Проза, поезија – извадоци

Тhroughout my life, I have always been afraid of losing the people I love. But then, sometimes I wonder, is there anyone out there afraid of losing me?

 

Денес открив дека ја поседувам биографијата на Кочо Рацин, во која се содржани сите негови дела и писма до пријатели, роднини и двете негови љубови.

За жал, зачувано е само едно негово писмо до неговата втора најголема љубов, Невенка Вујиќ, импресивно е, но повеќе ме фасцинира едно нејзино писмо до него. Ќе издвојам еден дел:

„Кочо, сунце моје, жељо моја, врела моја жудњо, како копним, како те желим! Изгоречу, свиснучу без тебе, због тебе. Када би само могао доживети једну од мојих мученичких ночи, када би могао видети моју чемерну чежњиву муку! Још дан се макар некако проведе. Доџу ми посете, купам се, итд.
Али кад падне ноч, кад се спусти прозрачна тама на стварима у мојој соби узаври ми крв и вриском продире у моја ткива. Да знаш како се болно тада извијају моји кукови и дрхте распаљена бедра. Пијем плач прсију, кочи углове усана отворених и спремних на пољубац, а руке се у страст болно грче и клизе низ трбух.
Али то нису твоје руке, то је очај.
Зовем те, отварам и скупљам уста и кричим за тобом и у једном имагинарном споју са тобом полумртва роним у сан. То је моје трагично сладострашче.
Кочо, само једну ноч, само један пољубац, само један додир и ја бих била бескрајно сречна.“

Невенка Вујиќ, по потекло била Србинка, но живеела во Македонија, затоа писмата се на српски, односно во оригинален контекст.
Овој дел ми е омилен, бидејќи се гледа нивната љубов, нивната страст; нивните писма изобилуваат со една особено интензивна набиена еротска лирика и претставуваат редок пример во македонската литература.

 

Ниту едно утро не се будам жалејќи по минатото....зашто ако вредеше ќе беше сегашност...Ги сакам луѓето кои со заслуга допираат до посаканото, а ги заборавам оние кои без труд сакаат да се воздигнат...Затоа му се радувам на секој нов ден...Нов ден нова среќа...или ако биде тага во овој нов ден не се грижам...и таа ќе помине како и денот во кој бев среќна...
Затоа...Живејте сега...во овој миг...И само за себ

 

Времињата не ми пречеа,ми пречеше нешто друго.
Лето,зима,пролет или есен,сеедно.Аргире не ќе можеше да се сретне ниту во едно од времињата.
Остана чувар на сите четири годишни времиња.Остана како цвет,како прва љубов на нашите сеќавања.
Вечно сакан и вечно мил.Ми доаѓаше да викнам:Ej,браќа,испејте ми нешто за душата,јас денес полнам шеснаесет години.Ништо.Веќе го бев одминала крстопатот,влегував во градот,и вревата ми го задави гласот.И овде четирите годишни времиња,за сите овие четири изминати години под окупација,имаа оставено длабоки човечки траги..
Сега за тоа требаше да се живее.Да се израмнат острите длабочини на минатото за да се расцветаат набабрените бадеми на пролетта.
Милосија-Ката Мисиркова Руменова

 

Татунчо - Кочо Рацин

Не ме колни, не ме жали!
Не ми нижи низа клетви!
Камен тежок живот ми е
а по тежок одзив пусти
по народни думи свети!

Ако куќа не направив
со високи шимпир порти,
куќа цел свет братски ми е
братски срце што отвора,
срце - порта највисока,
срце - куќа најширока.

Ако жена не донесов
ѓул-трендафил во одаја
верна, добра млада љуба -
не ме к'лни, не ме жали;
во борбата другарката
с'лнце сјае, с'лнце трепти!

Ако млади си години
по друмишта, по патишта
в младост горка распосејав -
погледни ми право в очи:
ти ли беше што пееше
„Ајдутин мајка не рани..."

И ако не умрам дома
туку кај што стии пиштат
в борба искри кај што л'штат
блазе, речи на душата -
има зошто душа да е!

 

Не непијан

Ми велет онје пијан сум,
а ја си не знам какво е
тве пусто, шкуро пијанство!
Ја друго нишчо не сториф
саде си зедов крај мене
сафа со винче Тиквешко
и си се малку нацицах.

