Проза, поезија – извадоци

“Life can change in the blink of an eye. All you have is right now. So don’t ever put off telling someone how you feel about them, don’t assume that they know, because they might not and it might be too late.”
― Alexandra Potter

Никој не може да изгради мост над реката што не ја гледа.

Во едно мало село еднаш си бил еден човек што работел како водоносец. Во тоа време водата не доаѓала од чешми, туку од длабоки бунари или реки. Ако во близина на селото немало ископан бунар оној што не сакал сам да оди по вода, морал да купува од водоносците, кои во големи садови ја носеле драгоцената течност во селото.
Едно утро на водоносецот му напукнал еден сад и по патот почнало од него да протекнува водата. Кога дошол во селото, купувачите му ги платиле вообичаените десет парички за десниот сад, но само пет за левиот, бидејќи тој бил полн само до половина. За водоносецот било прескапо да купи нов сад. Решил да ја забрза работата за да ги надомести изгубените пари. Две години човекот одел и доаѓал со цврст чекор, носејќи вода во селото и земајќи 15 парички како плата за еден и пол сад со вода.
Една ноќ го разбудило едно „пссст“ во неговата соба
„Пссст... Псссст...“
„Кој е тоа?“ , прашал човекот.
„Јас сум“ , се слушнал глас од напукнатиот сад.
„Зошто ме будиш во ова време?“
„Претпоставувам дека стравот би те спречил да ме сослушаш, ако ти се обратам среде бел ден. Мораш да ме послушаш.“
„Што сакаш?“
„Сакам да те замолам да ми простиш. Јас не сум виновен за пукнатината од која тече вода, но знам колку мака тоа ти зададе. Секој ден кога уморен доаѓаш во селото и за количеството вода во мене добиваш половина од она што го добиваш за количеството во мојот брат, ми доаѓа да се расплачам. Знам дека можеше да ме замениш, но ти, сепак, ме задржа. Сакам да ти се заблагодарам и уште еднаш да те замолам да ми простиш“.
„Смешно е што ти мене ме молиш да ти простам“ , рекол водоносецот. „Утре, рано наутро јас и ти ќе излеземе. Сакам нешто да ти покажам.“
Водоносецот продолжил да спие до зора. Кога сонцето се појавило на хоризонтот, го зел напукнатиот сад и отишол до реката.
„Гледај“ , му рекол, стигнувајќи таму и покажувајќи му го градот. „Што гледаш?“
„Град“ , рекол садот.
„Што уште?“ , прашал човекот.
„Не знам...Пат“ , одговорил садот.
„Точно. Погледни ги двете страни на патот. Што гледаш?“
„Гледам сува земја и камењар од дестната страна на патот и стотици цветови од левата страна“, рекол садот, не сфаќајќи што сака господарот да му покаже.
„Многу години поминував по ова тажно и пусто патче, носејќи вода до селото и примајќи исто толку количество пари за двата сада...Но, еден ден видов дека напукна и дека пропушташ вода. Не можев да те заменам, па решив вака: купив семки од разнобојно цвеќе и ги фрлив на двете страни од патот. Со секое мое поминување по патот, водата што ти ја пропушташе ја залеваше левата страна од патот, и во овие две години, успеа да направиш разлика“. Водоносецот направил пауза и милувајќи го својот верен сад, рекол: „А ти мене ми се извинуваш! Што с енеколку парички, ако, благодарение на тебе и на твојата пукнатина, овие бои ми го развеселуваат патот. Јас треба тебе да ти се заблагодарам за твојот недостиг“.

Во сказните за деца, принцезите им даваат бакнеж на жабите и тие се претвараат во убави принцови. Во вистинскиот живот, принцезите ги прегрнуваат принцовите и тие се претвораат во жаби.

Вистинската великодушност во поглед на иднината е давањето се во сегашноста.

