Проза, поезија – извадоци

"Не затоа што е убав, туку затоа што е повеќе јас одошто сум самата. Од што и да се составени нашите души, неговата и мојата се исти. Кога се друго би исчезнало, а тој би останал, јас сеуште би постоела, а кога се друго би останало, а тој би бил уништен, светот би ми станал сосема туѓ. Не би ми се чинело дека сум дел од него. Мојата љубов спрема него прилега на вечните карпи под површината, извор за малку видлива радост, но неопходна. .."
Емили Бронте Оркански височини

 

...a poem for swingers, a poem for the playgirls of the universe

I like women who haven’t lived with too many men.
I don’t expect virginity but I simply prefer women
who haven’t been rubbed raw by experience.

there is a quality about women who choose
men sparingly;
it appears in their walk
in their eyes
in their laughter and in their
gentle hearts.

women who have had too many men
seem to choose the next one
out of revenge rather than with
feeling.

when you play the field selfishly everything
works against you:
one can’t insist on love or
demand affection.
you’re finally left with whatever
you have been willing to give
which often is:
nothing.

some women are delicate things
some women are delicious and
wondrous.

if you want to piss on the sun
go ahead
but please leave them
alone

- Bukowski

 

"Ме изненадивте со тоа што не се појавивте на закажаното место, Алваро. Веројатно не дојдовте поради вашето барање, Алваро, кое не го исполнив, а веќе ви се заколнав дека сум ваша робинка, и со телото и со душата. Но јас никогаш не сум добила таква тешка задача. Баравте да ви напишам есеј за смртта. Велите дека тоа Вас особено би ве интересирало. Дека би ве интересирало гледиштето на една млада девојка за таа работа. Морам да Ви кажам дека ми е малку непријатно, како да се слекувам пред вас, а не ве познавам. Односно, ве познавам само од бистата и од романот, кој инаку ви е прекрасен. Многу ми е драго што вашиот лик ја спознал љубовта, макар и на стари години. Вистинската љубов не познава разлика во години, месеци, еони. Но, за романот другпат. Само да завршам, пред да почнам (колку убава, оптимистичка изјава дека, како што велите Вие, крајот на животот на гасеницата е почеток на животот за пеперугата): значи, имам чувство на нелагодност. Како да му пишувам на човек кој веќе (простете) ја искусил смртта. Како да се допишувам со некој од онаа страна, од светот на сенките.
Немојте да се смеете на она што ќе ви го напишам. Знаете дека јас не сум професионален писател и дека сум само студент по медицина, кој чита доста книги. Значи, почнувам со есејот за смртта.
И немојте да се смеете што есејот го започнувам малку белетризирано, со мото кое самата го измислив.

Човеку, зошто сакаш со умот што ти е даден на почетокот од патот, да го сфатиш крајот? Та нели патот го менува умот? Кога ќе дојдеш на крајот од патот, ќе сфатиш дека смртта не им е страшна на оние кои умираат. Едни се боите на лисјата кога ќе тргнеш по патот, други на средината, а сосема поинакви кога ќе стигнеш. И зошто додека е зелено мислиш на жолтото? И твоите очи на почетокот од патот се зелени, и им прилега да гледаат зелено, а не жолто. Жолтото ќе го гледаш кога ќе имаш пожолтени белки во очите, а тогаш и жолтото не ќе ти изгледа жолто, ниту страшно. И зарем не си помислил дека на крајот од патот почнува бескрајна зелена ливада, што ќе ти ги освежи жолтите очи, уморни и црвени?

