Проза, поезија – извадоци

10 things i hate about you

"I hate the way you talk to me
and the way you cut your hair
I hate the way you drive my car
I hate the way you stare
I hate your big combat boots
and the way you read my mind
I hate you so much it makes me sick
it even makes me rhyme
I hate the way you're always right
I hate the way you lie
I hate it when you make me laugh
and even more when you make me cry
I hate it when you're not around
and the fact that you didn't call
but mostly I hate it that I don't hate you
not even close,
not a little bit,
not even at all."


На неа мислам постојано.
На неа мислам и тогаш кога мислам дека не мислам.
Значи мојата сакана и јас.
Ние не сме створени еден за друг.
Ние сме створени еден за друг.
Само не уништија.
Вистината и лагата.
Неа ја уништи вистината мене лагата.
Пријателе мој,никогаш немој да ги лажеш оние што те сакаат.Правиш погрешна работа.Викни некогаш налути се понекогаш и ветувај засекогаш.
Што ми згрешила мене мојата сакана?-Ништо
Што сум и згрешил јас?-Се.
Заслужува ли морално хендикепирана личност како мене да дели живот со неа?
Таа имаше желби.Јас и ги уништив.
Таа можеше многу-Не и дадоа поради мене.
-Пушти ме лесно ќе ме заборавиш,гледаш дека несреќата оди по мене.Како верна сенка.Ти си уште млада имаш време за се.Побарај си ја среќата,го заслужуваш тоа.
-Патетично до јајца, нели пријателе мој.
Ама точно.Како два и два

Игор Џамбазов

 

Копилето од Истанбул

 

Личностите за кои еднаш сте одлучиле дека треба да останат во вашето минато, треба засекогаш да останат таму, без да им давате шанса да бидат дел од вашата иднина. Бидејќи штом еднаш сте одлучиле така, сигурно сте имале добра причина.

 

1. Од него прв пат научив дека бакнежот има душа и боја.
2. Лудаците се третирани како лудаци само поради тоа што обичните луѓе не го разбираат нивниот ум.

 

"We are torn between nostalgia for the familiar and an urge for the foreign and strange.
As often as not, we are homesick for the places we have never known."
— Carson Mccullers

 

Изреки,поговорки,мудри мисли,секојдневни поуки и слично

Болно е, нели?! Чувствуваш дека ме има, а не сум тука. Џабе бесно ги превртуваш чаршафите... Сама си... Или можеби си со некој кој што ти е свртен со грб, и неодоливо те потсетува на мене... Кога тој ќе ти се заврти, гледаш дека ни одблизу не личи на мене.
И што? Ќе си заминеш од неговиот кревет, и ќе продолжиш да ме бараш? Или ќе станеш и во мислите ќе ме гледаш? И откако ќе ги отвориш очите...Што тогаш?
Повторно проклето разочарување...
Се облекуваш и си заминуваш !


Криви се книгите. И филмовите. И сите оние кои создаваат лажни љубови насекаде по светот. Да ги нема нив, можеби не би очекувала надреални работи. Не би била очаен романтик кој, насликан со водени бои на хартијата, се разлива во непознати правци.


Таков е животот - рече кловнот низ солзи... и си нацрта насмевка на лицето.


Желбата секогаш е придружена со сила да се претвори во стварност.


Вистината боли само еднаш. Лагата боли секој пат кога ќе се потсетиме на неа.


И немој да ме прашуваш зошто твојот број не е повеќе во мојот именик, ниту зошто не ти го препознав гласот кога се јави. Немој да ме прашуваш дали сум истата јас. Ни ти не си истиот ти. Она „ние“, ти го уби онаа ноќ кога ме убедуваше дека не ме сакаш, а ме убеди само дека нашата љубов одамна сме ја погребале. Овој ТИ кој сега стои пред мене, ми е ти – мојот пријател, ти – мојот познаник. Оној ТИ кој го сакав најмногу од се` не постои повеќе за мене. А мислам дека и самиот си свесен колку те сакав. Да, ТЕ САКАВ, и среќна сум што тоа го кажувам во минато.Јас сум девојка која знае и да се понижи за љубовта, и ти најмногу си свесен за тоа. Јас сум девојка која знае да ја продаде гордоста за оној кој го сака без да се сврти назад, но и девојка која кога чашата ќе се прелие и ќе се скрши, не пробува да ја залепи, туку ја фрла.Јас сум девојка која не врти нов лист, туку менува цела книга. И не, книгите не ги палам, ги оставам на некоја полица која цел живот ќе фаќа прашина, бидејќи јас не се каам, јас не сум огорчена, и после се, сакам по добро да те памтам.