Ми велет с’нки ноѕев
ко д’ ода ми се балеет.
Земја се тресит, вервите,
за тва се ноѕе валеет.

И ак си чукна главата
на ѕидон и на камења,
и ак си џумка напра
од такви мали работи
али требит да се плашиме?

У! Пијаница падна!
ми велет и се смет.
Ко да им нешчо напраиф!
Шчо имат, ако падна?
Пак како јунак си станва!

Константин Миладинов

 

,,во сите јазици во светот постои иста поговорка: ДАЛЕКУ ОД ОЧИТЕ, ДАЛЕКУ ОД СРЦЕТО. но, јас, ете, тврдам дека нема поголема невистина, колку што сме подалеку, толку сме поблиску до срцето, чувствата што се обидуваме да ги заборавиме, да ги задушиме. Ако сме во прогонство, сакаме да го зачуваме и најмалиот спомен за нашите корени, ако сме далеку од саканиот, секој што го сретнуваме на улицата не потсетува на него......,, - Пауло Коелјо.

 

Пламенот не се смалува кога од него палиш други свеќи. Тој не се уништува, тој се умножува. Кога ќе принесеш незапалена свеќа до свеќа што гори, пламенот во прв миг се смалува, потем другата свеќа се запалува и потем пак пламенот на првозапалената свеќа се враќа во она положение во кое бил. А кога ќе ги одделиш свеќите, тие копнеат една по друга, па пламенот уште повеќе им се зголемува. Љубов е пламенот:колку повеќе го даваш, толку повеќе го имаш. Венко Андоновски

 

Изреки,поговорки,мудри мисли,секојдневни поуки и слично

Некој човек застанал пред една цвеќара за да нарача и испрати цвеќе на својата мајка, одалечена 320 киломитри. Кога излегол од автомобилот приметил едно девојче како плачe и која седела на ивицата на тротоарот. Ја запрашал во што е проблемот, а таа му одговорила: „Сакав да купам црвена ружа за мајка ми, ама немам доволно пари." Човекот се насмевнал и кажал: „Дојди, ќе купиме ружа за твојата мајка." Нарачал цвеќе за својата мајка и и купил ружа на девојчето. На излегувањето од цвеќарата се понудил да ја однеси до нејзината мајка. Девојчето кажало: „Прифаќам, ако можете. Земете ме." Потоа го однесла до гробиштата каде ја положила ружата на свежиот гроб. Човекот се вратил во цвеќарата, ја отповикал испораката, го зел цвеќето кое го платил и се одвезол 320 километри до куќата на својата мајка.

Непознат автор

 

Мислам дека тука е местото на текстов ако грешам ставете го на соодветното место

Љубов...каде се изгуби...? Далеку е се....фрлено некаде во некоја темна бездна...заедно со мене.... Боли...Боли кога некој кој ти значи се....ти не му значиш ништо....Боли...кога некој кој го сакаш од дното на душата....не чувствува ништо за тебе...кога му се избришале чувствата...Сега се прашувам и дали воопшто постоеле...или биле само бледа рефлексија на моите?....Зошто...? Зошто кога некој го сакаш...и тоа повеќе од само со зборови....кога некој кој е дел од тебе....некој кој мислиш дека е различен...повторно и повторно си игра со твоите чувства....? Иако е така....иако знам се...премолчувам....сфаќам​ се....заминувам од твојот живот....а ТИ....најмило мое...биди среќен....Тоа ќе ми биде единствената утеха и среќа....Затоа што јас сум среќна со самото тоа што ти ќе бидеш ПРЕСРЕЌЕН!.....А ако некогаш се сетиш на мене....сети се на девојката која те сакаше...те сака и ќе те сака....девојката која требаше да биде сакана...
а во душата моја...се е пепел...отров и жар...

 

‎"I'd never given much thought to how I would die. But dying in the place of someone I love, seems like a good way to go."

* Надежта е единствената лага во која сите веруваат!

 

Tamnom stranom srca - Djordje Balasevic

Do pepela se i stize jedino preko vatre. Nema tih reci koje mogu nadomestiti sibanje godina u lice, ni od najbolje price ne moze se isplesti mreza za hvatanje vremena. Za sedam jeseni, koji minut posle pola jedan, jedan ili pola dva, i ona ce negde zastati pod zamuckujucim plavim neonom sa reklame iznad izloga prodavnice modne obuce.

