Проза, поезија – извадоци

- И најстрашниот ѕвер знае за милост.
- Јас не, затоа не сум звер.
- Ѓаволи почнале да зборуваат вистини?
- Ангели почнале да се лутат?
- За тебе има место само во пеколот.
- и уште едно
- Зандана
- Твјојот кревет
- Дојде да ме убиеш?
- Дојдов да ти речам љубов.
- немаш право на тој збор
- Имам право на тебе.
- Имаш право на уште еден леш повеќе
- Патот со тебе е полн со лешеви. Речи звер, речи политички убиства.Речи, борба за власт. Речи, борба за тебе. Само тоа. Цело море од крв, само за тебе.
- Убиј ме. Се ќе заврши.
- Подобро ќе се убијам себе.
- за мене си мртов.
- Ти си жива.
- за жал.
- нема бегање.
- Од тебе?
- Од себе.
- Што сакаш?
- Тебе
- Земи ме. Што те држи? Кој е ланецот за животно како тебе?
- Нема ланци за животно како мене, нема сила да ме запре. друго ми е зборот.
- Зборот? Од кога ти со зборови?
- Ќе ми се дадеш сама.
- Немој ни да се надеваш
- Не се работи за надеж.
- за што се работи?
- време.
- Ти си луд.
- Ти си убава
- Не ми е јасно зошто не ти ги извадам очите со нокти?
- Нема жена без јазик, без спремен одговор.
- нема жена што би те разбрала.
- Нема жена што не би ме разбрала. Зборувам за љубов
- Зборуваш за смрт
- Зборувам за смртна заљубеност.
-Имаше и друг начин. Можеше да биде различно. Не се трпеа нашите светови. Нашите вери. Можеше да ги смениш. Да побегнеш. Да ме носиш од овде... Имаше и друг начин.

Извадок од ММЕ Кој прв почна на Дејан Дуковски.

 

Го извади венецот од мојот врат и си замина. А јас плачам и го прашувам срцето свое: ЗОШТО НЕ СЕ ВРАЌА?

Тагоре

 

..Така, таа си донесе дел од својата задача и молчаливо седеше на креветот со грбот потпрена на ѕидот, а имаше мигови кога чувствував дека ме набљудува. Излегувавме, ама одвај да се допиравме. Ќе дозволев раката да ми мине по нејзините раменици кога ќе и приближев стол во некоја кафетерија. Ја фаќав за рака кога и помагав да слезе од автобус. Нашите раменици се допираа кога се џаревме во небото. Ништо повеќе. Ми се причини дека слушнав оти ќебето го тргна настрана, ама бев зафатен со пишувањето забелешка на преведувачот. И наеднаш, таа стоеше зад мене, присуството и беше како електрицитет. Ги лизна рацете по моите гради, се наведна и ме бакна во образот. Се свртев за да може да ме бакне во уста. Подоцна, под ќебето, пред да се случи тоа, Синтија ми рече "Не можеш да ме повредиш." "Не сакам да те повредам," и' одговорив. "Ќе водиме љубов полека." "Не тоа", шепна таа. "Aко ме оставиш, ако решиш да не бидеш со мене, не грижи се. Не можам да бидам повредена повеќе отколку што сум." Ќе излезе дека сосем греши за ова.

- Без збогување

 

Ајде да си играме криенка?
Сакаш?

Ајде да одиме и да газиме по облаците,
да ги баталиме сите матријалистички гомна
и сите розови пеперутки,
ајде бе,
ајде да газиме по облаците?

Не сакаш пи*ка ти материна?
Штета!

А баш сакав да си играм криенка!

 

Поплаката на ѕидарот - Петре М.Андреевски

Јас ѕидав и во ѕидот сенката си ја заѕидав,
(ѕидањето го кажав, но дали ѕидот ме искажа?!)
па не знам во колку соби ми е собрано времето,
во колку одаи ми одат потрошените години
и бројките што ги вработив во кубињата, во небесата
(машките бројки, доведени пред женските отвори)
за да ги спојат краиштата на мостовите
кај што требаше да помине светот и светлината.

Јас му бев лош другар и учител на срцето
и тоа ce вљубуваше
многу повеќе отколку што можеше да издржи.

