Проза, поезија – извадоци

"Никој не ја гледа месечината попладне, а токму тоа е момент кога нашето внимание би и било најпотребно, бидејќи нејзиното постоење се уште не е извесно. Личи на белузлава сенка која наѕира на изразито синото небо, обременето со сончевата светлина; кој може да ни тврди дека и овој пат ќе успее да ја добие формата и сјајот? Толку е нежна ,бледа и тенка; само од едната страна почнува да добива јасна форма на српест лак, додека целиот преостанат дел е се уште преплавен со небесно синило. Личи на проѕирна нафора, или на полурастворена таблетка; само што белиот круг овде не се разводнува туку се згуснува, се присобира за сметка на сиво-сините дамки и сенки за кои не е јасно дали и припаѓаат на месечевата географија или пак на небесните лигавци кои се уште го квасат сателитот порозен како сунѓер..."

Паломар-Итало Калвино 1.3.1. Попладнева месечина

 

Alone..

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.


Edgar Allan Poe

 

Парадоксот на нашето време

Имаме повисоки згради и пошироки улици,
но затворен карактер и ограничено мислење.

Трошиме повеќе, но имаме помалку,
купуваме повеќе, но уживаме помалку.

Имаме поголеми куќи, но помали фамилии,
повеќе удобности, но помалку време.

Се здобиваме со повеќе дипломи, но имаме помалку разум,
повеќе знаеме, но помалку размислуваме,
имаме повеќе експерти,но сепак повеќе проблеми,
повеќе лекови, но помалку здравје.

Пиеме премногу, пушиме премногу,
трошиме неодговорно, премалку се смееме,
пребрзо возиме, премногу се лутиме,
седиме до доцна во ноќта, а стануваме уморни наутро,
премалку читаме, премногу гледаме телевизија,
и многу ретко се молиме.

Ги зголемивме нашите богатства,
но ги намаливме нашите вредности.

Зборуваме многу, љубиме малку,
а мразиме премногу често.

Научивме како да преживееме, но не и да живееме.

Му дадовме години на животот, но не и живот на годините.

Се качивме на месечината и се вративме назад,
но имаме проблем да ја преминеме улицата и
од спротива да ги запознаеме нашите соседи.

Го освоивме надворешниот свет, но не и внатрешниот.

Направивме поголеми работи, но не и подобри.

Го прочистивме воздухот, но ја загадивме душата.

Го совладавме атомот, но не и своите предрасуди.

Пишуваме повеќе, но учиме помалку.

Планираме повеќе, но постигнуваме помалку.

Научивме да брзаме, но не и да чекаме.

Создадовме повеќе компјутери за да содржат повеќе информации,
да произведуваат повеќе копии од вообичаеното,
но ние комуницираме се помалку.

Овие се времиња на брза храна и споро варење,
големи луѓе и слаби карактери, длабок профит и плитки односи.

Овие се денови кога дома две плати се делат, а разводите се множат.

Овие се денови на убави куќи,
но и време на повеќе уништени домови.

Овие се денови на брзи патувања, отфрлена моралност,
угоеност, еднодневи претстави.

Ова е време кога има многу на излозите,а малку во магацините.

Време кога технологијата може да ви го донесе ова писмо,
и време кога можете да одберете дали
ќе го поделите со некој или само ќе го избришете.

Џорџ Карлин

Многу реално, многу...

 

