Проза, поезија – извадоци

„Секоја книга има душа, душата на личноста што ја напишала и душите на оние кои ја прочитале и сонувале за неа.“ - Карлос Руиз Зафон

 

"Запомни ме, дури и ако тоа е само во еден агол и тајно.
Не ми дозволувај да си заминам''

-Карлос Руиз Зафон-Сенка на ветрот

 

„Вистинска љубов е кога сакаш некого повеќе отколку што посакуваш тој да те сака тебе. Затоа и му ја зборуваш вистината. Му го кажуваш она кое можеби не сака да го слушне. Му кажуваш нешто поради кое можеби и ќе те мрази. Но, го правиш тоа за да се обидеш да го спасиш од самиот себеси, да не се загуби засекогаш.“
Цитат од книгата „Никогаш посреќна“ од Мена ван Праг

 

,,Оти ја љубев Дениција,
како што ги отворав пролетните аптеки,
сместени во гласот од славејот,
како што славејот ги спријателуваше
небото и земјата,
како што таа ми ја одземаше тежината,
додека трчав кон неа,
како што не можев да видам ништо освен неа,
како што таа живееше додека јас умирав,
како што и јас не знеав како би умрел,
ако таа не се родеше''

Петре М. Андреевски, Дениција

 

„Јас не сум воопшто посебен, во тоа сум сигурен. Јас сум обичен човек со обични мисли и водев обичен живот. Нема споменици кои ми се посветени мене, а моето име наскоро ќе биде заборавено. Но, имам љубено со целото мое срце и душа, а тоа мене секогаш ми било доволно.“

„Те љубам. Јас сум она што сум поради тебе. Ти си секоја причина, секоја надеж и секој сон кој некогаш сум го имал, и без разлика што и да ни се случи во иднина, секој ден поминат со тебе, за мене е најдобриот ден од мојот живот. Секогаш ќе бидам твој.“

„Се вљубивме еден во друг и покрај нашите разлики, и во истиот момент се создаде нешто ретко и убаво. Според мене, таква љубов се случува само еднаш и поради тоа секоја минута помината со тебе е врежана во мојата меморија. Никогаш нема да заборавам ни еден единствен миг.“

моите три најомилени цитати од Николас Спаркс

 

Болат нејзините убави очи
во сите мои трепнувања,
се насмевнуваме со кисели насмевки
двете: јас и љубовта,
болат нејзините убави песни
во сите мои празнувања,
танцуваме и се обвинуваме
двете,
или една без друга
веќе сеедно.

 

Моите очи гледаат нешто пријатно во доброто, а, го сожалуваат она што не е добро.Затоа се тешам со тоа што нема да му се допаднам на оној кој мене не ми се допаѓа и воопшто не разбирам зошто сите тие убаи девојки, околу кои гледам како облетуваат момчињата, со секого се толку добри и љубезни како божем сите да им се допаѓаат.Сета моја вина спрема другите е тоа што не барав сожалување или прошка поради мојата грдост.Не ја прикривав, а нив тоа ги навредуваше и затоа забораваа дека многу често им помагав, а никогаш не им наштетив. -Малечката Фадета

 

„Да сакаш некој значи да се согласиш да остариш со него.“ – Албер Ками

„Една важна работа, кога ќе заминуваме, уште долго ќе останат траги од љубовта зад нас.“ – Иберт Швајцер

„Тешко е да сакаш, уште потешко да не сакаш, а најтешко е да најдеш некој сакан кој не ти ја возвраќа љубовта.“ – Александар Сергејевич Пушкин

