Проза, поезија – извадоци

Изреки,поговорки,мудри мисли,секојдневни поуки и слично

Извадоци од книгата „Подарок“ од Даниела Стил:

1. Чувај ги своите спомени. Ќе ти се враќаат во мали благослови целиот живот. Само ангелите ни даруваат такви дарови ... понекогаш дури и не забележуваш, но тие се таму ... тие се овде!

2. Некои луѓе поминуваат низ нашите животи само за да ни донесат нешто, подарок, благослов, лекција што треба да ја научиме и тоа е она за што се овде. Да те научат на нешто ... за љубовта, за давањето, за грижата за некого ... тоа е нивниот подарок за тебе. Ќе те научат сето тоа, а потоа ќе си заминат. Можеби нема ни потреба да останат подолго од тоа. Ќе ти го дадат подарокот, а потоа се слободни да одат понатаму, но тој подарок ќе го имаш засекогаш!

3. Некои работи, едноставно, не можеш да ги пуштиш да заминат!

4. Ништо не е вечно, но постои непрекинат порој луѓе кои поминуваат низ нашите животи и продолжуваат со нас .... само што ништо не се запира и не останува ... но плови понатаму ... како река.

5. Цитат од „Да се сака повторно“-Даниела Стил - „Страдањето е налик на раѓање. Додека трае болката ти се чини дека нема да издржиш, дека тоа трае вечно, дека нема да преживееш. Но, не трае вечно, туку само неколку часа. А, потоа, се поминува, завршено е, зад тебе е. Си издржал, си успеал ...

П.С. To be continued ...

 

Не осамна ден, нема ни да осамне. Во туѓи раце прерадена, за навек изгубена..
Љубена, дали и тој како мене ти ги пие очите или солзите ти ги брише уште пред да потечат?
Не кажувај, штом не си при мене... Мислата ме убива, жив ќе ме закопа...

 

„Малкумина се оние кои гледаат со сопствените очи и чувствуваат со сопствените срца“ ~Алберт Ајнштајн

 

Сите среќни семејства, се среќни на ист начин.Секое несреќно семејство е несреќно на различен начин
-Почетен дел од "Ана Каренина"
-А.С.Пушкин

 

" Кога би морал да живеам во некое стебло од исушено дрво, каде не би можел ништо друго да правам освен да го гледам небото, малку по малку и на тоа би се навикнал. Би го чекал минувањето на птиците или средбите на облаците, како што тука ги чекав чудните вратоврски на мојот адвокат, или како што во оној, другиот свет, ја чекав саботата за да го прегрнам телото на Марија. Зашто, кога добро ќе размислам, јас не бев во суво дрво. Туку имаше понесреќни од мене. Така размислуваше и мајка ми, и таа повторуваше мошне често дека на крајот, човекот се навикнува на се. "

Мерсо

Албер Ками - Странецот

 

„Понекогаш се потребни многу мали моменти за да сфатиме дека нешто завршило, и да сфатиме дека тоа е тоа што боли. Тоа е како будење, ама будење од добар сон. Сакаш да плачеш затоа што завршило и било само сон, ама си викаш срамота е да плачам, па сон било. Ништо страшно, ќе помине. Ама не поминува. Заспиваш и се будиш наредното утро, ама од сонот ни трага ни глас. И секое утро се будиш чекајќи го повторно истиот миг во сонот и живееш за соништата. Стануваш опседнат. Љубовта преоѓа во опсесија која ти го јаде срцето одвнатре. Ти го колва како страчка, парче по парче, а ти крвариш. Солзите. Тагата. Болката. Животот ти станува пеколен и сакаш да се откажеш. Тогаш е време само да се насмевнеш. Да се насмевнеш, затоа што плачењето нема поента, а животот сепак вреди. Колку и да боли, сепак вреди. Тогаш е време за да ги замениме тагата со среќата, затоа што е време повторно да се обидеш и ќе сфатиш дека животот сепак вреди, само ако се насмевнеш.
Само ако се насмевнеш.“

 

Еве на што плачам веќе 10 минути, срце ми се растрепери, душа ми разигра
ПИСМО ДО ВНУКАТА - Горан Стефановски