“… нејзината незаситност и темпераментност работеа здружено против неа. Тие и ги носеа оние чувства и сеќавања кои за кратко време таа ги отфрлаше од себе. Ги затајуваше во едно плико. Пликото на мемоарите. Таму сакаше да го остави своето минато, да ги заклучи сите нејзини тајни…”


„Најголемата среќа на жената е да се омажи со човекот,за кој е сакала да се омажи друга жена.“


Znam da ga voliš.
- Odakle ti to možeš znati ?
- Pa znam. Vidi se to. Znam da misliš na njega kada kreneš spavati, i kada se probudiš. Znam da svaki propušteni poziv - nadaš se da je od njega. Znam. Znam da tražiš razloge da mu oprostiš za sve što je uradio, i da ga opravdaš ljudima. Znam da te boli kada vidiš da mu ide bez tebe - a ti još ne možeš nastaviti dalje. Znam da ti nedostaje svaki dan, minut i sekundu. Znam, to se jednostavno vidi. Ispod tog osmijeha - čuvaš suze u očima jer te to boli. Znam.

 

Ако жената е убава – сите ќе ја гледаат,
Ако е добра - сите ќе ја сакаат,
Aкo e умна - ќе ја почитуваат,
Ако жената е убава , добра и умна - ќе ја ЗАПОМНАТ.

♥●•٠·˙ Блонди ˙·٠•●♥

 

Вистинската љубов, никогаш вистински не завршува. Таа трае. Се сакате и тогаш кога се мразите. Заедно сте и тогаш кога ве разделуваат милион километри, се чувате еден со друг дури и тогаш кога тоа не е потребно. Во најтешките моменти мислите дека сте сами, а всушност никогаш не сте, знаете дека сте тука еден за друг. Дури и кога го свртувате погледот настрана, вие сеуште гледате еден во друг. Се смеете заедно, но плачете посебно, затоа што не сакаш таа да те гледа тажен, не сакаш тој да те гледа со солзи. Тоа е вистинска љубов. Таа љубов, ја познаваат големите луѓе. Таа љубов носи голема болка. Но големите луѓе имаат големи болки! А поднесуваат болка како никој друг, во тоа е нивната големина, плачат тивко, а се смеат гласно!

 

Девојки ми треба голема помош од вас!
Треба да напишам состав за "Уметноста му е неопходна на човекот затоа што...."но никако не мозам да дојдам до идеа ако може да ми помогните ако инам некој нешто...Фала ви однапред ***

 

Реков - авантура е -.....но, не беше
Реков - еден ден ..... но, имаше многу повеќе
Реков - јас нема да се заљубам .....Но, јас се заљубив
Реков - се ке пројде ....но, тоа не поминува
Реков - нема да плачам .... но, солзите течеа
Реков -нема да боли .... но, тоа уништува ...

 

Не е доволно само да си признаеш. Не е доволна искреноста само кон себе. Поважна е искреноста кон другите“.-Игор Џамбазов

 

"Малечката Фадета"

„Но, таа те сакаше само тебе Ландри, и не беше незадоволна ако на другите не им се допаднеше. Ја бараше само твојта пофалба и верувај ми, би сакал да имам жена со таков карактер. Впрочем, ја знам уште од дете и секогаш сум сметал дека има големо срце и ако човек би ги натерал луѓето да кажат по совест и душа што мислат за неа, тие би морале добро да зборуваат. Но, светов е создаден така што кога двајца или тројца ќе тргнат по некого, се придружуваат и другите, фрлаат врз него камења и шират лоши гласови не знаејќи точно и самите зошто. На луѓето како да им причинува задоволство да го згазат оној што не може да се брани.“

 

Го склопив лаптопот. Не можев да дишам.
Во инат пробував длабоко да земам воздух.
Не знам што ми се случуваше.
Ме обви неподнослива жештина,
како некој вид на топли морници.
Го зграпчив телефонот и капутот и одлетав надвор.

Во трчање излегов од дворот,
ја претрчав малата уличка и излегов на булеварот.
Немите свирежи на гумите од автомобилите ме сепнаа.
Ветерот се повеќе дуваше и поради самите автомобили.