Безначаен секс, од оној утешниот... стара постела, добропозната... цигара во едната рака, во другата чаша виски и едно познато лице на перницата до неговата. Молк, тишина. Без непотребни зборови, тие се потрошени одамна. Па и потребните, ако веќе зборуваме искрено.... повремено им се сретнуваат погледите изгубени, прашални.
„Каде погрешивме?“ -праша таа... непотребна реченица... непотребно прашање...... повторно...
„Не знаевме да молчиме кога требаше!“ И одговори тој и зеде уште еден дим.
„Зошто тогаш повторно сме овде? На истото место, заедно?“ повторно прашања... тешки... а толку сакаше таа само да молчи, само да молчи.
„Затоа што си сѐ она што сум, а не сакам да бидам... затоа што сум сѐ она што сакаш, а не умееш да го имаш...“
Се заврте кон него, се припи до неговото тело, му ги отвори очите и го погледна... со показалецот му го погали левото око. На тој чин уште имаше право.
„Но, зошто да зборуваме за нас, кога нас веќе нѐ нема?“ рече и легна врз него. Можеше против сѐ, но против желбата за него... овде беше беспомошна.
„Но, ти...“ почна да зборува, а тој и ја затвори устата со рака... можеби сакаше, но не смееше да ги слушне тие зборови... зборови кои повторно би го вратиле на почеток... не сакаше да ја слуша бидејќи таа не беше повеќе негова, како што и тој одамна не беше нејзин.

 

Марија! Марија! Марија!
Пушти ме Марија!
Јас не можам по улици!
Не сакаш?
Чекаш.
Да дојдам со пропаднато лице,
невкусен
минат низ сито и решето
и беззабо да прошептам
дека сум сега
чудесно чесен.
Марија,
гледаш - јас се подгрбавувам.

- Облак во панталони


Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња...
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

- Спомен


...Зошто да спијам кога сум вљубен
а неа ја нема
Зошто да зборувам кога сум вљубен
а неа ја нема
Што ќе сум убав кога сум вљубен
а неа ја нема.

- Ти знаеш да ме напуштиш во сонот


(Ако некој случајно ја има целосната песна ве молам да ми ја прати по ЛП или може да ја напише овде. )


-Ти се јаде, прашува Теофил.
-Уста не ми се отвара, вели Варвара, туку оди, барај поп!
-Зошто ти е сега поп.
-Да ме испее на живот, вели Варвара со примрежена вода во очите. Може е дојдено времето да се разделиме, вели. Умираат и простодушни и ништоверци, вели, и правоверци и превртливци, и голтари и милосрдници, вели, и сите умираат безразлично, вели. Животот бил вода што ти поминала низ прсти. Јас не знам зошто се раѓаме, вели, кога мора и да умреме?! А сите ќе умреме: како кој, и кога било. Некои порано, некои подоцна.
-Тоа е најголемата божја правда, вели Теофил. А може и единствената!..
-Зар само за таа правда да го дава животот, вели Варвара. А нема ништо полошо за жив човек да остане сосем сам. Постојано да чека некого, вели, а никој да не доаѓа. И да чекаш да се случи нешто, а ништо да не се случува... Барем да можам да ја поткренам главата од гробот, вели, да те видам кога ќе врвиш по патон. И од половина пат да те вратам, ако те видам извалкан.
-Или да може дење да се враќаш дома, вели Теофил, а ноќе пак да си одиш. Ќе ме испереш и пак ќе си одиш, вели.
-Тешко тебе со мене, вели Варвара, ама тешко тебе и без мене!

*****

-Ѓаволот не остава траги, ќе рече Трајан Ендековски, и тој може да ти влезе отсекаде. И болката што ќе ти ја нанесува да ти ја претвори во наслада и задоволство. Тоа ти кажува дека веќе си се здружил со него и одиш по волјата негова како тоа да е твоја волја. Може и во иста постела да спиеш со него и пак да не знаеш. А може и лебот, пред очи, да ти го изеде и пак да не знаеш. А може и да те натера да веруваш дека самиот си го изел. Затоа ништо не се остава отворено или отскриено. Тој може да ти влезе и во водата од стомната. Но и волкот, ако е волк, не може да живее само од љубовта на Солунка Зенговска. Може, на крајот, и неа да ја изеде. -Сега и волците јадат живо месо, рече Огнен Кежаровски.

*****

Дојдоа до реката над куќата од Солунка Зенгоска и застанаа. Неколку милиционери повторно отидоа кај неа. И додека тие ја испитуваа Солунка и ја претресуваа куќата, другите чекаа кај реката. А таа забучила, како секогаш што си бучи, си ја поткрева својата звучна завеса и само им ги влажни очите на луѓето. Речиси им ги расплакува.

