Проза, поезија – извадоци

"I firmly believe in small gestures: pay for their coffee, hold the door for strangers, over tip, smile or try to be kind even when you don’t feel like it, pay compliments, chase the kid’s runaway ball down the sidewalk and throw it back to him, try to be larger than you are— particularly when it’s difficult. People do notice, people appreciate. I appreciate it when it’s done to (for) me. Small gestures can be an effort, or actually go against our grain (“I’m not a big one for paying compliments…”), but the irony is that almost every time you make them, you feel better about yourself. For a moment life suddenly feels lighter, a bit more Gene Kelly dancing in the rain."

- Jonathan Carroll

 

Везилка

Нижете бисери по вратов блед,
дур в сон со злато ме дарувате.
Бавно, интимно ме припивате до своите гради - карпи безделнички,
кои се протегнуваат како венец до изгрејсонце!
Се занесувам и јас небаре сум самовила,
скокам како млада бунтовничка на ливада,
танцувам по нотите на природата.

Се криете во призмата - а таму сме,
ветувате рај а веќе јаваме...
Срце ми се пара кога исчезнувате,
затоа ве преколнувам, останете!
Да пиеме и оваа зима чај, стуткани во етерот,
ве молам, дистанцирајте ме се од ова свежило!
И дадете ветување дека не сте како сите претходни,
бајки мои на разбој недоткаени...

 

Разговор

Јас замислувам разговор со тебе,
некакво правдање, некакво објаснување.
Јас смислувам прикладни зборови,
вистинити и топли,
искрени докрај.
Можеби јас би ти кажал
во тој дијалог
дека и покрај сето
ти си повлекла виножито
над мојот живот,
дека ти си ме вклопила во некаква неповторлива целост,
така што се добило своја смисла
како само по себе да се создало чудо.
Можеби малкумина, а можеби и никој
не се измислил себе си
како што сме се измислиле ние двајцата.
Па, сепак и покрај тој голем подем
по гест и збор
на крајот заклучувам
дека е подобро да не дојде воопшто до тој разговор.

Блаже Конески

 

„Никогаш нема да бидеш среќен, доколку постојано ја бараш смислата на среќата. Никогаш нема да живееш, ако постојано ја бараш смислата на животот. “

-Албер Ками

 

''Thoughts are powerful. They can bring love. They can bring death. They can bring death in the guise of love.''

'' It's amazing how beautiful destruction can appear. If we don't judge it, don't put value on it. it's just color and light and motion. You can think of it as a kind of art.''

“You are in my blood. I cant help it. We can't be anywhere except together”

“Sometimes you fall, spinning through space, grasping for the things that keep you on this earth. Sometimes you catch them. They can be the hands of the people you love. They can be your pets- pups with funny names, cats with ferocious old souls. The thing that keeps you here can be your art. It can be things you have collected and invested with a certain sense of meaning. A flowered, buckled treasure chest of secrets. Shoes that make you taller and, therefore, closer to the heavens. A suit that belonged to your fairy godmother. A dress that makes you feel a little like the Goddess herself.

Sometimes you keep falling; you don't catch anything.

Sometimes you fall, spinning through space, grasping for the things that keep you here. Sometimes you catch them. Sometimes you don't.

Sometimes they catch you.”

“My mother says that pain is hidden in everyone you see. She says try to imagine it like big bunches of flowers that everyone is carrying around with them. Think of your pain like a big bunch of red roses, a beautiful thorn necklace. Everyone has one.”

“If you want to find the trail, if you want to find yourself, you must explore your dreams alone. You must grow at a slow pace in a dark cocoon of loneliness so you can fly like wind, like wings, when you awaken.”

- Francesca Lia Block

 

"Zapalio sam sveću i za mrtve i za žive. Ni jednima, ni drugima nije laka ova zemlja!"