Драга Калина
Внуко моја,
Ти пишувам писмо во првите часови по твоето раѓање,пред Коледе,во очи на Новата година,во дните на зимската краткодневица,најкратките денови во годината,кога сонцето запира зачудено,речиси паднато во бездна,пред одеднаш чудесно пак да реши да крене глава и да тргне угоре,како обновено божество на светлоста.
Со радост во срцето те поздравувам и брзам да ти кажам дека светот одново се раѓа со секое новородено детенце!
Сиот свет сега ти припаѓа тебе
и се во него е твое!
Твои се земјата и луѓето и животните и
билките,
И морето и рибите
И небото и птиците
Твои се сонцето и ѕвездите
И твоја е месечината
Се е твое!
Твои се четирите страни на светот
И исток и запад
и север и северозапад
А посебно југ
И немој да имаш тага за југ,туку ти самата биди југ,
И носи го во себе кај и да си,
Твои се и Охрид и Струга
Лондон и Цариград
И Мачу Пичу и Кинескиот ѕид
И градот на Вардар
Твое е Дебар Маало
Твои се и Канео и Нерези и Матка
И иконите и ангелот од Курбиново
Твои се Битилси и Стоунси и Ерик Сати
и свитите на Бах за виолончело
Твои се оперите на Моцарт
Се е твое!
И строгата и проста македонска песна
На твоите предци знајни и незнајни
Везот дебарски на Атлана и каменот ѕидарски на Стрезо
И тие сега се твои
И претставите кои ги режираше прадедо ти Мирко
И улогите во кои играше прабаба ти Нада
Твоја е магијата на чичко ти Влатко,ем електрична,ем акустична
Се е твое!
Се ти е дадено на располагање
Твои се моите драми
За да ми кажеш еден ден па дедо,проблемите за кои си пишувал веќе се решени,со рака однесени,
македонските прашања се станати македонски
одговори со извичници,светот сега е чудесен!
Твоја е глаголицата на Кирил и Методиј
И кирилицата на Климент и наум
Твој е македонскиот јазик
И Блаже Конески
И сета македонска книжевност
И бушавата азбука
Твои се и сите други јазици
И англискиоѕ на Шекспир и албанскиот на Фрашери и
српскиот на Нушиќ и грчкиот на Омир и
бугарскиот на Вазов
За да осознаеш и почувствуваш однатре
За да умееш да ги поздравиш соседите по нивно,
како што е ред
Твои се Тарковски и Фелини и Рубљов и Амаркорд
И Чехов и Бекет
Твој е ептен Марко Цепенко
Твои се Силјан Штркот и сите триста самовили
Твое е да ме прашаш еден ден а зошто ви требале Ај-пад и Ај-под и Ај-Фон и Ај-Мак
покрај толку телепатија?
И зошто толку ве мачела
квадратурата на кругот,
Па решението го учевме во прво одделение!
Твои се рецептите за раванија и чомлек
И пастрмка со магданос
И посно гравче со нане
И дробена сува пиперка во расолница
И патлиџанот јабучар и крушките стегалки
Се е твое
и ваше
На целата твоја генерација
Се ти е на дофат
Сите придобвки
На демократијата
И човековите права
Сите широчини и височини и длабочини
И непал и Катманду и Ацтеките
и Маите кои те пратиле да објавиш
дека ова не бил крајот на стариот свет
туку почеток на новиот
Твоја е добрата мисла
И сите добрини
кои ти личат и доликуваат
И да не куртулиш од нив
Твој е пламенот на мајка ти Пламена
И гордоста на татко ти Игор
И патешствието на баба ти Патриша
И јасновидноста на тетка ти Јана
Твои се сите мои плочи ,синглови и лонгплејки
на винил касети и ЦД и ДВД
Сите мои книги сега се твои
се што сум збирал со страв дека некој ќе мо го земе
Ти ќе патуваш без шубе дека ќе ти побегне возот
Ќе живееш со насмевка,во еден друг свет
без раскол и делби
без братоубиства
свет радосен,раскошен,возвишен
Ќе се сетиш на сите кои поминале пред тебе
ќе ги видиш нивните лица ќе ги чуеш
нивните гласови,
ќе знаеш дека нивните маки довеле до твојата радост,
И ќе ги спомнеш по добро и ќе ги благословиш
Па ќе им расправаш на твоите внуки и внуци
за македонските работи,за шчо напраифме,
а што расипавме кога го губевме умот,
Па ќе не подучиш што да напрајме за однапред
ако некој каже ,овде има провалија
Ти кажи му,онде има мост!
Ако се најдеш пред гори високи
Ти стори се сокол пиле,прелетај ги!
Ако се најдеш пред реки длабоки
Ти стори се риба мрена,препливај ги!
Каљо Калино,момиче
Виши Каљо, црни очи
Извиши ги,на високо
На високо,на широко
Твој е сиот свет!
Да имаш срце
Срце-на срца срцата
цел свет да збере па да је за тија гради малечко
Манданата те имал и тебе во предвид,секако,
во оној благослов,во снегот,на Пирин Планина
Бреј луѓе,дете ни се роди во четава.
Ај да ми бидеш здраво и живо детуле ,да пораснеш големо,на лице бело и црвено тетовско јаболко,на снага вита ела Пиринска,грлото бисер да ти рони,гласот да ти биде
како славејче.
И кога еден ден ќе гледаш во синото небо и ќе слушаш славеј,
спони си за нас.
Спомни ја четата во која си се родило.
Таа чета се бори за твојата слобода
Моето име сега е твое!
Мојата куќа е твоја куќа,мојата крв си сега ти
Ќе те чувам и да се чуваш
и да се сочуваш и да не дочуваш!
Се клањам пред тебе
Внуко моја
И пред неслутените величини
на животот кој ти претстои!