Живееме во свет. Тоа е најчудната реченица што може да се напише. Да се живее во нешто – тоа е веќе понижувачка ситуација. Да се живее надвор од нешто – тоа е супериорна ситуација. Да се живее, на пример, надвор од стадото, од толпата, од јатото. Големите летаат сами, не во јато. Но да се живее во нешто е во извесна смисла тажно. Тоа живеење во нешто значи странствување, значи да се биде туѓинец во светот. Впрочем, нема човек кој не застанал пред светот и не се прашал: дали сум и јас дел од него, или сум само засаден во тоа што ме опкружува, како туѓинец? Тие чувства на процеп меѓу човекот и светот се зголемуваат уште повеќе кога ќе се погледне во ѕвезденото небо. Тогаш станува јасно дека светот мора да има свој дизајнер, свој творец. И дека светот наликува на книга, затоа што и тој, како и книгите ни испраќа различни пораки. Што сѐ ни говори светот сфатен како голема книга? Ни говори дека темните облаци навестуваат дожд, ни говори дека во природата посилните ги јадат послабите (како и во општеството), дека некои билки се лековити, а некои не, дека можеме да стекнеме повластица ако го собираме медот и плодовите… Но, тој свет ни говори и нешто многу, многу важно. Дури мислам дека и сите други пораки што ни ги кажува тој свет, таа книга отворена, се сведуваат на една единствена порака – дека некое јас ни го говори сето ова. Тоа е како роман кој, покрај тоа што ви говори за некаков свет, постојано ви става до знаење дека има и творец. Замислете дека во некој роман писателот постојано пишува ваква реченица: „Јас, како писател, не се согласувам со тоа што мојот лик сега ќе го каже, ама должен сум да му ја позајмам мојата уста…“
Ако е така, ако светот е текст на некаква книга, тогаш тој, како и секој текст – има свој творец. И светот и текстот, покрај тоа што имаат творец, имаат и смисла, односно носат некаква порака, која треба да се разбере. Пораките што ни ги испраќа светот, се разбира, се далеку понеразбирливи од пораките на некој роман. Но сепак, постојат. Ако текстот (на еден роман, на пример) има способност да проектира свет, тогаш и светот сфатен како текст би требало да проектира некаков свет зад себе, свет на смислата. Не мислам тука само на природните, практични пораки – ако расцутат доцна дрвјата, зимата ќе биде долга, или – ако касаат мувите, ќе врне, ако ластовиците летаат ниско – ќе има невреме. Мислам и на тоа дека човек во сѐ сака да пронајде некаква смисла. Никој нема да оспори дека човекот го создал тркалото по углед на сонцето, односно сликата на сонцето кое се тркала по небото и со тоа си овозможил цивилизациски растеж од несогледливи последици; дека подморниците се копија на рибите, а камп-приколките копија на полжавот, авионите копија на птиците, куќата е копија на утробата. Сето тоа се пораки. А што да кажеме за симболите? Тие се доказ дека дури и таму каде што можеби нема јасна порака, ние ја произведуваме. Птицата симболизира копнеж, далечина, идеал. Кој рекол дека е така?
За да се убедите дека ние честопати бараме смисла и таму каде што можеби ја нема, легнете на ливада и гледајте во облаците што минуваат над вас. Ќе препознаете милион форми: можно е дури и да составите мала приказна, затоа што никој нема да оспори дека формите на водената пареа брзо се менуваат и претопуваат една во друга, и дека облаците имаат драматична способност за „кадрирање“ и „претопување“ од една сцена во друга. Еднаш, гледајќи така во бели августовски облаци, препознав човек, како Аполон, со огромен фалус, кој бркаше една нимфа. Јасно се распознаваа – требаше човек само добро да се задлабочи и ќе се сетеше на сликовниците со старогрчки митови. Меѓутоа, убавината беше во краткотрајноста на таа слика, речиси во еден миг траење на убавото: