Проза, поезија – извадоци

Те сакав и ти мене но, не во исто време.

 

“Средбата на 2 личности е како контакт на две хемиски супстанции, ако има одредена реакција тогаш двете се трансформуваат.” К. Г. Јунг

 

“Единствените нормални луѓе се оние кои не ги познаваш доволно добро.” -Алфред Адлер

 

“I still remember you
as a little girl
who overwaters plants
because she doesn’t know
when to stop giving.”
— Trista Mateer

 

Омилениот цитат од Николас Спаркс.

„Јас не сум воопшто посебен, во тоа сум сигурен. Јас сум обичен човек со обични мисли и водев обичен живот. Нема споменици кои ми се посветени мене, а моето име наскоро ќе биде заборавено. Но, имам љубено со целото мое срце и душа, а тоа мене секогаш ми било доволно.“

 

Одамна прочитана, ама цитатов ми стои како еден од омилените.

" Причината зошто боли толку кога се разделуваме е тоа што нашите души се споени. Можеби секогаш биле и ќе бидат. Можеби сме живееле илјадници животи пред овој живот и во секој живот сме се наоѓале еден со друг. И можеби секогаш сме биле присилени да се разделиме поради истите причини....
Кога те гледам, ги гледам твојата убавина и милност и знам дека тие стануваат се поголеми со секој живот што го живееш. И знам дека го потрошив секој живот пред овој во потрага по тебе. Не по некој како тебе, туку по тебе, бидејќи твојата и мојата душа секогаш мора да се спојат. И тогаш, поради некоја непозната причина за нас, ние сме принудени да си речеме збогум.
Би сакал да можам да ти речам дека се ќе работи за нас и да ти ветам дека ќе сторам се што можам за да се случи тоа. Но ако никогаш веќе не се сретнеме и ако ова е навистина збогум, јас знам дека ќе се видиме пак во друг живот. Ќе се најдеме пак и можеби ѕвездите ќе бидат поинакви и ние ќе се љубиме не само во тоа време туку за сите времиња што сме ги поминале. "

Страници за нашата љубов - Николас Спаркс

 

Направи го денеска тоа што другите не сакаат... за утре да можеш да го направиш и тоа што другите не можат.

 

„На цветот му треба сонце да стане цвет, а на човекот љубов за да стане човек.“ -Фил Босманс

 

"Opinion is really the lowest form of human knowledge. It requires no accountability, no understanding. The highest form of knowledge is empathy, for it requires us to suspend our egos and live in another’s world. It requires profound purpose larger than the self kind of understanding."
— Bill Bullard

 

Marley&Me-John Crogan

 

"Kada boli" - Stefan Simic

Kada boli
Samo bih da te zagrlim
Ništa više
Da se privijem uz tebe
Kao dete uz majku
I ćutim

Tada se tuga razliva
I pretvara u nešto drugo
Podnošljivo

Svi oni nemiri i gorčine
Sva ona nepodnošljiva teskoba i slabosti
Odlaze u nepovrat

I zato budi tu kada je teško
Kada kida i ujeda
Nismo samo za radost
Nego i za bol kada pritisne

Hrani me tada sobom
Tvojim prisustvom
I čuvaj me ambisa
Kada moje telo nad njim zavijori

Drži me i ne daj
Ne ispuštaj
Ti si mi, tada, jedina veza sa svetom
A i sobom

Tada postajemo jedno
Dva bića i dve duše
Koje se slivaju i ulivaju
U jednu
Dok čuvaju
I spašavaju ono drugo

Tada mi nije ni do poljubaca
Ni do onih stvari
Ničega
Samo da si tu
Ti i tvoje prisustvo
Tvoje reči i glas
Tvoja toplina i milina
Sve tvoje

Kada boli
Samo bih da te zagrlim
Ništa više
Da me čuvaš
I sačuvaš

Jedino ti to možeš

Jedino tebi tada verujem

 

Kada imaš prilike da je voliš – voli je.
Možda nikada više nećeš dobiti šansu.
Mislićeš da trenutak nije idealan?
Ali zar ima idealnijeg trenutka nego dok je voliš?