 

„Ima ljudi čiji je život trag u vodi. Nevidljivi su, nečujni, nestvarni, bez otisaka u peščanoj pustinji čovečnosti. Ne znamo odakle su među nas došli, a kad odu, zašto su i kuda otišli. Dok su bogovi zemljom greli, tako smo ih prepoznavali. Kad nas napustiše, od njihove moći ljudi naslediše jedino sposobnost da žive, ali ne da budu. Njihovo je biće Voda. Voda je njihov Element, njihova priroda i sudbina.“
- Borislav Pekić

 

Извадоци од „Калуѓерот што го продаде своето ферари“ - Робин Шарма
1. Смислата на животот е живот со цел.
2. Да се открие, а потоа да се оствари своето животно дело носи постојано исполнување.
3. Никогаш немој да заборавиш колку е важно да живееш со радост. Никогаш немој да пропуштиш да ја видиш убавината во се што е живо. Денес, токму сега, јас и ти делиме еден подарок. Биди продуховен, весел, љубопитен. Биди насочен кон своето животно дело и несебичното служење на другите. Универзумот ќе се погрижи за се останато.
4. Надворешниот успех започнува одвнатре.
5. Кога ќе одлучиш да го подигнеш својот живот на највисокото ниво, силата на твојата душа ќе те води кон магичното место исполнето со богатства.
6. Силата на волјата е основниот принцип на потполно остварениот живот.
7. Води војна против слабите мисли кои се таложат во твојот ум. Тие ќе видат дека се непожелни и ќе си отидат како непоканети гости.
8. Времето е твоето најдрагоцено богатство и не се обновува.
9. Времето ни се лизга низ прстите како зрна песок и никогаш не се враќа. Оние што мудро го користат времето уште од најрана возраст се наградени со богат, продуктивен и задоволувачки живот.
10. Ако си му верна само на еден маж, ти си им неверна на сите други мажи. („Љубов на југ“ - Хелена Фрит Пауел)

 

“I’m not fascinated by people who smile all the time. What I find interesting is the way people look when they are lost in thought, when their face becomes angry or serious, when they bite their lip, the way they glance, the way they look down when they walk, when they are alone and smoking a cigarette, when they smirk, the way they half smile, the way they try and hold back tears, the way when their face says they want to say something but can’t, the way they look at someone they want or love… I love the way people look when they do these things. It’s… beautiful.”

 

" Добрите и кротките не се спротиставуваат долго и иако не се отвораат многу, никако не умеат да го избегнат разговорот: одговараат скржаво, но сепак одговараат, и колку подолго толку повеќе, само немојте да се изморите доколку ви треба нешто. "

Достоевски (од новелата "Кротка" )

 

Оној кој никогаш не се сомнева, тој не верува вистински: тој само обожува. Верува во се што ќе му се каже. И ако налета на ѓаволот, ќе му поверува и нему. Вербата без сомнеж е слепа блудница, оти може да ги менува објектите на вербата без причина, ред и правило. И без љубов, оти се верува само кога се сака она во што се верува. (Венко Андоновски – Вештица)

 

[СДК] Сакам да кажам...

Sve su glumile princeze i svetice. Verovatno svaka od njih bi tražila da prestanem cugat’, pušiti,
da se ponašam pristojnije… Sve bi one tražile da ih držim kao kap vode na dlanu,
da ne zbijam šale na njihov račun. Tražile da ih izvodim na neka fina mesta i slično…
A ona?
Ona je prihvatila svaki deo mene i nikada nije tražila da se menjam, a promenila me…
Jedina je kojoj sam uistinu rekao šta osećam. Nije tražila da je držim kao kap vode na dlanu.
Činjenica da je volim bila joj je sasvim dovoljna!