„Тврдам дека ништо не му е тешко на оној кој љуби.“ – Цицерон

„Љубовта има две нешта кои ја пратат: добрината и стрпливоста.“ – Данте Алигиери

„Љубовта која ја даваме е еднаква со љубовта која ни останува.“ – Елберт Хабард

„Биди и достоен на љубовта ако сакаш да бидеш љубен.“ – Гете

„Никогаш вистински не љубел оној кој мисли дека љубовта е пролазна.“ – Гете

„Љубовта попрво би умрела отколку едвај да опстојува.“ – Оноре де Балзак

„Љубовта, кога е искрена и длабока, лесно опростува и заборава.“ – Иво Андриќ

„Кога човекот има љубов, нема страв.“ – Лао Це

„Љубовта е спонтана и желна за изразот на радоста, убавината, вистината па и солзите. Љубовта живее во моментот; не се губи во минатото и не тежнее спрема иднината. Љубовта е СЕГА!“ – Лео Бускалија

„Љубовта секогаш има отворени раце. Отворените раце допуштаат таа да дојде и да си оди кога и да посака, слободно. Ако се обидувате да ја заробите љубовта, ќе сфатите дека ја чувате само за себе.“ – Лео Бускалија

„Љубовта која можела да умре не била љубов.“ – Лудвиг Андреас Фојербах

„Љубовта никогаш ништо не сака, само дава. Љубовта само пати, никогаш не се кае и никогаш не се осветува.“ – Махатма Ганди

„Кога човекот знае зошто сака, тогаш не сака вистински.“ – Јесенски

 

‎"Even after all this time, The sun never says to the earth, "You owe Me." Look what happens with a love like that, It lights the Whole Sky." Хафиз

 

„Љубовта секојдневно прави чуда: ги ослабува силните, а ги зајакнува слабите; будалите ги прави мудри, а мудрите будали; ги поттикнува страстите, а го уништува разумот; со еден збор, превртува сè наопаку.“ - Маргарет де Валоис.

„Кога ти припаѓам на тебе, тогаш конечно си припаѓам на самиот себеси.“ – Микеланџело Бунароти

„Во аритметиката на љубовта еден плус еден е еднакво на бесконечност, а два минус еден е еднакво на нула.“ – Мињон Меклафлин

„Оние кои сакаат очекувајќи нешто за возврат, само губат време.“ – Пауло Коелјо

„Ако љубовта не е лудост, тогаш не е љубов.“ – Педро Калдерон де ла Барка

„Јазикот на љубовта се наоѓа во очите.“ – Финес Флечер

„На цветот му треба сонце да стане цвет, а на човекот љубов за да стане човек.“ – Фил Босманс

„Сè е лесно ако те води љубовта.“ – Ричард Бах

„Отсуството за љубовта е исто што и ветрот за огнот – ја гаси малата, а ја распалува големата.“ – Роџер

„Луѓето прават грешни – таков е животот. Но, да сакаш никогаш не е грешка.“ – Ромен Роланд

„Да се плашиш од љубов значи да се плашиш од животот, а оние кои се плашат се веќе три пати мртви.“ – Расел

„Времето кое сме го поминале без љубов е изгубено време.“ – Торкато Тасо

„Каде што сееш љубов, никнува среќа.“ – Вилијам Шекспир

„Љубовта не гледа во очите, туку во душата: затоа Амор на сликите е слеп.“ – Вилијам Шекспир

„Љубовта се раѓа, живее и умира во очите на човекот.“ – Вилијам Шекспир

 

Разговор - Блаже Конески

Јас замислувам разговор со тебе,
Некакво правдање,
Некакво објаснување.
Јас смислувам прикладни зборови,
Вистинити,
Топли,
Искрени докрај.
Можеби јас би ти кажал
Во тој дијалог
Дека, и покрај сето,
Ти си повлекла виножито
Над мојот живот,
Дека ти си ме вклопила во некаква неповторлива целост,
Така што се' добило своја смисла,
Како само по себе да се создало чудо.
Можеби малцина, а можеби и никој
Не се измислил така себе си
Како што сме се измислиле ние двајцата.
Па сепак, и покрај тој голем подем
По гест и збор,
На крајот заклучувам
Дека е подобро да не дојде воопшто до тој разговор.