I onda ce znati. Dah uspomene pazljivo ce oduvati prasinu sa smesne stare ogradice od posesivnosti koju sam jednom uzalud dizao oko skrivenog senovitog vrta u kom su pupile njene ambicije.

Uzdahnuce, predosecam?

Cestice sjaja rastopice joj se nacas u pogledu, kao odraz udaljenih zvezda na vodi... Bice sama, nadam se? Jer, tad ce se u ritmu njenog pulsa mozda pojaviti ona uznemirena i kljucna sinkopa koju sam poslednjih dana uzalud osluskivao u odjecima nasih tisina.

Da

I onda ce znati da je jedina koju sam ikad voleo. Da sam sve druge voleo tamnom stranom srca. Stedeci se... Uceci se kako cu najbolje voleti nju... Kada je konacno nadjem ....

 

Ако ја загубиме верата во љубовта,се на овој свет ќе ја загуби волшебноста.Песните ќе ја загубат привлечноста,цвеќињата мирисот,а животот својата радост и забава.Кога имаш љубов во животот,гледаш дека единственото вистински искрено задоволство на животот е љубовта.Секоја друга возбуда се јавува од овој основен извор на задоволство.Песните што имаат најмногу смисла се оние што ги мрмори твојот љубовник во твое присуство,најубавите цвеќиња се оние што ќе ти ги донесе тој и единствената пофалба што важи е онаа што ќе ти ја упати твојот љубен.Со неколку збора животот станува филм во боја кога ќе го допре прстот на љубовта!

Раџа Алсанеа
-Девојките од Ријад

 

„Чекај ме“ - Пјеро Делји Антони

Ја погодија неговиот физички изглед и речиси бесрамната самоувереност, самодовербата со која водачот на стадото прв избира женка. Таа се почувствува избрана. Пламна заемна, неодолива привлечност, како предизвикана од некоја прецизна хемиска формула. Тогаш веруваше дека пламенот ќе гори засекогаш. Не знаеше дека и најсилниот пламен кога-тогаш изгаснува. Година по година, страста ослабуваше оптоварена од навиките, заморот, сметките и од се друго. Немаше конкретна причина за нивното одалечувње. Таа не можеше да го одреди точно моментот кога двајцата страсни љубовници се претворија во другари, а потоа во состанари.

 

Се погледнаа.Двапати.Трипати.Можеби и цела вечер се гледааа ама никој не забележа.Дури и тие двајцата не беа сигурни во она што го правеа.Сталожени, навидум незаинтересирани глумеа некоја рамнодушност додека љубовта буквално им се лизна од раце. Која ли гордост беше во прашање?
Да беа малку похрабри, ќе беа многу посреќни...

 

Совршена жена

На едно предавање на факултет,студентите за да му одземат што поголем дел од времето почнале да го запрашуваат својот професор:
Вие сте толку мудар и искрен професор,имате углед и сите имаат поштовање спрема вас, дури и поголем дел од колегите сакаат да ве достигнат и да го следат вашиот пат.Но,сепак сите нас не интересира една работа кај вас,зошто сеуште не сте женет?
Професорот изненаден на прашањето од студентите и помалку збунет,сакајќи да не зборува за својот приватен живот,двоумејќи се што да им одговори,пополека почнал да открива за себе и да зборува...
- Видете драги колеги и колешки,јас од секогаш сум барал СОВРШЕНА ЖЕНА и барајќи успеав да прошетам низ многу држави.Еднаш сакав една преубава девојка.Беше неверојатно убава,што ни еден маж не би можел да и одолее на нејзината убавина.Но нажалост,нејзината душа немаше таква убавина, па по одредено време се разделивме.По извесно време сретнав и се запознав со една девојка која беше помлада од мене.И таа беше многу убава,паметна и образована,но на жалост имавме потполно различни карактери и моравме да ја прекинеме нашата врска.
Оттогаш сретнав могу други прекрасни девојки,но јас сеуште трагав по онаа моја СОВРШЕНА ЖЕНА.
- И што Ви се случи?! Зар досега никогаш не сте ја сретнале таа жена?
- Да, драги колеги ... еден ден се појави баш таква каква што сакав и ја замислував: СОВРШЕНА ЖЕНА – која беше паметна,убава,елегентна,добра ... со еден збор беше СОВРШЕНСТВО...
- И тогаш се оженивте со неа ?! – воодушевувачки и нестрпливо во еден глас го запрашаа студентите.
- На мое големо разочарување не,не се оженив за неа, бидејќи воспоставив дека грешката била во мене... Таа бараше СОВРШЕН МАЖ !!!