 

Ja nisam hteo da menjam svet, meni je ovaj bio dobar, nisam virio u mikroskope, tragajući za virusima neotkrivenim, nisam listao encikopledije, išao na prosek.. Ja sam samo hteo da je volim, u Novom Sadu, na Dunavu, gde je postojao jedan stari gvozdeni most, preko kojeg je prelazila nekad, raspustajući one svoje kose, kao mrežu svilenu u koju su se hvatale vlati mesečine, kao glupe deverike, ja nisam hteo da menjam svet, meni je ovaj bio dobar.. Hteo sam samo da je volim na Novom Sadu, na keju, gledajući u tvrdjavu, koja je poražena, posle toliko godina.. I ljubeći je, pod onim mostovima.. Kojih nema više..

Spoiler

http://www.youtube.com/watch?v=y7ruQzLJxN8

 

Ете и јас нешто од моите омилени
- Дури и после толку години сонцето никогаш не и кажа на земјата ти си ми должник...гледај што станува од таквата љубов го осветлува целото небо <3
-We never really grow up, we only learn how to act in public.

Ова ќе пробам да го преведам
- Од моментот кога се будиме наутро па се до моментот кога заспиваме нашите животи се полни со прашања. Повеќето од нив имаат лесен одговор одговор и брзо се забораваат. Но некој прашања се многу потешки да се постават затоа што сме исплашени од одговорот што следува. И што се случува кога ќе собереме храброст и ќе го поставиме тешкото прашање, а ќе го добиеме одговорот за кој сме се надевале???... Тоа е моментот кога среќата започнува

 

[СДК] Сакам да кажам...

Изворот во мене пресуши... се е пусто, срцево, зрно песок - а душава пустина. Иако ми е потребна вода, не ја сакам, затоа што таа во мене ќе пробуди... ќе создаде живот, ќе дозволи да се родат нови чувства... чувства кои повторно ќе можат да ме повредат, можеби не како сега... но сепак патот кон таа цел ќе им биде широко отворен, а јас немам сили да го дозволам тоа. Не сакам да ја видам светлината на љубовта, затоа што веќе ме обзеде нејзината темнина. И би рекле, сепак надежта последна умира, но овој пат, надеж за што? За повторно да сакам... а љубовта да не ми биде возвратена?... или пак едноставно надеж за да ме сака некој... Не! Не сум сеуште спремна да ја прифатам таа надеж... како магнет да ја одбива од моево срце. Стравот од сигурен бол зема се од мене. Во овие моменти... пустината, каменот... тие се мојот лек. Со нив безбедно ќе го дочекувам секое утро, секој нов ден и ќе се радувам што сум била доволно силна за да се разбудам од овој кошмар... сон кој го сонам будна. Која е цената да љубиш, кога љубовта те отфрла од себе и ти дозволува да паднеш толку остро... толку силно... што по тоа ти останува само да се молиш да заздрават раните, да зараснат... иако за едно нешто си сигурен... тие ќе ти остават длабока лузна. Лузна која самата ти ќе можеш да ја видиш и да знаеш дека таа секогаш ќе постои, без разлика на се. За жал... готово е, ова е крајот. Да, крајот на едно прекрасно другарство, крајот на една посебна врска, крајот на надежите на една личност дека живеела рамо до рамо со вистината, крајот на светлината и почетокот на пригушениот мрак.

 

[СДК] Сакам да кажам...

Луѓето велат дека го сакаат дождот, ама кога врне - отвораат чадор...
Луѓето велат дека го сакаат сонцето, ама кога грее - бараат сенка...
Луѓето велат дека го сакаат ветрот, ама кога дува - затвораат прозори...
Затоа кога ми кажуваат дека ме сакаат - само се насмевнувам!
.....

 

" Колку повеќе луѓе запознавам, толку сум посреќен. По средбата и со најбезначајното суштество, човекот заминува помудар, побогат, посвесен за подароците од божјата милост. "

Семјуел Бекет
од драмата "Чекајќи го Годо"

 

Луѓе зошто не пишувате од каде се извадоците?