Me водеше под сите ѕвезди и соѕвездија
со поларната светлина што ми капеше од очите
како вар и модар камен за прскање на лозјата.
И одев по светот, ги читав сите височини,
смирувајќи ги местата кај што везден ce противат
водата и огнот што ce во вечна расправа.
Работев за убавината како за убава жена
што е магнетно поле за сите машки движења,
но кој ми призна дека плачев заедно со децата
кои морав да ги вѕидам во кулите и мостовите
за да затраат, да траат темелите на светлото,
покажувајќи го светот кај поминал, кај заминал,
кај треба да спие и кај му е сонот разбирлив
и како ќе дишат куќите без воздишката моја...

На каменот му дадов работа, погоре од земјата:
во чешмите, во црквите, во сараите, во бедемите
и му дадов форма и на воздухот што го искачив
за да гледа од високо кај ми запрела раката,
кај ме чека чеканот, кај ме мисли мистријата...

Но одев и доодев по мостовите што ги соѕидав
и ништо не ми остана од високото во ниското..

 

Нешто од Федерико Гарсија Лорка

ГАЗЕЛА ЗА ОЧАЈНАТА ЉУБОВ

Ноќта не доаѓа
за да не дојдеш ти
и за да не дојдам јас

Но, јас ќе дојдам дури и
од сонцето на скорпијата голтнат

Но ти ќе дојдеш со изгребан јазик од дождовите на солта.

Денот не доаѓа
за да не дојдеш ти
и за да не дојдам јас

Но јас сепак ќе дојдам
на жабите давајќи им го скинатиот
каранфил свој.

Но ти ќе дојдеш
низ темни улици на ноќта.

Ни ноќта ни денот иде
по тебе за да умрам
и по мене мртва да бидеш.


ГИТАРА

Почнува да тажи
гитарата.
Се кршат чашките
на зората.
Почнува да тажи
гитарата.
Залудно ја замолчуваш
Нема да молчи
таа.
Тажи монотона
водите како што тажат
ветројте како што тажат
на снегот.
Нема да замолчи
таа.
Тажи по далечини
нешта.
Песок на жешкиот југ
камелии бели што бара.
Стрелата без цел ја тажи.
вечерта без утре.
И првата птица
на гранка
Ох, гитаро!
Срце рането
со пет меча.

 

Мислам дека беше „Оној што го заборава минатото е осуден да го повторува во иднината.“
Мислам дека беше од „Евангелие според Луцифер“.

 

-Племето наше е пиреј, и не го ништи ниедна војска и ниедна болест. Пирејот е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку ќе се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
-На изгореното срце и окото му е суво. Не пушта солза и да го молиш.
...А мене срцето ми се полони со болки, со чемери.Ама срцето човечко било бунар; само се полни а не се преполнува.
-Животот е една голема угорница, а уште поголема удолница по која трчаме. Цел живот трчаме за да го откриеме нејзиниот крај, нејзиниот газер, кај што ќе заврши и нашето талкање.Нашето постојано паѓање.
-Некогаш, во старо време сите сме биле едно исто гомно, иста лепешка. Ама поминала некоја кола и ја пресекла лепешката надве, па поминала друга кола и пак ја пресекла лепешката. И така врвеле коли и ја испресекле лепешката и ние од една лепешка сме станале многу лепешки, многу гомна...Сите ги видов и сите исто смрдиме.

 