од миг во миг, фигурите се менуваа. Нимфата се престори во некаква змија, а фалусот на Аполон „се стопи“, најверојатно затоа што се промени објектот на неговиот копнеж. Знам дека ова ќе го сметате за моја есктравагантна хипереротичност, но јас ве убедувам дека така беше. Најфасцинантно беше тоа што одеднаш, од устата на одвратното змииште (каква убава парабола и за човековите суштества – пред пет минути нимфа, сега гроза и угроза) – светна молња. И тоа ли е случајно?! Молњата имаше форма на змиски јазик – како чатал. И се разнесе првата попладневна грмотевица, по што го прекинав гледањето на таа исклучително интересна театарска претстава или филм. Никогаш не дознав: кој е писателот? Кој режисерот? Го има ли воопшто, или се тоа само случајности, како и целиот космос? Има или нема творец? Јас верувам дека има. И дека сопственикот на тоа бесплатно кино од облаци е многу разочаран што бројот на посетители е многу, многу мал. Многу сум разочарана што вие не верувате во Творец, освен ако не провоцирате една мала глупачка.
Но, да се вратам на темата. Ако светот е некаков текст (роман, филм, претстава), тогаш се јавува дополнително прашање: дали станува збор за ракопис (краснописание), или за машинопис, или, како што сега тоа модерно се вика – printout. Тоа е сериозно прашање. Машинописот има еден хендикеп: тој не ја помни, ниту ја покажува историјата на своето настанување: во ракописите наоѓаме грешки, пречкртани места, поправки, премислувањата на авторот, варијанти запишани на маргините, дилеми на творецот. Машинописот, според тоа, за разлика од ракописот е лажно совршен: ја крие историјата на своето несовршенство. Со помош на „Delete”, „Insert”, „Backspace”, „Cut”, „Copy”, „Paste” или „Undo”, засекогаш се избришани и прикриени трагите на несоврешноста на творецот. Во ракописите ги следиме пречкртаните зборови, варијантите, откажувањата на авторот, неговите разочарувања или воодушевувања, тајните намери, цензурираните места.
Што е светот? Компјутерски принтаут на лажното совршенство или автентичен ракопис со можни грешки и премислувања? И ако е така – зарем не е тоа доказ дека Господ е мисловно суштество со Свои јанѕи? Погледнете само колку слепи краци во дрвото на еволуцијата, колку откажувања и премислувања! Диносаурусот или делфинот? Делфинот или човекот? Кој да владее со светот? Зошто такви премислувања и „пречкртувања“? Затоа што светот е ракопис. Кога би бил машинопис, сериозно би се поставило и прашањето за неговата изворност, затоа што поимот на машинописот или принтаутот се сврзува со поимот „копии“ и „умножување“. Ракописот, напротив е уникатен, оригинален.
Ако принтаутот ја укинува својата сопствена историја, тогаш тој го укинува времето и станува безвремен свет и безвремен текст. Ние, луѓето, меѓутоа знаеме дека живееме во време. Старееме и умираме. Значи ли тоа дека сепак овој свет е сепак ракопис, а неговиот творец можеби и се премислувал, бил стилист а не компјутер? Значи ли тоа дека смртта е префрлање на ракописот (животот, човекот) во компјутерски, ахрониски фајл кој не го помни своето настанување? Значи ли тоа наше умножување во неограничен број примероци – умножување во исто така неограничен број идентични, „фотокопирани светови“? Значи ли тоа дека кога ќе умрам, јас нема ни да знам, туку ќе продолжам да живеам во повеќе паралелни, идентични светови? Дека само оние мои најблиски, кои останале уште како зборови во ракописниот оригинал ќе знаат дека ме загубиле, затоа што меѓу губењето и умножувањето нема никаква разлика? Јас раскинав со првото (и единствено до сега) момче токму кога забележав дека по градот чекорат стотици негови копии, со истите движења, со истите навики, дури и со истите јазични клишеа!