- Последните селани


Уфф, прекрасна книга, од П.М Андреевски барем од она што успеав да го заклучам од извадоциве.. Ако некој ја има прочитано целата да ми каже за што се работи накратко за да си ја набавам и јас.


За крај, неколку според мене убави реченици извадени од контекст.

-Од некаде извира мојот порив кон тебе.
-И не можеш да не ја сетиш свежината.
-Го откривам по не знам кој пат езерото пред мене.
-Веќе со никого убаво не ти е. (Ахх..)
-Само на сон сум те гушкал.

 

„Can You Forgive Her?“ - Anthony Trollope

 

- Pride and Prejudice by Jane Austen

 

Ќе го заборавам вчерашниот ден со сите негови страдања и искушенија, тешкотии и пречки, лутења и разочарувања. Минатото веќе е сон од кој неможам да се сетам на ниту еден збор ниту да избришам ниедно неразумно дело.

Денес нема ниту еден скапоцен миг да го изгубам во лутење, омраза, љубомора или себичност... бидејќи на секое дело, добро или лошо, секогаш постои подеднакво вреден одговор.

Ќе запомнам дека оние, кој најмалку жалат, се оние што секој час го прифаќаат така, како што доаѓа, со сè што носи со себе.

- Мисија: Успех - Ог Мандино..

Роден сум за да успеам, не за да трпам неуспеси. Роден сум за да ја кревам високо главата, не да ја наведнувам во порази. Роден сум за да ги пробам сластите на победата, не да туфкам и да лелекам.

Битката за успех е извојувана до половина, кога човекот ќе стекне навика да ги псотавива цели и нив да ги остварува.

Секој пораз, секое кршење на срцето, секоја загуба, во себе го носат сопственото семе, сопствената поука, како идниот пат да го подобрам својот ефект.

- Најголемиот трговец на светот - Ог Мандино..

 

The Raven


Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -
For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -
Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -
Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -
This it is, and nothing more,'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -
Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'
This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;
Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -
Let my heart be still a moment and this mystery explore; -
'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.
Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning - little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -
Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,
With such name as `Nevermore.'

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -
Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'
Then the bird said, `Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -
Till the dirges of his hope that melancholy burden bore
Of "Never-nevermore."'

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking `Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee
Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -
Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -
On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -
Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -
Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -
`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore!

Edgar Allan Poe

 

'I wanted so badly to lie down next to her on the couch, to wrap my arms around her and sleep.
Not fuck, like those movies. Not even have sex. Just sleep together, in the most innocent sense of the phrase. But I lacked the courage and she had a boyfriend and I was gawky and she was gorgeous and I was hopelessly boring and she was endlessly fascinating. So I walked back to my room and collapsed on the bottom bunk, thinking that if people were rain, I was drizzle and she was hurricane.'

John Green, Looking for Alaska.

 

Судијата:

Сакаш ли вечна среќа – не спиј!
Пресврти ја ноќта во ден!
Зашто оној што спие е слеп,
а при успаните среќата не доаѓа.
Но еве ви еден совет на сите што сте тука:
зградата построена во прав-
во прав и ќе се урне.
Ако ви се случи тоа-
не обвинувајте го ни Бога ни Човека
самите сте си виновни.
Избегајте поскоро од затворот на своето "јас"
одделете се макар на чекор од себеси
и ќе видите – во ружите
освен трње
има и ружи.

Парадоксот на Диоген – Томе Арсовски

 

Pride and Prejudice - Jane Austen

 

Ми треба извадок од Ромео и Јулија(Шекспир) од некоја сцена, поромантична.Ми треба мал дел, две три реченици. Ако може некој да помогне, ЛП. Благодарам.