 

Лузна

Те оградив со девет градини, крви
Те затворив во девет грла,
Што бараш уште, зошто ме прогонуваш, крви,
Зошто закануваш со своето копито темно,
Зошто незасито?

Те оградив со девет градини, девет грла,
Смири се, крви, слегни во своите темнини
На чие дно твојот црвен вепар
Одамна бара пештера за починка.
Слези во своите темнини, крви,

И не обѕирај се,

Нема подобро место од ова што ќе скроти,
Од овие девет градини, девет градини
Што живеат во твоето зеленило,
Од овие девет грла, девет грла
Што ја пеат пролетта на твоите песни.
Слези во своите темнини, крви,

И не вели ми:

Слушај како татни од далечина,
Слушај како татнат сите кории,
Идат коњи по пат со ѕвезди и месечина,
Идат коњи, коњи, коњи, коњи дории,
Идат коњи да ме прегазат.
Идат, идат ќе ме прегазат.
Но јас ќе ги ритнам со копитото
Ќе ги ритнам право сред чело,
Да ме паметат, да ме прикажуваат
И лузната да им свети навечер,
Во нивните ноќи без месечина,
Во нивните денови без светлина,
На нивните патишта под бурјани.

Не вели ми, крви, Крви смири се.
Оградена со девет градини,
Затворена со девет грла
Како некој семоќен владетел
Како некоја непристапна тврдина.

-Ацо Шопов

 

Nemam ništa sa tim- Balašević
"Ne...
Nismo mi bili ljubavnici...
Nikad...
Samo smo se ponekad malo gledali, kad nas nisu gledali...
I to je sve...
Oboje smo nosili na lančiću po polovinu jedne davno polomljene tajne, ali nismo pokušavali
da je sastavimo, ko zna zašto, i ta tajna lebdela je nad desetogodišnjim okeanom prošlog vremena kao
ukleta lađa..."

 

Недостасуваш ...


Седам овде и ги чувствувам последните сончеви зраци на своето лице. Денот се приближува кон ноќта и сонцето ужива во своето зајдисонце на хоризонтот. Ти си толку далеку, а сепак толку блиску... Моите мисли ти припаѓаат само на тебе. Повторно успеав еден ден да преживеам без тебе. Цело време мислев на тебе. Дома сум !
Не! Тоа е само едно место каде што стои мојот кревет, место каде што во утринските часови ќе се измијам и каде што поштарот секојдневно ќе донесе по некоја сметка. Тоа не е никаков дом, затоа што домот постои само со тебе. Тебе да те гледам како се будиш, првиот човек кој ќе те погледне додека ги отвораш очите. Да те утешам кога имаш тежок ден. Да ја осетам твојата топлина кога ќе ја ставиш главата на моите гради.
Ми недостасува твојата насмевка, твојот сјај во очите, твојот бес кога повторно сакав да го истерам она "свoето".
Има толку многу работи што сакам да ти ги покажам и што со твоите очи сакам да го видам.
Но ние двајцата сепак не најдовме време за тоа. Секој ден одиме по различни патишта. Страв ми е да те изгубам, да престане сонот како да те имам на своја страна. И сеуште се плашам од утрешницата. Дали ќе можам пред тебе да застанам и да ги покажам своите чувства? Секој ден во мене исчезнува дел од мене! Едно делче кое секој ден исчезнува во самотија!
Земи ме! Дофати ме! Дозволи ни пак да сонуваме и летаме... едноставно таму далеку.. каде само ние двајцата еден на друг припаѓаме во моментот на љубовта.

 

... Најлошото чувство

Кога нешто ти треба, а тоа го немаш и не можеш да го имаш.
Кога нешто си ИЗГУБИЛ, а не можеш да го ВРАТИШ.
Кога си тажен и не постои ништо што би можело да те расположи.
Кога си изгубил некоја , а не можеш да ја прегрнеш.
Кога имаш некоја желба, а не можеш да ја оствариш.
Кога се препознаваш во тажните стихови, а постојано ги слушаш.
Кога имаш толку многу да кажеш, а тоа незнаеш како да се искажеш...
Кога ти се плаче, а солзите не можат да потечат...
Кога ти се живее, а неможеш да живееш...