Едно момче отпатувало далеку од дома за да се образува кај некој мудар учител. Кога го запознал мудриот старец, првото нешто што го прашал било; „Колку време ми е потребно за да станам мудар како тебе?“
Одговорот го добил брзо: „Пет години“.
Момчето одговорило: „Тоа е многу долг период. Што би било ако работам двојно понапорно?“
„Тогаш би траело десет години“ , рекол учителот.
„Десет! Тоа е навистина предолго. А, ако учам по цел ден и цела ноќ?“
„Петнаесет!“ , рекол мудрецот.
„Не разбирам“ , одговорило момчето. „Секогаш кога ќе кажам дека ќе вложам повеќе енергија во остварувањето на својата цел, ти ми кажуваш дека тоа ќе потрае подолго. Зошто?“
„Одговорот е едноставен. Ако со едното око си насочен кон целта ти останува другото за да те води на патот до неа.“ БИДИ ТРПЕЛИВ И ЖИВЕЈ СО УБЕДУВАЊЕ ДЕКА СЕ ШТО БАРАШ СИГУРНО ЌЕ ДОЈДЕ, АКО СИ ПОДГОТВЕН ЗА ТОА И АКО ГО ОЧЕКУВАШ.

На секој човек во просек му поминуваат 60 000 мисли дневно. Со тоа што ќе ги испишеш своите желби и цели на хартија, и испраќаш сигнали на твојата потсвест дека тие мисли се поважни од другите 59 999.

Тогаш твојот ум ќе почне да ги бара сите можности како да се оствари твојата судбина.

Кинезите ја дефинираат сликата на една личност со овие термини: постојат три огледала кои даваат одраз на нечија личност, првото е како ти се гледаш себеси, второто како другите те гледаат тебе и третото огледало ја оддава вистината.

Принципи на животот: внимателност, сомилост, скромност, трпение, искреност и храброст.

Жицата е составена од многу тенки жички ставени една преку друга. Сама секоја за себе е кршлива и слаба. Но, кога се испреплетени заедно, тие се многу посилни од поединечните делови и жицата станува поцврста од челик. Самоконтролата и силата на волјата се слични на тоа. За да изградиш челична волја, мора со малите работи да и оддадеш признание на личната дисциплина. Кога тоа ќе ти стане рутина, малите работи ќе се редат една врз друга и на крајот тоа доведува до голема внатрешна сила. КОГА ЌЕ СЕ СОЕДИНАТ ПАЈАКОВИТЕ МРЕЖИ, ТИЕ МОЖА ДА ГО ЗАРОБАТ И ЛАВОТ.

Фриц Перл имал обичај да каже „80% од нашата перцепција на светот е чиста проекција...“ Велат дека кога ќе го изговорел тоа, ќе го погледнел соговорникот во очи и ќе додадел „...и поголемиот дел од оние преостанати 20%“.

„Розата е роза, а таа е роза затоа што е роза“.

Еден тибетски учител, кого еднаш го прашале како успеал да побегне од кинеската инвазија ползејќи по снегот на Хималаиите, сосема неподготвен и без храна, а притоа не бил сигурен во патот и во резултатот на своето бегство. Неговиот одговор бил „Ставав нога пред нога“.

Размислувањето на мажите: „За да бидма јас, морам да бидам сам, ако сакам да бидам во пар морам да се покорам“.

Да се биде љубоморен значи да се плашиш дека ќе изгубиш некого, кого, ако го изгубиш поради тоа од што се плашиш, не ни вредело да го чуваш.

Да те сакам со затворени очи
Значи да те сакам слепо.
Да те сакам гледајќи те в лице
Би било лудо...
Јас сакам лудо да ме сакаат.

 

Достигни го својот максимум од Р. Иан Симор.


Не се откажувај

Кога работите се тешки, а некогаш се,
Кога патот секогаш како да врви нагоре,
Кога средствата се ниски, а долгот висок,
Сакаш да се насмевнеш, но се слуша писок,
Кога твојата грижа ти вели тебе трај,
Одмори се малку, но не се откажувај!