А за времето: тоа всушност е безвремено. Тоа не тече, тоа стои, а ние се движиме и пропаѓаме низ него. Во нас се вградени лажни, заблудувачки часовници: мојата меморија, моето чукање на срцето се виновни што разликувам „вчера“, „лани“ и „пред малку“. Тие категории не постојат во вечното време на просторот, јас ги разликувам паѓајќи во просторот. Ние сме во слободно паѓање во вселената, затоа старееме. Затоа и измислуваме часовници (со вода, со тег, со песок, со запченици или со чипови), само за да можеме да го направиме безвременото времено, вечното минливо, да го направиме времето опипливо, за да ја разбереме вечноста, односно Бога.
Значи, сѐ правиме да го допреме времето, затоа што ако го допреме, наивно веруваме дека ќе можеме да го сопреме. Ако го сопреме, ќе ја победиме смртта и ќе станеме бесмртни. Постојат и други интересни начини на кои се обидуваме да го сопреме времето. На пример, алкохолот и дрогите. Познато е дека опијатите создаваат илузија дека времето стои. Типичната реченица на жената која го наоѓа својот маж во кафеана гласи: „Што стори бре, знаеш ли колку е саатот?“ Истото важи и за раскажувањето. Кога слушаме некој интересен раскажувач, времето се укинува во мигот на држењето на беседата – постои само „сега“ во кое внимателно слушаш, и тоа „сега“ се лизга по оската на времето кон иднината, останувајќи секогаш „сега“. Класично заборавање на тоа „колку е саатот“, класично опивање.
Но тука доаѓаме до најголемиот парадокс: дали со сите овие начини со кои го сопираме времето ја победуваме смртта, или напротив, ја постигнуваме илузијата дека сме умреле? Смртта, според непроверени претпоставки е безвремена состојба, ослободување од времето. Што значи тоа? Дали ние всушност, сакајќи да ја победиме смртта, парадоксално, нагонски се стремиме да ја постигнеме како состојба, макар и како илузија? Каков е тој парадокс: смртта со смрт се победува? Зарем со смртта се станува бесмртен, се укинува историјата, се укинува времето? Зарем услов да се биде бесмртен е – да се умре? И зошто тогаш гробиштата се преполни со имиња на бесмртни луѓе?
Затоа ли го изградивте својот споменик, драг Алваро? Затоа што го знаете ова што ви го напишав?
П.С. Понекогаш си мислам дека Господ всушност пишува роман во кој ние сме ликови, проекции на неговата свест. Ние, всушност, не постоиме додека не нѐ стави „на хартија“, додека не нѐ роди во овој свет. А светот е книга. Можеби овој свет уште и не е роман, можеби се ова само белешки, скици за идниот, совршен свет/роман. Мали фрагменти: пробни биографии на ликовите (тоа се нашите животи од крв, месо и солзи), пречкртани амбиции, авторски двоумења околу нашите професии, усидрувања во пробни простори (ентериери, екстериери, држави и континенти), смислување пресврти во нашите животи… И откако сето тоа ќе го направи во ракопис, нѐ зема во смртта, на компјутерска обработка. Ракописот станува принтаут, а човекот – светлина, енергија, електрон. И ако е така, дали потоа повторно препишува со Свој ракопис одделни компјутерски фрагменти од кои не е задоволен? Враќа ли мртви меѓу живите за да го „доработи“? Живееме ли повеќе пати? Ако повторно нè враќа од принтаутот во ракопис, зошто го прави тоа? Плаче ли притоа над нашите несреќи? Не е исто да капне солза на тастатура и на мастилав ракопис. Принтаутот не ги помни солзите на творецот, мастилото ги помни.
И конечно: каков жанр е тоа што го пишува Господ? Трагедија? Комедија? Мелодрама? Не знам, не сум доволно Бог за да знам, грешна сум. Ете толку за сега. Ве молам, ако ова што го напишав не чини, ако наоѓате дека се ова само ординарни глупости на една плиткоумна девојка, немојте никогаш да ми одговорите. И онака сте безверник, а јас… чувствувам нешто кон вас. Ваша, побожна Ема Пил."

