Проза, поезија – извадоци

She paints a pretty picture
but this picture has a twist
you see...
her paintbrush is a razor
and her canvas is her wrist
she paints her pretty picture
in a color that's blood red
while using her sharp paintbrush
she ends up feeling dead
her pretty pictures fading
quite slowly on her arms
the blood is not racing through her
she can no longer do harm
she painted her pretty picture
but her picture has a twist
you see her mind was the razor
and her heart was just her wrist.

-unknown.

 

All I ever wanted was to be part
of your heart
and for us to be together to never
be apart.
No one else in the world could
even compare, You’re perfect and
so is this love
we share.
We have so much more then I
ever thought we would,
I love you more then I thought I
ever could. I promise to give you all
I have to
give,
I’ll do anything for you as long as
I live.
In your eyes I see our present,
future, and past, by the way you look
at me I know
we will last.
How perfect you are when seen
though my eyes.....

 

BALADA-Miroslav Antic


Od svih si devojaka bila tiša,
zbunjena, sama, neprimetna, bleda.

Ej, zašto nisi bar porasla viša,
bar viša za pola pedlja?

Jedne je noci udarila kiša
tako krvnicki ko čuvari reda.

Ej, zašto nisi bar porasla viša,
bar viša za pola pedlja.

Jer kada su te u svitanja seda
obešenu našli o drvo kraj vrata

Izmedju bosih nogu i blata
bilo je razmaka samo - pola pedlja.

 

Љубовта е чуство во гради што стиска
Чувство на болка, една надеж, нишка,
Се гради со многу стпрливост и мака
За награда имаш некој што те сака.

Љубовта е мерак, некој близок, тука,
Кога твојто срце за некој друг чука,
Кога мислиш крај е и се ќе се сруши
За раце се држат две сродни души.

Љубовта е кога неизмерно боли
Љубовта е кога за друг ТИ се молиш
Љубовта е надеж, подадена рака
Чувство дека љубиш, постоиш и сакаш.

 

Едно мало момче влезе во продавница за сладолед и праша :Колку чини една голема порција?
Келнерот: 50 ден
Момчето почна да брои колку има во џебот.
...Тогаш праша: Колку чини една мала порција?
Келнерот:35 ден.
Момчето побара мала порција.Тој ја изеде,ја плати сметката и замина.
Кога келнерот дојде да ја собере порцијата...
Се зачуди кога виде дека момчето остави 15 ден бакшиш за него...

Поука:“Пробајте да им дадете на другите од она малку што го имате“

 

Ako djevojka razume tvoja sranja, ako ostaje s tobom nakon tvojih gresaka, smeje se iako ne ucinis nista za nju, ocito je da je ona prava. Ali ocito je i da je ti ne zasluzujes.

 

Еден ден телото го запрашало срцето:

“Докторот ме лекува кога сум повредено. Но кој те лекува тебе кога си ти повредено?“

А срцето одговорило:

“Јас морам самото да се лекувам. Можеби затоа сите луѓе имаат свој начин на лекување на нивните срца. Тие пијат, пушат, пејат, се лутат, се смеат и плакаат. Тие го испразнуваат своето срце дружејќи се со пријателите, одат на патувања, се зафаќаат за некоја работа и се вљубуваат... Но знаеш кој е најлошиот лек кој што го прават луѓето? Тие само ја игнорираат болката и се преправаат дека воопшто не се ни повредени.“

 

За мене беше вештачка таа врска.Таа беше пластично цвеќе без мирис и без чувства.Но немав сили да го прекинам мојот лажен сон.Едноставно неподносливо ми беше да чекорам покрај него држејки се за неговата рака некако со сила,но со празно срце ,со испуштена душа ,без никаква животна радост.Зошто се почесто од другата негова страна беше таа ...