Животот е таков, некогаш ни суди,
Но никој од нас не треба да се чуди,
Неуспехот ќе сврти друга страна,
Победата е блиску, ќе залечи рана,
Не откажувај се, можеби малку време има,
Но успехот доаѓа по секоја зима.

Успехот е неуспех, само наопаку свртен,
Во облакот на сомнеж од свое семе за'ртен,
Колку си бил блиску никогаш не ќе знаеш,
Најважното нешто е да истраеш.
Затоа бори се тешко со последната снага,
Од поразот не ќе остане ни трага.


Верувај во себе

Верувај во себе! Тебе Бог те створил,
За големи нешта тебе те сторил.
Верувај во тоа и во тешки дни
Сѐ што сторил друг можеш и ти.

Верувај до крај, зашто вистина е,
Талентот твој од Бога е даден.
Верувај во себе и немај страв,
При несреќа и сомнеж остани прав.

Имаш право на успех, сила и снага,
Тоа големците ги дели, не е никаква лага!
Вечната мудрост е твоја да ја сееш,
Ако веруваш во себе дека ќе успееш.

 

Додека снегулките паѓаат…

Сфатив дека тишината е скапоцена.
Дека белата боја е преубава.
Дека цигарата е највкусна кога ја пушиш насамо.
Дека единствено нешто што ми недостасува сега е чаша црвено вино.
Дека сите коли пред мојата зграда изгледаат исто во моментов.
Дека уличните светилки имаат и своја романтична страна.
Дека децата сеуште се неуморни од играњето во снегот.
Сфатив дека овој момент е само за мене, редок, таинствен и неповторлив … исто како и мојата непокорна душа.

Текст без име


Голема е веројатноста дека овој текст не требаше да биде започнат. А, еве од кога веќе започнав се прашувам и зошто да не би? Дури ниту за соодветен наслов не можам да се сетам, но затоа во едно сум сигурна – ОВА МОРА ДА БИДЕ НАПИШАНО!
Некогаш тишината прави да се чуствуваш уморно, а веќе во следниот миг да заиграш танц со сопствениот спокој и мир. Дали ви се има случено ова? Мене да. Не велам не, бидејќи искреноста во некои моменти е пресудна за оние кои следуваат допрва. Можам да вртам во круг, можам да се качувам по безбројните скалила и да велам дека никогаш не сум се вратила назад… дека никогаш не сум го сетила падот преку кој сум се запознала со несвестицата… падот од кој едностано сум заборавила да го чуствувам дури и сопственото тело… Она кое последен пат го видов приклучено на инфузија жедно примајќи ја таа чудотворна течност. И што потоа?
Затворени очи и длабок мрак во кој како некој проклет магионичар живееш во оптичка илузија. Замислен свет и ете ти ја „Алиса во земјата на чудата“. А, да беше толку лесно. Да можев барем еднаш да ги отворам моите очи и да ја стиснам силно раката на моите ближни. Да можев да ја голтнам секоја нивна солза и да плачам како дете. Немирно дете. Детето кое беше задоволно од сè, а сега наеднаш се претопува во ништо. Детето кое премногу брзо отиде во прегратката на бурното море. Замина… и остана само име кое некогаш постоеше.
Ехх, младост. Ти си само една бурна реакција од многу несоодветни супстанции. Но, експлозијата која ја предизвикуваш е толку чудотворна, што дури и оваа, веќе приказна со крај, може да го премота својот филм и да започне од почеток. Но, зарем младоста е вистинскиот преродбеник? Не, животот е. Оној, кој не учи како да станеме феникс. А, зарем не сме силни за да го направиме тоа? Зарем не сте? Јас велам да, да, ДА!
Сето она што се случува потекнува од нас самите. Доброто, злото… тие се само придружнички на мисот наречен совршенство – а совршенство не постои. Па зошто враќањето на некое скалило надолу да го сфатиме толку сериозно и трагично. Зарем вреди? Тоа е само патот кој мора да го поминеме за да стигнеме онаму горе кај успехот. Упорноста е она што ни треба. Можеби не се живее од неа, но дефинитивно помага да се надминеш себеси тогаш кога веќе и си заборавил дека постоиш. Барате љубов? Не барајте ја, бидејќи таа е во децениска потрага по вас. Зарем не ја забележавте досега? Некогаш очите не сакаат да ни дозволат да видиме одредени работи. А, верувајте тоа е нивен заговор на нашата несигурност. Не може се да се случи одеднаш. Доколку ништо не се случува тогаш не мора да велиме дека е мрак. Доколку ништо не слушаме не мора да биде тишина. Едноставно, тоа сте вие. Тоа сум јас. Човечко суштество кое трча маратон, иако нема доволно кондиција за таа работа. Тоа сме сите ние. Оние кои запознавајќи се себеси го запознаваат својот живот. Стравот и откажувањето се само микрони во полето со светли идеи…
За крај ставам три точки кои ја означуваат бесконечноста. Сепак треба да размислиме како ќе ги искористиме…