Треба да се ризикува,велеше тој..Ние навистина го сфаќаме чудото на жувотот откако ќе ни се случи нешто неочекувано....Секој ден Господ ни дава,со утринското сонце,еден миг во кој е можно да се измени сето она што не прави несреќни.Секој ден се преправаме дека не сме свесни оти тој миг постои,се однесуваме како божем веруваме дека денешниот ден е сличен на вчерашниот и дека ќе биде сличен на утрешниот.Но,човекот кој со внимание го следи денот што го живее,го откирва волшебниот миг.Тој може да биде скрен во минутите,во миговите на тишината што настапува по вечерта,во илјада и едната дребност што ни се чинат наполно исти.Но, тој миг постои.Тое е миг во кој сета ноќ на звездите минува низ нас и ни овозможува да сториме чуда.....
Среќата понекогаш е благослов-но,најчесто е освојување.Волшебниот миг на денот ни помага да се измениме ,не тера да тргнеме во потрага по нашите соништа.Ке страдаме ,ќе чекориме по патиштата послани со трње,ама сето тоа е привремено и не остава траги.А подоцна,со гордост и со верба ,ќе можеме да се свртиме и да погледнеме зад себе.
Несреќен е онај кој не се осмелил да ризикува.Можеби тој никогаш нема да доживее разочарувања,нема да остане без своите илузии,нема да страда како оние кои пред себе имаат сон што го следат.Но кога ќе погледне зад себе(зошто ќе дојде време кога секој од нас ќе погледне зад себе)ќе го слишне своето срце како му вели: "Што направи со чудата со кои Господ ги посеа твоите дни?Што стори со дарбата кога Творците ти ги довери?Го закопа во длабока дупка ,зошто се плашеше да не ги загубиш.И сега само уште тоа ти преостанува:сознанието дека залудно си го живеел својот живот "
Тешко на оној што ќе ги слушне овие зборовие.Дури тогаш ќе поверува во чуда,само што волшебните мигуови веќе ќе бидат минато.....

Крај реката Педра седев и плачев-Пауло Коелјо

 

"My Indifference'

Not everyone is wicked and pale,
but color and joy are difficult to locate.
I turn toward the window side of the room
and my lips move.

In the darkness.
Climbing.

The ivy on a brick mansion, a pistol in my small hand
I pause and wait for the sun.
I cannot stay here
I tremble and let myself fall,
waking up to bird song and frosted blades of grass,
seeing the white of reality
without laughing.

The weight of possibility
still pressing the flesh of my fingers.

(Buk)

 

Се сеќаваш ли,
или не се сеќаваш,
зошто јас веќе не можам да се сетам
што се’ не направив за тебе.
И што се’ нема да направам,
за да те видам среќен!

 

Откако те нема

Најубава несреќо што ми влегла в куќи,
жено опљачкана од моето телесно
наследство,
кажи што ќе работиш и што ќе мислиш
за мене
кој продолжува да дише со твојата воздишка
откако те нема...

Невенчана невесто што сакаше да имеме
иста лажица,
како што сакаше мојата болка да биде
интересна,
о богатство во мојот слух,моја ноќна
татковино,
поздравуј ме по пролетта што ќе те сретне
под земјата
иако те нема....

Невидлива забаво во затворите за
доживотна робија,
созвездие на сите движења под водата
и небесата,
железницо што ги поврзуваше годиншните
времиња,
моја лично слободо што ме научи да страдам
а да не лелекам
дека те нема....

Царинарнице што ми ги откри скирените
места од душата,
Горчливо изобилство во мите тажни
пијанства,
чаша водо што ги зближуваш народите
те среќавам по сите градови,но нигде
не те гледам
оти те нема....

Пароло извикана на сите државни празници,
најубава спроводнице на ветровите
од мојата глава,
основна мерко за земјата и сите течности,
единствена самогласко за сите изговорени
зборови,
кај што те нема...

Конецу отпаран од ветрот фатенво
кражба на каранфилот
неизвлекувана рамнотежо во моето одродено
тело
ти си одиш а јас останувам без никој никаде
оти ти си мртва,а смртта во мене
ти продолжува
откако те нема...

Петре М.Андреевски-"Дениција" -Откако те нема

 

- Pride and Prejudice by Jane Austen

 

"Постои уште една причина да бидеш среќен: Дојде пролетта." - Сенека

 

Знајте дека нема ништо повишно и посилно, и поздраво, и покорисно за идниот живот, од некаков убав спомен, а особено ако е тој од детството, од родителската куќа… Еден толку прекрасен свет спомен зачуван од детството, можеби е токму најдобро воспитание. Ако човек носи во себе многу такви спомени, тогаш тој е спасен за цел живот. А ако макар еден убав спомен остане во нашето срце, некогаш и тоа може да послужи како спас. .. .Не плашете се од животот! Колку е убав животот кога ќе направиш нешто добро и праведно!
Достоевски – „Браќа Карамазови“

 