 

Find me now, before someone else does. - Haruki Murakami

 

Дали се сеќаваш кога прв пат се сретнавме,
и кога ме гледаше, правејќи се дека не ме гледаш
и кога јас те гледав, како да не те гледам;
и кога ти реков: тој што ќе го прашаш за мене
оној е за кого прашуваш.
И кога потоа се држевме за раце,
како живиот оган што се држи за огништето.

Дали се сеќаваш кога се враќавме дома,
и кога, пред да не наврне дождот, ми рече:
падна првата капка- почетокот на поплавите,
доаѓа водата што е корен на секој корен,
што е фитил во зрното, во икрата, во ципата
во кои се подготвува светската експлозија.

Дали се сеќаваш кога со едната рака работев,
а со другата те хранев и те милував
и кога ти реков дека прегратката и бакнежот
не ја кажуваат ни половината од мојата љубов;
кога срцата ни грмеа и го заглушуваа светот
и кога ти ми рече, не знам што ми рече,
и кога јас ти реков, не знам што ти реков
и кога она што не можев да ти го кажам
беше меѓу моите зборови заостанато.

Дали се сеќаваш кога ја отвори вратата,
покажувајки ми колку е убав надвор денот
и кога јас ти реков дека и дома е убаво
и убаво е секаде кај што ти престојуваш.
Ти рече: погледни! а мислеше- Те гледам,
јас ти реков: гледам, а мислев- Ме гледаш,
кога Земјата се преобуваше, се преврзуваше,
кога се беше јасно во јасното сонце
и качунката на повисоко си ја качуваше воздишката,
што беше несреќна само кога не е со тебе.

Дали се сеќаваш кога се тркаа моторциклистите,
втрчувајки во денот што требаше да дојде,
кога Работнички победуваше во кошарка,
кога небото го задржуваше сонцето
на височината што е еднакво оддалечена од сите
кога низ кожата ти назирав како низ прозорец
и гледав што се работи во моето село,
кога Јули надоаѓаше од секаде до секого,
кога од пологот излетуваше потполошката,
како патоказ на своето беспатје на полето
и кога ме праша: Што мисли јајцето во птицата?
и кога ти реков: А што мисли птицата во јајцето?

Дали се сеќаваш кога ветрот ги диплеше житата,
и лицата ни трепереа во водата што ја пиевме,
и на времето кога те чекав, кога ме чекаше
и кога те барав, кога ме бараше ко јагулата
што го бара родниот крај на својата смрт
кога открај докрај ни се отвораше залезот,
кога нашите тела на својата сенка и сенеа
и ноќта ја мразевме зашто не разделуваше,
но тоа доаѓаше и празнината си ја пополнуваше
со карбитните ламби и фосфорот што и светкаше
од очитена мачките, од срцата на светулките.

Дали се сеќаваш на она потоа и потаму,
кога ставаше за вечера, кога чекав да постелиш,
кога ми рече: Легни си!, а мислеше- дојди!
и кога чу: Ќе дојдам дур да изброиш до сто,
а мислев: Мислам на тоа и ти што го мислиш.
И кога потоа твојот здив ми се доближуваше,
како превез навеан дожд, како пауново перце,
како облаче од испраните алишта што се сушеа;
и кога спиеше и продолжуваше да го калемиш
поубавиот сон на погрдиот
и кога утрото гледајки во твоето росно чело,
го препознаваше својот елмас своето ведро небо.

Дали се сеќаваш: тој што го праша за мене,
оној е за кој сеуште прашуваш.

Петре М. Андреевски

 

Никој веќе не знае да сака. Љубов водат само кучињата и Циганите. Сите останати пресметуваат проценти.
(Диво месо)

 

Во брак или не треба да го прочитате ова...

