Проза, поезија – извадоци

„Не постои неважен ден.
Просечните луѓе не трошат многу време на дополнително ангажирање. Но кој воопшто рекол дека вие сте просечни?
Никој од исклучителните луѓе што сум ги обучувал не стигнал таму каде што е без да работи повеќе од другите.
„Бидете неверојатно енергични и лудо живи.“

Извадок од книгата "Патот кон величественоста" од Робин Шарма

 

“I’ve survived a lot of things, and I’ll probably survive this.”
— J.D. Salinger

“Getting no message is also a message.”

“I do not like
divided hearts;
and if I give mine,
I give it whole.”

 

Цитати за животот од Франц Кафка
„Мојот страв е мојата суштина, и веројатно најдобриот дел од мене“.
Сè додека имаш храна во устата, си ги решил сите прашања за одредено време“
Оној кој бара не наоѓа,.оној кој не бара ќе биде пронајден“
Не може секој да ја види вистината,но може да биде вистина.
Смислата на животот цитат од Стив Џобс


„Не можеш да ги поврзеш точките гледајќи напред, можеш единствено ако погледнеш назад. Затоа мораш да веруваш дека точките некако ќе се поврзат во иднината. Мораш во нешто да веруваш, без разлика дали е тоа карма, судбина, претчувство, живот, што и да. Мене никогаш ме нема изневерено овој пристап, но ми го има променето животот“.

 

Значи задоволство и среќа ми е што ја имам таа чест книгата Најдоброто од мене од мојот омилен Николас Спаркс да ја имам дома,еве ви цитат

 

AND HOW LONG?

How long does a man live, after all?

Does he live a thousand days, or one only?

A week, or several centuries?

How long does a man spend dying?

What does it mean to say 'forever'?

Lost in these preoccupation
I set myself to clear things up.

I sought out knowledgeable priests.
I waited for them after their rituals,
I watched them when they went their ways
to visit God and the Devil.

They wearied of my questions.
They on their part knew very little;
they were no more than administrators.

Medical men received me
in between consultations,
a scalpel in each hand,
saturated in aureomycin,
busier each day.
As far as I could tell from their talk,
the problem was as follows:
it was not so much the death of a microbe —
they went down by the ton —
-but the few which survived
showeds signs of perversity.

They left me so startled
that I sought out the gravediggers.
I went to the rivers where they burn
enormous painted corpses,
tiny bony bodies,
emperors with an aura
of terrible curses,
women snuffed out at a stroke
by a wave of cholera.
There were whole beaches of dead
and ashy specialists.

When I got the chance
I asked them a slew of questions.
They offered to burn me;
it was the only thing they knew.

In my own country the undertakers
answered me, between drinks:
'Get yourself a good woman
and give up this nonsense.'

I never saw people so happy.

Raising their glasses they sang,
toasting health and death.
They were huge fornicators.

I returned home, much older
after crossing the world.

Now I question nobody.

But I know less every day. -Pablo Neruda (english translation)

 

How Do I Love Thee?
by Elizabeth Barrett Browning

How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of every day's
Most quiet need, by sun and candlelight.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love with a passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints,—I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!—and, if God choose,
I shall but love thee better after death.

Tears, Idle Tears
by Lord Alfred Tennyson

Tears, idle tears, I know not what they mean,
Tears from the depth of some divine despair
Rise in the heart, and gather to the eyes,
In looking on the happy Autumn fields,
And thinking of the days that are no more.

Fresh as the first beam glittering on a sail,
That brings our friends up from the underworld,
Sad as the last which reddens over one
That sinks with all we love below the verge;
So sad, so fresh, the days that are no more.

Ah, sad and strange as in dark summer dawns
The earliest pipe of half-awakened birds
To dying ears, when unto dying eyes
The casement slowly grows a glimmering square;
So sad, so strange, the days that are no more.

Dear as remembered kisses after death,
And sweet as those by hopeless fancy feigned
On lips that are for others; deep as love,
Deep as first love, and wild with all regret;
O Death in Life, the days that are no more.

 

форумџикии може еден вака прозен текст да не биде љубовен ете така нешто авантура набрзина нешто што ќе ви дојде на памет..за пола саат треба да искочам во школо сум имам предчас а уби ме па не ме бива за проза..Благодарам однапред <3

 

"Ova žena je ćudljiva, vječiti april, vesela je pa tmurna, pričljiva pa malorjeka, svakog jutra ustaje i na lijevu i na desnu nogu pa je ne određuje dan već trenutak, slučajno je ovdje, kivna kad se sjeti da je mogla biti na drugom mjestu, razdragana kad pomisli da će biti. Obična je samo kad zaboravi."
(Magla i mjesečina M.Selimovic)

 

Find someone who makes you smile, because it only takes a smile to make a day better.