 

[СДК] Сакам да кажам...

Да живееш… Да копнееш... Да се будиш секое утро со помислата дека си некому потребен... Најубавото чувство. Тоа што нe' исполнува. Ни го прави животот посебен и единствен. Единствен, на начин на кој некогаш бил само дел од нашите сонови. Што е тоа? Кое е тоа чувство кое може да ги помине сите препреки само за да спои две срца? Да, тоа е љубовта! Љубов – толку мало зборче, а сепак исполнето со многу емоции, чувства... Исполнето со огромна светлина и радост, но понекогаш и тага. Љубовта постоела отсекогаш и претставувала чувство без кое ако размислам, човечкиот род не би можел да опстане. Без разлика на времето, местото и положбата во која се наоѓале, луѓето секогаш биле способни да дадат љубов, па дури и да го дадат својот живот за оние кои ги сакале.
Што е тоа љубов? Понекогаш ќе се прашаме. Всушност мислам дека тоа е најчесто поставувано прашање. За некого љубовта претставува само болка и страдање, додека за некого претставува најубавото и најпрекрасното нешто на светот, единствена причина за живеење. За мене љубовта е еден вид пријателство, да бидеш со тој што го сакаш во добро и во зло, да растете заедно, да плачете, да се смеете... Да ги поминувате заедно најубавите моменти. Да си верувате еден на друг, но пред се да верувате во вашата љубов. Едноставно, тогаш целиот свет е само ваш, а на него постоите само вие двајца и нормално вашата љубов.
Се уште не можам да зборувам за љубовта и нејзината убавина, но сепак мислам дека таа е дел од секого и дека nекој има право да ја почувствува. Пролетта е време за вљубување. Па затоа се вели дека на вљубените целиот живот им е пролет. Љубовта е најубавото нешто на светот. Кога сум вљубен чувствувам дека целиот свет е мој, а светот е обоен со розова боја, прекрасна волшебна боја... Љубовта знам колку е слатка, но знам и колку боли. Не се откажав од љубовта, бидејќи таа доаѓа кон оние кои веруваат во неа. И секој пат кога ќе ги осетам оние пеперутки во стомакот, ја осеќам љубовта на своја кожа, сите убави мигови, се осеќам најубаво. Па дури и кога нема љубов во мојот живот, остануваат спомените од нешто поминато, спомени кои ми го одржуваат животот. Љубовта е најсилната сила. Сила која го врти светот. Во школо не учат за гравитациона, електростатичка и други сили кои не опкружуваат, но дали се тие и најважни? Тие се сили кои ги проучуваат некои научници, кои го трошат својот живот затворени во својата работна соба, проучувајќи ги законите и она што не опкружува. Но ниту еден човек, ниту еден научник или слично не може, не е способен да ги открие сите закони на љубовта. На таа сила која според мене има најголема моќ.
Но љубовта е секогаш непредвидлива. Иако ни ја носи најголемата среќа во животот, знае да донесе и болка, тага и мнгоу солзи. Но сепак тој баланс помеѓу среќата и тагата е неопходен во нашите животи и сето тоа се надминува. Најбитна е убавината на љубовта, за која доколку е вистинска вреди да се ризикува животот. Дали само еден цвет ја прави ливадата шарена? Дали само една ѕвезда го прави небото чудесно? Само еден лебед ли ги прави водите на езерото романтични? Започнав со мелодијата на пријателството, а завршувам со песната на љубовта. Љубовта е како музичка кутија која е затворена со катанче, а клучот на тоа катанче го има тој што го сакаме. А душата, таа претставува огледало, при секој поглед во него се гледа нашата љубов. Ако си го отвориме срцето, љубовта ќе ни ја отвори душата. Кога музиката од музичката кутија допира до мојата душа, започнува љубовта. А, кога ќе запре музиката се крши огледалото и се губи клучот – тука лежат одговорите на сите прашања. Неверствата и лагите ја трујат љубовта. Помалите лаги и неверства бавно ја уништуваат љубовта. Големите лаги и неверства ја уништуваат побрзо. Љубовта не значи само болка и повредување. Љубов значи: Љубовта да ја подариш на оној што мислиш дека му е потребна и искрено и безусловно да го сакаш. Љубовта е најубавото нешто на светот, но само ако е возвратена! Секогаш носи љубов во твоето срце, затоа што само така ќе бидеш среќен и ќе те сакаат. А тоа, да бидеш сакан е најубавото нешто што може да ти се случи. Деновите потрошени без љубов, се залудно потрошени денови... Тој што те сака, и ти сакај го, но тој што те повредува, засекогаш избриши го од твојот живот. Ако си во мојот живот само за да си играш со моите чувства, не си го губи времето и оди си. Но, ако си тука да ме сакаш и да ми покажеш што е вистинска љубов, можеш да
останеш засекогаш...

 

Нана рече: "Научи го ова сега и научи го добро ќерко:како иглата од компасот која покажува на север,така обвинувачкиот прст на мажот секогаш наоѓа некоја жена.Секогаш.
Запомни го тоа, Мaријам."

Кога ќе дојдеше време Џалил да си оди,Маријам секогаш стоеше на прагот и го гледаше како ја минува широчинката,со постојана мисла на неделата која,како огромен и неподвижен предмет стоеше помеѓу неа и неговата следна посета.Го задржуваше здивот додека го гледаше како си оди.Го задржуваше здивот и во мислите броеше секунди.Си замислуваше дека за секоја секунда кога не дишеше Господ ќе и подари уште еден ден со Џалил.

 

Sen gülüm idun ,
Sevduğum idun ,
söz vermuştuk ölümüne
sen benum idun.!

alnimiza yazildi yar
bu kara yazi
söz vermiştuk tutamaduk
biz sözümüzü.

bedduam olsun beni hiç unutmayasun
ölene kadar sevduğum yarsız kalasun
unutamam artık seni hep seveyrum
senun içun yar öleyrum..

sen yarim idun ,
sevdalim idun ,
ölesiye sevdum seni
her şeyum idun..

kader böyle ayirdi bak yollarimizi
ne yapalum kuramaduk yar yuvamuzi
görüyorum bu aşk beni senide yakar
ayrı düştük seninle yar sonsuza kadar

o güzel gözlerine doyamayorum.
artık yeter senin içun ağlamayarum
o güzel gözlerine doyamayorum.
her şey bittu senin içun ağlamayarum

Спојлер

Ќе пробам да ја преведам чисто да се добие слика за што е песнава. Инаку за оние кои ги разбираат зборовите, оригиналот е прекрасен, преводот е секад с*ање.