Еден доктор влегол во болницата набрзина откако бил повикан на итна операција.Тој се пријавил,се пресоблекол и влегол директно во одделот за операции.Тој го сретнал таткотот на детето како поминува во ходникот чекајќи доктор.Кога го здогледа,ттакото извикал:
“зошто ти требаше толку време за да дојдеш?Зар не знаеш дека шивотот на син ми е во опасност? Зар немаш осет за одговорност?“
Докторот се насмеа и одговори:
“Извинете,не бев во болницата и дојдов веднаш штом го примив повикот...А сега,ве молам смирете се за да можам да ја работам мојата работа“
“Да се смирам? Што доколку твојот син беше во салата сега,дали би сте се смириле? Доколку синот ви умираше сега што би направиле?“ -рече таткото гневно.
Докторот повторно се насмевнал и одговорил:“ЈАс би рекол како Јов што рекол во Библијата“ Од земја дојдовме и во земја се враќаме,нека е благословено името на Господ.“Докторите не можат да го продолжат животот.Одете и молете се за вашиот син,а ние ќе направиме се најдобро според милоста Божја“
“Да даваме совети кога не сме засегнати е многу лесно.“ промрморе таткото.

Операцијата траеше неколку часови по која докторот излезе надвор задоволен.
“Фала му на Бог,вашиот син е спасен!“ И без да го дочека одговорот на таткото тој продолжи да оди .“Ако имате некое прашање,прашајте ја сестрата!!“
“Зошто тој е толку арогантен? Не можеше ли да почека некоја минута за да го прашам за состојбата на син ми?“ Коментираше таткото гледајќи ја сестрата откако замина докторот.
Сестрата одговори, низ солзи во очите: “Неговиот син почина вчера во сообраќајна несреќа, тој беше на погреб кога го повикавме за операцијата на син ви.И сега откакао го спаси животот на вашиот син, тој замина да го доврши погребот на неговиот син.“

Поука: Никогаш не ги судите другите бидејќи не го знаете нивниот живот и низ што поминуваат тие...

 

Издвоив некои цитати од (не)познати автори, но едни од највпечатливите ми се на Меша Селимовиќ кому му се објавени цитатите од романот ‘Тврдина‘ на окно.мк. Се воодушевувам.


*Кога бајките привршуваат, гулабот останува само со својата слобода.
Попусто. Слободата е едно големо колаче, со вкус на хартија..

*Ако мојот крај е твој почеток
а, мојот почеток твојот крај
ајде да се сретнеме на средината на кружницата.
Таму каде што небата можат да ни објаснат
зошто толку долго сме сонувале.

 

“here she is, all mine, trying her best to give me all she can. How could I ever hurt her? But I didn’t understand then. That I could hurt somebody so badly she would never recover. That a person can, just by living, damage another human being beyond repair.”
― Haruki Murakami, South of the Border, West of the Sun

Цела тага ќе ја понесам со себе, душата да не те заболи, затоа што јас на тага сум навикнала, а ти да те сака некој...

 

You know, I do believe in magic. I was born and raised in a magic time, in a magic town, among magicians. Oh, most everybody else didn’t realize we lived in that web of magic, connected by silver filaments of chance and circumstance. But I knew it all along. When I was twelve years old, the world was my magic lantern, and by its green spirit glow I saw the past, the present and into the future. You probably did too; you just don’t recall it. See, this is my opinion: we all start out knowing magic. We are born with whirlwinds, forest fires, and comets inside us. We are born able to sing to birds and read the clouds and see our destiny in grains of sand. But then we get the magic educated right out of our souls. We get it churched out, spanked out, washed out, and combed out. We get put on the straight and narrow and told to be responsible. Told to act our age. Told to grow up, for God’s sake. And you know why we were told that? Because the people doing the telling were afraid of our wildness and youth, and because the magic we knew made them ashamed and sad of what they’d allowed to wither in themselves.

After you go so far away from it, though, you can’t really get it back. You can have seconds of it. Just seconds of knowing and remembering. When people get weepy at movies, it’s because in that dark theater the golden pool of magic is touched, just briefly. Then they come out into the hard sun of logic and reason again and it dries up, and they’re left feeling a little heartsad and not knowing why. When a song stirs a memory, when motes of dust turning in a shaft of light takes your attention from the world, when you listen to a train passing on a track at night in the distance and wonder where it might be going, you step beyond who you are and where you are. For the briefest of instants, you have stepped into the magic realm.

That’s what I believe.

Robert McCammon’s - Boy’s Life