Кога стигнав дома таа вечер жена ми ја послужуваше вечерата, ја фатив за рака и реков, имам нешто да ти кажам. Седна и јадеше тивко. Повторно ја видов болката во нејзините очи.
Одеднаш не знаев како да ја отворам мојата уста. Но, морав да и кажам на што мислев. Сакам развод. Ја отворив темата смирено. Таа како да не беше вознемирена од моите зборови, наместо тоа ме праша тивко, зошто?
Го избегнав нејзиното прашање. Тоа ја налути. Таа ги фрли стапчињата за јадење и извика кон мене, Ти не си маж! Таа ноќ, не разговаравме еден со друг. Таа плачеше. Знаев дека сакаше да открие што се случило со нашиот брак. Но, јас едвај можеше да и дадам задоволителен одговор, таа го изгуби моето срце заради Јана. Јас не ја сакав повеќе. Само ја сожалував!
Со длабоко чувство на вина, го подготвив договорот за развод, во кој беше наведено дека таа ќе ја добие нашата куќа, нашата кола и 30% од акциите на мојата компанија. Таа погледна во него и потоа го искина на парчиња. Жената која потроши десет години од својот живот со мене, ми стана туѓинец. Ми беше жал за нејзиното потрошено време, ресурси и енергија, но не можев да го вратам назад она што и го кажав, затоа што толку многу ја сакав Јана. Конечно таа заплака гласно пред мене, што беше она што очекував да го видам. За мене нејзиниот крик беше всушност еден вид на ослободување. Идејата за развод со која бев опседнат во последните неколку недели се чинеше дека сега е уште поцврста и појасна.
Следниот ден, се вратив дома многу доцна и ја најдов како пишува нешто на масата. Не вечерав, веднаш си легнав и заспав многу брзо, бидејќи бев уморен по поминатиот ден со Јана. Кога се разбудив, таа сеуште седеше крај масата и пишуваше. Мене едноставно не ми беше грижа, па се завртив на другата страна и заспав повторно.
Изутрината таа ги постави своите услови за развод: не сакаше ништо од мене, но бараше да помине еден месец пред разводот. Таа предложи во тој месец да се обидеме да живееме колку што е возможно понормален живот. Нејзините причини беа едноставни: нашиот син имаше испити по еден месец, а таа не сакаше да го попречи со нашиот срушен брак.
Тоа беше прифатливо за мене. Но, таа бараше уште нешто, ме замоли да се присетам како ја однесов во нашата свадбена соба на денот на нашата венчавка. Таа бараше за времетраење на месецот да ја носам надвор од нашата спална соба до влезната врата, секое утро. Мислев дека полудува. Но за да ги направиме нашите последните денови заедно поподносливи јас го прифатив нејзиното чудно барање.
И кажав на Јана за условите за развод на жена ми. Таа се насмеа гласно и мислеше дека тоа е апсурдно. Не е важно какви трикови ќе употреби, ќе мора да се соочи со разводот, рече со презир.
Мојата жена и јас немавме телесен контакт уште откако мојата намера за развод беше експлицитно изразена. Кога ја изнесов првиот ден, ние двајцата бевме некако несмасни. Нашиот син ракоплескаше зад нас, тато ја држи мама во неговата прегратка. Неговите зборови ми предизвикаа чувство на болка. Од спалната соба до дневна соба, а потоа до вратата, изминав повеќе од десет метри, со неа во мојата прегратка. Таа ги затвори очите и рече тивко, не му кажувај на нашиот син за разводот. Кимнав со главата, со чувство на вознемиреност. Ја спуштив надвор од вратата. Таа замина да чека автобус за на работа. Јас возев сам до канцеларија.
Вториот ден на двајцата ни беше полесно. Таа се потпре на моите гради. Можев да го почувствувам мирисот на нејзината блуза. Сфатив дека долго време не сум погледнал внимателно на оваа жена. Сфатив дека повеќе не е млада. Имаше брчки на лицето, косата и беше проседена! Нашиот брак го земал својот данок од неа. За една минута се прашував што сум направил со неа.