 

„Никој од нас не ги знае можните патишта по кои нашите животи можеле и можеби требало да тргнат.
А најверојатно и така е подобро. На некои тајни им е пишано вечно да останат во тајност.
Само отворете ја Пандорината кутија и прашајте ја...“

Извадок од книгата "Тајната на сопругот" од Лиен Молиарти

 

Кога го напушти заминувајќи си
со гордо крената глава и не чувствувајќи повеќе љубов,
не знаеше дека тоа ќе биде почеток
на нејзината љубовна приказна, во која тој ќе си замине
со крената глава, не чувствувајќи
трошка љубов кон неа и не давајќи и ниту време да
се збогува со него.

 

Синоокиот џин, малечката жена и анамската рака

Тој беше синоок џин.
Љубеше една малечка жена.
Жената сонуваше за една куќичка,
куќичка
во чијашто градина живописно
цути анамска рака.

Како џин љубеше џинот.
Рацете на џинот
беа подготвени за големи работи.
Тие не можеа да градат
да чукаат на портата
на куќата
во чијашто градина
цути анамска рака.

Тој беше синоок џин.
Љубеше една малечка жена.
Мала, сосема малечка жена.
За спокојство тагуваше жената,
се замори на големиот пат на џинот.
Му рече збогум на синоокиот џин,
влезе под рака со едно богато џуџе
во куќата
во чијашто градина цути
живописно анамска рака.

Сега разбра синоокиот џин,
дека на џиновската љубов дури гроб не може да и биде
куќата
во чијашто градина цути
живописна анамска рака...

Назим Хикмет, 1924г.
Песната е посветена на неговата прва жена Нузхет Беркин.

 

напишав за филмов 3 пати во другите теми , но овде сакам да извадам еден цитат од книгата која најмногу ме привлече ( и книгата ја прочитав после гледање на филмот)
''
From time to time he reached in his pocket and closed his hand around the little glass flacon of his perfume. The bottle was still almost full. He had used only a drop of it for his performance in Grasse. There was enough left to enslave the whole world. If he wanted, he could be feted in Paris, not by tens of thousands, but by hundreds of thousands of people; or could walk out to Versailles and have the king kiss his feet; write the pope a perfumed letter and reveal himself as the new Messiah; be anointed in Notre-Dame as Supreme Emperor before kings and emperors, or even as God come to earth-if there was such a thing as God having Himself anointed...

He could do all that, if only he wanted to. He possessed the power. He held it in his hand. A power stronger than the power of money or the power of terror or the power of death: the invincible power to command the love of mankind. There was only one thing that power could not do: it could not make him able to smell himself. And though his perfume might allow him to appear before the world as a god-if he could not smell himself and thus never know who he was, to hell with it, with the world, with himself, with his perfume. ''

- Perfume by Patrick Süskind

 

(Хорхе Луис Борхес 1899-1986)
ТИ УЧИШ

Со време ќе ја научиш суптилната разлика
Помеѓу држењето за рака и заробувањето нечија душа во ланци,

И ќе научиш дека љубовта не значи потпирање
А дружењето не значи сигурност.

И ќе почнеш да сфаќаш дека бакнежите не обврзуваат
А подароците не се ветувања,

И ќе почнеш да ги прифаќаш твоите порази
Со крената глава и отворени очи
Со достоинство на жена, не со тагување на дете,

И ќе научиш сите твои патишта да ги градиш врз денес
Бидејќи утрето е премногу неизвесно за правење планови
А идните планови знаат да паднат сред лет.

Со време научуваш ...
Дека дури и сонцето гори ако го имаш премногу.

Затоа засади ја својата градина и збогати ја сопствената душа,
Наместо да чекаш некој да ти донесе цвеќиња.

И ќе сфатиш дека навистина можеш да опстоиш ...

Дека навистина си силна

и навистина имаш вредност ...

И ти учиш и учиш ...

Со секое збогум ти учиш.
.
.
(Превод - Горазд Росоклија)

 

„Не го слушај мојот совет. Не слушај ничии совети. Верувај во себе. Во доброто и во злото, среќата и несреќата. Тоа е твојот живот и сè што правиш во него, зависи исклучиво од тебе.“ - „Best of me“

 

“Try to imagine a life without timekeeping. You probably can’t. You know the month, the year, the day of the week. There is a clock on your wall or the dashboard of your car. You have a schedule, a calendar, a time for dinner or a movie. Yet all around you, timekeeping is ignored. Birds are not late. A dog does not check its watch. Deer do not fret over passing birthdays. an alone measures time. Man alone chimes the hour. And, because of this, man alone suffers a paralyzing fear that no other creature endures. A fear of time running out.”
― Mitch Albom, The Time Keeper

 

Сеќавање – Петре М. Андреевски

Дали се сеќаваш кога првпат се сретнавме
и кога ме гледаше, правејќи се дека не ме гледаш
и кога јас те гледав, како да не те гледам;
и кога ти реков: Тој што ќе го прашаш за мене
оној е за кого прашуваш
и кога потоа се држевме за раце
како живиот оган што се држи за огништето.