Ти беше мојата роза,
Единствениот што го љубев,
Се ветивме еден на друг се до смртта,
Ти беше само мој..

Беше наша судбина, љубен,
Оваа црна судбина,
Да си дадеме збор, но да не го оддржиме.

Да ти бидам клетва, да не ме заборавиш,
Да неможеш без мене да умреш
Доцна е да заборавам, ќе те љубам за навек,
И ќе умрам за тебе..

Ти беше мојот љубен,
Мојата љубов и страст,
Те љубев безрезервно, до смртта,
Ти беше моето „се“.

Судбината е таква, да ги раздели нашите патишта,
Што да правиме, неможеме да го изградиме нашиот мост,
Гледам дека љубовта ми ја гори душата и мене и тебе,
сега кога се разделуваме засекогаш, љубен.

Нема да се наситам од твојте очи,
Доволно е до сега, веќе нема да плачам,
Нема да се наситам од твојте очи,
Веќе се е сторено, џабе е да плачам.

 

[СДК] Сакам да кажам...

„Една од дестетте Божји заповеди треба да гласи: Не лажи, бакнувај. Да ја бакнував секогаш кога ја лажев таа ќе беше најсаканата жена на светот.“
„Колку и да се обидувам да го растерам од моите мисли она што како грев сум и го „подарил“ сфаќам дека тоа е едноставно невозможно. На неа мислам постојано. На неа мислам и кога не мислам дека мислам.“
„Пријателот не сака камати. А оној што сака, не ти е пријател.“
„И кога сите бродови ќе ти потонат најди едно поле. Поле широко. Па затвори очи, исклучи уши, растерај мисли и ..диши длабоко. И обиди се да научиш нешто од сопствените грешки. Да научиш нешто од себе. Нешто од она што веќе си го искусил.“
Оној, можеби најдобриот цитат на легендарниот Џамбазов

 

Мудроста е корисна ако не учи, вешто раководејќи се себеси, да ги намалуваме неволјите од страстите, да го направиме животот поднослив и да научиме дури и од страстите да
извлекуваме радост.

Рене Декарт - За страстите на душата

 

Запомни:
Кога некој ти напише СМС порака, сигурно не пишува за да ги вежба прстите... најчесто очекува одговор.

 

" - Вие му се одмаздувате на општестовто? Така ли?- ме прекина одеднаш со доста горчлив потсмев, во кој имаше, впрочем, многу невиност.
- Видете - веднаш одговорив јас полушеговито, полутаинствено: -" Јас сум дел од оној дел на целината што сака да прави зло, а прави добро..."
Таа ме погледна брзо, со голема љубопитност, во која, впрочем, имаше нешто многу детинесто.
- Чекајте... Каква мисла е тоа? Од каде е тоа? Негде сум го слушнала...
- Не си ја чукајте главата, со тие зборови Мефистофел му се претстваува на Фауст. Сте го читале Фауст?
- Не... не баш внимателно.
- То ест не сте го читале воопшто. Треба да го прочитате. Но јас пак гледам околу вашите усни иронична брчка. Ве молам, немојте да мислите дека имам толку малку вкус па сакам да ви се претставам како Мефистофел за да ја камуфлирам својата улога на заложувалничар. Заложувалничарот останува заложувалничар. Тоа знаеме.
- Чуден човек сте вие... Воопшто немав намера да ви кажам такво нешто...
Сакаше да каже: Не очекував дека сте образован човек, но не кажа, меѓутоа јас знаев дека го помисли тоа. "

Достоевски (извадок од новелата "Кротка" )

 

[СДК] Сакам да кажам...

Колку повеќе мислиме на минатото,толку тоа станува нашата сегашност.Живееме овде и сега,а не НЕКОГАШ и НЕГДЕ.Илузиите и сеништата од сопствената “праисторија” како сенки неуморно не следат,не оставајќи не да напишеме нова историја со среќен крај. Фантазирајќи за она “што би било ако..” ние ги испуштаме можностите кои ни го затрупуваат видикот кон чистиот хоризонт.
Стануваме заробеници на своите грешки кои биле исполнети со одредена доза на тага и среќа. Често,ги губиме луѓето кои ни укажувале на убавата судбина која не чека,затворајќи се во некој меланхоличен свет на идеи,правила,норми и сив морал. Вредностите за кои сами сме свесни дека ги поседуваме и кои не одвојуваат од родот наречен “човечки суштества” ги претвораме во наши маани.
Стануваме крути кон општеството бидејќи еден трн ни го поматил погледот кон сите рози. Животот е еден за да го живееме во минато просто завршено(и можеби-никогаш повторливо) време.