извадок од "Skitam i pričam" - Momo Kapor

 

Без тебе во мојата прегратка,чувствувам празнина во душата.Се фаќам себеси како во толпата луѓе го барам твоето лице-знам дека тоа е невозможно,но не можам да се воздржам.
Извадок од Порака во шише,Николас Спаркс

 

Сите се враќаме дома со преполни глави, и обично некој не` чека таму и го чека нашето внимание. Никому не ми штети малку нежност, но се` поретко ја имаме. Се враќаме дома со преполни глави и ништо не доаѓа кон нас за да ни ги наполни срцата.
Albert King –I`ll Be Doggone

Некако се чини дека се` е добро. Освен моите лоши навики. Некако се чини дека се` е во ред. Освен моето срце. Некако се чини дека се` ќе биде подобро. Освен мамурливите утра.
Tommy Castro – Nasty Habits

Доаѓа да го најави денот со сите бои. Со сите бои на денот и со сите бои на неговото тело. СО сите зборови, и со секој глас на секој збор. Гласот му е продорен, како што е бучно секое раѓање. Неговиот ум би сакал да запомни се`, но го помни само она што го почувствувал.
Ron Thompson – Little Red Rooster

Во која боја е обоено времето и со кои движења танцува? Зошто личи на вода во своето непрекинато течење? Зошто само мудрите му стојат на пречек, а будалите трчаат да го стигнат?
Ј.Ј.Cale – No Time Missisippi John Hurt – Corina, Corina


- Blues говорница- Игор Исаковски

П.С. Многу интересен концепт има книгата, мали парчиња текст со наслов на песна веднаш под нив.
To be continued..

 

“I wake up each
morning wanting
more of you.

First, it was your
lips, then it was
your hands, now

it is your heart.
Now, it is always
your heart.”

— Wanting, Emma Bleker

 

Silently If, Out of Not Knowable

silently if, out of not knowable
night’s utmost nothing, wanders a little guess
(only which is this world) more of my life does
not leap than with the mystery your smile

sings or if (spiraling as luminous
they climb oblivion) voices who are dreams,
less into heaven certainly earth swims
than each my deeper death becomes your kiss

losing through you what seemed myself; i find
selves unimaginably mine; beyond
sorrow’s own joys and hoping’s very fears

yours is the light by which my spirit’s born:
yours is the darkness of my soul’s return
– you are my sun, my moon, and all my stars

- Edward Estlin Cummings, 73 Poems

 

Ја побарав на македонски но не ја најдов а не сум компетентен преведувач

Pablo Neruda- Soneta 17

Ne volim te kao da si ruža od soli, topaz
ili strijela karanfila koji pronose oganj:
volim te ko što se vole neke mracne stvari,
potajno, izmedu sjene i duše.

Volim te kao biljku koja ne cvjeta i nosi
u sebi, skriveno, svjetlo onih cvjetova,
i hvala tvojoj ljubavi u tjelu mi taman živi
gusti miris koji se uzdigao iz zemlje.

Volim te ne znajuci kako, ni kada, ni odakle,
volim te izravno bez problema i gordosti:
tako te volim jer ne znam voljeti drukcije,

nego na taj nacin na koji nisam i nisi,
blizu, da ti je ruka na mojim grudima moja
blizu da ti se oci sklapaju s mojim snom.

 

Денот ми е празник

Со збор од сон се разбудувам
и влегувам во кругот
на карпата од зборови,
за да го насликам тоа време.
Во невреме знам со збор да запеам
и мугри будна да дочекам
и ден да поведам
во првите зраци на магливита зора.
Срцето старее со надевање,
а надевањето го подновуват,
говорам во молк
со лицето во огледалото.
Говорам со очите во огледалото
што бараат среќа во молкот,
за трошка глас од далечините,
кајшто волшебната сила се бори.
Глас не доаѓа, но јас слушам:
во тишината срцето чука,
нешто таа му збори,
пријатен немир
душа ми гали.

И додека секој стих се плоди во песна
денот ми е празник во сјај.

Славка Арсова

 

“If
the ocean
can calm itself,
so can you.