„Сеќавањето е необичен уметник, ги менува боите на животот, го брише тоа што е незамисливо и ги чува само најубавите и највозбудливите работи.“

„-Се сеќаваш ли што правеше како дете речиси секоја ноќ пред да заспиеш?
-Читав под покривката со батериска ламба.
-Зошто не ја палеше светилката во собата?
-За да мислиш дека спијам додека кришум читав.
-И никогаш ли не се праша дали твојата батериска ламба е волшебна?
-Не. Зошто? Требаше ли?
-Дали некогаш изгасна во текот на сите тие години?
-Не. збунто одговори Џулија.
-А никогаш не ги смени батериите...Е моја Џулија, што знаеш ти за љубовта кога секогаш си ги сакала само оние што ти праќале убава слика за тебе? ...Колку траеше твојата најдолга врска? Не зборувам за Томас, ниту за чувствата за кои мечтаеше, туку за вистинска врска што си ја доживеала. Две, три, четири, можеби пет години? Не е важно, велат дека љубовта трае седум години. Ајде, биди искрена и одговори ми. Можеш ли седум години безрезервно да му се даваш некому, да се даваш целата, без воздржување, без страв, без сомневање, иако знаеш дека таа личност што ја сакаш најмногу на светот ќе заборави речиси се што сте проживеале заедно? Дали ќе се согласиш твоето внимание и твојата нежност да бидат избришани од нејзиното сеќавање и природата, која се вџасува од празнина, еден ден да ја пополни таа амнезија со приговори и каење? Дали, иако знаеш дека тоа е неизбежно, сепак би нашла сила да станеш сред ноќ кога тој што го сакаш е жеден или кога просто сонува лошо? Дали секое утро би правела појадок, дали би се трудела да му го исполниш времето, да го забавуваш, да му читаш приказни кога му е здодевно, да му пеш песни, дури и по мраз да излезеш надвор за да биде тој на свеж воздух? И дали навечер, не обрнувајќи му внимание на заморот, би седнала на подножјето на неговиот кревет за да му ги ублажиш стравовите и да му зборуваш за иднината што нминовно ќе ја помине далеку од тебе? Ако твојот одговор е потврден на сите овие прашања, тогаш прости ми за тоа што сум те проценил погрешно: ти навистина знаеш што е тоа љубов.
-Дали зборуваш за мама?
-Не, мила моја, за тебе. Таа љубов, која штотуку ти ја опишав е љубовта на мајката или таткото спрема децата. Колку денови и ноќи сме поминале внимавајќи на вас, демнејќи ја и најмалата опасност што би можела да ви се закани, гледајќи ве, помагајќи ве да пораснете, бришејќи ви ги солзите, смеејќи ве? Колку пати сме биле во парк зиме, а лете на плажа, колку километри сме поминале, колку зборови сме повториле, колку време сме ви посветиле? А сепак...Од кое време потекнуваат вашите најстари спомни од детството?
Замисли си колку ве сакаме кога живееме само за вас, иако знаеме дека целосно ќе ги заборавите тие први години, дека тоа што не сме го направиле добро ќе се одрази врз подоцнежните години, дека неизбежно ќе дојде ден кога ќе си заминете од нас, горди со својата слобода.
Ми префрлуваш поради тоа што бев отсутен. Знаеш ли ти колку им е тешко на родитлите кога ќе дојде денот децата да си заминат од нив? Можеш ли да го почуствуваш вкусот на таа разделба? Ќе ти кажам што се случува тогаш: стоим на прагот како глупаци и ве гладаме како си заминувате, се убедуваме себе дека треба да се радуваме поради тоа што летнувате од гнездото, да бидеме среќни поради тоа безгрижноста што ве тера да си заминете, а нас не лишува од сопственото месо. Кога вратата се затвора, мораме се да учиме од почеток. Треба да ги наполниме празните простории, треба да престанеме да ги наслушуваме вашите чекори, да го заборавиме смирувачкото крцкање на скалите кога се враќате дома доцна, по што конечно можеме да заспиеме мирно. Сега попусто се обидуваме да заспиеме, зашто вие веќе не се враќате. Гледаш Џулија, сепак ниеден татко и ниедна мајка не го истакнуваат тоа како своја заслуга. Затоа што тоа е љубов и ние немаме друг избор, зашто ве сакаме.“

„Се што премолчавме„-Марк Леви

 

„Љубовта е чудна напивка, го поматува умот и ја зоврива крвта. Ги зачинува чувствата со мистериозност и копнеж, со желба и посакување, го исполнува денот со радост и тага, а ноќта со бескрајно исчекување... Го разигрува срцето, умот станува непослушен, телото растреперено - отфрла сѐ друго и нѝ поставува една цел - достигнување на заедничка илузија, да се создаде целина, две души со еден ум, две срца со едно чувство...“

„Бегство од харемот“ - Марија Луис Фишер