 

Во еден миг погледнав преку своето рамо и ги здогледав најубавите, најпривлечните и најмистериозните очи на светот - очи со боја на сув мраз. Ни црни, ни сиви, ни зелени, туку сето тоа одеднаш. О, како земјата да се извлече под моите нозе. Во срцето ми биеја громови, во главата огномет. Гледав како хипнотизирана во тие две очи, додека ми се приближуваа. Нозете не ги чувствував. Ми се чинеше како да лебдам, како да левитирам во таа бестежинска, опојна состојба.

И така почна мојата љубовна приказна. Приказната на мојот живот. Секое ново утро почнуваше и завршуваше со моите мисли за него. Го дишев воздухот што тој го издишуваше, ги впивав неговите усни како пустиник кој се напојува со изворска вода, ги бакнував неговите раце како непроценливо богатство. Го сакав повеќе од животот, повеќе од Бога, повеќе од се што е земско.

А тој...тој создаваше чудесна музика. Какви мелодии беа тоа! Полни со страст, предавање, љубов, безусловно давање... Го губев разумот во тие ноти, како што го губев секој пат кога ќе ме погледнеше. Неговите допири повторно ме раѓаа, неговата мажественост беше толку силна, сурова, речиси животинска. А во исто време, неговите прсти беа нежни и меки како свила, не ни сонував дека постои таква страст...

Знаев дека го сакам него, единствениот, со страсна, длабока и чиста немерлива љубов. Сите останати љубови во мојот живот беа само бледи копии на тоа незаборавно чувство за блискост; таа припадност кон друга душа, во која се скриени нејзините огледала, со неописливи елегантни и нежни емоции.
- Рингишпил - Јелена Бачиќ Алимпиќ

 

“Don't cry because it's over, smile because it happened.” ― Dr. Seuss

“You've gotta dance like there's nobody watching,
Love like you'll never be hurt,
Sing like there's nobody listening,
And live like it's heaven on earth.”
― William W. Purkey

“You only live once, but if you do it right, once is enough.” ― Mae West

“It is better to be hated for what you are than loved for what you are not.” ― André Gide

 

"Но кога би можел да изберам некоја реченица? Би побарал да ми напишат:
'Умре додека беше жив.'
Тоа може да изгледа како бесмислица, но сум запознал многу луѓе кои веќе не беа живи, иако уште работеа, јадеа и ги извршуваа своите вообичаени активности. Се правеа автоматски, без разбирање, без да го задржат волшебниот миг што го донесува секој нов ден, без да застанат за да размислат зса чудото на животот и без да сфатат дека следната минута може да им биде последна што ќе ја поминат на оваа планета. "
"ЗАХИР" - Пауло Коелјо

 

Во сите јазици на светот постои иста поговорка: далеку од очите, далеку од срцето. Но јас ете, тврдам дека нема поголема невистина; колку што сме подалеку, толку се поблиску до срцето чувствата што се обидуваме да ги заборавиме, да ги задушиме. Ако сме во прогонство, сакаме да го зачуваме и најмалиот спомен за нашите корени, ако сме далеку од саканиот, секој што го сретнуваме на улицата не потсетува на него.