На четвртиот ден, кога ја кренав почувствував враќање на интимноста. Ова беше жената што даде десет години од својот живот за мене. На петтиот и шестиот ден, сфатив дека нашето чувство на интимност растеше повторно. Јас не ни и кажував на Јана за ова. Како што изминуваше месецот стануваше се полесно да ја носам. Можеби секојдневниот тренинг ме направи посилен.
Едно утро таа избираше што да облече. Проба неколку фустани, но не можеше да најде соодветен. Потоа воздивна, Сите мои фустани станаа преголеми. Одеднаш сфатив дека таа стана толку тенка, дека тоа е причината зошто ја носев се полесно.
Одеднаш почувствував како удар ... таа имаше закопано толку многу болка и горчина во нејзиното срце. Несвесно ја подадов раката и ја допрев по главата.
Нашиот син дојде во тој момент и рече: Тато, време е да ја изнесеш мама надвор. За него, гледањето како неговиот татко ја носи неговата мајка стана суштински дел од неговиот живот. Мојата сопруга со гестикулација му даде знак на нашиот син да се приближи и го прегрна цврсто. Го свртев моето лице на другата страна, бидејќи имав страв дека може да се предомислам во овој последен момент. Тогаш ја земав во моите раце, одејќи од спалната соба, преку дневна соба, до ходникот. Нејзината рака беше околу мојот врат нежно и природно. Ја држев цврсто, беше исто како на денот на нашата венчавка.
Но, нејзината помала тежина ме растажи. На последниот ден, додека ја држев во моите раце јас едвај можев да направам чекор. Нашиот син отиде на училиште. Ја држев цврсто и реков: не забележав дека на нашиот живот му недостигаше интимност. Возев во канцеларија .... скокнав надвор од колата набрзина без да ја заклучам вратата. Ми беше страв дека секое одлагање ќе ме натера да се предомислам ... одев нагоре по скалите. Јана ја отвори вратата и реков, Жалам, Јана, не сакам повеќе развод.
Ме погледна, вчудоневидено, а потоа ми го допре челото. Да не имаш треска? рече таа. Јас ја тргнав нејзината рака од мојата глава. Жал ми е Јана, реков, јас нема да се разведам. Мојот брачен живот беше здодевен веројатно затоа што таа и јас не ги ценевме деталите од нашите животи, не затоа што ние не се сакавме повеќе еден со друг. Сега сфаќам дека штом ја внесов во мојот дом на нашиот свадбен ден, би требало да ја задржам се додека смртта не не раздели. Се чинеше како Јана одеднаш да се разбуди. Ми удри силен шамар, а потоа ја тресна вратата и прсна во плач. Се симнав надолу и заминав. Во цвеќарницата на патот порачав букет цвеќе за мојата сопруга. Продавачката ме праша што да биде напишано на картичката. Се насмеав и напишав, Ќе те носам секое утро, се додека смртта не не раздели.
Таа вечер стасав дома, со цвеќе во моите раце, со насмевка на моето лице, трчајки по скалите, само за да ја најдам жена ми во кревет мртва. Мојата сопруга се борела со ракот со месеци, додека јас бев толку зафатен со Јана што дури и не бев забележал. Знаеше дека ќе умре наскоро и сакаше да ме спаси од негативните реакции на нашиот син, во случај да продолжев со разводот. Барем во очите на нашиот син - Јас сум саканиот сопруг ....
Малите детали од вашите животи се она што е навистина важно во врската. Не се работи за куќата, за автомобилот, имотот, парите во банка. Тие создаваат средина погодна за среќа, но не може да дадат среќа самите од себе.
Затоа најдете време да бидете пријател на вашиот брачен другар и да ги направите оние мали нешта едни за други, кои ја градат интимноста. Имајте навистина среќен брак!
Ако не го споделите ова, ништо нема да ви се случи.
Ако го споделите, можеби ќе спасите нечиј брак. Многу од неуспесшните луѓе во животот, се оние кои не сфатиле колку блиску биле до успехот, кога се откажале.