Дали се сеќаваш кога се враќавме дома
и кога, пред да нè наврне дождот, ми рече:
Падна првата капка – почетокот на поплавите,
доаѓа водата што е корен на секој корен,
што е фитил во зрното, во икрата, во ципата
во кои се подготвува светската експлозија.

Дали се сеќаваш кога со едната рака работев,
а со другата те хранев и те милував
и кога ти реков дека прегратката и бакнежот
не ја кажуваат ни половината од мојата љубов;
кога срцата ни грмеа и го заглушуваа светот
и кога ти ми рече, не знам што ми рече
и кога јас ти реков, не знам што ти реков
и кога она што не можев да ти го кажам
беше меѓу моите зборови застанато.

Дали се сеќаваш кога ја отвори вратата,
покажувајќи ми колку е убав надвор денот
и кога јас ти реков дека и дома е убаво
и убаво е секаде кај што ти престојуваш.
Ти рече: Погледни! а мислеше – Те гледам,
јас ти реков: Гледам, а мислев – Ме гледаш,
кога Земјата се преобуваше, се преврзуваше,
кога сè беше јасно во јасното сонце
и качунката на повисоко си ја качуваше воздишката,
што беше несреќна само кога не е со тебе.

Дали се сеќаваш кога се тркаа мотоциклистите,
втрчувајќи и во денот што требаше да дојде,
кога Работнички победуваше во кошарка,
кога небото го задржуваше сонцето
на височината што е еднакво оддалечена од сите,
кога низ кожата ти наѕирав, како низ прозорец
и гледав што се работи во моето село,
кога јули надоаѓаше од секаде до секого,
кога од пологот излетуваше потполошката,
како патоказ на своето беспатје на полето
и кога ме праша: Што мисли јајцето во птицата?
и кога ти реков: А што мисли птицата во јајцето?

Дали се сеќаваш кога ветрот ги диплеше житата
и лицата ни трепереа во водата што ја пиевме
и на времето кога те чекав, кога ме чекаше
и кога те барав, кога ме бараше ко јагулата
што го бара родниот крај на својата смрт,
кога открај докрај ни се отвораше залезот,
кога нашите тела на својата сенка ù сенеа
и ноќта ја мразевме, зашто нè разделуваше,
но таа доаѓаше и празнината си ја пополнуваше
со карбитните ламби и фосфорот што ù светкаше
од очите на мачките, од срцата на светулките.

Дали се сеќаваш на она потоа и потаму,
кога ставаше за вечера, кога чекав да постелиш,
кога ми рече: Легни си!, а мислеше – Дојди!
и кога чу: Ќе дојдам дур да изброиш до сто,
а мислев: Мислам на тоа и ти што го мислиш.
И кога потоа твојот здив ми се доближуваше,
како превез навеан дожд, како пауново перце,
како облаче од испраните алишта што се сушеа;
и кога спиеше и продолжуваше да го калемиш
поубавиот сон на погрдиот
и кога утрото, гледајќи во твоето росно чело,
го препознаваше својот елмаз, своето ведро небо.

Дали се сеќаваш: Тој што го праша за мене,
оној е за кој сè уште прашуваш.

 

„Ја затворив вратата од тоалетот и си го погледнав лицето во огледалото. Тогаш не бев свесна колку брзо ќе се смени, колку брзо ќе избледи. Да бев, ќе погледав во мојот одраз малку подолго, ќе дадев сè од себе да го запомнам. Но тогаш не знаев дека тоа ми беше последен пат како се гледам во вистинско огледало подолго од една декада.“

Извадок од книгата "Крадци и проститутки" од Рута Шепетис.

 

“Envy is the religion of the mediocre. It comforts them, it soothes their worries, and finally it rots their souls, allowing them to justify their meanness and their greed until they believe these to be virtues. Such people are convinced that the doors of heaven will be opened only to poor wretches like themselves who go through life without leaving any trace but their threadbare attempts to belittle others and to exclude - and destroy if possible - those who, by the simple fact of their existence, show up their own poorness of spirit, mind, and guts. Blessed be the one at whom the fools bark, because his soul will never belong to them.”

― Carlos Ruiz Zafón, The Angel's Game