 

Секој почеток има крај.Некои краеви се среќни , некои тажни , а некои пак завршуваат толку чудно и дури тогаш сфаќаме дека тие се оние најболните...
Токму тогаш кога Таа ја бараше смислата за животот , се појави Тој. Никна во нејзиниот живот , како кокичињата во неговата градина . Го скрши мразот и и го разубави животот . Тој секогаш беше насмеан , а во себе чувствуваше тага , секогаш беше смирен , а чувствуваше лутина , секогаш беше оптимист , а знаеше дека е крај . Таа му го скрши срцето , но Тој не се откажуваше . Го повреди , но не се предаваше . Неговата љубов беше толку чиста , толку искрена , незаменлива , голема... А таа исплашена , неправедна , себична... Прогонувана од сенките на минатото се откажа , и препушти се во рацете на судбината. Уништи се што беше вистинско , и остана сама во својот свет на лаги и уцени , со сите манипулатори и нечесници , со својата болка , и борејќи се со доброто и злото . А толку многу и недостасуваше Тој. Неговата силна прегратка. Силна а нежна . Небаре Тој знаеше дека тоа е првиот и последен пат . И недостасуваше неговиот поглед . Толку далечен и расеан . Толку смирен но истовремено и разигран . Секогаш кога ќе го погледнеше имаше чувство дека неговите очи се смеат . Таа го сакаше тоа , си мислеше дека може да ги прочита сите негови мисли преку неговите очи... Неговиот мирис и доаѓаше со ветерот . Ко да сакаше да ја потсетува на него . Неговиот глас го слушаше во далечините , а неговата насмевка никогаш не ја заборави . Го мразеше денот , а ја засака ноќта. Зашто само тогаш можеше да биде со него ...во соништата. Сонуваше дека се на рингишпил , јадат шеќерна волна и бонбони , а Тој пак ги погоди сите топчиња и го освои најголемото плишано мече. Се разбира тоа веќе беше нејзино . Беше облечена во бело фустанче и не ја губеше насмевката од нејзиното лице . Тој и рече дека е многу убава...
Утредента се одново. Мразејќи го денот , мразејќи се околу себе , талкаше по влажните улици надевајќи се дека ќе го сретне. Но и да го сретне , што ли ќе му каже? Таа немаше образ ни да го погледне...
Единствено го сакаше дождот , зашто така никој незнаеше дека плаче.
Плачеше заради неа . Плачеше зашто е слаба . Плачеше заради тоа што повеќе нема да ги виде тие очи што и се смеат , никогаш повеќе нема да го допре , прегрне , бакне. Никогаш повеќе нема биде среќна. Но секогаш постоеше тоа мало зрнце надеж , што ја исполнуваше . Се надеваше дека и овојпат трпеливоста нема да ја напушти .
Таа никогаш порано го немаше почувствувано тоа чудно чувство што ја обвиткуваше како мека свила , секојпат кога ќе помислеше на него . Можеби беше сеуште млада да се соочи со реалноста , можеби беше неискусна и незнаеше да се справи со тоа нешто. Измешани мисли , чувства , спомени... Микс од слики и познати мелодии . Микс од љубов , страв , болка...
Но тука секогаш остануваше нивната песна , ставена на repeat , мокра перница и по некој отпушок од цигара . А кафето и нејзиниот омилен десерт стоеја недопрени . Ко да сакаше да ја потсетуваат на него, впрочем како и се друго...
Се започна со кафе , во тој момент толку вкусно ко да им ги спои душите со неговата миризба . А сега , толку е горчливо , ладно , безвкусно...
Тој беше нејзината љубов , и ќе остане.Заедно со сите спомени за него. Дури и никогаш повеќе да не го виде , да не го допре , да не го има , Таа засекогаш ќе го чува во нејзиното срце...
И така... дури и од лошите краеви може да се научи нешто.Таа научи дека вистинската љубов никогаш не умира!

