Проза, поезија – извадоци

Desanka Maksimović - " Sreća"
Ne merim više vreme na sate,
Ni po sunčevom vrelom hodu;
dan mi je kad njegove se oči vrate,
i noć kad ponovo od mene odu.

Ne merim sreću smehom, ni time
da li je čežnja moja od njegove jača;
sreća je meni kad bolno ćutim s njime,
i kad nam srca biju ritmom plača.

Nije mi žao što će života vode
odneti i moje grane zelene;
sad neka mladost i sve neka ode;
on je zadivljen stao kraj mene.

 

“We do not escape into philosophy, psychology, and art—we go there to restore our shattered selves into whole ones.”

“One must always be careful of books," said Tessa, "and what is inside them, for words have the power to change us.”

“Only the very weak-minded refuse to be influenced by literature and poetry.”

 

"Се ќе биде во ред, тоа го гради светот.
На Маргарита Николаевна не и се потребни пари. Маргарита Николаевна можеше да си купи се што ќе и се допадне. Меѓу познаниците на нејзиниот сопруг спаѓаат интересни луѓе. Маргарита Николаевна никогаш не се доближи до шпоретот. Маргарита Николаевна не ги познаваше ужасите на соживотот.
Со еден збор … Таа била среќна?
Ниту за минута!
Ме погледна зачудено, а јас изненадно и сосема неочекувано сфатив дека целиот свој живот ја сакам токму таа жена.
Разбирам дека јазикот може да ја скрие вистината, но очите, никогаш!

Вие судите според изгледот? Никогаш не го правете тоа. Можете да погрешите, при тоа доста стабилно.
Магијата, се знае, штом еднаш ќе започне ништо не може да ја запре.
Човекот кој не се чуди внатре во себе, не е интересен.
Ако не постои документ, тогаш не постои ни човек."

Извадок од романот Мајсторот и Маргарита од Михаил Булгаков

 

Even
After
All this time
The sun never says to earth,

''You owe
Me.''

Look what happens
With a love like that,
It lights the
Whole
Sky.
- Hafiz

Нешто најубаво што го имам прочитано во последно време...

 

"Таа глупава насмевка тој не можеше да си ја прости. Догледувајќи ја таа насмевка, Доли се затресе како од физичка болка, бликна во својствената пргавост со поток жестоки зборови и избега од собата. Оттогаш таа не сакаше да го види мажот.
-За се е крива таа глупава насмевка. - мислеше Степан Аркадјич.
-Но што да се прави? Што да се прави? - во очај си зборуваше тој и не наоѓаше одговор.


Првите случувања во Ана Каренина

 

„Чоек, вистински чоек по очите се познава“-Ана Бунеска


За да знаеш шо чоек е
Во очите пули му
Без срам џари се таму
Оти таму пишува она што устата го премолчува
Таму му е душата на чоек
Во пенџерињата
Не гледај му ги цртите на лицето
Ниту брчки дали има
Или носот прав дали му е
И онака со време тоа бледее
Ама очите, тие да лажат не умеат
И ако е арен
Ако е во срцето чист
Тие светат и се смешкаат
Гледај и памети што си видела во нив
На прва ќе знаеш дали е поган
И дали од устата мед му течи
А зад тоа отров извира
Пули му ги очите на чоек
И гледај како тој те гледа
Дали со погледот шара околу
Или и тој така се џари во тебе
Сите прашања се таму
Сите одговори во нив ги има
Дури и на она што и самиот не знае
Заборавивме да се гледаме за да се видиме
Гледаме шминка
Облик на лице и усни
Облека и стас
Ама човечноста изумуваме да ја видиме
Дал ја има ил џаде фатила
Таму, таму пули се
И не се плаши да видиш и она што не ќе го бендисаш
Барем од празни муабети ќе се спасиш
Од губење време и бол
Таму требаше да гледам
А не во тоа колку си строен
За да видам дека си висок, а толку ситен
Убав, а толку грд
Мој, а никогаш свој
Сега стаклава во туѓи стакла ми се впиваат
И таму себе се гледам
Оти изгледа дека љубов не е
Кога ќе те гушне дали добро изгледате заедно
Или дали раката ти е по мерка на неговата
Или дали дланката му лежи совршено на кожа
Љубовта е во очите
Ја има
Или ја нема
И ако ја нема, бегај
Оти никогаш и нема да ја видиш
Никогаш ништо во нив ќе нема
Освен твојата сенка која венее
Очите
Во нив пули се
И ко будала џари се
И ако те гледа ко срна да си
Или како ретко цвеќе
Земај и бегај
Тој ќе те љуби
Ќе знае како
И ќе знае како да те чува
И од сама себе дури
Таму чоештината спие
Во очите негови
Кои ќе светат како кандилца
И ќе те топлат
Оти чоек, вистински чоек
По очите се познава