Kada imaš prilike da spavaš sa njom – spavaj.
Idi do kraja, slobodno, tako je najbolje i za nju, i za tebe.
Možda je nikada više nećeš imati
Mislićeš da nisu stvoreni svi uslovi?
Ako tako misliš, onda se takvi uslovi nikada neće stvoriti.

Kada ti se nakon toliko godina dogodi da je imaš –
Ne propusti priliku, nikako.
Možda će ti već sutra biti najdalja na svetu,
I neće te imati čega da se sećate…
I svi putevi koji su vodili do vas će se mimoići…
I sve želje koje ste osećali, sagoreće.
I sve one ljubavi koje ste izjavljivali jedno drugom
postaće tuđe.

Ona će posatiti, ili ostati tuđa.

Tako sam je i ja imao te noći, nikada više moju nego ikada do tada.
I čekao sam, i ona je čekala.

Pribijeni jedno uz drugo u nekom dalekom gradu, u nekom nepoznatom krevetu, u nekom nepoznatom stanu.

Znao sam da je moja, samo moja, i ničija više.
Znala je da je moja, samo moja, i ničija više.

Znao sam da mogu da joj pružim više nego bilo ko drugi na svetu.
Znala je da može da mi pruži više nego bilo koja druga na svetu.

Znao sam da me napokon želi, napokon, nakon svih ovih godina.
I ništa, prokleto ništa.

Zbog straha, zbog gluposti, zbog prošlosti, zbog budućnosti, zbog drugih.
Zbog prokletog obzira prema nekome ko duboko u sebi želi to isto.

A delovalo je sve tako lako, jednostavno, a sada kao da čitav ambis stoji između nas.

Ne mogu da je volim, a volim je…
Ne mogu da je imam, a želim je…

Ne mogu da joj se dajem, a dao bih joj sve, bez ikakvog razmišljanja.

Kada imaš prilike da odeš sa njom do kraja – idi do kraja.
Kada imaš prilike da je voliš u potpunosti – voli je.
Možda ćeš misliti da nisu stvoreni uslovi za to?

Ali ljubav ih ne traži, ljubav voli do kraja,
bez izuzetka, bez suvišnih pitanja.

Ljubav se oseća, a mi smo to osetili te noći.

Zapamti to dobro, i nećeš napraviti istu grešku
Koja će da te progoni do kraja života.
Dok te ima.

Zato što je nisi imao, a mogao si.
Zato što nisi započeo nešto, nešto što bi dalo nov smisao svemu.
Zauvek, a i mnogo duže od toga…

Spasila bi te.
Spasio bi je. - Stefan Simic

 

"Sometimes you read a book so special that you want to carry it around with you for months after you’ve finished just to stay near it."
— Markus Zusak

"Perfectionism is very addictive because it is very seductive. It’s so great to think ‘There’s a way I can do things where I can never be held in judgment by other people, that I can totally escape criticism.’ But it doesn’t work."
— Brené Brown, The Power of Vulnerability

 

Tonight I Can Write The Saddest Lines - Pablo Neruda
___________________________________________________________________________________

I can write the saddest poem of all tonight.

Write, for instance: "The night is full of stars,
and the stars, blue, shiver in the distance."

The night wind whirls in the sky and sings.

I can write the saddest poem of all tonight.
I loved her, and sometimes she loved me too.

On nights like this, I held her in my arms.
I kissed her so many times under the infinite sky.

She loved me, sometimes I loved her.
How could I not have loved her large, still eyes?

I can write the saddest poem of all tonight.
To think I don't have her. To feel that I've lost her.

To hear the immense night, more immense without her.
And the poem falls to the soul as dew to grass.

What does it matter that my love couldn't keep her.
The night is full of stars and she is not with me.

That's all. Far away, someone sings. Far away.
My soul is lost without her.

As if to bring her near, my eyes search for her.
My heart searches for her and she is not with me.

The same night that whitens the same trees.
We, we who were, we are the same no longer.

I no longer love her, true, but how much I loved her.
My voice searched the wind to touch her ear.

Someone else's. She will be someone else's. As she once
belonged to my kisses.
Her voice, her light body. Her infinite eyes.

I no longer love her, true, but perhaps I love her.
Love is so short and oblivion so long.

Because on nights like this I held her in my arms,
my soul is lost without her.

Although this may be the last pain she causes me,
and this may be the last poem I write for her.