 

‎"Украден молк
позајмена тишина
купени зборови,
купени души, продадени соништа.
И каде е срамот, каде е мечтата?
Кај ни е гнилежот во очите, во душата.
Затвараме очи, катинар на мислата
отвараме дланки, пресек на соништата.
И каде е бакнежот, капе ли крв од устата,
каде е ветерот, пак ли го скри в пазува?
Усти исушени, молк во утрата
вресок во ноќта, влага во очите.
А денот пече, боли, гори светлината.
И каде е стисокот, каде е раката,
каде е вистината, а кај почнува лагата?"

 

Те запознав случајно кога багремите цутеа во твоите сенки и маковите те чекаа по полето да зашумолат,обоени.Од тебе научив,како од стар папирус;лажна сме и погана материја,никого не сакаме и никој не не сака,создадени да го изодиме патот до најниското умирање,само смртта ни е доказ дека сме постоеле.Сега е повторно мај и повторно макови те чекаат,сеедно што сме привид,и ние и тие...Сепак врати се...врати се љубов моја.Ке се препознае мај меѓу багремите...

 

Девојки дали може некој што ја знае или ја има песната " Река " од Петре М.Андреевски да ми ја прати со ЛП .. ќе ви бидам благодарна ..

 

Кога веќе не може еднакво да се љуби
јас меѓу нас двајцата нека бидам оној,
кој повеќе љуби.

 

“Знаете,
сега сакам да се сеќавам и во одредено време да ги посетувам сите оние места на кои на одреден начин,јас бев среќен.
Сакам својата сегашностда ја градам според ликот на она што веќе поминало,
и што никогаш нема да се врати па често скитам како сенка без потреба и без цел, невесел и тажен.”
- ’’Бели Ноќи’’ Ф. Достоевски

"I want you to miss me. I want you to recognize me in your morning cereal and the voice of your favorite singer. I want you to wonder where I am when your fingers are stretched beneath your waistband, when you’re lighting up, when you’re tripping up the uneven step on your basement stairs. I want you to think of me when you look into your teacup and your rearview mirror. I want you."

"It’s when I’m standing six feet away from you and not being able to find the words to tell you how much I love you and how much I miss you that I want to just scream to the whole room that I’m still in love with you. It’s when I’m sitting alone with the phone in my hand dialing your number and hanging up that I would trade a thousand tomorrows for just one yesterday. Then I could just call you to tell you goodnight. It’s when I am really sad about something and need someone to talk to that I realize you’re the only one who really knew me at all. It’s when I cry myself to sleep at night and it hits me how much I would give to hold you at that very moment. It’s when I think about you that I realize no one else in the world is meant for me."
- James Frey, A Million Little Pieces

"probajte zamisliti
SVE
e sad, to sve je
apsolutno
nebitno
osim njenih očiju
i tamnih podočnjaka
(svjedoci sinoćnjeg nemira)
dok me ujutro promatra
kroz dim vrele kave
i cigareta."

"Pretvorila sam dane u učenje susreta s njim. Uvežbala sam četiri osmeha, tri pitanja, dva odgovora i jedan izgovor da zapalim kad provali koliko mi do beskraja fali.."

"I carried him softly through the broken street, with one salty eye and a heavy, deathly heart. With him, I tried a little harder. I watched the contents of his soul for a moment and saw a black-painted boy calling the name Jesse Owens as he ran though an imaginary tape. I saw him hip-deep in some icy water, chasing a book, and I saw a boy lying in bed, imagining how a kiss would taste from the his glorious next-door neighbor. He does something to me, that boy. Every time. It’s his only detriment. He steps on my heart. He makes me cry."
- The Book Thief, Markus Zusak

"She was the kind of girl who was never quite there when she was with you, who always had her head in the clouds, in the stars, somewhere else.
The inside of her mind was pretty, but at the same time, she was tortured, haunted, realistic.
She was one of those girls who you wanted to know more about, but whose mystery you knew you would never discover.
She was far too complex to ever even attempt to unravel or understand."
- A girl I once knew