 

„Добра сум, но не сум ангел. Правам гревови, но не сум ѓавол. Јас сум само мала девојка во големиот свет која се обидува да пронајде некој да сака" - Marylin Monroe.

 

Кога те сретнав
беше месец мај, а во
очите ти блескаше
чуден сјај. Беше тоа
прекрасен час најубав
ден кој ке го паметам јас.
Се шетавме по ливадата
и се држевме нежно за рака,
тогаш за првпат ти ми шепна
дека срцето твое само мене
ме сака. Можеби навистина ме
сакаше, а можеби беше само
лага... Но незнам дека во
срцето мое ми остана само
тага. Љубовта беше многу
кратка, а тагата долго ќе
трае... Колку јас го сакав
дали тој навистина знае?!

 

"Вљубеното срце останува меко и чувствително. Но, кога по секоја цена сакаме да добиеме некоја работа, стануваме безмислосни, тврди, бесчувствителни. Како може да се сакаат другите луѓе кога ни се потребни? Можат да бидат само искористени. Ако си ми потребен за да бидам среќен морам да те користам и да манипулирам со тебе, да пронајдам начин и систем за да те оставам. Не можам да те оставам слободен. Вистински можеме да ги сакаме другите само кога ќе се ослободиме од зависноста за нив. Кога потребата за другите ќе згасне, човекот ќе се најде сред пустина. На почетокот доживувате ужасно чувство на напуштеност, но ако тоа го издржите, одеднаш ќе откриете дека тоа не е напуштеност, тоа е само осаменост. Сами сме и пустината почнува да цвета. Така, најпосле ќе откриете што е љубов, Бог, реалност.
Меѓутоа одрекувањето од дрогата на почетокот може да биде тешко освен ако не сме надарени со голема способност за разбирање или ако доволно сме страдале. Страдањето е одлична работа - само во овој случај може да ни помогне. Тоа може да ни помогне за да престанеме да страдаме."

"Кога ќе се најдеме во состојба на зависност, секогаш мораме да бидеме на висина - не смееме да се отпуштиме затоа што треба да се одговори на туѓите очекувања. Тогаш, животот со другите значи живот во постојана напнатост. Живеењето без нив подразбира агонија на напуштеност, затоа што чувствуваме дека ни недостигаат. Сте ја загубиле способноста да ги гледате луѓето какви што се и прецизно да им возвраќате, затоа што вашето гледање е нарушено од потребата за дрога. Тогаш ги гледате другите луѓе само до онаа мера до која може да ви помогнат да дојдете до дрога, или како пречка до неа."

"Вие не сакате да бидете среќни. Сакате ли еден мал тест? Да се обидеме - ни треба само една минута. Можете да замижите додека го решавате, или тоа да го сторите со отворени очи - не е важно. Мислете на некого што многу го сакате, некој што ви е близок, на некој што навистина ви е драгоцен и обидете се во мислите да му кажете: "Поважна ми е мојата среќа отколку што ти ми требаш." Внимавајте што се случува. "Поважна ми е мојата среќа од тебе. Кога би бирал, секогаш би ја избрал среќата." Колку од вас се почувствуваа како егоисти изговарајќи ги овие зборови? Изгледа многумина. Разбирате ли до која мера сме подложни на перење на мозокот?
Има мигови кога сме принудени да се прашаме: "Како можам да бидам таков егоист?" Но, размислете кој е навистина егоист. Замислете некој кој би ви рекол: "Како си можел да бидеш толку голем егоист, твојата среќа да ти биде поважна од мене?" Зар не би ви дошло да одговорите: "Извини, но како ти можеш да бидеш толкав егоист, кога очекуваш тебе да те ставам над сопствената среќа?"