Застанав и се обгрнав со капутот.
Ги затворив очите.
Лицето ми беше вжештено, иако надвор беше минус десет.
Ги насетував виорите од октомврискиот ветер
и се борев да земам воздух,
се борев да не мислам на она што го видов…

Не знаев ни каде се наоѓам,
единствено неговата слика ми стоеше во мислите.
Непомерливо врамена во срцето
кое пред две минути се распрсна и ме расече одвнатре.

Солзите како утеха почнаа да се лизгаат по образите.
Се борев со сета сила да не заплачам.
Како целиот напор на светот да го бев вложила,
но, тие се поинатливо се инфилтрираа во мене,
врело се тркалкаа и оставаа
испарувачки отисоци на местото на злосторот.

Зар јас навистина плачам?
Зар навистина беше можно да се заљубам?

Од секогаш мислев дека љубовта е игра.
Никогаш не помислив дека е можно некогаш да го сретнам.
Сите негови зборови биле вистина,
од секогаш бил искрен,
а јас не му верував…
Сè додека не го изгубив.

Од секогаш бев ладна,
сè беше само слика,
која одговара на приликата,
на моментот,
а одвнатре знаев дека се` беше плански.

Но, не и со него…
Со него вистински се смеев,
вистински бакнував,
вистински се грижев.
И се преплашував.
Се исплашив од самата себеси.

Се чувствував слаба
за прв пат во мојот живот.
Љубовта ја дефинирав како болест.
Што значи, сега бев болна…
и не знаев дали ќе оздравам.

И сега.
Од како за прв пат почувствував и поверував.
Сега е веќе доцна.
Стоев така на булеварот
додека солзите капеа на ладниот асвалт.
Дозволував ладниот ветер сурово да ме гали.
Се надевав дека ладниот воздух ќе ми го смрзне срцето
и дека така помалку ќе чувствувам.
Се надевав на некој лек.

Мораш да престанеш – си повторував.
Мораш да заборавиш, мораш да се оправиш.
Ова не си ти, ова не си ти.
Ова не си ти… – повторно и повторно,
за да ја удавам болката во морето од солзи.

Но залудно.
Неможам од тебе да оздравам

Почна да врне.
Навреме.
Да ми ги скрие солзите.
Да ми помогне да одглумам подобро.
Да станам се поладнокрвна
и да заборавам.

Но и покрај сè, знаев.
Јас по него, нема да оздравам.
Не, јас нема да оздравам – оваа болест беше болест за цел живот…

 

Го напишав со љубов. Мојата прва средба. Така започна се

Но некогаш е доволна една средба

..многупати одново сум се раѓала, од длабочините на поразените ѕвезди, обновувајќи ги нишките на оние вечности што сум ги населила со своите раце, но никогаш по новото раѓање не се појавило чувство кое би го парализирало целото мое тело, не се појавил некој кој би откривал работи за мене, кој би правел работи кои не можам да ги насетам. Во текот на моите нови чекори кога грешев и само одев понатаму во животот не обѕирајќи се назад и не прашувајќи се себеси што се случува, за мене се закачи тој, со тенки нишки што не ги осознавав, влезе длабоко во мене до површината го протегна врвчето кое јас само требаше да подадам рака и да го дофатам. Во мене се појави прашањето: „Што сака тој од мене?“
Ние бевме различни, припаѓавме на различни светови и култури. Но таа ноќ, околу 00:30 , 10.06.2011год. кога припадниците на мојата генерација го славеа завршетокот на училиштето и влегувањето во нов свет, јас бев таму, стоев пред него целосно парализирана со блага насмевка на моето лице. Додека така стоев пред него, гледајќи длабоко во неговите засрамени очи тој само се трудеше да ја разбере мојата вознермиреност. Но, овде пред него се појави вистинската -јас, кревко и нежно девојче. А тој...тој се покажа како битие што се труди и може да ја разбере апсолутната љубов.
Беше кратка средба. Мене ми траеше како цела вечност. Беше толку посебна, иако исполнета со голема тишина, засрамени погледи и благи насмевки, нешта што мислев дека мене ми се здодевни, всушност овојпат ме развеселија.
Тогаш јас ништо не умеев да сватам. Бев брза, избегав од него. Не успеав да ја насетам неговата нежност што ја криеше зад засрамените очи. Иако јас не успеав, тој го намириса целиот мој свет, тој успеа. Го пробуди оној цвет во мене, освежувачки и полн со живот.