 

Moжеш да викаш колку што сакаш. Запрете го светот, сакам да излезам. Седиш во вртолог и тука нема никаков излез. Освен да се убиеш, а јас за тоа не сум.
Извадок од "Слободна како ветер"-Мери Луиз Фишер

 

Животот е κаκо пијано. Белите пипки ја пρетставуваат сρеќата, а цρните пипки ја пρетставуваат тагата. Чеκоρејќи низ ова патување наρечено "живот", немој да забоρавиш деκа и цρните пипки создаваат музиκа.

 

Почивај во мир.

 

„Вие наликувате на случајни тонови од еден оркестар пред неговиот диригент да ги сложи сите инструменти во симфонија. Големиот Водач го повикува секого да обрне внимание на ова што му се кажува, повикува да се сетите на својата единственост и цел поради која сте на Земјата, потсетувајќи ги сите дека е дојдено времето да се запре со одвоеното штимање на инструментите и да се почне со прифаќање на насочувањето од страна на Едниот кој ја разбира целината. „ - Кен Кери: Преноси на ѕвезденото семе - вонземски извештај (погл. Планетарна симфонија)

 

To photograph is to hold one’s breath, when all faculties converge to capture fleeting reality. It’s at that precise moment that mastering an image becomes a great physical and intellectual joy.
— Henri Cartier-Bresson

 

"Ја не сум ти!" - Дарко Лешоски

Ти еднаш ме праша како те имам запишано во телефонот и јас ти реков како "Ти. "
Само две букви.
Ти еднаш ме праша како те имам запишано во телефон и јас ти реков по име - како што се викаш и како што те викаат сите други.
Јас премочлив.
Јас поголтнав.
Јас излажав намерно и свесно и тебе и себе си.
Оти "реума" требаше да те запишам можеби.
Зошто ми доаѓаш често во телово на гости.
Така и болиш,
а ќе престанеш да ме мачиш кога ќе бидам мртов,
после шесте недели.
Реума, баш реума оти освен да болиш ти за ништо друго не ми си.
Чинам во базен од солзи треба да се искапам за да си одиш.
А суви ми се очите.
Барут ми се очите суви.
Велат после такви жени треба срцето да си го извадиш и да го фрлиш.
Ако сакаш да преживееш и да дишеш како сите други.
Срцето да си го извадиш или да почнеш да мразиш.
А мене како ми беше полесно што мислиш?
Не!
Ја не сум ти!

 

„Кога зборуваме за човекот, мислиме на целото човештво. Иако сме слободни сами да размислуваме и дејствуваме, ние сме поврзани со нераскинливи врски, исто како ѕвездите на небото. Ние тие врски не ги гледаме, но ги чувствуваме. Ќе го повредам прстот и тоа ме боли, тој прст е дел од мене. Зарем тоа не покажува дека секој од нас е само еден дел од целината?“
- Никола Тесла

 

„Лазаринка“ - Силвија Плат

Пак истото го сторив.
Еднаш во десет лета
ми успева ____

Чудо сум подвижно, кожата ми
светла ко Наци-ламба,
десната ми пета

пердув-лесна,
лицето необоен, фин
еврејски лен.

Тргни ми го чемберот
ој непријателе мој.
Ве плашам ли? _____

Носот, очите-длапки, двата реда заби?
Здивот трул,
за ден ќе снема сè.

Брзо-брзо месото
ќе се изеде и јамата гробна
ќе ми прилегне

а јас – озарена жена.
Само триесет имам.
Ко мачка сум што девет пати умира.

Ова е Број Три.
Какво евтино проклетие
да се збрише секое десетлетие!