"Антони де Мело - "Будење"

 

Поучна приказна - Водоносецот и неговиот сад

Во едно мало село еднаш си бил еден човек што работел како водоносец. Во тоа време водата не доаѓала од чешми, туку од длабоки бунари или реки.


Ако во близина на селото немало ископан бунар оној што не сакал сам да оди по вода, морал да купува од водоносците, кои во големи садови ја носеле драгоцената течност во селото.

Едно утро на водоносецот му напукнал еден сад и по патот почнало од него да протекува водата. Кога дошол во селото, купувачите му ги платиле вообичаените десет парички за десниот сад, но само пет за левиот, бидејќи тој бил полн само до половина. За водоносецот било прескапо да купи нов сад.

Решил да ја забрза работата за да ги надомести изгубените пари. Две години човекот одел и доаѓал со цврст чекор, носејќи вода во селото и земајќи 15 парички како плата за еден и пол сад со вода.

Една ноќ го разбудило едно „пссст“ во неговата соба

„Пссст... Псссст...“



„Кој е тоа?“ , прашал човекот.

„Јас сум“ , се слушнал глас од напукнатиот сад.

„Зошто ме будиш во ова време?“

„Претпоставувам дека стравот би те спречил да ме сослушаш, ако ти се обратам среде бел ден. Мораш да ме послушаш.“

„Што сакаш?“

„Сакам да те замолам да ми простиш. Јас не сум виновен за пукнатината од која тече вода, но знам колку мака тоа ти зададе. Секој ден кога уморен доаѓаш во селото и за количеството вода во мене добиваш половина од она што го добиваш за количеството во мојот брат, ми доаѓа да се расплачам. Знам дека можеше да ме замениш, но ти, сепак, ме задржа. Сакам да ти се заблагодарам и уште еднаш да те замолам да ми простиш“.

„Смешно е што ти мене ме молиш да ти простам“ , рекол водоносецот. „Утре, рано наутро јас и ти ќе излеземе. Сакам нешто да ти покажам.“

Водоносецот продолжил да спие до зора. Кога сонцето се појавило на хоризонтот, го зел напукнатиот сад и отишол до реката.

„Гледај“, му рекол, стигнувајќи таму и покажувајќи му го градот. „Што гледаш?“

„Град“, рекол садот.

„Што уште?“ , прашал човекот.

„Не знам...Пат“ , одговорил садот.

„Точно. Погледни ги двете страни на патот. Што гледаш?“

„Гледам сува земја и камења од десната страна на патот и стотици цветови од левата страна“, рекол садот, не сфаќајќи што сака господарот да му покаже.

„Многу години поминував по ова тажно и пусто патче, носејќи вода до селото и примајќи исто толку количество пари за двата сада... Но, еден ден видов дека напукна и дека пропушташ вода. Не можев да те заменам, па решив вака: купив семки од разнобојно цвеќе и ги фрлив на двете страни од патот. Со секое мое поминување по патот, водата што ти ја пропушташе ја залеваше левата страна од патот, и во овие две години, успеа да направиш разлика“.

Водоносецот направил пауза и милувајќи го својот верен сад, рекол: „А ти мене ми се извинуваш! Што се неколку парички, ако, благодарение на тебе и на твојата пукнатина, овие бои ми го развеселуваат патот. Јас треба тебе да ти се заблагодарам за твојот недостиг“.

извадок од „Да се сака со отворени очи“ од Хорхе Букај.

 

Ова сето личи на
кошмарен сплет.
Ме тишти срцето
и нездраво мрзне снагата.
А не знам што е главаната причина:
дали болеста,
дали староста,
дали тагата.