 

Што не е љубов?

Љубовта не е зависност. Љубовта не ежелба. Пред две ипол иљади години БУДА рекол

СВЕТОТ Е ПОЛН СО СТРАДАЊЕ.

Коренот на страдањата се крие во желбата кога ја укинуваме желбата,го укинуваме страдањето.

НОВИОТ ДЕН - АНТОНИ ДЕ МЕЛО

 

Никој нема да ви ја каже формулата за успех. Никој нема да ви каже како да го сочувате здравјето, да ги отстраните лошите навики. Никој нема да ви каже како да направите богатство, затоа што оној што го нема-не знае, а оној кој го има-не зборува за тоа, па ако го прашате можно е да го изгубите како пријател.Никој не ни кажува како да стекнеме добри пријатели, но затоа стекнуваме „лажни пријатели и искрени непријатели“.

 

Многу реално кажано. Тоа ми се допаѓа кај извадоците од книги. Толку многу зборови напишани за само една вистина

 

„Паковала је своје ствари.
Погледала ме је преко рамена и задрхтала као кошута, затечена “in flagranti” са мојим плавим пуловером прислоњеним на груди.
Смислио сам хиљаду ствари које ћу јој рећи , а и она је понешто смислила колико ја знам...
Да смо рекли ишта од тога, то би потпуно запетљало ствар.
Oвако, ствар се одмотала као клупко вунице испуштено из крила.
Задивљујуће једноставно...
- Само сам хтела да имам нешто твоје... Заувек...
Зумирао сам кристалну кап у њеном лепом оку, која је светлуцала као титрава роса на малом звончићу ђурђевка.
Сретан сам ја момак...
Неки режисери потроше читав живот чекајући такву сцену и опет не успеју да је сниме.
Хајде коњу...
Реци јој...
Осетио сам да углови усана измичу контроли.
Желиш нешто моје? Заувек?
- Да ли би презиме могло да послужи?
Осмех ју је оставио без даха на тренутак, али је шмркнула и наставила да слаже ствари.
Али обоје смо знали да то више није потребно.
Загрлио сам је, с леђа, привила се уз мене и притиснула ми руку на своје обе.
- Нећу да се мешам, али требаће ти нека већа торба. Moраћеш и мене да спакујеш ако заиста мислиш да одеш одавде...“ Ђ. Балашевић

 

Чаплин е еден од најкреативните и влијателните ликови од ерата на немиот филм. Контраверзноста и ласкањето биле секогаш присутни како во неговиот...


...јавен така и во неговиот приватен живот.

Ова се дел од мислите кои ги споделува со светот:

Немам баш многу трпение за убавите нешта кои мораат да бидат објаснети за да ги сфатиме.

Не сум сигурен дека јавноста знае што сака. Ова е заклучок извлечен од мојата кариера.

Ми се чини дека една од животните иронии е да правиш погрешна работа во вистинскиот момент.

На крајот, се е една голема шега.

Насмевката е тоник, олеснување, отстранување на болката.

Животот би бил одличен, кога луѓето би те оставиле на мира.

Животот е трагедија кога го гледаш од близу, но комедија кога го гледаш од далеку.

Ништо не е трајно во овој злобен свет – дури ни невољите.

Омразата на луѓето ќе помине, диктаторите ќе умрат и моќта која ја зеле од луѓето ќе им се врати назад. Додека луѓето умираат, слободата нема да исчезне.

 

,Не зборуј ,либе,изгор-изгоро,
тргна ли-тргам јас со тебе.
Не ќе те ,либе,в борба посрамам:
в јунашко време сум се родила!

Врагов ме куршум ,либе, не фаќа
око ми стрелно смрт не плаши,
две срца бијат в гради ранети:
едно за народ,друго за тебе!"

________________



Не кажувај либе добра ноќ
не оди дома рано ти,
најзгодно време е во ноќта
прекрасна е оваа ноќ за нас.
Сите спијат а ние сме сами
користи драги ти мене,
милувај бакнувај бескрајно
волшебна е ноќ за љубење.
Јас знам дека друга љубиш ти
јас знам дека друга мамиш ти
срцево мое е за тебе
и не би го дала јас за друг.
За мене пролет не развива
за мене цвеќе не цути
за мене ти си прва љубов
и последна ќе ми бидеш ти.