Да,ние живееме овде и сега,а не некогаш и негде!!!!

Спојлер

Преземено.

 

Dorian Gray glanced at the picture, and suddenly an uncontrollable feeling of hatred for Basil Hallward came over him, as though it had been suggested to him by the image on the canvass, whispered into his ear by those grinning lips. The mad passions of a hunted animal stirred within him, and he loathed the man who was seated at the table, more than in his whole life he had ever loathed anything. He glanced wildly around. Something glimmered on the top of the painted chest that faced him. His eye fell on it. He knew what it was. It was a knife that he had brought up, some days before, to cut a piece of cord, and had forgotten to take away with him. He moved slowly towards it, passing Hallward as he did so. As soon as he got behind him, he seized it, and turned round. Hallward stirred in his chair as if he was going to rise. He rushed at him, and dug the knife into the great vein that is behind the ear, crushing the man's head down on the table, and stabbing again and again.
There was a stifled groan, and the horrible sound of someone choking with blood. Three times the outstretched arms shot up convulsively, waving grotesque stiff-fingered hands in the air. He stabbed him twice more, but the man did not move. Something began to trickle on the floor. He waited for a moment, still pressing the head down. Then he threw the knife on the table, and listened.
He could hear nothing but the drip, drip on the threadbare carpet...

 

Failure will never overtake me if my determination to succeed is strong enough.

To do anything truly worth doing, I must not stand back shivering and thinking of the cold and danger, but jump in with gusto and scramble through as well as I can.

Always do your best. What you plant now, you will harvest later.

Og Mandino

 

[СДК] Сакам да кажам...

.ако не помислам на тебе не можам ниту еден збор да напишам.....ако не помислам на тебе се во мојава душа е темно...мрак го гризе срцево....ти си најголемото светло што живее во мене....ако не помислам на тебе секој миг како година трае.....сите овие мои зборови...епитети ...компарации..сета оваја поезија ...проза...секоја моја мисла...произлегува од тоа што те има во мене....зарем не е тоа љубов?...зарем не е е....додека не се вљубив во тебе мислев дека љубовта не постои...дека е само тоа мит.....или само обичен збор без никакво значење.....но од денот кога се вљубив во тебе сфатив дека нема поубаво чувство од љубовта....те размладува....те гали...те гушка кога ти е најтешко.....те бакнува....те разнежнува.....те насмевнува кога си тажен.....те топли кога ти е ладно....те успива и те пробудува насмеан и среќен.......сите овие чувства....сето ова е љубовта....сети овие емоции и чувства живеат во мене .....сето ова си ТИ во МЕНЕ.....ЉУБЕН...>>S<<

 

"Ништо не би почнал да правиш ако знаеш дека лошо ќе заврши. "
-Пиреј
Петре М. Андреевски

 

„...кога би можел да ги растгнам градиве и од нив да ја извадам сета моја љубов за да фрлам под твоите нозе...“

-Оноре де Балзак, Шагринска кожа

 

А јас постојано си повторував во себе дека не се сите жени курви, дека курва е само мојата“

“Фактотум-Чарлс Буковски“


“Како изгледа сексуален манијак? Абе ко и секој друг, се дур не му се каже “ти си тој“

“Музика на врела вода-Чарлс Буковски“


“- Само да не го убив - рече Џери.
- Како да не си го убила? - ја прашав.
- Па така му измешав вотка со вода. Секогаш пиеше само чиста вотка. Којзнае си викам, можеби водата го уби.“

“Фактотум-Чарлс Буковски“

 

На оној што му останал само миг од животот нема што да крие-Раскази, Едгар Алан По

Кога човек се стреми кон небото нека го има за цел Господа.-Чичко Горио. Оноре де Балзак

Напнатоста помеѓу двете спротивности не прави тоа што сме.-Пламен сјај-Трејси Шевалие

Јас не сакам да знам кој сум туку кој ќе бидам кога не ќе бидам-Михаил Ренџов

 

Предметите се придвижуваат со поттурнување, а луѓето, со пари.

~ Венко Андоновски ~