"My insides don’t match up with my outsides. Do anyone’s insides and outsides match up? I don’t know. I’m only me. Maybe that’s what a person’s personality is: the difference between the inside and outside. But it’s worse for me. I wonder if everyone thinks it’s worse for him. Probably. But it really is worse for me."
- Jonathan Safran Foer, Extremely Loud & Incredibly Close

"Closing your eyes isn’t going to change anything. Nothing’s going to disappear just because you can’t see what’s going on. In fact, things will even be worse the next time you open your eyes. That’s the kind of world we live in. Keep your eyes wide open. Only a coward closes his eyes. Closing your eyes and plugging up your ears won’t make time stand still."
- Haruki Murakami, Kafka on the Shore

"I’ve been told
that people in the army
do more by 6:00 am
than I do
in an entire day
but if I wake
at 5:59 am
and turn to you
to trace the outline of your lips
with mine
I will have done enough
and killed no one
in the process."
- “5:59 AM” by Shane Koyczan

a moment
i don't know if this is true to you but for me
sometimes it gets so bad
that anything else
say like
looking at a bird on an overhead
power line
seems as great as a Beethoven
symphony.
then you forget it and you're back
again.
Charles Bukowski

 

Имавме модро лале во бавчата. Во Влае, на периферијата на големиот град; поблиску ни беше Ѓорче Петров одошто Скопје. Едно беше, осамено. Ми беше најдобар пријател, извор на чудеса во градината ми беше. Црно, модро лале. Мистично ко смрт, оти единствено беше (меѓу други, жолти), ко буква-девојка, ко врата што води во љубов и смрт. Навечер, сосила, со прсти му го отворав модриот цвет и гледав во светло-жолтиот толчник: тоа ми беше првото еротско искуство, кога отворав нешто со нежна и љубопитна сила; внатре гледав толчник, ко знак на „Мерцедес“, тројство свето во темната чашка. Мајка ми ме караше; велеше да не го отворам сосила, да не го принудувам на блискост. Да почекам само да се отвори. Да го погали сонце. Потем: тој речеси безмирисен мирис. Свечен. Како смрт на важен човек, како свадбена церемонија, како во некоја сала за важни заседанија со тешки кадифени пердиња. Уште го чувствувам во ноздрите. И гледам:една вечер, стои тоа затворено пред мене. Се затворило чекајќи ме да се вратам од моите улични игри и бесови, оти веќе и сонцето се повлекло зад планината, кај Матка. Неверно црно лале. Не ме дочекало да го мириснам, да му дадам бакнеж за лека ноќ. И потем со прстите ја подотворам неговата пупка, чашката што се собрала ко чадор и го провирам носот внатре, за да вкусам од неговиот мирис.
И одеднаш: шок. Измамата на расипаниот, маскиран дволичен свет. Нешто страшно ме жегнува во носот. И самиот миг, со мојот крик, од лалето излетува оса! Спиела во лалето! Лалето ја привлекло со својот мирис во себе; опиена, таа и не забележала дека се стемнува и дека лалето полека ја заробува, затворајќи ја својата чашка.
Зошто, зошто се така устроени работите на овој свет: се’ да има своја опачина, темна сенка од сонцето, друга страна на месечината, пелин зад медот, спротивност отровна, грда опачина на најубавата убавина? Зарем толку сум бил вљубен, што не сум го чул заканувачкото ѕунење на осата во лалето? И зарем лалето повеќе ја сакало таа оса од мојот искрен, вечерен бакнеж?
Каков натрапник е тој, третиот, кој секогаш се меша меѓу двајца во љубов?

Вештица, Венко Андоновски

 

„После љубовта остануваат телефонските броеви кои полека избледуваат. Остануваат зборовите: „Изгледаш прекрасно, воопшто не се променил/а!“, „Јави се некогаш, сѐ уште го имаш мојот број, нели?“
После љубовта останува лесното возбудување кога случајно, по пат, ќе го почувствуваш веќе познатиот парфем. После љубовта улиците се празни, а градот-пуст, После љубовта остануваат преполни пепелотреселници и празно срце, повредена суета... остануваат други мажи и жени. После љубовта не останува ништо.“

 

Имај време....