Непознат автор

 

Отсекогаш сум сонувал пејзажи. Иако постојат автори кои успеале многу добро фотографски да ги претстават, сепак постојат граници. Пејзажот нуди многу повеќе од обична презентација. Тоа е покана...
... Мислам дека е покана за сон, да се достигне поезијата, каде секој детал има свое значење, секој елемент има своја корист, секоја сцена раскажува приказна. Кој е тој што никогаш не сонувал како лежи на пердувести облачиња или трча помеѓу ѕвездите?
Ако случајно има некој таков еве што пропушта.
Ал Магнус

 

Јас не сум совршена.Јас не можам да бидам совршена.Јас не сакам да бидам совршена.Јас сум си јас. Сакам внимание, но преголемо внимание ми ги кине крилјата. А птицата без свои крилја, е осудена на смрт. Јас сум чувствителна, јас сум голема, јас сум искрена, проклето искрена. Јас сум мекуш, а тоа им годи на сите останати. И ме вртат, ме превртуваат и засенуваат.
А јас, јас се губам и сè заборавам. Секогаш гледам за доброто на другите, што е крајно невнимателно од моја страна. Се задушувам во сопствената продирачка прашина.Не можам да се променам, не сакам да ги променам ни луѓето околу мене. Само сакам тие да ме прифатат за тоа што сум, а не за тоа што сакаат да бидам. Тие ме ставаат на некој викторијански пиедестал, очекуваат премногу од мене, а притоа добиваат многу малку. Не можам да одам по туѓи стапки, не може ни другите да очекуваат да правам нешто или да играм како што тие свират. На тој начин јас би била човек кој е изгубен во просторот, далечен од секого, отиден во свемирот, некој туѓ.

 

КОГА СЕ ЗАСАКАВ СЕБЕСИ
- Чарли Чаплин

Кога навистина почнав да се сакам себеси,
сфатив дека сум секогаш и во секоја прилика
на вистинското место и во вистинското време,
и дека сè што се случува е исправно -
од тогаш па натаму можев да бидам мирен.
Денес тоа го викам ДОВЕРБА.

Кога почнав да се сакам себеси,
можев да разберам дека емоционалната болка и страдањето
за мене се само предупредувања дека живеам
спротивно на мојата вистина.
Денес знам дека тоа се вика ДА СЕ БИДЕ АВТЕНТИЧЕН.

Кога почнав да се сакам себеси,
престанав да копнеам за некој друг живот
и можев да видам дека сè околу мене
е повик на растење.
Денес знам дека тоа се вика ЗРЕЛОСТ.

Кога навистина почнав да се сакам себеси,
престанав самиот да си крадам време,
и престанав да смислувам грандиозни проекти за во иднина.
Денес го правам само она што ме прави задоволен и радосен,
она што го сакам и што прави срцето да ми се смее,
на мојот единствен начин и со мој личен ритам
Денес знам дека тоа се вика ЕДНОСТАВНОСТ.

Кога навистина почнав да се сакам себеси,
се ослободив од сето она што не е здраво за мене:
храна, луѓе, предмети, ситуации;
и од сето тоа што секогаш одново ме влечеше назад,
подалеку од самиот себе.
Во почетокот тоа го нарекував „здрав егоизам",
но денес знам дека тоа е ЉУБОВ КОН САМИОТ СЕБЕСИ.

Кога навистина почнав да се сакам себеси,
престанав да посакувам секогаш да сум во право,
така помалку грешев.
Денес сфатив дека тоа се вика СКРОМНОСТ.

Кога навистина почнав да се сакам себеси,
се откажав од живот во минатото
и претераните грижи за иднината.
Сега живеам само во овој миг во кој почнува сè
Така денес го живеам секој ден и го викам тоа СВЕСНОСТ.

Кога навистина почнав да се сакам себеси,
го сфатив фактот дека од моите мисли
можам да се вознемирам и разболам.
Но како што се поврзував со моето срце,
умот ми стана вреден сојузник.
Денес таа врска ја нарекувам МУДРОСТ НА СРЦЕТО.

Од денес па натаму,
да не се плашиме од расправии, конфликти
и проблеми со самите себеси и со другите,
затоа што дури и ѕвездите понекогаш се судираат
па се создаваат нови светови.
Денес знам: ТОА Е ЖИВОТ!