Шурки светло од сите страни.
Џган луѓе кикирики џвакаат
и да видат сакаат

како ме слекуваат на цело____
стриптиз на дело.
Господа, дами

Ова е моја шака
моја нога.
Може сум коска и кожа.

Но пак сум си онаа иста жена.
Првиот пат имав десет лета.
Несреќа беше.

Вториот пат мислев:
терам до крај и нема назад.
Се скупчив

ко школка.
А тие се провикаат, и црви
од мене тргаат ко бисери лигави.

Умирањето
е уметност, ко и сè друго.
Го правам тоа мајсторски.

Ко да си во свет адски.
Ко да е вистинско.
Ќе речеш може, дар имам.

Лесно е вака во ќелија да си.
Лесно е вака да седиш ладен.
Усиленото
враќање сред бел ден
кон истото место, лик, истиот занемен
гаден извик
„Чудо!“
е она што ме вади од такт.
Се плаќа

да ги видиш лузните мои, се плаќа
да го заушиш срцето мое____
тоа стварно бие.

И се плаќа, баш скапо се плаќа
за збор ил’ допир со рака
ил’ од крв капка

ил’ перче-коса или нешто руба.
Па види, Хер Доктор.
Па, Хер Непријател.

Твое сум дете,
Драгост твоја,
Душиче чисто златно

што на крик се топи.
Плен сум на ражен.
Ама знам за обѕирот твој снажен.

Пепел, пепел____
Со маша ти жбараш.
Месо, коска, ништо нема ___

Пакло сапун,
венчален прстен,
заб златен.

Хер Бог, Хер Луцифер
чувајте се
чувајте се

со алови ми коси
од пепелта летам
и везден мажи гнетам.



Патем, денес се навршуваат 53 години од смртта на, според мене, најдобрата американска поетеса на сите времиња - Силвија Плат. Непроценливо е книжевното богатство кое го остави зад себе!

 

Животот е исполнет со толку многу совршени моменти, некои траат само секунда, а се паметат цел живот.
Среќни се луѓето кои знаат да ги забележат совршените моменти, кои не ги чекаат туку ги создаваат!

 

Сенките нè одминуваат – Никола Маџиров

Еден ден ќе се сретнеме,
како бротче од хартија и
лубеница што се лади во реката.
Немирот на светот ќе
биде со нас. Со дланките
ќе го помрачиме сонцето и со фенер
ќе се доближуваме.

Еден ден ветрот нема
да го промени правецот.
Брезата ќе испрати лисја
во нашите чевли пред прагот.
Волците ќе тргнат по
нашата невиност.
Пеперутките ќе го остават
својот прав врз нашите образи.

Една старица секое утро
ќе раскажува за нас во чекалната.
И ова што го кажувам е
веќе кажано: го чекаме ветрот
како две знамиња на граничен премин.

Еден ден сите сенки
ќе нè одминат.



Ми се допаѓаш кога молчиш – Пабло Неруда


Ми се допаѓаш кога молчиш

Како да си отсутна,

Ме слушаш од далечина

А мојот глас не те допира

Како очите да ти одлетале далеку чиниш

Како бакнеж да ти ја запечатил устата.



И зашто сите предмети се полни со мојата душа

Од нив изнуркуваш

Полна со мојата душа

На мојата душа личиш

Ти, пеперутко на сништата,

Ти личиш на зборот –

Меланхолија.
Ми се допаѓаш кога молчиш

Како да си отсутна,

Како да се жалиш, ти пеперутко вљубена како гулаб.

Ме слушаш од далечина

А мојот глас не те допира,

Дозволи ми да замолчам во твојот молк

Дозволи ми да ти зборувам низ твојот молк

Со светлост на светилка

Едноставна како прстен.

Ти личиш на ноќ

Тивка и оѕвездена

Твојот молк е од ѕвезди

Далечни и искрени толку.



Ми се допаѓаш кога молчиш

Како да си отсутна,

Далечна, со тага исполнета, како да си мртва.

И само еден збор тогаш, само една насмевка е доволна -

За радост

За да сум радосен што тоа не е вистина.


Овие двајца се најдобри од сета поезија што ја имам прочитано во животот.