Имај време за пријателство,тоа е пат до среќата...
Имај време за сонување,тоа е патот до звездите...
Имај време да сакаш и да си сакан,тоа е привилегија на боговите...
Имај време да гледаш околу себе,премногу е кус денот за себичност...
Имај време за смеа,тоа е музика за душата!

 

Едно момче и една девојка лудо се вљубиле еден во друг. И тие решиле да направат веридба. Верениците секогаш си даруваат подароци. Но, момчето било сиромашно. Негово единствено богатство било еден часовник што го наследил од својот дедо. Мислејќи на убавите коси на својата сакана, тоа решило да го продаде часовникот и да и подари убав сребрен чешел. Од своја страна, ни девојката немала со што да го плати подарокот за својот вереник. Пошла кај најбогатиот трговец во градот и му ја продала својата коса. Со добиените пари таа купила златен синџир за часовникот на својот сакан.
Кога се најдоа, на денот на веридбата, таа му подарила синџир за часовник кој беше продаден, а тој чешел за косите кои беа отсечени.

... " Крај реката Педра седев и плачев " – Пауло Коејло


‎'' Само сакам уште еднаш да простиш, само уште овој пат, те молам, те молам, те молам...'' -липајќи ги говорев овие зборови пред твојот поглед полн со гневни солзи, со кој, чинам, сакаше да го вратиш времето назад и засекогаш да го отстраниш денот кога ме заљуби, денот кога прв пат, ми прости. Јас те молев по којзнае кој пат да ми простиш и знаев дека пак ќе ми простиш, знаев, можеби и затоа толку пати грешев, одново и одново..."

 

Да сум машко

Да сум машко, би пуштила мустаќи и би пиела многу пива
би раздевичила една девојка - знам точно и која,
и би уживала гледајќи ја како ме гледа маѓепсано.

Да сум машко, би ја терала за мене да направи торта
сложена, со многу состојки
и би уживала гледајќи ја како сецка, меле и мати.

Да сум машко, би ѝ напишала долго писмо
во кое би ѝ признала дека никогаш нема да се женам
и би уживала гледајќи ја како неутешно плаче
и ги брише солзите внимавајќи да не размачка ниту еден мој збор.

Да сум машко, потоа би заминала некаде во светот
носејќи ја во внатрешниот џеп нејзината слика
и би уживала гледајќи колку се нејзините очи вечно сини и сјајни,
а на сите други жени би им викала
дека можат да ѝ се фатат.

Јелена Ленголд (од збирката „Бунар на тешки зборови“, превод И.Ј.)

 

Немој да зависиш од никого на овој свет и немој да мислиш дека постои човек. Дури и твојата сенка те остава сам кога си во темнина !


Свретете го лицето кон сонцето и сенките ќе паднат зад вас !

 

Басна: Феминитска
Еднаш многу одамна си живеела една принцеза, полна со самодоверба и независна. Права феминистка. Еден убав ден, шетајќи се низ паркот сретнала една жаба. Одеднаш жабата прозборела:

- Некогаш бев принц, но една лоша вештерка ме маѓепса и ме претвори во жаба... Ајде те молам бакни ме за да ја тргнеш магијата од мене, повторно да бидам убав и богат.

- Ќе те одведам во мојот замок, ќе те оженам, а ти ќе ми родиш деца, ќе ми готвиш, чистиш и ќе си живееме среќно до крајот на животот.

Таа вечер, принцезата јадеше жабји батаци и додека се смешкаше си помисли во себе:

- Јас ќе ти перам, готвам и раѓам деца? Како не!!

Спојлер

проза,поезија, цитати, извадоци и басни