ќе биде наскоро заборавено, но јас љубев со сето свое срце и душа и за мене тоа секогаш беше доволно.

-Николас Спаркс

 

"I have loved to the point of madness, that which is called madness, that which to me is the only sensible way to love."
-Francoise Sagan

Be creative. Men only learnt how to fly when they stopped imitating birds
- Paulo Coelho

"Everything tells me that I am about to make a wrong decision, but making mistakes is just part of life. What does the world want of me? Does it want me to take no risks, to go back to where I came from because I didn't have the courage to say "yes" to life?"
— Paulo Coelho

 

"First they ignore you, then laugh at you, then they fight you, then you win." - Mahatma Gandhi
“I'm selfish, impatient and a little insecure.I make mistakes, I am out of control and at times hard to handle.But if you can't handle me at my worst, then you sure as hell don't deserve me at my best.” - Marilyn Monroe

 

„Додека тие меѓусебно зборуваа дека не може да се случи, се случи.“
Helen Keller

 

Jer svaka večnost je kratka.

- Besmrtna pesma, Miroslav Antić