 

Твој сум. Ги заменив забавите од развратните замоци, заблудите, сјајот и блесокот на раскошот... за благиот мир на ливадите и шепотот на планините! Пушкин

 

Oni dani ljubavi sad su tako daleki
Moje rame jastuk vaš, u tišini susret naš
Kasno je, a boli me
Vaše nežne godine, lako su me slomile
Postali ste potreba, svakodnevna pobuda
Život moj i uteha
Hladne su vam ruke, dajte da ih zgrejem
Zašto sad pokazujete moć iskusne žene
Nek bude sve ko pre, idu teške godine
Pružite mi ruke, nevina i čista
Verujem da ljubav vašeg srca još je ista
Jer život moj znajte, bez vas uzaludan je.

- Hladne sum vam ruke

 

Two roads diverged in a yellow wood,
and sorry I could not travel both
and be one traveler.
...and both that morning equally lay
in leaves...
Yet knowing how way leads on to way...
I took the one less traveled by,
and that has made all the difference.

~ Robert Frost (The Road Not Taken)

 

Nije ti svaka bila u rečima. Neka ti je bila i u srcu, ali si ćutao o njoj. Ja znam i ti znaš, da se prave ljubavi ne spominju nikada i nikome. – Đorđe Balašević

 

Првите податоци за Дениција – Петре М. Андреевски


Дениција доаѓаше од секаде
како дух што го пропуштаат и мртвите стражари
на сите момчиња да им ce јавува во сонот.
Таа беше како оној Врач кој, гледајќи во цвеќињата,
држеше говор за потеклото на медот.
Таа го имаше вкусот на храната
што гласно ја џвакаа моите предци.
Кога бев со неа јас дишев во сите светови
оти во неа ce среќаваа сите страни на светот.

Дениција значеше и најголема денгуба
и најголема тајна за државната безбедност.
Дениција значеше и детски додаток
и распределба на доходот по ефект.
Нејзините зборови ги повторував
како реткост во друга реткост пронајдена.
Таа беше растојание од една болка до друга
и жесток пијалак што ce разнесува по куќите.

Таа знаеше една буква со која почнуваа сите зборови
и можеше да викне и да ги смени годишните времиња.

Заради неа пријателите
по цел ден не сакаа да ме видат.
Размислувајќи за неа
можеше да ce загине и во најкусиот ден
и во најтоплото попладне.
Таа беше оган со оган што ce гасне.

Нејзината воздишка ги соединуваше
и најоддалечените населби,
оти од кај неа започнуваа сите самраци
што правеа излет со лилјакот, a завршуваа во трат.
Таа знаеше и во кој овошен плод
завршиле дождовите.
Дениција беше датум на доброволни дарители на нешто.

И заради неа јас почнав одново да верувам во бога.
Преку дневните весници сакав да ce откажам
од сите роднини
што не веруваа дека нејзиниот бакнеж
може да лекува и разболува.

Од неа јас дознав и што мисли змијата за небото
и кога има воздухот мака.
Оти како што дишеше таа,
така растеше и дневната температура.

 

Понекогаш вистинските работи се случуваат само во фантазијата. Се сеќаваме само на она што не се случило никогаш. - Марина-К.Р.Зафон

Сите географии, тригонометрии и аритметики на светов не служат за ништо ако не научиш да размислуваш со своја глава. -Марина-К.Р.Зафон

 

TEA by Carol Ann Duffy

I like pouring your tea, lifting
the heavy pot, and tipping it up,
so the fragrant liquid streams in your china cup.

Or when you’re away, or at work,
I like to think of your cupped hands as you sip,
as you sip, of the faint half-smile of your lips.

I like the questions – sugar? – milk? –
and the answers I don’t know by heart, yet,
for I see your soul in your eyes, and I forget.

Jasmine, Gunpowder, Assam, Earl Grey, Ceylon,
I love tea’s names. Which tea would you like? I say
but it’s any tea for you, please, any time of day,

as the women harvest the slopes
for the sweetest leaves, on Mount Wu-Yi,
and I am your lover, smitten, straining your tea.

 

Не сум лута бидејки ме лажеше, лута сум бидејки од сега нема да можам да ти верувам...