We
are both
salt water
mixed with
air.”

— Meditation, Nayyirah Waheed

 

Не сум девојка која живее рутински, не сум девојка која ги прифаќа општествените правила на живот, јас сум посебна, ги сакам моите навики кои не се прифатени од другите... но тоа ме прави посебна, сакам да се разбудам порано иако тоа е проблем во денешницава, сакам да го пијам кафето со баба ми и да ми раскажува за примерноста на нејзиното време... сакам да сонувам и чекорам тивко но сигурно... да оставам траги зад мене со моите стари чевли, бидеќи овие новиве ми прават меурчиња, сакам да пишувам но не за да се докажувам, сакам да пишувам за да постигнам стихија во разбрануваниот дух на една млада девојка... не сакам да ти кажам те сакам само затоа што тоа го прават во секој филм, сакам да ти кажам те сакам бидеќи постојат милиони причини поради тоа... не сакам да го пијам чајот кога сум болна, сакам да го пијам зошто едноставно ми е сладок, и не сакам правила и содржина, не сакам фабула и причини, сакам духовна слобода и вистини!!!!!! ФАЛА МНОГУ ПРИЈАТНО!!

Spoiler

http://bellamillablog.wordpress.com/2013/01/07/%D1%81%D0%BB%D0%BE%D0%B1%D0%BE%D0%B4%D0%B0/

 

I will teach my daughter not to wear her skin like a drunken apology. I will tell her: make a home out of your body, live in yourself, do not let people turn you into a regret, do not justify yourself. If you are a disaster it is not forever, if you are a disaster you are the most beautiful one I’ve ever seen. Do not deconstruct from the inside out, you belong here, you belong here, not because you are lovely, but because you are more than that.
-Azra T. Your hands are threads, your body is a canvas.

 

"Знајте дека нема ништо повишо и посилно, и поздраво, и покорисно за идниот живот, од некаков убав спомен, а особено ако е тој од детството, од родителската куќа...
Еден толку прекрасен свет спомен зачуван од детството, можеби е токму најдобро воспитание.
Ако човек носи во себе многу такви спомени, тогаш тој е спасен за цел живот. А ако макар еден убав спомен остане во нашето срце, некогаш и тоа може да послужи како спас. ...
Не плашете се од животот!
Колку е убав животот кога ќе направиш нешто добро и праведно!"

"Браќа Карамазови" од Достоевски

 

Враќање

Ја отворам плашливо вратата
со зраците да исцртам граница
врз килимот.
Ми доаѓа глас да пуштам,
но ехото на ненаместената соба
е побрзо.
Не е моја потта врз кваката
и лишаите на мојот врат
не припаѓаат на овој свет.
Се остварив во неколку
премачкани сеќавања,
мојата душа е утробен палимпсест
на далечна мајка.
Оттука премислата на враќањето
и тивкото крцкање на ментешињата.

Со чекор би го проширил просторот
да ги зачестам зрнцата прав
и влакната што се струполуваат
долу, од светлината
секогаш бели.

- Никола Маџиров, Преместен камен

 

Кога беше осека на песокот

нацртав линија

и ѝ го дадов своето срце и душа.

Се вратив кога беше плима

за да го прочитам напишаното

и на брегот го најдов

своето незнаење.

СКИТНИКОТ - КАЛИЛ ЏИБРАН

 

Сонет

Можеби си спомен, нечујно што минал
низ моите мечти оставајќи трага?
Можеби си зборот јас што сум го скинал
од усните свои, низ насмевка блага?

Можеби си сенка што во ноќта сина
одмина без „збогум“, недофатна, драга?
Или: крик на страдник безгласно што зина?
Или: лик на свидна, неплакана тага?

Остани за навек Моја, Една, Блиска,
биди само име в занес што се блада,
биди песна звучна што низ солзи плиска.

Остани за навек далечна и нема,
биди вечен гост на срцето што страда,
од кај не ќе може никој да те зема.

Гане Тодоровски