"Немир"-Блаже Конески

 

Цитат од книгата "Дневникот на Сузана за Николас"- Џејмс Патерсон.

"Зарем ова не е среќа ?" Можи ќе ви изгледа како некоја незначајна реченица, но ако ја имате прочитано книгата ќе сватите која е поентата... Книгата ме растажи многу и е една од моите омилени

 

Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња...
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во длабочината.

Спомен- Блаже Конески

 

- Во љубовта никој не може никого да повреди, секој е одговорен за она што го чувствува и за тоа не може да обвинува некој друг.
Никој не губи никого, бидејќи никој не поседува никого.
Во тоа е вистинското доживување на љубовта : Да се има најскапоценото нешто на светот, без да се поседува.

- Љубовта не е во другите, таа е во нас, ние треба да ја разбудиме.
Но, за тоа будење потребен ни е некој друг.
Светот има смисла само ако имаме со кого да ги споделиме нашите чувства.

Пауло Коелјо ( Единаесет минути )

 

- Pride and Prejudice - Jane Austen

 

La Belle Dame Sans Merci by John Keats

I.

O WHAT can ail thee, knight-at-arms,
Alone and palely loitering?
The sedge has wither’d from the lake,
And no birds sing.

II.

O what can ail thee, knight-at-arms!
So haggard and so woe-begone?
The squirrel’s granary is full,
And the harvest’s done.

III.

I see a lily on thy brow
With anguish moist and fever dew,
And on thy cheeks a fading rose
Fast withereth too.

IV.

I met a lady in the meads,
Full beautiful—a faery’s child,
Her hair was long, her foot was light,
And her eyes were wild.

V.

I made a garland for her head,
And bracelets too, and fragrant zone;
She look’d at me as she did love,
And made sweet moan.

VI.

I set her on my pacing steed,
And nothing else saw all day long,
For sidelong would she bend, and sing
A faery’s song.

VII.

She found me roots of relish sweet,
And honey wild, and manna dew,
And sure in language strange she said—
“I love thee true.”

VIII.

She took me to her elfin grot,
And there she wept, and sigh’d fill sore,
And there I shut her wild wild eyes
With kisses four.

IX.

And there she lulled me asleep,
And there I dream’d—Ah! woe betide!
The latest dream I ever dream’d
On the cold hill’s side.

X.

I saw pale kings and princes too,
Pale warriors, death-pale were they all;
They cried—“La Belle Dame sans Merci
Hath thee in thrall!”

XI.

I saw their starved lips in the gloam,
With horrid warning gaped wide,
And I awoke and found me here,
On the cold hill’s side.

XII.

And this is why I sojourn here,
Alone and palely loitering,
Though the sedge is wither’d from the lake,
And no birds sing.

 

Сомнежот е невиноста на душата.
Кој не се сомнева, не е невин, оти можно е да верува во нешто и од полза, а вербата од полза е грев. Сомнежот познава само една полза: вистината. Освен тоа, вербата може да се одглуми, ама сомнежот-не.

Љубовта ја создава вербата, вербата го раѓа сомнежот а сомнежот ја утврдува вербата.

Оној кој никогаш не се сомнева, тој не верува вистински: тој само обожува. Верува во се' што ќе му се каже. Вербата без сомнеж е слепа блудница, оти може да ги менува објектите на вербата без причина, ред и правило. И без љубов,оти се верува само кога се сака она во што се верува.

Сомнежот и вербата се како вдишување и издишување. Не можеш да вдишуваш постојано, без да издишиш.


В.Андоновски - Вештица

 

Annabel Lee

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes!- that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.

For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.

Edgar Allan Poe

 

Pyramide...ме потсети на испитите по книжевност Си ја постирала една од моите омилени, заедно со оваа.

She walks in beauty by George Gordon (Lord) Byron

She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One shade the more, one ray the less,
Had half impair'd the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place.

And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!